Adabiyot so'z san'ati uvchi! -~ ildan boshlab

FANORCHI OTA (Hikoya)

Tor, qiyshiq ko'chaning o'ksiz oqshomini Tursunqul akaning churuk darvozasi tepasiga o'tqizilgan bir fanoming titrak nurlarigina yoritar edi. Uni har kuni kechqurun past bo'yli, burushiq yuzli bir chol kelib, yoqib ketar edi. Biz uni «Fanorchi ota» der edik. U juda yuvvosh, indamas kishiydi; kichkina narvonchasini chaqqon qo'yib, allaqanday ustalik bilan chiqar, qo'ltig'idan kir ro'mo1chasini olib, avaylab fanor oynalarini artardi. Fanomi yoqqach, yerga tushib, obkashdek bukilgan yelkasiga narvonchasini qo'yib birpasda ko'zdan yo'qolar edi.

Fanor qurilgan vaqt1arda butun mahalla quvonib, unga allaqanday mehr ila qaragan bo'lsalar-da, faqat bu mehr uzoqqa cho'zilrnagimdi. Keyincha har kim unga parvosiz bo'la boshladi.

Ayniqsa, mahalla bolalari ila fanor orasida anglashilmas dushmanlik uyg'ondi. To'planishib, avvalo bir-birimizning do'ppimizni otishar, fanorga do'ppi kiygizgan o'rtoq merganligi ila kerilar edi. Keyincha bu ham bizni zeriktira boshladi, chunki piston qadalgan yoki har turli ipaklar bilan bezalgan do'ppini kiyib olib, fanor chiroyli bir tus olar, bizni xafa qilgandek bo'lar edi. Shuning uchun ham qo'limizga tosh, kesak olib, fanorga hujum qilishni o'rgandik. Bunda ujuda kuchsiz edi: kichkina bir kesak yoki tosh parchasi bechora fanorning oyna ko'zlarini o'pirib tushirardi. Keyin-keyin Fanorchi ota haftada uch­to'rt marta unga «yangi ko'zoynak» taqib ketishga majbur bo'lardi. U ketdi, darrov biz yangi «ko'z»ni o'yib olardik. Shunday bo'lsa-da, Fanorchi ota «lom» deb og'iz ochmasdi. Uning bu qilig'i bizga sira yoqmas, tutib olish uchun poylasa, hatto birontamizni tutib ursa ekan, der edik. Ammo shu tilaklardan bittasi ham yuzaga chiqmasdi.

Bir kun, namozshom vaqti, ko'chada bolalar ko'p edi. Ichimizda

eng ko'p qo'rqmaydigan, eng battol Qosim cho'loq: «Bolalar!» ­dedi. Changga botgan yuzlarimiz yangi bir narsa kutib, uning ko'zlariga tikiIdik.

- Fanorchi ota keladigan vaqt yaqin. Sindiramiz. Nima qilar ekan? ­dedi-da, qo'lga ilinadigan bicnarsa qidira boshladi.

Qo'llarimizdan g'izillab uchgan tosh-kesaklar fanorning hamma ko'zlarini teshib o'tgan edi. Uzoqdan Fanorchi otaning bukilgan kichkina qomati yaqinlasha boshladi. Narvoncha yelkadan tushib, ta'zim ila devorga suyandi. Fanorchi ota uning ustiga chiqdi-da, «chirt» etib gugurtni yoqdi: fanor to'rt tarafdan qulagan uy kabi ajava tusda, yana bir tomonga qiyshayib turar edi: Biz hammamiz kerilib turar edik. Ba'zilar «piq­piq» kulishdi. Chol kasal odamga o'xshab, sekin-sekin pastga tushdi. O'siq qoshlari tagida qisilib yotgan ko'zlari ila hammamizga yalingansimon qaradi-da, mayin bir tovush bilan:

- Tentak bolalarim, bu qanday gap? Fanorga tegmasanglar, bir

narsa bo'ladimi? U yuqorida, sizlar pastda o'ynay beringlar-da.

Bolalar jim bo'lgan edi.

- Sizlar hali yosh, ko'zlaringiz o'tkir. Qorong'i ham, yorug' ham

baravar. Xufton bo'lmasdan onalaringizning quchog'ida pish-pish uxlab qolasiz hammangiz. Bizga o'xshash qari-qartanglar uchun chiroq

judayam kerak, - dedi.

Bolalarning ko'zi cholda edi.

- Tunov kuni kechasi qattiq yomg'ir yog'ib turgan edi. Bu yoqqa

kelsam, ko'cha qop-qorong'i. Fanorning teshik oynasidan shamol kirib o'chirib qo'ygan. Ana u ariqning bo'yiga borganimda bir nima suvni chapillatardi. Yopiray, nima ekan, deb fanorchamni ariqqa tutsam, mendan ham qari bir kishi ariqdan chiqolmay yotgan ekan. Darrov qo'lidan tortdim, bir amallab chetga chiqardim, hamma yog'i loy, jiq­

Jlq suv.

Bolalardan biri:

- Voy, boyoqish~ soqoliyam, yuziyam loymi?

~ Hamma yog'i loy bo'lgan... keyin yetaklab uyiga eltib qo'ydim, ­

dedi chol.

Mening ko'zimga Fanorchi otaning degani shunday ko'rinib kelgandi,

Qosim cho'loq:

- Yolg'on- yolg'on! - deb baqirdi.

