mijja qoqmay chiqaman-ku, bunga ham allaqachon bir yil
bo‘ldi. Kechalari kresloda mixlanganday o‘tiraman, hech
ish qilmayman, kitob-pitobni esa faqat kunduzlari
o‘qiyman, o‘tiraman, hatto o‘ylamayman ham, miyamda
o‘zicha qandaydir xayollar daydiydi, men ularni o‘z holiga
tashlab qo‘yaman. Shamim tunda yonib ado bo‘ladi.
Men tinchgina kresloga cho‘kdim, to‘pponchani chiqarib
oldimga qo‘ydim. Uni qo‘yayotib o‘zimdan: «Shundaymi?»
— deb so‘radim va zarracha ikkilanmay javob berdim: «Ha,
shunday!», ya’ni o‘zimni otaman! Har qalay, shu kecha
o‘zimni otsam kerak — men buni bilardim, lekin ungacha
qancha o‘tirishimni bilmasdim. Agar o‘sha qizcha
bo‘lmaganda, shubhasiz, hozir mening kunim bitgan
bo‘lardi.
II
Qarang-a, menga hamma narsa baribir edi-yu, lekin,
masalan, og‘riqni sezardim. Birov meni turtib o‘tsin-chi,
og‘riqni sezmasmidim. Ma’naviy jihatdan ham xuddi
shunday: juda ayanchli voqea yuz bersa, men albatta hali
baribirchilikka berilmagan vaqtimdagidek unga achingan
bo‘lardim. Boya ham qizchaga rahmim keldi. Men-ku unga
yordam berardim, ammo… Xo‘sh, nega unga yordam
bermadim? Bunga o‘sha payt miyamga kelgan bir fikr
sabab bo‘ldi. Qizcha meni tortib chaqirgan vaqt oldimda
bir jumboq ko‘ndalang bo‘ldi, men uni yecholmadim.
Aslida-ku u arzimas savol, lekin mening jahlim chiqdi.
O‘zimning: «modomiki shu kechayoq o‘z boshimga
yetaman, deb qasd qilgan ekanman, endi menga
dunyoning boru yo‘qligi har doimgidan ko‘ra ham
baribirroq bo‘lishi kerak emasmi?» — degan xulosamdan
jahlim chiqdi. Qiziq, nega birdan menga baribir emasligini,
Do'stlaringiz bilan baham: |
