Adalet Menzili

Adil Yakubov
67

---

doğru… Bunlar gönüllerinden geçenleri söylüyorlar!.
— Arkadaşlar! Aziz gençler! - Muhabir ortalığı yatıştırmak amacıyla
elindeki mikrofonu havada şöyle bir sallayıp oturanlara yalvarır gözlerle
baktı. - Bence kıymetli edibimize taş atılması adalete sığmaz! Dün kendi
kulaklarımla duydum. Bu kişi sizlerin yöneticilerinize ağır konuştu.
Kolhozdaki huzursuzluk devam ederken, yani soruşturma sürerken dahi
babasını savunmak oğluna düşmemeli dedi bu insan. Kısacası demek
istiyorum ki arkadaşlar, şu anda sportif müsabakalarınız konusunda sohbet
edip, teybe kaydedelim. Size söz veriyorum. Bölge temsilcileri ne derlerse
desinler bu sohbet yayınlanacak ve bütün cumhuriyet dinleyecek!.
Laçin birden onun konuşmasını böldü:
— Kusura bakmayın, ben bu sohbete katılmıyorum!
Muhabirin saçma sapan konuşmalarından bıkmış olduğu için birden kalkıp
salondan hışımla dışarı çıktı, fakat meydanın sonuna doğru yaklaştığında
arkadan:
— Laçin! - diyen bir ses işitti.
— “Altınay!”- Laçin gayr-ı ihtiyari durdu. Koşarak gelen Altınay Laçin’in
karşısına dikildi.
— Dün babam söylemişlerdi. Bunları Suyun ağamlara iletseniz..
— Neleri? - diye kaşlarını çattı Laçin.
— Babam, babam dedi ki, Suyun Burgut bütün suçu üzerine almasın.
Kendi hatamın cezasını ben kendim çekerim dediler.
Yakındaki lambanın ışığı altında Altınay biraz öncekinden daha bitkin
görünüyordu ve çökmüş omuzlarıyla sanki şefkat ve ilgiye muhtaç gibi bir
hali vardı. Laçin, onun yalvaran bakışlarıyla karşılaşınca, birden suçluluk
duygusuna kapılmış gibi, şefkat dolu duygularla kızı belinden tutup kendine
çekti. Gerçekten Altınay’ın beli oldukça ince ve itaatkâr, göğüsleri henüz
yeni olgunlaşmış şeftali gibi yusyuvarlak ve yumuşaktı.
— Bir kere öpebilir miyim Altınım, bir defa canım?
Altınay mahzun gözlerinde meydana gelen bir parlamayla, sesini
alçaltarak:
Adalet Menzili
Adil Yakubov
68

---

— Biraz önce söylediklerin doğruysa, - dedi, - yani şu Klara ile aranızda
gerçekten hiçbir şey geçmediyse.. peki!
Adalet Menzili
Adil Yakubov
69

---

B
-6-
ibisara mama ile Gazi, sabahleyin erkenden yola çıktılar. Gazi
birkaç yıl önce emekli olduğunda mükâfat olarak verilen Volgasının
şoför mahalline geçti. Araba kullanmayı savaş sırasında öğrenmiş,
daha sonraki yıllarda büyük şahısları ağırlarken şoförünün yerine
kendisi kullanmayı tercih etmişti. Ama o zamanlar başka imiş. Şimdi durum
daha başkaydı.. İlk gün, yolda sık sık mola verip, çay içerek dinlenmelerine
rağmen akşama doğru şehir merkezine vardılar. Şehir merkezi Suyun
Burgut’un yaşadığı yere sınır, ama Mercantav’dan takriben 150-160
kilometre uzaktaydı. Şehre varınca, doğruca bir zamanlar Kızılkum’da
kendisiyle birlikte çalışan, şimdilerde ise emekliye ayrılmış olan patronunun
evine gittiler. Patronu kendisinden birkaç yaş küçük olmasına rağmen,
tecrübeli, olgun ve taşı sıksa suyunu çıkaracak kadar güçlüydü. Attan düşse,
eyerden düşmeyen bu adam, emekli olduktan sonra da emekliler derneği
başkanlığını ele geçirmişti. Gazi’yi karşısında görünce önce kısa bir şaşkınlık
geçiren patronu daha sonra şaşkınlığı üzerinden atıp çift kanatlı demir kapıyı
açarken, “Arabayı içeriye park et!” dedi, caddenin sağını solunu
gözetleyerek.
Gazi, patronunun bu hareketindeki manayı daha sonra anladı.. Sarılıp
kucaklaştıktan sonra, eski patronunun anlattıklarını dinledi. Söylediğine göre
buraya da Moskova’dan müfettişler gelmiş, ortalık son derece karışık ve
huzursuzmuş.
— Bizler şanslı adamlarmışız! - diye fısıldadı patronu. -Tam vaktinde işi
bırakıp emekliye ayrılmışız.. Eğer koltuk sevdasına kapılıp yerimizde
otursaymışız kimbilir başımıza neler gelecekti birader?
Adalet Menzili