Adalet Menzili

Adil Yakubov
78

---

Adalet Menzili
Adil Yakubov
79

---

O
-7-
gün Mercanay’la Laçin, her zamankinden biraz daha geç yola
çıkmışlardı. Kaldırgaç her ne kadar kaşka bir at değilse de, hiç bir
atın yürüyüşüne benzemeyen, binicisini yormayan bir tarzda, ufak
adımlarla yol alırdı. O bu şekilde yürürken, üzerindeki kişi lüks bir
arabayla yolculuk ettiğini sanırdı. Laçin eyere yerleşmiş, anasını terkine
almıştı. Kaldırgaç her zamanki gibi ufak adımlarla yol almasına rağmen, kuş
hızıyla ilerlediği için saat onbir olmadan şehre ulaşmışlardı. Kaldırgaçı
sokakta bırakamazdı. Değil sokak, kendi avlularında bile kimseye
güvenemezdi Laçin. Neyse ki antrenörü şehir girişindeki bir bağ evinde kalır,
Laçin her defasında atını onun avlusuna bağlayıp giderdi. Şayet hocası
evdeyse ata bizzat o bakardı.
Merkezden gelen müfettişler şehir ortasındaki üç katlı komite binasına
yerleşmişlerdi ve bina önündeki meydan her günkü gibi ana baba gününe
dönmüştü.
Çoğunluğu kızlardan, gelinlerden, yaşlı erkek ve acuzelerden oluşan bu
kalabalık, komiteye ve komite başkanına dilekçe vermeye gelmiş kişiler
değil, aksine hapse atılanların ya karısı, ya kızı, ya oğlu, ya da ana babasıydı.
Müfettişler geldiğinden beri, bina çevresi demir parmaklıklarla
çevrelenmiş ve komite binası bir karakol haline getirilmişti. Bir derdi olanlar
veya dilekçe verecek kişiler, ilk önce dışardaki etrafı çevrili odalardan
Şaranavski veya yardırmasına telefon ediyorlar, onlar izin verdikten sonra
gerekli evraklar doldurulup içeri girmelerine müsaade ediliyordu. Bu yüzden
içeri girebilenlerin sayısı oldukça azdı ve onlar da çoğunlukla ağlayarak
dışarı çıkıyorlardı. Sanki düşman baskınına uğramış gibi sayısız askerle
Adalet Menzili
Adil Yakubov
80

---

korunan binanın önündeki polisler ise, bu ağlayan insanları acımasızca ite
kaka dışarı atıyorlardı. Kısacası şikayetçiler, bu binanın önünde günleri nöbet
beklemek ve polislerin hakaretlerini sineye çekmekle geçiyorlardı..
Mercanay da oğluyla birlikte üçüncü defadır buraya geliyordu. Bir
keresinde güç bela Şaranavski’nin yardımcısıyla görüşüp, telefonda ret
cevabı alışı müstesna tutulursa, henüz kimseyle görüşmüş sayılmazdı. Bugün
ise, aksi gibi Şaranavski vilayete gitmişti. Gelirse kaçta gelir, ayrıca gelir mi
gelmez mi, geldiği zaman kabul eder mi etmez mi, kimse bunu bilmiyordu.
Çünkü Şaranavski yok diye polisler kapıdan içeri adım bile attırmıyorlardı..
Mercanay, Laçin’le birlikte komite binasının karşısındaki parka geçip boş
banklardan birinin üzerine ilişti. Çoktan beri sulanmayan park yarı kurumuş
fundalığı andırıyor, hıyâbanlar kanat çırpan hazan yaprakları, yırtılmış veya
yırtılmadan oraya buraya atılmış gazete kağıtları, yumruk içinde sıkılarak
fırlatılmış kağıtlar - ihtimal kabul edilmeyen dilekçeler- ile pislenmiş bir
haldeydi. Henüz güz girmemiş olmasına rağmen solmaya, yaprakları
dökülmeye başlamış ağaçlar, meydanda dalgın dalgın oturan insanlara sanki
acışan nazarlarla bakıyor gibiydi.
Mercanay, tıpkı mama gibi elleri şakaklarında hayale dalmıştı. Laçin,
henüz bir yüzü kız, bir yüzü gelin anasının bir hafta içinde sararıp solan
çehresine, parlaklığını yitirip içine batan gözlerine şöyle bir nazar ederken
yüreğinin uyuşup kaldığını hissedince, elindeki büyük bohçayı ayaklarının
dibine bırakıverdi. Bohçada babasının çok sevdiği bir kırba dolusu kımız, bir
tas nâdir
, ekmek ve pişirilmeden önce ekmeğin arasına konulmuş bir
mektup vardı. Her Allah’ın günü bohçadaki öte beriyi yenileyip geliyor, fakat
Suyun Burgut’a ulaştıramadan geri götürüyor; ayrıca onun hâlâ bu binada mı,
yoksa vilâyete mi alınıp götürüldüğünü dahi bilmiyorlardı,.
Laçin elini anasının yarı canlı omuzuna koyarak:
— Ne yapıyoruz anacan? - dedi. - Savcıları bekleyelim mi yoksa..
Mercanay dalgın gözlerini bir noktadan ayırmadan:
— Seni bilmem, - diye karşılık verdi incinmiş gibi. -Ama ben bugün hiçbir
yere gitmiyorum. Eğer savcı gelmezse burada uyurum.
— Anacan!- Laçin anasının omzunu sertçe sıkıp yanaklarından öpmeye
[22]
Adalet Menzili