Ishqqa oid qirq qoida

A.Z. Zaxara 

 

«ShIRIN ShAKKOKLIK» 

Roman 

 

So'fiylar Qur'onning birinchi - «Al Fotiha» 

surasiga va uning birinchi «Bismi Allahi Ar-

Rahmoni Ar-Rahim» (Mehribon va rahmli 

Alloh nomi bilan boshlayman) oyatiga jo 

bo'lgan sir haqida gapiradilar. Va 

Bismillohning mohiyati «ba» harfidir. Va «ba» 

harfi ostida nuqta bordir. Butun koinot mana 

shu «ba» harfi ostidagi nuqtadadir. 

«Masnaviylar «B» harfidan boshlanadi. 

Romanning har bir bobi ham shunday 

boshlangan... 

 

 

 

SO'ZBOShI 

 

Diniy ziddiyatlar, siyosiy bahslar va hokimiyat 

uchun olib borilgan tinimsiz kurashlar tufayli 

o'n uchinchi asrda Anatoliyada ahvol juda 

suronli edi. G'arbda salibchilar Ierusalimga 

ketayotib, Konstantinopolni (Rimning sharqiy 

imperiyasi - Vizantiyaning poytaxti bo'lgan 

hozirgi Istanbulni) bosib olgan va talon-toroj 

qilgan edilar, bu esa Vizantiya imperiyasining 

inqirozga yuz tutishiga olib kelgan edi. 

Sharqdan esa harbiy daho Chingizxon 

boshchiligidagi qo'shin jadal olg'a siljib 

kelayotgan edi. Markazda esa, Vizantiya 

o'zining yo'qotgan kuch-qudratini qayta 

tiklashga urinayotgan chog'ida, turk qabilalari 

o'zaro jang qilishardi. Bu xristianlar xristianlar 

bilan, xristianlar musulmonlar bilan, 

musulmonlar musulmonlar bilan jang olib 

borayotgan bemisl xaos (boshboshdoqlik, 

tartibsizlik) davri edi. Qayoqqa qaramang, 

hammayoqdan nafrat va azobu uqubat, boz 

ustiga kelajak vahimasi ham ufurib turardi. 

Mana shu xaosning markazida taniqli islom 

ulamosi Jaloliddin Rumiy yashar edi. Uni 

Mavlono - «Ustoz» deb atar edilar, chunki 

Konyaning o'zida va undan tashqarida uning 

minglab shogirdlari bor edi va barcha 

musulmonlar uni o'zlarining yo'lchi yulduzlari 

deb hisoblar edilar. 

1244 yil Rumiy o'zining g'ayrioddiy xulqu 

atvori va noshar'iy nutqlari bilan ajralib 

turadigan, darbadar darvish - Shams bilan 

uchrashadi. Bu uchrashuv har ikkisining ham 

hayotini o'zgartirib yuboradi. Ayni paytda bu 

uchrashuv, so'fiylar ikki ummonning 

birlashuviga qiyos etgan, mustahkam va 

hayratlanarli do'stlikning boshlanishiga ham 

olib keladi. Bu g'alati inson bilan tanishgach, 

Rumiy o'z ta'limotining bosh yo'nalishidan 

chetlashib, ehtirosli sufiy shoirga, ishq 

targ'ibotchisiga va darvishlar ekstatik holga 

olib keluvchi raqs uslubining yaratuvchisiga 

aylanadi. Omma ongiga fanatizm 

(mutaassiblik) o'ta singdirilgan va shu bilan 

bog'liq ziddiyatlar va to'qnashuvlar davrida 

Rumiy barcha insonlarni bir-biridan (e'tiqodi 

bo'yicha) ajratmaydigan yalpi umumiy 

ma'naviyatni yoqlab chiqdi. O'sha vaqtda ham 

hozirgi kunlardagiday, e'tiqodi boshqa 

odamlarga qarshi tashqi jangni jihod deb 

hisoblaydigan ko'pchilikning qarashlariga 

qarshi o'laroq, Rumiy insonni o'z soxta 

«men»iga, o'z nafsiga qarshi ichki jang olib 

borishi va g'alabasiga olib keladigan jihodni 

himoya qildi. 

Bu g'oyalarni yoqlovchilar uncha ko'p emas 

edi, shuningdek hamma ham o'z qalbini ishq 

uchun ocha olmas edi. Shams bilan Rumiy 

oralaridagi ma'naviy bog'lanish turli g'iybatlar, 

egri qarashlar va hujumlar manbaiga aylandi. 

