Adalet Menzili

Adil Yakubov
89

---

erkek, yaşlı genç ne kadar insan varsa, ürkütülmüş kuş sürüsü gibi
yerlerinden fırlayarak çevrelerini sarıp, soru yağmuruna tutmaya başladılar.
— Bizim derdimize kulak verecek bir Müslüman var mı yok mu?
— Oğlum ekibbaşı! Hırsızlık yapan müdürü bırakıp onu hapsettiler! Suçu
ne oğlumun?
— Kardeşimi hapsettikleri yetmiyormuş gibi, dün gelinimizi de alıp
götürdüler! Gelinimizin suçu ne?
— Babam hapsedileli üç ay oldu! Sorgulama bile yapmadılar! Buna cevap
verecek hokumat nirde?
— Nirde kaldı kanun, nirde? Biz fukarayı ezim ezim ezen, hokumatı
gayıran kanun?
Ömürzakov elini kaldırıp patırtı gürültüyü kesti.
— Yoldaşlar. Sözüme kulak verin, yoldaşlar!
— Şşşt.. Susun..
— Susun da dinleyelim biraderler!
— Yoldaşlar! Sizlerin işi, yani hapsedilen akraba ve yakınlarınızın işi
bizim elimizde değil. Onları merkezden gelen özel teftiş heyeti sorguluyor..
Ömürzakov sözünü henüz bitirmişti ki, ortalığı yeni bir uğultu dalgası
kapladı.
Mercanay, gözleri kızarmış erkekleri, kırış kırış olmuş yüzleri
gözyaşlarıyla sulanmış yaşlı kadınları, kucaklarında çocuklarıyla bir türlü
göz yaşlarını tutamayan genç genç gelinleri görünce, kendi derdini bile
unutup, onlarla birlikte ilerliyor, ama onlara kızacağı yerde aksine var
güçleriyle 
bağırıp 
çağırmalarını 
arzu 
ediyordu. 
Galiba 
kocası
hapsedildiğinden beri içinde volkan haline dönüşen, ama bir türlü patlamayan
keder yanardağını bu topluluk dile getiriyordu. Birden başına geniş bir eşarp
bağlamış olan ince yapılı, kara kuru bir kadın ellerini havaya kaldırarak:
— Moskova’dan geldilerse, gelip evimizi görsünler!-diye haykırdı.-
Rüşvet yedin diyerek hepsettikteri ulumın
evinde değil hah mitil bilem
yoh! Balaları yalın ayak dolaşır. Üç vakit aşı arpa çorbası! Hırsız olsa kendi
çoluh çocuğunu bu durumda bırahır mı?.
[25]
Adalet Menzili
Adil Yakubov
90

---

— Benim gelinim kendini bıçaklayarak intihar edip hastahanede yatıyor!
Oğlumla gerdeğe gireli daha bir yıl bile olmadı!? Oğlum müdür değil, şef
değil. Basit bir traktör şoförü, kim verir ona rüşveti?
Yüzündeki kırışıklıklar birbirinin üzerine yatmış, iki büklüm bir ihtiyar,
bembeyaz sakalını sallayıp, vücudu zanzın zangır titreyerek konuşmaya
başladı:
— Ömrüm pamuk tarlalarında geçti! Oğlum da, oğlumun oğlu da,
hepimizin ömrü pamuk tarlalarında tükendi. Bir güne bir gün karnımız
doyası ekmek yemedik.
Söyle reis oğlum: Hokumata ne kötülük yaptık biz?
Dizlerinin bağı çözülen Mercanay, ayakta güçlükle duruyordu. Şu ana
kadar dünyanın bütün derdinin kendi başında olduğunu zannediyordu. Şimdi
ise kendisinden beş beter durumda olanların, horlanıp bir kenara atılanların
düşündüğünden çok daha fazla olduğunu görmüştü. Bir an sanki bütün yurt,
yer ve gök, bütün Mercantavlıların feryat ettiği düşüncesine kapıldı.
— Yoldaşlar! Can dostlar! - diye yalvardı Ömürzakov. - Lütfen yol verin.
Eğer Şaranavski gelmişse konuşuruz. Dertlerinizi kendisine ulaştırırız!
— O Şarapan dediğiniz kimse buraya gelsin!
— Derdimizi dinlesin!
— Gerçekleri ortaya çıkarsın!
Bu patırtı gürültüyü işiten birkaç polis koşarak geldi ve kalabalığı geriye
doğru püskürtüp, Ömürzakov’la Mercanay’a yol açtı. Daha sonra da yolu
tıkayan, durmadan bağırıp çağıran, ağlayıp sızlayan kalabalığı ite kaka
meydandan uzaklaştırdılar. Kalabalıktan birisi:
— Kanunsuzluk, zorbalık bu! - diye bağırınca polislerden teki:
— Kapa çeneni! - dedi sert bir sesle. - Hükümet aleyhine bir kelime daha
edersen kununu manunu gösteririz sana! Zindanı çok özlediysen alıp atalım
içeri!
Birinci katın girişinde portmantonun bulunduğu odada göğsü en- va-i türlü
madalyalarla dolu yaşlı bir kişi oturmaktaydı. Ömürzakov ondan
Şaranavski’nin gelip gelmediğini sorunca, ihtiyar:
Adalet Menzili