Adalet Menzili

Adil Yakubov
76

---

damadım Suyun Burgut!
— Pak yiğitmiş, helal yiğitmiş! - dedi Fıçı Mansur nefes nefese. - Albastı
Nehri’ndeki ağılda yangın çıkıp yedi yüz koyun telef oldu. Kazan kazan
kavurmalar yaptırıp gönderdi bu helal damadın! Rüşvet vererek beni kenara
silketip yerime genel müdür oldu bu helal yiğidin!
— Kime rüşvet verdi?
— Hadi bilmiyorum de! Hiç bi şeyden haberim yok de, kaşarlanmış
Bolşevik!
Fıçı Mansur, kat kat gıdığını oynatarak, pis pis güldü:
— Kime olacak? - diye hırıldadı.- Onu genel müdür yapan kim? Kimse,
ona verdi rüşveti! Helal damadın elli bin sum rüşvet verip genel müdür oldu!
Müfettişler her şeyi biliyorlar. Her şeyi! O senin rüşvetçi öğrencin de
tutuklandı şimdi!
Gazi ne cevap vereceğini bilemeden şaşırıp kalırken, binbir pişmanlık ve
yakınmalarla dolu düşünceler acımasızca beynini tırmalamaya başladı: -
“Evet, niye bu yaşlı gavurun sözlerini kale alıyorsun? Niye tir tir titriyorsun?
Yılanın yağını yalayan bu hin oğlu hini yüksek makamlara getirenlerden biri
kendin değil miydin? Vilayette sekreterlik yaptığı günlerde sürekli kollayarak
önündeki yollan açmadın mı bu imansızın?”
Masadaki bir kâse soğuk çayı bir dikişte bitirip, derin bir nefes aldıktan
sonra:
— Evet çok hizmet verdin müfettişlere! - dedi delirmiş gibi. - Biliyorum,
zavallı Burgut yerini aldığından beri ayağının altına kuyu kazmak için
durmadan dilekçe üzerine dilekçe göndermekle meşgüldün. Ama şunu
aklından çıkarma Mansur, el-kısasu minet hak! İftiranın ömrü kısa olur.
Atalar çalma komşunun kapısını çalarlar kapını demişler. Unutma!
— Madem bunları sen söylüyorsun, sen de iftira atma eski karındaşına!
Kırk yıl Mercantav’da ayakkabı eskitip, değil bir koyuna bir tek kuzuya bile
elini sürmedi Mansur! Ben sana ne kötülük yaptım ki, bana lanetler yağdırıp
duruyorsun!?
“Yok.. Şeytandan üç gün önce doğan bu imansıza laf yetiştirmek mümkün
değil! Lanet olsun! İster misin devr-i devrân bunun gibi ağzı kanlı
Adalet Menzili
Adil Yakubov
77

---

canavarlara kalsın! Kırk yıl zavallı halkın aşını elinden alan, kanını bir sülük
gibi emen bu albızlar tereyağı gibi üste çıksın da, helal süt emmiş, adaletten
sapmamış insanlar iftiraya kurban gitsin ha! Neyse., bu kudurmuş sırtlanla
iddialaşıp durmak akıl kârı iş değil!..”
Gazi, aklı allak bullak vaziyette yerinden kalktı:
—Tamam, kes artık! - dedi içindeki öfkeyi bastırmaya çalışarak. - Ben her
şeyi anladım!
— Neyi anladın? - diye yattığı yerden homurdandı Fıçı Mansur.
— Şunu anladım ki, zavallı damadımın başına gelen bütün iftira, bütün
töhmet ve bütün nifak işlerinin altında senin parmağın var! İşte bunu
anladım!.. Amma velâkin aklında bulunsun Mansur bey: Sen tilkiysen ben de
kuyruğuyum! Senin gibi ağzı kanlı sırtlanlarla boğuşacak gücü var
Narbutayev’in! Aklından çıkarma: Hakikat ortaya çıkıncağa kadar
boğuşacağım seninle.. - Gazi sözünü tamamlayıp, sanki seksen yaşındaki bir
adam değil, tığ gibi bir delikanlıymışçasına güp güp basarak geniş caddeye
doğru yürüdü.
— Bana bak toprağın bile kabul etmediği Bolşevik! -diye bağırdı Fıçı
Mansur. - Dur! Sana güzel bir tavsiyem var!
Sonra baldırları gibi kalın kollarım masaya dayayarak ayağa kalkmaya
çalışırken, masanın bir ayağı “çars” diye bir sesle kırılınca masa üzerindeki
demlikler, kâseler, meyve tabaklan yere düşüp tuz buz oldu.
Hiç bir şeye aldırmadan asfalt yolda sert adımlarla ilerleyen Gazi, sanki
ateş üzerindeki demlik gibi kaynıyor, hayalinde hâlâ Fıçı Mansur’la kavga
edip duruyordu.. Birden aklına “Mercanay’la Laçin döndüler mi acaba?”
sorusu gelince, yüreğinin uyuştuğunu hissetti ve avlu kapısına ne çabuk
ulaştığının farkına bile varmadı.
Hayır, ahırın önünde kaldırgaç falan yoktu. Gazi pencereden içeri baktı:
Ağlamayı kesen Bibisara mama avluda bağdaş kurup oturmuş sızlanıp
duruyordu. Bir türlü onun yanına varmaya cesaret edemeyen Gazi, eli
yüreğinde varıp kerevetin kenarına ilişti.
Adalet Menzili