Adalet Menzili

Adil Yakubov
93

---

— Başka ne derdim olur ki, ağacan?
Mir Celalov bir “hmm” çekip ayağa kalktı ve odayı şöyle bir dolaştı.
— Sizin ümit çıranızı söndürmek istemem ama., -dedi ve dudaklarındaki
tebessüm yavaş yavaş kayboldu.- Ama kocanızın işi zor, çok zor, bacım!.
Mercanay’ın gönlünde parlamaya başlayan ümit çırası yine birden
sönüverdi.
— Peki kocamın suçu nedir? - diye sordu, dilinin ucuna gelen feryadı
bastırmaya çalışarak.
— Yoksa kocanız size hiçbir şey anlatmadı mı?
— Anlattı.. - Mercanay yine dudaklarını dişledi. - “Ne diyecek? Ne
demesini bekliyorsun?”
— Söylesene bacım, ne demişti?
— Kocam.. Suyun ağam söylemişlerdi ki, yaratan Tanrı’nın huzurunda da,
kulunun huzurunda da zerrece suçum yok benim demişlerdi..
— Desene biz suçsuz bir meleği hapsetmişiz?
— Sizler iftira, sizler demişsiniz ki, güya kocam müdür olmak için vilâyet
sekreterine rüşvet vermiş! Düpedüz yalan değil mi bu? Kim inanır bu..
Mir Celalov gezinmeyi birden durdurdu:
— Ne demek “güya imiş?” - Sesindeki mülayimlik tehdit dolu bir havayla
yer değiştirdi. - Güya değil, çok para vermiş kocanız!
— İftira! - Mercanay yerinden nasıl kalktığının farkına bile varmadı.
— Oturun! - diye emretti Mir Celalov. - Şunu iyice kafanıza sokun ki, -
dedi kelimeleri tek tek söyleyerek.-Kocanız bu suçu, yani genel müdür olmak
için rüşvet verme suçunu bir süre önce itiraf etti! Ne yazık ki Şaranavski
burda yok. Olsaydı, şimdi size kocanızın imzaladığı itirafnameyi
gösterirdim..
Mercanay “İftira!” diye bağıracak gibi oldu, hatta kendine göre bağırdı da,
ama sesi çıkmadı. Çünkü bilmem kimin ağzından işittiği korkunç sözler
beynini tırmalamaya başlamıştı: “Çok döverlermiş! Hırsızlar, katiller ve
kumarbazlar arasına atıp çok dövdürürlemiş! Binbir türlü işkence edip
konuştururlarmış! İster misin onun kocasını da böyle hücrelere kapatıp,
Adalet Menzili
Adil Yakubov
94

---

cehennem azabı çektire çektire itiraf ettirmiş olsunlar?”
Kadının gücü neye yeter ki? Yetse yetse iki gözüne yeter.! Mercanay tir tir
titremeye, boğuluyormuş gibi içini çeke çeke ağlamaya başladı. Gözyaşları
arasında çok uzaktan Mir Celalov’un oldukça mülayim, güya şu kadının
gözyaşlarına acıyor hissini veren sesi işitildi:
— Bu ağlayıp sızlamaların faydası yok, bacım! Şimdi bunları bırakalım
da, kocanızın problemini nasıl çözeriz ona bakalım. On beş yıl verecek
olurlarsa on yıla, on yılı beş yıla, üç yıla indirme yollarını arayalım a güzel
bacım..
Mercanay ağlamayı birden kesti. İçinden “Bu adam ne diyor? On beş yılsa
on yıla, on yılsa beş yıla indirelim demedi mi? Nasıl yapacak bunu? Suçsuz
bir insanı nasıl on beş yıla mahkûm ederlermiş? Bu nasıl azap e kurban
olduğum Allah?” diye söylendi.
Kafasında bu sorular yavaş yavaş bir o tarafa bir bu tarafa gidip gelirken,
sanki şeker görünce sevinen çocuk gibi bir ümitle Mir Celalov’a baktı.
Karşısında ayaklarını gerip dikilmekte olan Mir Celalov’un çehresinde yine
biraz önceki mülayimlik ve şefkat tebessümleri dolaşmaya başlamıştı. Bir
şeyler söylemek isterken, ondan atik davranan Mercanay:
— Peki., hangi suçundan dolayı zavallı kocama onbeş yıl vereceksiniz? -
diye sordu. - Suçu yok, ağacan! Hepsi, hepsi iftira! Masum o!
Mir Celalov asabi bir şekilde güldü:
— Siz kadınlar çok tuhafsınız vallahi! Allah bilir kocanızı doğru yoldan
saptıran da o vilâyet sekreteri olmuştur. Ama bilmek istiyorsanız bilin ki, o
kişi de kocanızdan rüşvet aldığını itiraf etti.. Bugün yarın o da tutuklanacak!..
Mercanay sara nöbeti gelmiş gibi titremeye, sıkılıp büzülmeye başladı:
— Bir daha söylüyorum bacım, artık bunların bize bir faydası yok. Şimdi
kocanızın başına gelecek felâketi nasıl hafifletebileceğinizin yollarına
bakalım. Şimdi pek çok şey size bağlı bacım!
“Bana bağlı ha? Ne yapmam gerek benim? Benim elimde ne var ki?”
Beyni zonklamaya başlayan Mercanay, başında kazık gibi dikilen, bir gazap
kamçısını eline alan, bir onu bir yana atıp şefkatli insan görünümüne bürünen
bu adamın ne demek istediğini bir türlü kavrayamadı. Ne demek istiyor bu
Adalet Menzili