Adalet Menzili

Adil Yakubov
124

---

ihtimali bile varmış!
Sonra o gece aralarında bir süre tartıştıktan sonra, n’olur n’olmaz diyerek
kaldırgaçı kolhoz merkezinden Selim’in babasının çalışmakta olduğu
uzaktaki bir sığır çiftliğine götürüp saklamaya karar vermişler. Ama sonradan
sığır çiftliğinin de yakın sayılabileceği, orada sır saklamanın zor olduğu,
zaten Fıçı Mansur’un bu hayvana göz koyup fırsat kolladığı görüşüne
varmışlar ve sonunda kaldırgaçı ancak çobanların ayak bastığı bir yere
gizleme karan almışlar. Bu işi becerse becerse Demir Duduk-Gümüş Bibi
Demir dedem diye bahsederdi ondan,- becerir diye düşünerek Altınay’ı
olaydan haberdar etmek amacıyla da Gümüş’ü göndermişler. Çünkü biraz
sonra sığır çiftliğinden dağa tuz götüren araba yola çıkacakmış.. Eğer Altınay
kabul ederse arabaya atlayıp babasına giderek fikrini alması, muvafakat
etmesi halinde hemen bugün kaldırgaçı gönderip saklamaları gerekirmiş..
Altınay, Gümüş Bibi’den daha bir şey sormaya gerek görmeden gömleği
üzerinden kendi elleriyle dokuduğu sıkarlet yeleğini giyip, başına kışlık
yünlü eşarbını bağladı. Ninesine “merakta kalmayın, geç saatlerde dönerim”
deyip, valizini sırtına attığı gibi Gümüş’le birlikte çıktı. Sokakta Gazi
dedesinin külüstür “Volga”sı bekliyordu. Şoför mahallinde Laçin, sağ
tarafında da Selim vardı.
— Hadi artık fazla oyalanıp durmayın kızlar, - dedi Selim. -Vakit dar!
Laçin ağzını açıp bir kelime bile söylemeden gaza bastı. Bir süre sonra
köyü geride bırakmışlar, avuç gibi dümdüz vadi önlerinde uzanmaya
başlamıştı. Güneş henüz çıkmış, etraf bembeyaz, yumuşak bir ipek perde
altına tutulmuş gibiydi ve bu perde arasından ilerdeki bozkırda yer alan ahır
duvarları hayal meyal göze çalınıyordu.
Ağıl önünde kum bir havuz ve havuz boyunda susuzluktan sarı saçlarını
aşağı doğru yazmış iki salkım söğüt, mahzun bir edayla salınıp duruyordu.
Laçin, arabayı havuz kenarında durdurdu. Selim kapıyı sertçe açarak
kendini dışarı attı. Arkasından Gümüş Bibi de - sanki Laçin’le Altınay’ı
yalnız bırakmak istiyormuş gibi- aşağı inip birlikte ağıla doğru ilerlediler.
Ama galiba Altınay Laçin’le arabada yalnız kalmak istemiyor olmalıydı ki o
da aşağı indi. Bu defa Laçin de dışarı çıktı. Kaş altından Altınay’a şöyle bir
Adalet Menzili
Adil Yakubov
125

---

baktı ve titrek bir sesle:
— Altınay! - dedi. - Altınay!..
Taze gelin gibi yaşmağını gözlerinin üstüne kadar indiren Altınay korkulu
gözlerle Laçin’e şöyle bir bakıp yine başını diğer tarafa çevirdi.
Hayır, karşısındaki kişi daha önceki hareketli, şakacı, ona buna pek aldırış
etmeyen, sevgili kaldırgaçından daha mağrur, inatçı Laçin değil, aksine
gözleri buğulu, kanatları kırılmış bir kuşu andıran genç bir insandı sadece.
— Dün söylediğim sözler aklında mı Altın? - dedi Laçin yavaş ve boğuk
bir sesle. - Eğer aklındaysa neden kendini böyle kaçırıyorsun? Yoksa hâlâ
beni affetmedin mi?
Evet, Altınay yanılmıyordu: - Bunlar, yediği okla kanadı kırılmış, yüreği
saplanan bir hançerle lime lime olmuş bir yiğidin sözleriydi bu sözler. Durup
dururken kamçı yemiş, horlanmış bir kısrağın mahzun halini gösteriyordu
bunlar! Hayır, Altınay onu bu durumda göreceğine ölse daha iyi idi! Keşke
gözleri kör olsaydı, kulakları sağırlaşsaydı da onun şu halini görmese, şu
sözlerini işitmeseydi..
— Boşver Laçin ağa, -Altınay göz yaşlarını tutmaya çalışarak gult-gult
yutkundu. - Şunu bil ki ben, siz ne yaparsanız yapın, ne söylerseniz söyleyin
sizi asla terketmem! Siz iyi olsanız, sizi sağlık selamet içinde görsem, hatta
uzaktan görsem bile bu bana yeter.. Başka, başka hiçbir şey lazım değil
bana..
— Altınım! - Laçin kızın alnını örten bembeyaz yaşmağı kaldırıp
kirpiklerini, simsiyah gözlerini dikkatlice süzdü. Sonra kıpkırmızı olmuş
esmer yanaklarından, pır pır oynayan dudaklarından öptü.
Altınay’ın narin bedenini saran titreme, kalp vadisinde sessiz çığlıklarla
düğümlendi.
— Sizden bir tek ricam olacak Laçin ağa.
— Söyle Altınım! Ne emrin varsa söyle!
— Ricam, benim isteğim, böyle davranmamanızda Laçin ağam!
— Nasıl yani?
— Yani, kanadı kırılmış kuşu andırıyorsun.. Çöküp kalmış bir ata
Adalet Menzili