Bilish nazariyasi: asosiy muammolari va yunalishlari

asoslilik sharti «S P ni biladi, basharti u o’zining P ga bo’lgan ishonchini asoslab bera olsa». Bu shart bilimni to’g’ri chiqadigan taxminlar yoki tasodifan mos kelish hollaridan farqlash imkonini beradi. Aytaylik, siz besh yashar bolakaydan: «Quyosh sistemasida nechta sayyora bor?», deb so’radingiz va «To’qqizta», degan javobni eshitdingiz. Siz bola sayyoralar sonini tasodifan to’g’ri aytdi deb hisoblaysiz. Agar u o’z javobini hyech bo’lmasa buni onasidan eshitganini aytib, asoslab bera olmasa, siz bolakayda bu dalil haqida haqiqiy bilim mavjud emas, degan to’xtamga kelasiz.

Shunday qilib, bu «uch qismli» talqinga muvofiq, quyidagi muxtasar ta’rifni berish mumkin: bilim – bu haqiqatga mos keladigan va asoslangan ishonchdir.

Bu ta’rif ancha sodda bo’lib, uni bilimning barcha turlariga nisbatan tatbiq etish mumkin. Bu so’zlar zamirida muayyan muammo yotadi. Masalan, biz Nyuton mexanikasi haqiqatga yetarli darajada muvofiq emas va uning o’rnini Eynshteynning aniqroq nazariyasi egalladi, deb hisoblaymiz. Biroq buning natijasida Nyuton nazariyasi o’zining bilim xususiyatini yo’qotgani yo’q-ku? Eynshteynga qadar, uning haqiqiyligiga ko’pchilikning ishonchi komil bo’lgan davrda u bilim edimi? Shunga o’xshash so’zlarni hozirda fan tarixidan o’rin olgan minglab nazariyalar sha’niga aytish mumkin. Bilimni qanday qilib asoslash mumkin va yetarli asoslar mavjudmi? Bu savol ham ancha mavhum. Gipoteza, faraz odatda bilim shakli sifatida qaraladi, biroq olimlar o’zlari ilgari surayotgan gipoteza yoki farazlarning to’g’riligiga ba’zan ishonchi komil bo’lmaydi.

Balki bilimni standart tushunish haddan tashqari taxminiy va nisbiydir? Qisman shunday, biroq bilim – bir ta’rif chegaralariga sig’dirish juda qiyin bo’lgan rang-barang hodisa ekanligi muhimroq. Agar «bilmoq» so’zi tilimizda qanday qo’llanilishiga nazar tashlasak, bilim turlari juda rang-barang ekanligini ko’rishimiz mumkin. Quyidagi gaplarni ko’rib chiqamiz. Men bu mashinani qanday qilib tuzatish mumkinligini bilaman. Men gitara chalishni bilaman. Men Po’latni o’n yildan beri bilaman. Men Toshkentni yaxshi bilaman. Men uchburchak burchaklarining yig’indisi ikki to’g’ri burchakka teng ekanligini bilaman. Men kit sut emizuvchilar oilasiga mansub ekanligini bilaman.

Bu bir qarashda o’xshash gaplarda «bilaman» so’zi har xil ma’nolarda keladi. Dastlabki ikki gapda bilish nimanidir bajara olishni anglatadi. Gnoseologiyada u «bilim-ko’nikma» deb ataladi. Keyingi ikki misolda bilish – bu «bilim-tanishuvlik» demakdir. U inson yoki qandaydir obyektni tanish qobiliyatini anglatadi. So’nggi gaplarda bilim «nimanidir bilish»ni ifodalaydi, chunonchi: u narsalarda qandaydir xossalar, nisbatlar, qonuniyatlar va shu kabilarning mavjudligini tavsiflaydi. Bilim bu yerda ma’lum axborot ko’rinishida keladi deb aytish mumkin.

Ko’rib turganimizdek, «bilim-ko’nikma» va «bilim-tanishuvlik» bilimning standart talqiniga uncha mos kelmaydi. Umuman olganda, ularga nisbatan haqiqiylik va asoslanganlik tushunchalarini tatbiq etish mumkin emas. Po’latni yaxshi yoki orqavarotdan bilish mumkin, biroq biz uni «to’g’ri» yoki «ishonchli» bilishimiz mumkinmi? Biroq, bu yerda shuni ta’kidlash lozimki, yuqorida zikr etilgan bilim turlari o’rtasidagi chegaralar aniq emas. Masalan, sizning Toshkent haqidagi bilimingiz siz shaharning kattaligi, aholisining soni, u O’zbekiston poytaxti ekanligi va hokazolar haqida ma’lum axborotga ega ekanligingizni nazarda tutadi. Biroq bu bilim – avvalo shahar bilan tanishlik, unda yaxshi mo’ljal ola bilish demak.

