Adalet Menzili

Adil Yakubov
65

---

— Öyle ya! - diye çıkışıp sertçe ayağa kalktı. Kalkarken çarptığı çiçek
vazosu masadan yuvarlanıp parçalandı ve içindeki güller etrafa saçıldı.
— Özür dilerim..
— Önemli değil, önemli değil.
— Hayır, bu durumda sohbeti devam ettirmek mümkün değil, - diyerek
ayağa kalkmak üzere olan muhabiri, şair kolundan tutup yerine oturttu.
— Konuş kardeş, konuşuver!
Sinirleri biraz yatışmış gibi gözüken Selim, içini çekerek konuşmaya
başladı:
— Doğrusunu söylemek gerekirse, mesele sadece bizim kolhoz değil, şair
ağa! Ülkemizin tamamı ayak altında değil mi? Yoksa çıkan makaleleri
okumadınız mı? Üç beş rüşvetçi değil de, bütün Özbek halkı rüşvetçiymiş!
Sizlere soruyorum ağalar: Bu makaleleri okudunuz mu, okumadınız mı?
Şair, itaatkâr tavırla başını eğdi:
— Okuduk kardeş, okuduk.
— Okuduysanız niye susuyorsunuz? Sadece siz değil, diğer yazarlar, aydın
takımı neredeler? Yoksa bu bahtı kara halkı savunacak bir yiğit çıkmayacak
mı?
Muhabir gözlerini sağa sola gezdirerek tedirgince kapıyı gözlüyor,
saçlarına tek tük ak düşmüş şair ise, acımasız idam kararını bekleyen bir cani
gibi yere bakıp duruyordu. Muhabir sabırsızlanıp bir şeyler söylemeye
hazırlanırken, Laçin ondan önce davranarak:
— Hayır! Biz insan değiliz! - dedi sesi boğuluyormuşçasına. - Ne gurur
var bizde, ne izzet-i nefis. Hani, Gürcüler için yazsın o iftiracı gazeteci aynı
şeyleri de göreyim! Yazsın bakayım, o halk nasıl kıyameti koparıyor!?
Altınay’ın yanında oturan Gümüş Bibi, şairin oturduğu yere doğru kaydı.
— Laçin’in sözlerine aynen katılıyorum!- dedi kesik kesik soluyarak. -
Sizler, yazar ve gazeteciler, özellikle de, özellikle de siz, merkez matbaasında
basılan bu iftira dolu makalelere karşı ne yaptınız? Bir tane karşı makale
yazdınız mı?
Şair, tir tir titremeye başlayan ellerini nereye saklayacağını şaşırmıştı.
Adalet Menzili
Adil Yakubov
66

---

— Bacım, ah bacım! - diyerek iç geçirdi. - Siz zannediyorsunuz ki bizler
bu haksızlıklar karşısında üzülmüyoruz, içimiz yanmıyor he mi? Bizler de bu
vatanın evlatlarıyız. Amma, mesele sizin düşündüğünüzden bin kez daha
karışık, bin kez daha çetrefil! Olay bu! Ormana düşen ateş yaş kuru demeden
her şeyi yakarmış, ne çare bacım?
— Ne çareymiş!. - diye çıkıştı Altınay gözlerine dolan yaşlarla. - Ne çare
deyip, ellerimizi böğrümüze koyup bekleyelim mi? Sonra, sonra siz bu
milletin tutunduğu dalısınız.. Bizim dertlerimizi siz yazarlar, aydınlar,
gazeteciler yazmazsa kim yazacak?
Şair, sürekli başı önünde, tek tük ak düşmüş sakalının uçlarını dudaklarıyla
sıkarak sessizce oturuyordu. Ufak tefek muhabir ona yardım etmek istermiş
gibi:
— Arkadaşlar! Aziz gençler! - dedi. - Bizler, sizlerin içiniz yanarak
söylediğiniz bu sözleri gayet iyi anlıyoruz. Ama bugünkü konumuz bu
mesele değil. Biz, bugün tamamen başka bir niyetle, yani sizlerin aldığı
sportif dereceler konusunda sohbetleşmek amacıyla hurdayız. Doğru mu
hocam? - Oturduğu yerde şaşkın şaşkın konuşmaları dinleyip, hiç sesini
çıkarmayan antrenöre baktı. Antrenör omuzlarını büzerek:
— Bilmiyorum kardeş, - dedi biraz sinirlice bir âhenkte. - Her halükarda
bu gençler hepimizin dilinde ve gönlünde olan meseleleri gündeme getirdiler.
Doğrusunu söylemek gerekirse, ben her şeyden önce cumhuriyet
yöneticilerine şaşıyorum! Merkezden gelen bir grup sahtekâr diledikleri gibi
at oynatıyorlarmış. İstediklerini kurşuna dizip, istediklerini yapıyorlarmış..
Erkekleri hapse atıp, zavallı kanlarını askerlere peşkeş çekiyorlarmış.. Ya
bizim yöneticilerimiz ne yapıyorlar? Onlar neden hiç seslerini
çıkartmıyorlar?!.
Selim Kıltırık onun sorusuna cevap verdi: - Ne yapacaklar? Korkudan tir
tir titriyorlardır! Ufak tefek muhabir ayağına diken batmış tavuk gibi
yerinden kalkarak:
— Arkadaşlar! - dedi. - Yöneticilerimize boşu boşuna taş atıp durmayalım!
Hadi bunlar genç, ya size n’oluyor hocam?
— Ben ne diyeyim, üstad? Düşünüyorum da, bu gençlerin söyledikleri
Adalet Menzili