Adalet Menzili

Adil Yakubov
143

---

veriyordu? Helal süt emmiş insanlar cehennem azabına duçar olsunlar da, bu
adaletsizlik karşısında gök ağdarılıp yeryüzüne kapaklanmasın he mi?..”
Bu düşüncelerle beyni allak bullak olan Suyun Burgut, çok geçmeden
dalıverdi. Ama henüz trans uykuya geçmeden birinin çizmelerini çektiğini
farkedince pat diye gözlerini açtı. Hücre hâlâ gündüzkü gibi aydınlıktı. Biraz
önce yerde kağıt oynamakta olan üç eşkıya onun yattığı ranzayı çevrelemiş;
kaytan bıyıklı Levon var gücüyle çizmelerini soymaya çalışıyor, sarı tilkiyle
karı kılıklı diğer iki genç ise parıltılı gözlerle onu seyrediyorlardı.
Suyun Burgut, bir silkinişte ayağını Levon’un ellerinden kurtarıp ranza
üzerine çömeliverdi:
— Ne yapıyorsun, ağa?
Levon, bileğine güvenen gençlere has bir soğukkanlılıkla:
— Çıkar çizmelerini!- diye emretti. - Benden başkasına yakışmaz böyle
çizmeler!
Suyun Burgut, kalp atışlarını bastırmaya çalışarak:
— Ya çıkarmazsam? - diye karşılık verdi.
— Çıkarmazsan iki ayağınla birlikte keser alırım! - Levon sözünü bitirir
bitirmez elini koynuna atıp uzun bir bıçak çıkardı.
— Sen kiminle dansettiğini sanıyorun, bok böcüsü? Çıkart çizmeleri!
Çıkart dedim sana!
Suyun Burgut, bilekleri üzerinde zehirli bir akrebin gezinmeye başladığı
hissine kapılarak demir ranzanın kenarlarına sıkıca tutundu. Vücudunun
alabildiğine gerildiğini, tulum oynarken kuzuyu rakipleri arasından alıp
kaçmaya hazırlandığı demlerde olduğu gibi şiddetli bir acımasızlık
duygusunun bütün benliğini kapladığını hissetti. İçinden “Öleceksem bugün
şu eşkıyaların elinde öleyim” diye geçirerek, elinde bıçakla kendine doğru
yaklaşan Levon’un alnına doğru şiddetli bir tekme savurdu. Ancak Burgut’un
tekmesi Levon’un alnına değil, ağzına rastladığı için inci gibi muntazam
dizilmiş dişlerini tutarak, ayı gibi böğürüp kendini kapı önündeki lazımlığın
üstüne attı ve yıkıldı kaldı.
— Ağamızı öldürdün ulan o. çocuğu! - diye hırıldadı Borsık. Sonra geriye
Adalet Menzili
Adil Yakubov
144

---

dönermiş gibi yapıp Burgut’a bir yumruk salladı. Eli bayağı ağırdı. Kalpağı
başından düşen Burgut, sertçe silkinerek sırtındaki dondan kurtulduğu gibi
kendini yere attı. İki eşkıya, avına saldırmaya hazırlanan iki kaplan gibi
yumruklarını sıkarak üzerine doğru gelmekteydi. Her ikisi de gözlerini
kısmış, vücutları titremekte, yüzlerinden kara kan damlamaktaydı.
Levon ise hâlâ kapı girişinde böğürmekte, Kafkas dilinde sövüp
saymaktaydı.
Suyun Burgut da belini bükerek kavgaya hazırlanmıştı. Vücudunu saran
öfke dalgası, daha doğrusu Mercantav’da düzenlenen tulumlarda veya
pehlivan güreşlerinde yüreğini dolduran şiddet duygusuna benzer bir
duyguyla şu anda karşısındakileri sıradan eşkıya olarak değil, Şaranavski’yle
Mir Celalov suretinde görmeye başladı.
Burgut çok iyi bilirdi ki, şayet rakibinin kellesini sağ kolunun altına
alabilirse, hangi pehlivan olursa olsun, hatta bırak pehlivanı bir yana, koca
bir deveyi bile boğabilirdi. Bu düşünceyle Borsık’ın kellesini yakalamaya
hazırlandı, ama Borsık sanki bunu hissetmiş gibi Levon’u taklit ederek
koynundan bir bıçak çıkardı.
— Gelme lan, gelme üstüme, pezevenk! Kamını deşer kalpağının yerine
başına oturturum senin, gelme! - Sözünü bitirip birden tuhaf hareketler yapan
kan kılıklı arkadaşına seslendi:
— Bacağından tut lan yavşak, bacağından!
Borsık sözlerini henüz bitirmişti ki, Suyun Burgut bir tekme darbesiyle
rakibinin bıçağım düşürdüğü gibi, ani bir hareketle boynundan yakalayıp sağ
kolu altına kıstırdı. Borsık, başı kapana sıkışmış sırtlan gibi tepinmeye,
Burgut’u yere yıkmaya hamle ettiyse de, Burgut güreşlerdeki alışkanlığın
verdiği bir şevkle “hah!” diye bir nara atıp hasmını kaldırdığı gibi yere çarptı.
Yuvarlanarak ranzanın altına kaçan Borsık ağlamaklı bir sesle:
— Boynumu kırdın lan pezevenk! - diye hırıldandı.
Suyun Burgut Borsık Ta mücadele ederken kan kılıklı delikanlıyı tamamen
unutmuştu ki, onun tamam ağa tamam!” diyerek güldüğünü işitip sertçe
başını çevirdi. Kan kılıklı genç, köşeye büzülüp kalmış, sürmeli gözlerini
süzüyor, boyalı dudaklarını oynatarak, sırıtıp duruyordu. -Pes ağam, pes! -
Adalet Menzili