Ularni tushunishmas, ularga hasad qilishar, 

balchiqqa bular edilar va oxir-oqibat eng yaqin 

kishilari ularga xiyonat qilishdi. Birinchi 

uchrashuvlaridan keyin uch yil o'tgach, ular 

fojiali tarzda bir-birlari bilan ajrashdilar. 

Lekin bu tugallangan voqea emas. 

Aslida bu tarixning nihoyasi yo'q. Va hozir, 

sakkiz asrdan keyin ham, Shams va Rumiy 

ruhlari hamon tirik va oralarimizda ufurib 

turibdi. 

 

 

Qotil 

1252 yil, noyabr. Aleksandriya. 

Bechora murda yotipti. Ustida qalin suv 

qatlami. Lekin ko'rar ko'zlari charaqlab turipti, 

bamisoli, qayoqqa bormayin, osmonlardan 

turib meni dahshat bilan kuzatib yurgan ikki 

qora yulduz kabi. Men endi 

Aleksandriyadaman va yana sayohat qilsam 

meni arralayotgan bu xotiralardan, 

quloqlarimga eshitilib turgan bu ingrashdan, 

so'yilgan odamning so'nggi nafasi chiqishidan 

oldin aytgan, uning oxirgi kalimasi «kechir» 

degan vidolashuv hayqirig'idan qutulaman, deb 

umid qilaman. 

Birovni o'ldirsang, u odamdan nimadir o'zingga 

o'tadi - uning oxirgi nafasi, oxirgi qilgan 

harakati. Men buni qurbon bo'lgan odamning 

«tavqi la'nati» deyman. O'sha «narsa» senga 

yopishib oladi, teringning ostiga, yuragingga 

kiradi va ichingda yashaydi. Meni ko'chada 

ko'rayotgan odamlar bu haqida bilishmaydi va 

lekin men o'zim o'ldirgan barcha odamlardan 

nimalarnidir o'z ichimda saqlab yuraman. 

Ularni men xuddi ko'rinmas marjon kabi 

bo'ynimga osib yuraman, ularning mening 

vujudimga og'ir teginishlarini his etib turaman. 

Garchi yoqimsiz esada, men bu yuk bilan 

yashashga o'rganib qolganman va buni o'z 

ishimning bir qismi deb hisoblayman. Qobil 

Hobilni o'ldirganidan buyon har bitta qotilda 

uning o'ldirgan odami nafas oladi. Men uchun 

bu yangilik emas. Men bundan hatto xafa 

bo'lmayman. Xafa bo'lmay qolganman. Lekin 

nega men bu oxirgi qatldan keyin sira o'zimga 

kela olmayapman? 

Bu safar hammasi boshqacha bo'ldi, 

avvalboshdan hammasi noto'g'ri ketdi. 

Masalan, men bu ishni qanday olgan edim? 

Yoki, to'g'rirog'i, bu ish meni qanday topgan 

edi? 1248 yil erta bahorida men Konyadagi 

ishratxonaning egasi bo'lgan, jahldor 

erkakshoda ayolning xizmatida edim. 

Fohishalarni itoatda saqlash va o'zini to'g'ri 

tutishni istamaydigan tashrif buyuruvchilarni 

tiyib qo'yish mening xizmat vazifamga kirar 

edi. 

O'sha kunni xuddi kechagina bo'lganday 

eslayman. Menga Xudoni izlash istagida 

ishratxonadan qochib ketgan fohishani topib 

kelish buyurilgan edi. Bu kabi jononalar 

mening yuragimni ko'p marta vayron qilishgan, 

shuning uchun jahlim chiqib, uni tutib olib, 

yuzini bironta erkak hatto qaragisi 

kelmaydigan qilib, dabdalasini chiqarmoqchi 

bo'lib turgan edim. Bu ahmoq xotinni endi 

qo'lga kiritay deb turganimda birdan uyim 

ostonasida sirli xat paydo bo'ldi. Savodsiz 

bo'lganim uchun uni madrasada o'qiydigan 

talabaga olib borib, unga pul berib o'qitdim. 

Xat muallifi yashirin (anonim) edi, «Bir nechta 

chin e'tiqod egalari» degan imzo qo'yilgan edi. 

