Bin Muhteşem Güneş

özledim, Hasena. Ah, ben de seni çok özledim. Tarık’ın suratındaki ekşimeye bakılırsa, oğlanlar
bu açıdan kızlardan farklıydı. Onlar dostluklarını bir gösteriye dönüştürmüyordu. Bu tür
sözler etme dürtüsü, ihtiyacı hissetmiyorlardı. Leyla ağabeylerinin de aynen böyle
davrandığını tahmin etti. Oğlanların, dostluklara da güneşe davrandıkları gibi davrandığını
anlamaya başlamıştı: varlığını tartışılmaz, mutlak kabul etmek, parlaklığının tadını çıkarmak,
ama üzerinde kafa yormamak.
“Seni kızdırmaya çalışıyordum,” dedi kız.
Tarık ona yan yan baktı. “Eh, başardın.”
Ama yüzü yumuşamıştı. Yanaklarındaki bronzluk bir an için koyulaşır gibi mi olmuştu ne?
***
Leyla’nın ona söylemeye niyeti yoktu. Işin aslı, ona söylemenin çok kötü olacağına karar
vermişti. Birinin canı yanabilirdi, çünkü Tarık böyle bir şeye asla boş vermezdi. Ama daha
sonra sokakta, otobüs durağına doğru yürürlerken, bir duvara yaslanmış duran Kadim’i gördü.
Çevresi her zamanki gibi arkadaşlarıyla sarılıydı, başparmaklarını kemerinin ilmeklerine
sokmuştu. Kıza meydan okurcasına sırıttı.
Bunun üzerine, Tarık’a anlattı. Durdurmasına kalmadan, öykü ağzından dökülüverdi.
“Ne yaptı?”

---

Leyla bir kez daha söyledi.
Tarık parmağıyla Kadim’i gösterdi. “Bu mu? Yapan bu muydu? Emin misin?”
“Eminim.”
Tarık dişlerini sıktı, Peştun dilinde bir şeyler mırıldandı; Leyla sözcüklerin anlamını
çıkaramamıştı. “Sen burada bekle,” dedi kıza, bu kez Farsça.
“Tarık, hayır...”
Oğlan sokağın karşısına geçmişti bile.
Onu ilk, Kadim fark etti. Sırıtışı silindi, duvardan uzaklaştı. Parmaklarını ilmeklerden
çıkardı, sırtını dikleştirdi; beceriksizce de olsa, gözdağı verir bir hava takındı. Diğerleri de
onun baktığı yöne döndüler.
Leyla söylediğine bin pişman olmuştu. Ya birlik olurlarsa? Toplam kaç kişiydiler, on? on
bir? on iki? Ya Tarık’a zarar verirlerse?
Tarık, Kadim’le avanesine birkaç adım kala durdu. Bir an, durumu tartar gibi oldu; belki de
gözü yemedi, diye düşündü Leyla; oğlanın eğildiğini görünce de, ayakkabısının bağcığı
çözülmüş gibi yapacağını, sonra da dönüp yanına geleceğini varsaydı. Ama oğlanın elleri
harekete geçince, Leyla anladı.
Tarık doğrulup tek bacağının üzerinde dimdik durunca, ötekiler de anladılar. Sonra,
topallayarak Kadim’e doğru ilerledi; kayışları çözülmüş olan takma bacağını bir kılıç gibi
havaya kaldırmıştı.
Oğlanlar hızla yana kaçıştılar. Kadim’le ikisinin arasında yeterli bir boşluk bıraktılar.
Sonra tozlar, tekmeler, yumruklar, naralar havada uçuştu.
Kadim Leyla’yı bir daha hiç rahatsız etmedi.
***
O akşam, çoğu akşam gibi, Leyla sofrayı iki kişilik kurdu. Anne aç olmadığını söylemişti.
Böyle gecelerde, Babi’nin eve gelmesini bile beklemeden bir tabak hazırlar, göstererek,
güzelce vurgulayarak odasına çıkarırdı. Leyla’yla Babi yemeğe oturduğunda, o -uyur ya da
uyanık- çoktan yatağına çekilmiş olurdu.
Babi banyodan çıktı; eve geldiğinde un serpilmiş olan saçları şimdi temizdi, geriye
taranmıştı.
“Ne yemek var, Leyla?”
“Dünden kalma aş çorbası.”
“Gayet güzel,” dedi adam, saçlarını kuruladığı havluyu katlarken. “Bu gece ne çalışıyoruz?
Ondalık kesirleri mi?”
“Tam sayılı bayağı kesirleri.”
“Ah. Doğru.”
Her gece, yemekten sonra Babi onun ev ödevlerine yardım eder, birkaç ödev de kendisi
verirdi. Bunun nedeni, Leyla’yı sınıftakilerden bir iki adım öne geçirmekti, yoksa okulun
verdiği ödevleri onaylamaması değil, her ne kadar eğitimin yerini propaganda almış olsa da.
Işin aslı, oldukça ironikti ama, Babi’ye göre komünistlerin yaptığı (ya da en azından
amaçladığı) tek doğru uygulama okullarda, onu kovdukları eğitim alanındaydı. Ozellikle de,
kadınların eğitimi konusunda yapılanları alkışlıyordu. Hükümet her yaştaki kadınlar için
parasız okuma yazma sını ları açmıştı. Babi’nin dediğine göre, Kabil Universitesi’ndeki
öğrencilerin neredeyse üçte ikisi artık kızdı; hukuk, tıp, mühendislik okuyan kızlar.

---