Adalet Menzili

Adil Yakubov
30

---

Mercanay ile Altınay, sırf vakit geçsin diye hamur açıp ekmek yapmakla
uğraşmışlar, dağdan beyaz köpüklere karışıp gelen atla kaldırgaça yem ve su
vermişlerdi. Bu arada da en az on kere dama çıkıp Mercantav yolunun
gözlemişler; kalblerindeki korku, yaşadıkları tehlike ve facia bugün onları
ana kız haline getirmişti, ama hâlâ yolda bir insan karartısı yoktu!
Nihayet akşama doğru güneşin battım batıyorum dediği bir sırada
Mercantav yönündeki yüksek kırda bir avuç karartı göze çalınmıştı. Bir süre
sonra da âşinâ araba gelip kapılarının önünde durmuş, baba-oğulun
durumunu gören Mercanay’ın yüreği endişeden güp güp atmaya başlamıştı.
Suyun Burgut, bir gün içinde sararıp solmuş, çöp gibi kalmıştı. Oldum
olası karayağız çehresi aleve tutulmuş çam gibi kararmış, kıygır burnu iyice
sivrilmiş, göz yuvalan adam akıllı içine batmıştı. Laçin de kocaman açılmış
gözleriyle kötü bir rüya görmüş çocuğu
andırıyordu!
Suyun Burgut içeri girer girmez, hiç kimseye bir tek kelime dahi
anlatmadan doğruca telefona sarılmıştı.
— Halk kulüpte toplandı mı? Ne? Kulübe sığmadı mı? Yahşi! Dağdaki
çobanlar, yılkıcılar
 da geldiler mi? Sağol, sağol! Hemen geliyorum!
Sonra oğluna dönmüştü:
— Sen ne yapıyorsun? Gelecek misin?
— Geleceğim!
— Gidelim! Suyun Burgut çıkış kapısına yönelirken, eşikte durup
Mercanay’a bakmıştı:
— Böyle işte Mercanay! -demişti yüreği sancıyormuş gibi göğsünü
ovalayarak- Yolda oğlumla konuştuk. N’olursa olsun, bu iki çobanı hapse
düşmekten kurtarmak şart. Hapse atılırlarsa çoluk çocuklarına kim bakar?
Hepsi de akşama kadar, ekmek bekleyen küçücük çocuklar. Babalarından
ayrılıp yetim kalırlarsa kim ekmek verir onlara? Amma lâkin.. Çobanları
korumak için telef olan koyunların yerine koyun bulup vermek gerekir.
Hükümetin bir tek koyunu bile zayi edilemez. Ben şimdi halka müracaat
edeceğim. Fakat halktan yardım isteyen insanın ilk önce kendisinin
fedakârlık yapıp örnek olması gerekir. Sen ne dersin, Mercan?
[11]
Adalet Menzili
Adil Yakubov
31

---

— Ne derim ben? Doğru söylüyorsun -diye karşılık vermişti Mercanay
heyecanlı bir âhenkte.
— Madem doğru, ulumla biz yolda hesap kitap ettik. Yazıdaki ağılda elli
baş koyunumuz vardı. Kuzusuyla muzusuyla yüz baş olmuştur. Kaldırgaçı ve
senin ineği söz dışı tutuyorum. Ama koyunları vereceğim. Yüz koyun!
Hepsini vereceğim. Ne diyorsun?
Suyun Burgut bir sevab işe kalkışmış da Mercanay ne zaman yok demişti
ki? Kadıncağız yüreğindeki ana şefkatiyle:
— Gerekirse ineğimi de veriverin, Suyun ağa -diye hitab ederken, kulağına
gelen pik pik ağlama sesiyle başını çevirip bakmıştı. Yüzünü köşeye çevirip
göz yaşlarını tutamayan Altınay’dan başkası değildi ağlayan!.
Suyun Burgut kaşlarını çatarak:
— Ağlama kızım, -demişti- Babanın suçu yok! Suyun Burgut sağ oldukça
kendi hapse düşer belki ama babanı asla hapse attırmaz! -Suyun Burgut
sözlerini bitirip oğluna bakarak, bıyık altından gülümsemişti:
— Yüz koyunsa yüz koyun.. Ne fark eder, tut ki senin gelinine veriyoruz!
Laçin yalvarır gözlerle babasına bakıp kendini dışarı atmış, Suyun Burgut
da gülümseyerek peşinden çıkmıştı..
Baba oğul gece geç saatlerde dönmüşlerdi. Her ikisinin de içi huzur dolu,
birbirlerine insanların yaptıkları iyilikleri anlatıyorlardı.
Toplantı Suyun Burgut’un umduğundan çok daha iyi geçmişti.
Suyun Burgut meydana gelen felâketi kısaca anlattıktan sonra, “Şimdi ne
yapalım kardeşler? Mercantav’da kırk yıl koyun peşinde kırdan kıra dolaşan
bu iki cefakeş çobanı hapsettirip, bir etek dolusu çocuklarını yetim mi
bırakalım yoksa yardım mı edelim?” -diye sorduğunda, kolhoz halkı hep bir
ağızdan: “Yardım edelim! Yardım edelim!” diye karşılık vermişti. Suyun
Burgut sözüne devamla: “Benim yüz baş koyun ve kuzum var. Hepsini
veriyorum biraderler!” deyince, salonda bir alkış tufanı kopmuş, yaşlılar
“Allah sana uzun ömürler versin!” diye dua etmişlerdi. Hatta Fıçı Mansur
bile söz alıp: “Doğrusu kötü bir şey oldu. Cinayet işlendi. Amma velâkin
Derviş Duduk’un yavrucukları perişan olmasın diyerek ben de Allah rızası
Adalet Menzili