Bir paytlar bir odamning eshagi bor ekan. Eshak ko‘p yillardan beri tegirmonga qop ko‘tarib kelgan. Ammo u qarib qolgan va endi ishlay olmadi. Shuning uchun xo‘jayin uni boshqa ovqatlantirmadi

Bir paytlar bir odamning eshagi bor ekan. Eshak ko‘p yillardan beri tegirmonga qop ko‘tarib kelgan. Ammo u qarib qolgan va endi ishlay olmadi. Shuning uchun xo‘jayin uni boshqa ovqatlantirmadi. Lekin eshak och qolib o‘lishni istamadi, bir kuni qochib ketdi. U Bremenga borishni va u erda shahar musiqachisi bo'lishni xohladi.
Yo‘lda u keksa ovchi itni uchratib qoldi. U yo'lda charchagan edi. “Senga nima bo‘ldi?” deb so‘radi eshak. - Oh, - deb javob berdi it, - men qariman va zaifman. Men endi tez yugura olmayman va yaxshi ov qila olmayman. Shuning uchun xo‘jayinim meni o‘ldirmoqchi bo‘ldi. shuning uchun men qochib ketdim. Bilasanmi, dedi eshak, — men Bremenga ketyapman, u yerda shaharcha musiqachi bo‘laman, kel, men bilan musiqa kuyla. It rozi bo‘lib, eshak bilan ketdi.
Ko'p o'tmay ular mushukni uchratishdi. U uch kundan beri yomg‘ir yog‘ayotgandek yuzini ko‘rdi. — Xo‘sh, — dedi eshak, — senga nima bo‘ldi, eski do‘stim? — Men qarib qoldim, endi sichqon tutolmayman.