Aziz Nesin

— 
Ama ben memnunum...
— 
Yok canım, olmaz.
Bitürlü, yalnızlığımdan memnun olduğuma inanmıyor,
durumuma acınıyordu.
İlkin onu çok yufka yürekli biri sanıp,
— 
Sen hiç tutuklulara nöbetçi durmadın mı? dedim.
— 
Cook dedi, ama onlar senin gibi yalnız değildi.
Bu er için, benim suçlu olup olmamam, suçluysam da
suçumun türü değil, burada yalnız tutulmam önemliydi. Her
nöbete gelişinde, benim yalnızlığımdan duyduğu üzünçü
belirtiyor, ben de kendi dertlerimi unutup, çok mutlu
olduğumu anlatarak onu avutmaya çalışıyordum.
Moralinin bozuk olduğunu söyleyen er, her nöbete
gelişinde, o kötü sesiyle bağıra çağıra türküler söyledi.
Saçlarını usturayla kazıtmıştı. Şapkasını, sol gözünü

---

örtecek kadar yana eğiyordu. Uzun boyluydu. Her
nöbetinde, benimle konuşmasın diye yazı yazıyordum. O bu
yazdıklarımı mektup sanmıştı. Bir nöbetinde bana,
— 
Amca bu mektupları nasıl postaya veriyorsun? diye sordu.
Hemen niyetini anladım.
— 
Postaya vermiyorum, dedim.
Memnun oldu. Güvenip de postaya verdirecek kimse
bulamadığımı sanmıştı. Belki onu, benim gibi kahbe feleğin
sillesini yemiş biri olarak kendime yakın bulurdum.
Mektuplarımı postaya vermesi için ona verirdim. O,
radyoların o günlerde «Sayın muhbir vatandaş» de-
diklerindendi. Postaya vereceğim, diye benden aldığı gizli
mektubu, o da götürür gerekli yere verirdi. Kahbe felek ona
sillesini vurmuştu. Askerden kaçmış, mahkemeye verilmişti.
«Sayın muhbir vatandaşslık yaparsa belki cezası affedilirdi.
— 
Postaya vermiyorsun ha? Elaltından mı göndereceksin?
Yılışıyordu.
Sivas’ın köylüğünden olan er nöbete gelmişti. Yine söz
arasında bir fırsatını yakalayıp «Benim amcam da Adalar’da
oturur» diyordu. En sonunda,