Bolalar birdan:

- Rost! - deb javob qaytarishdi.

- Kim endi sindirsa, shuni tutib beramiz otamga, - dedi Ahmad.

Fanorchi..Qta:

- Ha, barakalla, endi sindirmaysizlarmi? - dedi. - Yo'q-yo"q, - javob berdik shu zamon.

Kichkina narvonni yana yelkasiga ilib, chol qorong'ilikka kirib yo'qoldi. Shundan beri, haqiqatan, fanorga hech shikast yetmadi. Hozir shu

fanorning o'rnida sim to'r bilan o'ralgan tuxumdan kattaroq elektr lampochkasi yonib turadi. U ning uchun na yoquvchi, na gugurt, na moy kerak. Hech bir bola tegajaklik qilib tosh ham otmaydi. Uning yorug'ida yurganda yoshligimning bir parchasi va Fanorchi otanigina xotirlayman.

* * *

Oybekning «Fanorchi ota» hikoyasida tasvirlangan hodisalar, aslida, Sizning yoshingizdagi bolalar tez-tez guvoh bo'ladigan voqealar sirasiga kiradi. Axir, ko'chada futbol o'ynayotganingizda qo'ni-qo'shnilarning derazalari necha marotaba sinib tushmaganmi? Yoki qo'shni mahallada

joylashgan, gir atrofi paxsa devor bilan o'ralgan bog'da meva g'arq pishgan payti sodir bo'lgan bir-biridan qiziq sarguzashtlarni eslang.

XX asr boshlarida esa hali uy va ko'chalarni elektr chiroqlari yoritmas, xonadonlarda shamchiroq, qora chiroqlardan foydalanilardi. Ko'chalarga fanorlar ilinar, ular elektr toki bilan emas, kerosin bilan yondirilardi. Fanorlarning moyini, shisha ko'zlarini almashtirish uchun maxsus xizmatchilar biriktirib qo'yilardi.

Oybek hikoyasining asosiy voqealari mana shunday fanorlardan biri tevaragida kechadi. Tursunqul aka degan kishining darvozasi ustiga ilingan chiroqqa shu atrofda yashaydigan bolalar dastidan tinchlik yo'q. Ayniqsa, battol Qosim cho'loq har kuni bir zararkunandalikni o'ylab topadi. Sheriklarini fanor ko'zlarini sindirishga, shu yo'l bilan keksa Fanorchi otaning g'ashiga tegishga da'vat etadi. Fanorchi ota esa «unga yangi ko'zoynak» taqib ketishdan zerikmaydi. Bolalarga choIning bu yuvoshligi, indamasligi sira yoqmasdi. Ularga qolsa, voqea yana davom etgani yaxshi. Ya'ni, chol bolalarni «tutib olish uchun poylasa, hatto birortamizni tutib ursa ekan» deb «orzu» qilishadi. Biroq Fanorchi ota, xuddi atay qilgandek, biror marta ularga «tish qayramaydi»...

Albatta, bolalar orasida sho'x-shaddodlari, «yerga ursa, ko'kka sapchiydiganlari» bo'ladi. Bundaylar Sizning sinfingizda ham topilsa, ajab emas. Lekin sho 'xlikdan beboshlikning farqi bor, shundayemasmi?

Tan olaylikki, hikoyadagi bolalar harakatini oddiygina sho'xlik deb bo'lmaydi. Ularning o'ylamSly-netmay qilayotgan ishlari boshqalarga ozor yetkazmoqda. Ayniqsa, keksa odamlarning qiynalishiga, qorong'ida ariqqa toyib ketib, loylarga bulanib qolishiga sabab bo'lmoqda.

Endi o'ylab ko'ring: buni beozor sho'xlik desak bo'ladimi? Axir Fanorchi otaning bu bolalarni tergab urushmagani ularning qilmishini ma'qullagani emas-ku. Balki ota bolalarning o'zi insofga kelishini, yaxshi­yomonning farqiga borishini kutgandir.

Balki, uning bolalarga shafqati va sabri ortida hech kimga ayta olmaydigan biror tarix bordir. Balki Fanorchi ota uchun bolalarning bu beboshliklari ham bir tansiq ne'matdir.

Biroq, nima bo'lganda ham, boshqalar mehnatini hurmat qilish, o'zgalar ko'nglini og'ritmaslik insonning oddiy burchlari hisoblanishini unutmaslik lozim. Demoqchimizki, odam bolasi biror ish qilishdan awal o'zining bu ishi atrofdagilarga malol kelmasligini, demak, oqibatini obdan o'ylab ko'rmog'i talab etiladi.

«Fanorchi ota» hikoyasi muallif - katta yoshli odamning bolalik xotiralari shaklida yozilgan bo'lsa-da, yozuvchi uning bayonida voqealarni bola tili bilan tasvirlashga harakat qiladi. Bu gaplaming qisqa va sodda tuzilishi, matnda bolalar tiliga xos bo'lgan so'zlardan keng foydalanishda yaqqol ko'rinadi. Hikoyadan olingan quyidagi parchalarga e'tibor bering:

«... Qo 'limi:zga tosh, kesak olib,fanorga hujum qilishni 0 'rgandik. Bunda u juda kuchsiz edi: kichkina bir kesak yoki tosh parchasi bechora fanoming