Folklor va badiiy adabiyot munosabatlari. Folklorizm

FOLKLORIZM — yozma adabiyotda qoʻllangan ogʻzaki poetik ijod materiali. Ilmiy adabiyotlarda Folklorizm «ikkinchi shakl» (K. Chistov) atamasi bilan ham yuritiladi. Yozma adabiyotda muallif yoki personaj nutqida qoʻllangan xalq maqollari, matal hamda iboralar odd i y F. sanaladi. Ijodkorning folklorga xos tasvir uslubiga ergashishi, folklor materialidan oʻz asarida foydalanishi, folklorga mansub syujet yoki motivni asariga olib kirishi va b. murakkab Folklorizm hisoblanadi. Asqad Muxtorning «Chinor», Turob Toʻlaning «Suyuk momo», Erkin Vohidovning «Ruxlar isyoni», Abdulla Oripovning «Kasam dara», Oʻtkir Hoshimovning «Parvona kuni» kabi asarlarida Folklorizmning yorqin namunalari bor

Xalq ogzaki badiiy ijodini organuvchi fan folklorshunoslik yoki folkloristika deb yuritiladi. Bu fan xalq ogzaki ijodiyotining soz sanati sifatidagi xususiyatlarini, folklorning paydo bolishi, shakllanishi va taraqqiyot bosqichlarini, undagi ijodiy jarayon va yashash tarzi qonuniyatlarini, hayotiy mazmuni, ijtimoiy tabiati, goyaviy mohiyati, badiiy oziga xosligi, janrlarining bolinishi, shuningdek, yozma adabiyot bilan munosabati – ozaro tasiri, aloqalari va tipologiyasi kabi masalalaridan bahs yuritadi. Folklorshunoslik ilmi bilan shugullanuvchi mutaxassis – folklorshunos deb yuritiladi.

Folklorshunoslik tekshirish predmetining kolami va xilma-xilligi jihatidan adabiyotshunoslik va musiqashunoslik, etnografiya va antropologiya kabi fanlar bilan uzviy bogliqdir. Tarixchilar tarixiy voqealarning xalq ogzaki ijodida qanday aks etganini organadi; etnograflarni xalqning urf-odatlari qiziqtiradi; sanatshunoslar esa folklordagi musiqa, raqs, oyin, xoreografiya va boshqalarni organadilar; tilshunoslar xalq ijodi tilining lahja va dialektlari bilan, adabiyotshunoslar folklor asarlarining yozma adabiyot bilan munosabatlarini tekshiradilar.

E’tiboringiz uchun Rahmat!!!