«Bizga sening qayerdan kelganing va avval 

nima bilan shug'ullanganing ishonchli 

manbadan ma'lum. Sen Qotillar jamoasining 

a'zosi bo'lgansan! (Qotillar yoki Assasianlar 

jamoasi (1096-1252) - salibchilarni o'ldirish 

uchun diniy va siyosiy arbob Hasan Ibn 

Sabboh tomonidan tuzilgan fanatik-

musulmonlar jamoasi). Bizga shuningdek, 

Hasan Ibn Sabbohning o'limidan keyin va 

jamoangiz rahbarlari turmaga qamalganidan 

keyin jamoaning mavqei o'zgargani ham 

ma'lum. Sen Konyaga jazodan qochib 

kelgansan, shundan buyon yashirinib 

yuribsan». Va xatdan ularga bir ish yuzasidan 

mening xizmatim shoshilinch kerak bo'lib 

qolganini bildim. Shuningdek, menga bu ish 

uchun katta haq to'lanishi va’da qilingan va 

agar men rozi bo'lsam, qorong'u tushganda 

shahardagi ma'lum qovoqxonaga borishim 

kerakligi aytilgan edi. U erga kirgach, men 

derazaga eng yaqin stol yoniga, eshikka orqa 

o'girib, faqat polni ko'rish mumkin bo'lgan 

holda boshimni egib o'tirishim kerak edi. 

Shundan keyin bir yoki bir necha odam mening 

yonimga kelib o'tiradi va men bilan uzil-kesil 

bitimga keladi. Men ulardan hamma kerakli 

ma'lumotni olaman. Ular yonimga 

kelayotganlarida ham, suhbat vaqtida ham, 

ketayotganlarida ham men boshimni 

ko'tarmasligim va ularning betlariga 

qaramasligim kerak edi. 

G'alati maktub edi u. Ammo men shu 

paytgacha buyurtmachilarning injiqliklariga 

o'rganib ketgan edim. 

Ko'p yillar mobaynida turli odamlar meni ishga 

yollagan va ko'pchiligi o'z ismlarining sir 

saqlanishini istar edilar. O'z tajribamdan bilar 

edimki, buyurtmachi o'z ismini qanchalik 

qattiq yashirsa, u qurbon etiluvchiga shuncha 

yaqin bo'lib chiqardi. Lekin mening bu bilan 

ishim bo'lmagan. Mening ishim o'ldirish. 

Alamut (Alamut - joyning nomi, ma'nosi: 

burgut uyasi. Qotillar jamoasining qal'asi)dan 

ketgach, men o'zim uchun shunday hayotni 

tanlagan edim. 

 

 

 

 

 

BIRINChI QISM 

 

YER 

 

Bundagi barcha narsalar qattiq, o'ziga 

shimuvchi va quzg'almasdir. 

 

Shams 

1242 yilning mart oyi, Samarqandga yaqin 

shaharchadagi karvonsaroy. 

Oldimdagi usti yoriq yog'och xontaxta ustida 

katta mum shamlar notekis yonib turipti. 

Bugun kechqurun menga namoyon bo'lgan 

manzara odatdagidan ravshanroq edi. 

Men katta uyni va sariq atirgullar ochilib 

turgan hovlini ko'rdim, hovli o'rtasida dunyoda 

eng salqin suvli quduq bor edi. Sokin avgust 

kechasi edi, osmonda to'lin oy nur sochardi. 

Yaqin atrofda tungi yirtqichlar qichqirishar va 

uvillardi. 

Birozdan so'ng uydan o'rta yoshlardagi 

xushsurat, elkalari keng va chuqurroq 

joylashgan och qo'ng'irrang ko'zli kishi chiqdi. 

U menga qaradi. Uning chehrasida vahima, 

ko'zlarida qayg'u bor edi. 

- Shams, Shams, sen qayerdasan ?! - qichqirdi 

u goh o'ngga, goh chapga o'girilarkan. 

Shu payt kuchli shamol turdi, oy ham, xuddi 

keyin nima bo'lganini ko'rgisi kelmaganday, 

bulutlar ortiga berkindi. Boyqushlar jim bo'lib 

qolishdi, ko'rsichqonlar yashirinishdi, hatto uy 

ichida o'choqlarda yonayotgan o'tinlar ham 

chirsillamay qoldi. Yer yuziga qilt etmas og'ir 

jimlik cho'kdi. 

U kishi sekin-asta quduqqa yaqinlashdi, 

engashdi, ichiga qaradi. 

- Shams, azizim, Sen shu yerdamisan? – 

shivirladi. Men javob bermoqchi bo'lib 

og'zimni ochdim, lekin lablarimdan biron ovoz 

ham chiqmadi. 

Kishi quduq yonida tik turdi va yana unga 

qaradi. Avvaliga u qop-qora suvdan boshqa 

hech nimani ko'rmadi. Keyin suvning 

jimirlashi ostida, eng chuqurda mening 

qo'llarim qimirlayotganini ko'rdi. Keyin misoli 

ikki qora tosh kabi yaltiragan, zalvorli qora 

bulutlar ortidan chiqqan oyga qarab turgan 

ko'zlarimni payqadi. Mening ko'zlarim 

falaklardan tushuntirish kutayotganday oyga 

tikilardi. 

