Adalet Menzili

Adil Yakubov
126

---

benziyorsun! Lütfen, siz çöküp kalacağınıza ben çökeyim! Eğer siz yıkılıp
kalırsanız, Altınay’ı öldü bilin! Öldü deyin!
Allah Allah! Bu, daha düne kadar Laçin’in yüzüne bakmaya utanan, içi
içine sığmadığı için onu görünce heyecandan titreyen Altınay mıydı, yoksa
çok görmüş geçirmiş bilge bir kız mıydı? Ama n’olursa olsun, şu anda
Laçin’in kollarında titreyen bu masûme, onun yüreğini lime lime ediyordu.
Laçin’in ayağına diken batsa onun ayağına batmış gibi oluyordu!
Laçin, kalbine dolan sonsuz coşkuyla, Altın’ın elemli gözlerinden tekrar
tekrar öptü. Şu anda kızı bir dakika bile olsa kollarından bırakmak istemiyor,
bırakırsa kötü bir şey olacakmış gibi geliyordu.
— Lanet olsun! - diyerek bir of çekti. - Kahrolası şu araba Albastı
deresinden geçemedi. Yoksa dağa arabayla gider gelirdik.
Altınay Laçin’in kollarını iki yana ayırıp yavaşça geri çekildi.
— Kaldırgaça binip gitsek de olurdu. Babam ne diyecek ki? Bize
yaptığınız bunca iyiliklere karşı bir tek atınızı saklayamazsak bizim
insanlığımız nerde kaldı? Merak etme saklar.. Albastı nehrinin çevresindeki
fundalıklara saklasa bir Allah’ın kulu bulamaz!
— Ama Albastı deresinde sırtlan çok. Altınay hafifçe güldü:
— Kaldırgaç öyle kolay kolay sırtlanlara yem olmaz! Laçin, nefes almakta
zorlanıyormuş gibi boğazını ovalayarak:
— Ama sığıntı sırtlanlar koca ülkeyi talan ediyorlar.. Kim ne yapabiliyor
onlara? - dedi.
Altınay, kaşık içi kadar küçük ellerini Laçin’in iri avuçlarının içine koyup:
— Fazla takma kafana! - diye yalvardı. - Zamanla her şey yoluna girer!
inan bana Laçin ağa, her şey düzelir!
O sırada ağıl duvarları gerisinden bir motor sesi işitildi ve çok geçmeden
kapılar açılıp dışarı çıkan bir kamyon gelip arabanın karşısında durdu.
Kapının açılmasıyla birlikte önce Selim ile Gümüş Bibi, arkalarından ise
sırtına kalın parka, başına karakul kalpak giymiş olan kısa boylu ama sırım
gibi bir şoför aşağı indi.
Altınay, genç olmasına rağmen iri bir şarap fıçısını andıran bu yum
Adalet Menzili
Adil Yakubov
127

---

yumalak delikanlıyı görünce gayr-ı ihtiyari çehresi geriliverdi. Dağdaki
çobanlara öte beri götürüp getiren ve babası tarafından da sevilen bu
delikanlı, geçen yıl Altınay dokuzuncu sınıfı bitirip yaz tatiline çıktığı sırada
ona dünür göndermiş, hatta anne babası dahi bu işe taraftar olmuş ve Altınay
zor günler geçirmişti.
Şoför Laçin’den pek hoşlanmamış olsa gerekti ki, ters ters bakarak:
— Şoför mahalline sadece bir kişi alırım, başka yok! - diye homurdandı.
— Zaten bir kişi gelecek, - diye karşılık verdi Selim. -Hadi atla, Altınay.
Altınay bir bahane uydurmak ister gibi:
— Hayır, hayır - dedi, - benim önde başım döner, arkaya geçeyim ben.
— Kız sen aklını mı oynattın? - dedi Gümüş Bibi. - Şu soğukta dağ
başında donup kalırsın!..
Şoför bembeyaz dişlerini göstererek sırıttı:
— Acı patlıcanı kırağı çalmaz, bacım! Hadi bin, gelmek istiyorsan!
Arkada eski mitil, çuval muval var. Sarınıp oturursun!..
…
Açık kamyonun üzerinde soğuk ayaz uğuldayıp duruyor, araba hızlandıkça
ayaz da dondurucu bir hal alıyordu. Altınay, bodur şoför söylese de
söylemese de, zaten iyice sarınıp sarmalanmış, sonra da yanık keten kokusu
gelen mitil altına sokulmuştu. Neyse ki çok geçmeden sis dağılıp güneş
yükselmeye başlamıştı. Güneşin çıkmasıyla birlikte Mercantav’ın beyaz
sakallı ihtiyarı andıran karlı tepeleri ağarıp, parlamış, küme küme beyaz
bulutlar ortaya çıkmıştı. Altınay, yaşlı Mercantav’ın sanki şu bulutlarla kavga
edip “Gidin, benim başıma dikilmeyin. Güneşe ihtiyacım var benim..
Defolun!..” dediğini işitir gibi oluyor, kesif beyaz bulutlar ise güya ona isyan
edermiş gibi bir türlü yerlerinden kıpırdamak istemiyorlardı.
Altınay etrafı seyredip, şaşkın bakışlarla çevresini izlerken, birden Suyun
Burgut’un tutuklandığı gün kan kocanın söyledikleri destanı hatırlayınca
gözleri yaşarıverdi: