Dinshunoslik

3. Islom dini doirasida yuzadagi diniy harakat va oqimlar. Bahoiylik – XIX asrda Eronda bobiylik yo‘nalishi zamirida vujudga kelgan diniy yo‘nalish. Sherozlik Sayid Ali Muhammad (1819-1850) 1844 yilda Bob (arabcha «eshik»), ya’ni yangi davrga «eshik» nomini olib, yaqin orada «Xudo elchisi»ning namoyon bo‘lishi, kishilarga yangi davrning asosiy qonunlari va nizomlarini in’om etishini targ‘ib qila boshlagan.

Bobning yirik izdoshlaridan biri Mirza Husayn Ali Nuriy (1817-1892) 1863 yilda Bob bashorat etib ketgan xudoning elchisi uning o‘zi ekanini e’lon qiladi va Bahoulloh, ya’ni «Allohning jilosi» nomini oladi. Ushbu yo‘nalishnning nomi ham Bahoullohning nomidan olingan.

Bahoulloning «Kitobi Aqdas» («Eng muqaddas kitob») va «Kitobi Itqon» («Mustahkam ishonch kitobi») asarlari bahoiylik ta’limotining asoslarini tashkil etadi. Yo‘nalish asoschisi o‘ziga islom dini e’tiqodiga ko‘ra, olamlarning Yaratuvchisi bo‘lgan «Allohning jilosi» nomini qabul qilgan bo‘lsa-da, bahoiylar aqidasiga ko‘ra, bahoiylik mustaqil din, u biror bir dindan ajralib chiqqan sekta ham, mazhab ham emas, deb hisoblanadi.

Bahoiylik Hindiston, Uganda, Keniya, Eron, Misr, AQSH, Kanada kabi qator mamlakatlarda tarqalgan. Hozirgi vaqtda dunyoda bahoiylarning 9 ta ibodat uyi, 200 ga yaqin milliy hamda bir qancha mahalliy diniy majlislari mavjud. Bahoiylarning umumiy miqdori taxminan 6 million kishini tashkil etadi.

Bahoiylik ta’limotiga ko‘ra:

• 
  barcha dinlar bir ildizdan paydo bo‘lgan va payg‘ambarlar birodar hisoblanadi;
  
• 
  Ibrohim, Muso, Iso va Muhammad payg‘ambarlardan tashqari Budda, Zardusht, Krishna, Bob va Bahoulloh ham payg‘ambar hisoblanadi. Bahoiylikda ular eng buyuk 9 ta payg‘ambar sifatida e’tirof etiladi;
  
• 
  xudo har ming yilda Yer yuziga yangi payg‘ambar tushiradi;
  
• 
  jannat va do‘zax, oxirat, shayton va farishtalar inkor qilinadi;
  
• 
  hozirgi barcha dinlar bir-birini inkor qiladi, shuning uchun ham, ularni birlashtirish va insonlar orasidagi turli farqlarni yo‘qotish lozim. Bahoiylar da’vosiga ko‘ra, bunday birlashtiruvchilik vazifasini bahoiylik bajarishi lozim.
  
• 
  Vatan, millat degan tushunchalar ma’nisiz hisoblanadi. Zero, ularning fikricha, Yer yuzining hamma joyi Vatan hisoblanadi.
  

Bahoiylikda ruhoniylar yo‘q. Mahalliy jamoalarni yilda bir marotaba 21 aprel kuni yashirin ovoz berish yo‘li bilan saylanadigan 9 kishidan iborat Mahalliy diniy majlis boshqaradi. Bahoiylar yirik jamoasi mavjud bo‘lgan har bir davlatda Milliy diniy majlis saylanadi. O‘z navbatida Milliy diniy majlis vakillari 9 kishidan iborat bo‘lgan Umumjahon Adolat Uyi a’zolarini saylaydilar. Har besh yilda saylanadigan Umumjahon Adolat Uyi umumjahon bahoiylar jamiyatining faoliyatini boshqarib boradi.

Bahoiylikda har biri 19 kunlik 19 oydan iborat bo‘lgan diniy taqvim qabul qilingan. Har 19 kunda jamoaning barcha a’zolari ibodat qilish, jamoa bilan bog‘liq ishlarni muhokama qilish, o‘zaro birodarlik aloqalarini mustahkamlash uchun yig‘iladilar.

Kuniga uch marta Isroilning Akka shahriga qarab ibodat qilinadi. Umumiy ibodat duo o‘qish, meditatsiya hamda bahoiylikning asosiy kitoblari va jahon dinlari muqaddas kitoblaridan matnlar o‘qish orqali amalga oshiriladi. Har yili 2 martdan 20 martgacha bahoiylar kun chiqardan kun botgunga qadar ovqat va suvdan o‘zlarini tiyib, ro‘za tutadilar.

Bahoiylarning muqaddas ibodatxonasi Akka shahrida joylashgan. Xayfa shahri muqaddas shahar hisoblanib, dunyo bahoiylarining ziyoratgohi hisoblanadi. Bu yerda Bob ibodatxonasi, 1957 yilda bahoiylikning rahbarlik organi sifatida tashkil etilgan Umumjahon Adolat Uyining qarorgohi joylashgan.

Ahmadiylik (Qodiyoniylik). G‘ayriislomiy mohiyat va diniy-siyosiy mazmunga ega bo‘lgan ahmadiylik oqimi XIX asrning oxirlarida Mirzo G‘ulom Ahmad Qodiyoniy tomonidan tuzilgan. Dastlab u asoschisining nomi bilan – «Mirzoiylik», keyinchalik esa vujudga kelgan joyga nisbatan – «Qodiyoniylik» deb nomlangan. Mirzo G‘ulomning 1900 yil 4 noyabrdagi bayonotiga binoan oxir-oqibat «Ahmadiylik» nomini olgan.

G‘ulom Ahmad 1840 yilda hozirgi Pokiston hududidagi Panjob viloyatining Gurdaspur mintaqasidagi Qodiyon qishlog‘ida tug‘ilgan. U yoshligidan hinduiylik, yahudiylik, xristianlik aqidalari bilan tanishgan. Bu esa uning dunyoqarashiga ta’sir ko‘rsatgan va u o‘zini hinduiylarning Avatari (hinduiylik ta’limotiga ko‘ra, Krishnaning yerdagi ko‘rinishi), yahudiylarning Mashiahi (yahudiylikka ko‘ra, Isroil xalqi va insoniyatni qutqarish uchun Yaratgan tomonidan yuboriladigan Dovud payg‘ambar avlodidan bo‘lgan shoh), xristianlarning xaloskori va buddaviylarning Maytreyasi (buddaviylarning Yerda paydo bo‘lishi kutiladigan ilohi) deb e’lon qilgan.

1876 yilda G‘ulom Ahmad Allohning huzuriga chiqqani va vahiy ola boshlaganini da’vo qilib chiqadi. 1880 yilda u o‘z ta’limoti asoslariga bag‘ishlangan «Barohin Ahmadiya» (Ahmad dalillari) nomli kitobining ilk ikki jildini nashrdan chiqarishga erishadi. Unda u islomni boshqa dinlardan himoya qilgan. Shu tufayli musulmonlar kitobdagi «ilohiy ilhomlar», karomatlar, o‘z-o‘zini maqtashlarga, dastlab, uncha e’tibor bermaganlar. Uchinchi va to‘rtinchi jildlarda esa G‘ulom Ahmad o‘ziga vahiy tushayotgani va payg‘ambar ekanini da’vo qilgan. Shuningdek, ingliz hukumatini maqtab, hozirgi paytga kelib «jihod» tushunchasining o‘rinsiz, hukmsiz holga kelib qolganini aytgan. Boshlanishda 50 jild bo‘lishi rejalashtirilgan «Barohin Ahmadiya»ning 5 jildigina nashr qilingan.

G‘ulom Ahmad qarashlari evolyutsiyasining tahlili uning asl mohiyatini chuqurroq anglashga yordam beradi. Dastlabki bosqichda u o‘zini sof islom ta’limoti himoyachisi sifatida namoyon qilib, turli dinlarga o‘z raddiyalarini berishga urinadi. U o‘zini «xokisor» bir musulmon sifatida ko‘rsatib, o‘zini «o‘z da’vati va shaxsiy xususiyatlarida Masihga o‘xshagan kishi» deya tarafdorlarini to‘playdi. Ikkinchi bosqichda esa dinni yangilash g‘oyasini, ya’ni 1885 yili u o‘zini yashab turgan davr (hijriy XIV asr) «mujaddidi» ekanini, 1888 yilga kelib esa insonlardan «bay’at» olib, alohida «jamoat» tashkil qilish haqida buyruq olganini e’lon qiladi. G‘ulom Ahmad faoliyatining uchinchi bosqichida o‘zini «Imom Mahdiy», deb atab, islom asoslarini buzishga kirishgan. Xususan, 1891 yilda u Iso ibn Maryamning tabiiy yo‘l bilan o‘lganini aytib va shundan kelib chiqib o‘zini musulmonlar kutayotgan «Masih» va «Mahdiy» deb da’vo qilgan. Sunniylik aqidasiga ko‘ra, Mahdiyning qachon va qayerda paydo bo‘lishini Alloh taolo biladi. Bu borada kelgan hadislar tahlili esa, Mahdiyning imom Hasan avlodidan bo‘lishi, unga qarshi Shomdan askar yuborilishi, payg‘ambar sunnatiga amal qilishi, Yer yuzida adolat va insofni qaror toptirishi haqida ma’lumot beradi.

1900 yilga kelib, u payg‘ambarlik da’vosini ilgari surdi, «ilhom» xutbasini o‘qidi. Qizig‘i shundaki, G‘ulom Ahmad o‘zini oddiy payg‘ambar emas, balki «payg‘ambarlarning sarasi», deyishgacha borib yetdi. Uning «Amadiy dalillari» kitobining beshinchi juz’ida keltirilgan «Alloh barcha nabiy va rasullarni bir kishi qiyofasida mujassamlashtirishni istadi va o‘sha menman», - degan so‘zlari bunga dalil bo‘la oladi. Bundan tashqari u Yaratgan tomonidan vahiy yuborilishi hech qachon to‘xtamasligini e’lon qilish bilan necha asrlardan beri musulmonlar e’tiqod qilib keladigan aqidaga mutlaqo yot fikrni ilgari surdi. Islom ta’limotiga ko‘ra, Muhammad (s.a.v.)dan so‘ng o‘zini payg‘ambar, deb e’lon qilgan kishi yo kazzob yoki dajjol yoki majnun hisoblanadi.

Ahmadiylarga ko‘ra, barcha dinlar qandaydir xaloskorni kutadilar, uning kelishiga umid bilan yashaydilar. Agar kutilayotgan qutqaruvchi, bir odamda mujassam bo‘lsa, dinlararo kelishmovchilik bartaraf etilib, birdamlik, hamjihatlikka erishilgan bo‘lardi.

1904 yilda G‘ulom Ahmad o‘zini Krishnaning odam qiyofasidagi ko‘rinishi ekanini e’lon qildi. Yaratgan unga go‘yoki «Sen menga o‘g‘il kabisan», deb vahiy yuborgani haqidagi iddaosi uning sog‘lom fikrdan ancha uzoqlashib ketganini ko‘rsatadi.

Ahmadiylarning islom asoslaridan uzoqlashib ketganini ko‘rsatuvchi yana bir holat ularning Makka, Madina qatorida Qodiyonni ham muqaddas shahar ekaniga e’tiqod qilishlaridir. Ular Qodiyondagi masjid oldida minora qurdirib, uni «xaloskor minorasi», ushbu qishloqdagi qabristonni esa «Jannat bog‘lari» deb atab, bu yerga ko‘milganlar jannatga kiradi, deb hisoblaydilar.

G‘ulom Ahmad 1905 yilda o‘zining o‘limi haqida vahiy kelganini aytgan bo‘lsada, 1908 yil 26 mayda Lahorda vafot etgan. Qabri Qodiyonga olib ketilgan va tarafdorlari uchun ziyoratgohga aylangan.

Mirzo G‘ulom Ahmadning o‘limidan keyin shogirdlari uning fikrlarini yig‘ishda davom etdilar va natijada «Sinkretik Qodiyoniya-Ahmadiya harakati» yuzaga kelgan. Keyinchalik oqim «Qodiyon ahmadiylari» («Qodiyoniylar») va «Lahor ahmadiylari» («Lahoriylar») nomli ikki jamoaga bo‘linib ketdi. «Qodiyoniylar» G‘ulom Ahmadga nisbatan «Masih mav’ud» («Va’da qilingan Masih») va «Mahdiy», «Lahoriylar» esa «Nabiy zilliy» («Payg‘ambar soyasi») va «Nabiy g‘ayri tashri’iy» («SHariat joriy qilmagan payg‘ambar»), «mujaddid» («dinni yangilovchi») nomlarini ishlatishda farqlanadilar.

Ahmadiylar muayyan mamlakatga kirib borar ekan, ko‘p hollarda savodi past musulmonlar yoki ilgari biror dinda bo‘lmagan kishilarni nishonga olishga, o‘zlarining talqinidagi nashr va kitoblarni chop etishga e’tibor qaratadilar. Jamoa tarkibiga faqat 10 sharti belgilangan rasmiy qasamyod vositasida a’zo bo‘lib kirish mumkin. Ular o‘z talqinida Qur’on nusxalarini turli tillarda (80 ga yaqin tilda, xususan o‘zbek tilida) nashr qilish va tarqatish bilan faol shug‘ullanadilar.

Ma’lumotlar ahmadiylar O‘zbekistonga kirib kelishga qiziqayotganligini ko‘rsatadi. Xususan, ba’zi qo‘shni mamlakatlarda ahmadiylar g‘oyalarini targ‘ib qiluvchi «Tanlangan yozuvlar», «Tanlangan hadislar», «Tanlangan oyatlar» kabi kitoblarning chop etilgani, Qur’oni karimning ular talqinidagi o‘zbekcha tarjimasining taqdimoti bo‘lib o‘tgani yuqoridagi fikrni tasdiqlaydi.

Ahmadiylik musulmonlarni ichidan bo‘lib tashlash, islomiy qadriyatlarni buzib talqin etish, islom diniga yangi tushunchalarni kiritish orqali odamlarni to‘g‘ri yo‘ldan adashtirishga qaratilgan, shaklan islomiy, mohiyatiga ko‘ra unga mutlaqo zid bo‘lgan oqimlar sirasiga kiradi.