Gnoseologiyada asosiy e’tibor muayyan narsalar haqidagi bilimni tahlil qilishga qaratiladi. Zero, faqat shunday bilimni asosli va asossiz, ishonchli va ishonchsiz, haqiqiy yoki soxta bilim sifatida aniq baholash mumkin. Bilimni asoslash usullari, uning ishonchliligi, haqiqiyligini aniqlash mezonlarini izlash qadimdan bilimni falsafiy tahlil qilishning asosiy omili bo’lib keladi.

Biroq, hatto bilimning shu turini falsafiy tushunishda ham muammolar bisyor. O’ttiz yilcha muqaddam epistemologlar shunday misollarni o’ylab topdilarki, ularda ishonch, e’tiqod bilimning yuqorida zikr etilgan uchala xususiyatiga ega, biroq, shunga qaramay, ular bilim hisoblanmaydi. Mana, shunga o’xshash oddiy misollardan biri.

Masalan, o’qituvchi falsafadan yozilgan referatlarni tekshirayotib, talabalardan biri – Valiyev o’z ishini kompyuterda terganini ko’rdi. O’qituvchi darsda bu guruhda o’qiydigan talabalarning qaysi birida uyida kompyuter borligini so’rashga qaror qiladi. Valiyev o’zida chindan ham yaxshi kompyuter borligini va bu kompyuterda u ishlashni o’rganganligini aytdi. Qolgan talablarning birortasi ham o’zida bunday buyum borligini aytmadi. Shunga asoslanib o’qituvchi guruhda bir talabada kompyuter bor ekan, degan xulosaga keldi. O’qituvchining bunga ishonchi komil va u o’zining bu e’tiqodiga yetarli darajada asoslangan va ishonchli bilim sifatida yondashadi. Biroq, endi faraz qilaylikki, Valiyevda kompyuter aslida yo’q va u yolg’on gapirib, o’zi yoqtiradigan bir talaba qizning e’tiborini o’ziga qaratmoqchi bo’lgan. Ammo boshqa talaba – Aliyevning uyida kompyuter bor, biroq u ma’lum sabablarga ko’ra buni oshkor etmaslikni lozim topgan. Natijada o’qituvchi o’zi dars beradigan guruhda kamida bir talabada kompyuter bor deb hisoblar ekan, u asoslangan va o’z nuqtai nazaridan haqiqatga mos keladigan ishonch, e’tiqodga ega bo’ladi. Biroq bu e’tiqodni bilim deb hisoblash mumkin emas, chunki uning haqiqiyligi zamirida faqat tasodifiy haqiqatga muvofiqlik yotadi.

Albatta, bunday misollarni bor-yo’g’i tafakkur o’yini deb hisoblash mumkin. Biroq, haqqoniy tasavvurlar soxta fikrlardan kelib chiqqan yoki ularga asoslangan hollar hatto fanda ham uchraydi.

Ammo bunday qarshi misollarga yo’l qo’ymaslik uchun bilimga yanada qattiqroq talablar qo’yish, masalan, bilim roliga da’vogar e’tiqodlar faqat ishonchli va xatosiz deb qarash mumkin bo’lgan fikrlar va ma’lumotlarga tayanishini talab qilish mumkin.

Bilim zamirida aniq, ishonchli va xatosiz asoslar yotishi lozim, degan tasavvur bilish nazariyasidagi eng nufuzli yondashuv hisoblanadi. Unga antik faylasuflarning asarlaridayoq duch kelish mumkin, eng aniq ko’rinishda va dasturilamal sifatida u Yangi davrda mashhur faylasuflar F.Bekon, R.Dekart va J.Lokk tomonidan ta’riflab berilgan. Bu yondashuvni klassik fundamentalizm deb nomlash, uning barcha muqobillarini esa, hozircha undan ma’lum darajada chetga chiqish sifatida tavsiflash mumkin.