Adalet Menzili

Adil Yakubov
91

---

— Şaranavski mi, maranavski mi her kimse tanımıyorum! - dedi ters ters. -
Herkesi dışarı atıp patron oldu bu imansızlar! Gündüzleri yan getip yatıyor,
işret yapıyor, sonra da sabaha kadar sorgulama ile uğraşıyorlar!
Kendiniz girip sorun: Aradığınız adam burda mı, değil mi, nerden bileyim
ben?
Ömürzakov uzun koridorda salına salına yürüyüp gözden kayboldu, fakat
çok geçmeden geri döndü.
— Şaranavski gelmemiş ama yardımcıları zaten sizi alıyorlarmış. Şu
koridorun solundaki on sekiz numaralı oda. - dedi Ömürzakov ve sesini
alçaltarak devam etti:
— Fazla aşağıdan almayın! Efelik yapmaya kalkarsa, boyun bükmeyin!
Kocanızın suçu yok, adalet sizden yana bacım!
Mercanay, -ona n’olduysa birden, - biraz önce insanların ağlayıp
sızlamalarına eşlik eden kadın, aniden Ömürzakov’un cesaret verici
sözlerinin tesiriyle içinde hissettiği bir cesaretle dar koridorda on sekiz
numaralı odayı arayarak ilerlemeye başladı.
Koridorun iki yanına dizilmiş kapılardan insanların biri girip biri
çıkıyordu. Henüz uykudan uyanmış, gözleri uyumaktan kıpkırmızı olmuş bu
insanlar, ellerinde bir havluyla alelacele bir yere doğru koşuşturuyorlardı.
Kimileri başını çevirip Mercanay’a şöyle bir bakmakla yetiniyor, kimileri ise
“Daha horozlar bile ötmeden bu kadının ne işi var burada?” der gibisinden
ters ters dikilip duruyordu.
— Hey Allah’ım, - dedi Mercanay içinden, - bir tanesinin bile yüzünde nur
yok! Hepsinin gözleri velfecr okuyor!
İşte on sekiz numaralı oda!
Mercanay yüreği güp güp atarak kapı önünde durdu. Eşarbının kenarından
dışarı fırlayan saçlarını, bluz üzerinden giydiği yeleğini düzeltip, kapıyı
yavaşça vurdu. İçeriden:
— Lütfen gelin, gelin! - diyen bir ses işitildi.
Çok geniş olmasa da, kare şeklindeki odanın yukarı tarafında, dışardan
görülmemesi için camları yarıya kadar beyaza boyanmış yüksek pencere
Adalet Menzili
Adil Yakubov
92

---

önündeki masa beyaz, siyah, mavi ve kırmızı kurdelalarla bezenmişti. Masa
gerisinde ise, birkaç gün önce evde arama yapmaya gelen Mir Celalov
oturmaktaydı..
Mercanay’ın içeri girişiyle birlikte sağ taraftaki kapı açılıp zifiri karanlık
odadan omuzunda havlu, sarışın çehreli, gömlekli bir adam çıktı. Kapı
girişinde dikilip duran Mercanay’a şöyle bir bakıp, yukarda oturan Mir
Celalov’a dönerek:
— “Bu mu?” der gibi baktı. Sarışın çehresinden biraz daha merhametli,
biraz daha sade gözüken bu adam, galiba büyük başlardan birisiydi ki Mir
Celalov, “evet o..” diye karşılık verince, aynı kişi oturacak bir sandalye
aramaya koyuldu. Mir Celalov bunu anlayınca:
— Yoldaş, yoldaş Daranin! - dedi telaşlı bir vaziyette.- Özür dilerim.. Özel
emir var.. Patronun özel emri..
— Hmm, özel emirler de artmaya başladı nedense! - Daranin böyle
konuşup, bayağı alınmış bir halde sert adımlarla yürüyerek odayı terketti.
Mülayim çehresinden, masum görünüşünden, söylediği sözlerden iyi bir
adam olduğu hissine kapılan Mercanay, ona ümit dolu nazarlarla baktı ve
hatta nerdeyse “Yoldaş Daranin!” diye yalvarası geldi. Fakat o an Celalov’un
hiç beklenmedik şekilde yum- şak ve şefkat dolu sesi işitildi:
— Buyrun bacım! Gelin, gelin, lütfen, buyrun oturun!
Mercanay, bitkin bir vaziyette Celalov’un gösterdiği sandalyeye pat diye
çökerken, “Ey Allah’ım! Sen insaf ver şu şeytana!” dedi, içinden.
Bir kaç gün önce arama yapmaya geldiğinde suratı bir karış olan, ağzından
tatlı bir tek kelime bile çıkmayan Mir Celalov’un şimdiki yumuşak
muamelesinde insanı şüpheye düşürecek bir tuhaflık vardı.
İçine bir kurt düşen Mercanay, yüreği ağzında, hiç sesini çıkarmadan Mir
Celalov’un gösterdiği yere oturdu. Sorgu müfettişi, birkaç kez konuşmak
ister gibi ağzını oynattıysa da, söze nereden başlayacağını kestiremediği için
susmayı tercih etti. Sonunda Mercanay’ın gözlerine bakmadan:
— İhtimal kocanızın meselesi için geldiniz bacım, -dedi yine o şefkatli ses
tonuyla.
Mercanay heyecandan gult edip yutkundu.
Adalet Menzili