Aziz Nesin

— 
Bizim ev, işte şimdi eve benzedi.
Kiracı,
— 
Badana ister duvarlar, dedi, sıva ve badana...
— 
Yapamam...
— 
Sizin kendi eviniz...
Doğru, kendi eviydi. Ama sıva, badana için parası yoktu.
Yaptırmasa, kiracılar çıkar giderlerdi. Oysa onlara borcu
çoktu.
Kiracılar,
— 
Yoksa evden çıkar gideriz! demeye başlamışlardı. Ev
sahibi, eski terbiyeleri kalmıyan, gittikçe kabalaşan
kiracılara «Aman evimden çıkmayın!» diye yalvarmaya
başlamıştı.
Karısı, kiracılara aşçılık ediyor, kızları, oğulları da
kiracıların işlerini görüyordu. Aldıkları parayla evin içini
sıvattılar, badana yaptırdılar.
Eski ev yepyeni olmuştu. Ev sahibi her yıl olduğu gibi, o yıl
da evin vergisini öderken büyük bir gurur duymuştu.
Karşıdan evine bakıp bakıp övünüyordu.

---

Kiracılar iyi insanlardı. Evsahibine çıkışıyorlardı:
— 
Karına iyi bakmıyorsun, yeni iskarpin al. Kızlarının
çorapları akmış... Karşımızda bu çirkin kılıkta insan
görmez istemiyoruz.
Ev sahibi,
— 
Haklısınız ama param yok, dedi.
Bizim karımız, kızımız değil, senin...
Ayıptır. Biz sana yardım edelim.
Ev sahibi onlara dua ediyordu.
Bir soğuk kış gecesiydi. Adam çadırda oğullarından biriyle
oturuyordu. Karisiyle, kızları, öbür oğulları evde, kiracıların
işlerini görmekteydiler.
Adam, pencerelerinden ışıklar saçılan evine baktı,
yanındaki oğluna,
— 
Evimiz çok güzel oldu doğrusu, dedi. Bu evle
övünüyorum.
Oğlu,
— Hangi ev? diye sordu.
— 
Ne demek hangi ev? Bizim ev işte!...
Oğlu,
— 
Baba, dedi, galiba o ev, artık bizim ev değil...
Adam, birden kızarak bağırdı:
— 
Nasıl? Bizim ev değil mi? Bunu söylemeye nasıl dilin
varıyor?...
Delikanlı,
— 
Bana bizim ev değilmiş gibi geliyor, dedi, içinde
oturamıyoruz, bahçesinde gezemiyoruz, yolundan
gidemiyor, suyundan içemiyoruz.
Adam,