Bin Muhteşem Güneş

sessizce katlandığımızın.

---

14
Çektiği acı Meryem’i şaşırtıyordu. Olanca şiddetiyle saldırması için, kulübedeki yarım
kalmış beşiği ya da Raşit’in dolabındaki süet gocuğu düşünmesi yetiyordu. O zaman bebek
canlanıyor, Meryem onu duyabiliyordu; acıktığını belirten homurdanmalarını, gurultularını,
anlaşılmaz mırıltılarını. Göğüslerini kokladığını hissediyordu. Acı Meryem’i bir dalga gibi
kaplıyor, tutup havaya kaldırıyor, tepe üstü yere fırlatıyordu. Yüzünü bile görmediği bir varlığı
böyle üzüntüden katılıp kalacak kadar özleyebilmesi, Meryem’i hayretler içinde bırakıyordu.
Neyse ki kederin Meryem’e o kadar da gaddar davranmadığı günler oluyordu. Eski yaşam
akışına, eski düzenine dönmenin o kadar da yıpratıcı görünmediği, yataktan çıkmanın, namaz
kılmanın, çamaşır yıkayıp Raşit’e yemek pişirmenin insanüstü bir çaba gerektirmediği günler.
Meryem’in en nefret ettiği şey, dışarıya çıkmaktı. Birdenbire komşu kadınları, sahip
oldukları çocuk bolluğunu kıskanır olmuştu. Kimisinin yedi sekiz çocuğu vardı, ama ne kadar
şanslı olduklarının, rahimlerinde büyüttükleri bebekleri sağ salim doğurup kucağına almanın,
emzirmenin ne büyük bir lütuf olduğunun farkında bile değillerdi. Onların bebekleri sabunlu
suyla, yabancıların bedensel kirleriyle birlikte, bir hamamın kanalizasyonuna akıtılmamıştı.
Meryem haylaz oğlanlardan, tembel kızlardan yakındıklarını duydukça, nefret ediyordu bu
kadınlardan.
Kafasının içindeki bir ses, iyi niyetli ama aldatıcı tesellilerle onu avutmaya çalışıyordu.
Başka çocukların olur. İnşallah. Çok gençsin. Karşına daha bir sürü fırsat çıkacaktır.
Oysa Meryem’in ıstırabının bir kaynağı, belirgin bir hede i vardı. O bu çocuğun yasını
tutuyordu; onu belli bir süre böylesine mutlu eden, bu bebeğin.
Bazı günler, bebeğin zaten hak etmediği bir nimet olduğuna, Nana’ya yaptığı şey yüzünden
cezalandırıldığına inanıyordu. O ilmeği annesinin boynuna kendi elleriyle geçirmiş sayılmaz
mıydı? Hain, nankör bir kız evlat, anne olmayı hak etmezdi, cezasını da işte böyle bulurdu.
Kötü rüyalarla boğuşuyor, Nana’nın cin’inin geceleri gizlice odasına süzüldüğünü, pençelerini
onun rahmine geçirdiğini, bebeğini çaldığını görüyordu. Bu rüyalarda Nana keyi le, oh oldu
dercesine kıkırdıyordu.
Kimi günler, müthiş bir ö keye kapılıyordu. Bu düşüğün suçlusu, Raşit’ti. Bebeğin
cinsiyetine dair o mantıksız, delice inancı. Bebeğin adını şimdiden koyması. Tanrı’nın
iradesini elde bir sayması. Evet, suç Raşit’teydi. Meryem’i hamama gönderen de o değil miydi?
Oradaki bir şey, belki buhar, belki kirli su, ya da sabun, bir şey neden olmuştu buna. Hayır.
Raşit değil. Suçlanması gereken, kendisiydi. Yanlış pozisyonda yattığı, fazla baharatlı yemekler
yediği, yeterince meyve yemediği, çok fazla çay içtiği için. Kendine kızıyor, yüklendikçe
yükleniyordu.
Hayır, Tanrı’nın suçuydu; Meryem’le resmen alay etmişti işte. Bir sürü kadına bahşettiği
şeyi Meryem’den esirgemişti. Onünde sallamış, gösterip vermemişti; kıza dünyanın en büyük
mutluluğunu getirecek olan şeyi uzatır gibi yapmış, sonra da çekivermişti.
Ancak bütün bu suç biçmeler, kafasının içinde tepinip duran bütün bu ithamlar hiçbir işe
yaramadı. Böyle şeyler düşünmek küfür’lü, günahtı. Allah kinci değildi, kin gütmezdi. Basit

