Bin Muhteşem Güneş

ülkeyi neredeyse iki yüz elli yıl salt Peştun krallar yönetti; Taciklerse topu topu dokuz ay; o da ta
1929’da.
Peki ya sen, diye sormuştu Leyla, sen küçümsendiğini hissediyor musun?
Babi gömleğinin ucuyla gözlüğünün camlarını temizledi. Bence tam bir saçmalık -hem de
çok tehlikeli bir saçmalık- bütün bu ben Tacikim, sen Peştunsun, şu Hazara, bu Özbek la ları.
Hepimiz Afganız, önemli olan tek şey de bu. Ama bir grup ötekine bu kadar uzun süre tahakküm
ederse... Hor görmeler, aşağılamalar başlar. Rekabet. Husumet. Daima böyle olmuştur.
Doğruydu belki. Ama Leyla bu duyguya Tarıkların bu konuların asla açılmadığı evinde, bir
kez olsun kapılmamıştı. Bu aileyle geçirdiği zaman ona son derece doğal, zorlanmasız
geliyordu; soy ya da dil farklılıklarının, ya da kendi evindeki gibi kişisel garezlerin, hınçların
bozmadığı, karmaşıklaştırmadığı saatlerdi bunlar.
“Bir el iskambile ne dersin?” dedi Tarık.
“Evet, hadi yukarı çıkın,” dedi annesi, kocasının savurduğu duman bulutunu
hoşnutsuzlukla kışkışlarken. “Ben gidip şorvaya bakayım.”
Tarık’ın odasında yüzükoyun yere uzandılar, peneper oynamaya başladılar. Ayağını havada
öne arkaya sallayan Tarık yolculuğunu anlattı. Amcasıyla birlikte ektikleri şeftali idanları.
Bahçede yakaladığı yılan.
Ev ödevlerini bu odada yapar, iskambil kartlarından kuleler diker, birbirlerinin
karikatürlerini çizerlerdi. Yağmur yağıyorsa pencerenin çıkıntısına yaslanır, ılık portakallı
Fanta’larını yudumlarken cama vuran tombul damlaları seyrederlerdi.
“Pekâlâ, sana bir bilmece,” dedi Leyla kartları karıştırırken. “Dünyayı dolaşan ama bir
köşede duran şey nedir?”
“Dur.” Tarık elleriyle yeri iterek yarı doğruldu, takma bacağını öteki yana savurdu. Göz
kırparak yan döndü, dirseğine yaslandı. “Şu yastığı uzatsana.” Alıp bacağının altına yerleştirdi.
“Hah. Şimdi oldu.”
Leyla kopuk bacağı, geride kalan kökü ilk kez gördüğü günü çok iyi anımsıyordu. Altı
yaşındaydı. Bir parmağıyla, oğlanın sol dizinin hemen akandaki gergin, parlak deriyi
dürtmüştü. Orada parmağına küçük, sert yumrular değmiş, Tarık bunların, bazen uzuv
kesildikten sonra fırlayan sivri kemik mahmuzları olduğunu söylemişti. Kesik yer acıyor mu,
diye sormuş, oğlan da günün sonunda, bacak şiştiği ve proteze tam oturmadığı, yani parmağa
geçen dikiş yüksüğü gibi yerleşmediği zaman hassaslaştığını, ağrıdığını açıklamıştı. Bazen de
proteze sürtünüyor. Özellikle hava sıcaksa. O zaman kızarıp su topluyor, ama annemde bazı

---

kremler var, faydası oluyor. O kadar da kötü değil. Leyla hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı.
Neden ağlıyorsun ki? Takma bacağını yeniden yerleştirmiş, kayışlarını sıkmıştı. Görmek
isteyen sendin, seni ciryanok, sulugöz! Böyle böğüreceğini bilseydim, göstermezdim.
“Pul,” dedi Tarık.
“Ne?”
“Bilmecenin cevabı. Yemekten sonra hayvanat bahçesine gidelim mi?”
“Biliyordun. Değil mi?”
“Kesinlikle hayır.”
“Sahtekârın tekisin.”
“Sen de kıskançsın.”
“Neyi kıskanacağım?”
“Erkeksi zekâmı.”
“Erkeksi zekan mı? Yok canım? Söyle bakalım, satrançta hep kim kazanıyor?”
“Kazanmana göz yumuyorum.” Oğlan güldü. Bunun doğru olmadığını ikisi de biliyordu.
“Matematikten kim kaldı, peki? Bir sınıf büyük olmana karşın, matematik ödevlerine
yardım etmem için bana gelmedin mi?”
“Matematik beni bu kadar sıkmasaydı, iki sınıf yukarıda olurdum.”
“Galiba coğrafya da sıkıyor seni?”
“Nerden anladın? Tamam, kes artık. Hayvanat bahçesine gidiyor muyuz gitmiyor muyuz?”
Leyla gülümsedi. “Gidiyoruz.”
“Güzel.”
“Seni özledim.”
Bir duraklama oldu. Sonra Tarık yüzünde yarı sırıtır yarı dudak büker bir anlamla ona
döndü. “Neyin var senin?”
Hasena, Çiti ve ben bu iki sözcüğü birbirimize karşı kim bilir kaç kez kullanmışızdır, diye
düşündü Leyla. Iki üç gün birbirimizi görmesek, kolayca, hiç duraksamadan söyleriz: Seni