---

hesaplarla uğraşan bir Tanrı değildi o. Molla Feyzullah’ın sözleri beyninde uğuldadı: O ki, her
şeyde kadir olan, her şeyi yöneten yüce Yaradandır; ölümü ve hayatı yaratmıştır ki, seni
sınayabilsin.
Vicdan azabıyla kıvranan Meryem diz çöker, bu düşünceler yüzünden bağışlanmak için dua
ederdi.
***
Bu arada, hamamdaki olaydan sonra Raşit’te de büyük bir değişiklik oldu. Çoğu akşam, eve
gelince ağzını bıçak açmıyordu. Karnını doyuruyor, sigara içiyor, gidip yatıyordu, bazı geceler,
geç vakit, kısa, son zamanlarda oldukça sertleşen bir birleşme için Meryem’in odasına
geliyordu. Yüzü çok daha çabuk asılır olmuştu; yemeklere kusur buluyor, bahçedeki
dağınıklıktan yakınıyor, evde temiz bulmadığı en ufak yeri hemen gösteriyordu. Arada bir,
cuma günleri, eskiden olduğu gibi kızı gezmeye götürüyor, ama kaldırımda hızlı adımlarla,
ondan mutlaka birkaç adım önde, hiç konuşmadan yürüyor, ona yetişmek için bazen koşmak
zorunda kalan Meryem’e hiç aldırmıyordu. Bu gezmelerde yüzü hiç gülmüyordu artık. Kıza
tatlı ya da armağan almıyor, eskiden olduğu gibi durup bazı yerlerin adlarını söylemiyordu.
Meryem’in sorularıysa sinirini bozar gibiydi.
Bir gece, oturma odasında radyo dinliyorlardı. Kış sona ermek üzereydi. Insanın yüzüne
kar yapıştıran, gözleri sulandıran inatçı rüzgârlar dinmişti. Uzun karaağaçların dallarına
tutunan, tüy ha i liğindeki, gümüşsü karlar erimeye yüz tutmuştu, birkaç haftaya kadar
yerlerini tıknaz, uçuk yeşil tomurcuklar alacaktı. Raşit radyodan yayılan Hamahang
şarkısındaki tabla ritmine uyarak, dalgın dalgın ayağını sallıyordu; sigarasının dumanına
karşı gözlerini kısmıştı.
“Bana kızgın mısın?” diye sordu Meryem.
Raşit sesini çıkarmadı. Şarkı bitti, haberler başladı. Bir kadın sesi, Cumhurbaşkanı Davut
Han’ın, Sovyet danışmanlardan oluşan bir ekibi daha, Kremlin’in olası hoşnutsuzluğunu
dikkate almaksızın, Moskova’ya geri gönderdiğini duyurdu.
“Bana kızgın olduğunu hissediyor, endişeleniyorum.”
Raşit iç geçirdi.
“Kızgın mısın?”
Gözleri Meryem’e çevrildi. “Neden kızgın olayım ki?”
“Bilmiyorum, ama bebeğin...”
“Benim öyle erkeklerden olduğumu mu sanıyorsun... senin için yaptığım onca şeyden
sonra?”
“Hayır. Tabii ki değil.”
“Öyleyse başımın etini yemeyi kes!”
“Özür dilerim. Bebakiş, Raşit. Affedersin.”
Erkek sigarasını söndürdü, yenisini yaktı. Radyonun sesini açtı.
“Ama düşünüyordum da...” dedi Meryem, müziği bastırmak için sesini biraz yükselterek.
Raşit bir kez daha, asabice içini çekti, radyonun sesini kıstı. Bezgin bezgin alnını
ovuşturdu. “Şimdi ne var?”
“Düşünüyordum da, belki doğru düzgün bir cenaze yapmalıyız. Bebek için, yani. Sadece biz,
birkaç dua, hepsi o kadar.”
Meryem bunu bir süredir düşünmekteydi. Bu bebeğin unutulup gitmesini istemiyordu. Bu

---

kaybın şöyle ya da böyle kalıcı bir hatırası olmalıydı.
“Neye yarayacak ki? Aptalca bir fikir.”
“Kendimi daha iyi hissetmemi sağlar belki.”
“Oyleyse sen yap,” diye yapıştırdı adam. “Ben zaten bir oğul gömdüm. Bir tane daha
gömmeyeceğim. Şimdi, izin verirsen, radyo dinlemeye çalışıyorum.” Sesi yeniden açtı, başını
geriye yasladı, gözlerini kapadı.
O hafta, güneşli bir sabah, Meryem bahçede bir yer saptadı, bir çukur kazdı.
“Allah adına ve Allah’la birlikte ve Allah’ın elçisi adına, dualar ve Allah’ın rahmeti üzerine
olsun,” diye mırıldanarak, küreği toprağa daldırdı. Raşit’in bebek için aldığı süet paltoyu
çukura yerleştirdi, üzerine toprak attı.
“Gecenin gündüze dönmesini, günün geceye devrilmesini sağlayan sensin, ölümden dirim
hasıl eden, canlıdan ölüm çıkaran sensin; senin her şeye gücün yeter; bağışladığın dayanma
gücüyle kuluna destek olan sensin.”
Küreğin tersiyle toprağı düzeltti. Küçük yığının önüne diz çöktü, gözlerini kapadı.
Dayanma gücü ver, Allahım.
Bana sabır ver.

---