Kishi tiz cho'kdi, u ko'kraklariga urar va yig'lar 

edi. 

- Uni o'ldiribdilar! Mening Shamsimni 

o'ldiribdilar! - bo'riday uvillab yubordi u. 

Shu payt butalarning ortidan tezlik bilan o'tib 

ketgan soya ko'rindi va u xuddi yovvoyi 

mushuk kabi chaqqonlik bilan bog' devoridan 

sakrab chiqib ketdi. Lekin u kishi qotilga 

e'tibor bermadi. Nogahon yopirilgan bu 

musibat ostida u bor ovozida, to sinib chil- chil 

bo'lgan stakan ovoziday zirillab qolmagunicha 

qichqirar va na'ra tortardi. 

- Hoy, sen, jinniga o'xshab baqirishni bas qil. 

- Jim bo'l, bo'lmasa men seni tashqariga sudrab 

chiqib uloqtiraman! 

- Ovozingni o'chir, dedim! Eshitdingmi? 

O'chir! 

Ovoz tahdidli edi. Shunga qaramay, men 

o'zimga namoyon bo'lgan manzara ichida yana 

biroz muddat qolishni istab, o'zimni 

eshitmaganga soldim. O'z o'limim tafsilotini 

ko'proq bilishni istardim. Shuningdek, o'sha 

g'amgin nigohli erkakni tuzukroq ko'rib olishni 

ham istardim. Kim o'zi u? Men bilan qanday 

aloqasi bor? Va nima uchun u avgust tunida 

meni bunchalar o'rtanib izlamoqda? 

Ammo meni yana ko'rgunimcha boshqa 

o'lchamdagi kimdir qo'limni tortqilayotgan va 

katta kuch bilan shunday silkita boshlagan 

ediki, hatto tishlarim qattiq taqillab ketdi. U 

meni bu dunyoga tortib oldi. 

Men istamasdan, sekin ko'zlarimni ochdim va 

yonimda turgan kishini ko'rdim. Bu oqargan 

soqolli va uchlari tepaga buralgan mo'ylabli, 

gavdali, balandbo'y kishi edi. Bu 

karvonsaroyning egasi edi. Va o'sha zahoti ikki 

narsaga e'tibor berdim. Bu kishi odatda o'zaro 

so'kishib ketadigan va janjalga moyil 

odamlarni taftidan tushirib yurardi. Hozir u 

juda darg'azab edi. 

- Mendan nima istaysiz? - so'radim undan. - 

Nima uchun qo'limni tortqilayapsiz? 

- Nimani istaymanmi? - jahl bilan baqirdi u. - 

Sen baqirishdan to'xtashingni istayman, 

to'xtashingni. Sen barcha ijarachilarimni esidan 

og'dirasan-ku bu turishda. 

- Men baqirdimmi? - so'radim, uning kuchli 

changalidan chiqishga urinar ekanman. 

- Bo'lmasa-chi! Sen panjalari orasiga tikon 

kirib ketgan ayiq kabi bo'kirding. Nima bo'ldi 

senga? Ovqat ustida uxlab qolganmiding? 

Bosinqiradingmi? 

Bu izoh qabul qilsa bo'ladigan yagona izoh 

ekanini va agar tasdiqlasam, karvonsaroy egasi 

qoniqish hosil qilishi va meni o'z holimga 

qo'yishini tushunib turardim. Lekin meni 

yolg'on gapirgim kelmas edi. 

- Yo'q, birodar, men noqulay uxlab qolib, 

bosinqiraganim yo'q. Men sira uxlamayman. 

- Bo'lmasa, nima uchun baqirding? - so'roq 

qilishda davom etdi karvonsaroy egasi. 

- Menga voqealar manzarasi ko'rindi. Bu sira 

tush emas. 

U menga hayron bo'lib qaradi-da, keyin 

mo'ylovining uchlarini shima boshladi. 

Shundan keyin dedi: 

- Siz, darvishlar, xuddi hujradagi 

kalamushlarga o'xshagan, telba odamlarsiz. 

Kun bo'yi och yurasiz va duolar o'qiysiz, boz 

ustiga qizib turgan quyosh tafti ostida yurasiz. 

Nimalardir ko'ringan bo'lsa bordir, oftobda 

miyangning jizg'anagi chiqqan bo'lsa kerak. 

Men kulimsiradim. Balki u haqli hamdir. 

Aytadilar-ku, aqldan ozish bilan o'zingdagi 

Xudoni topish orasidagi masofa juda qisqa deb. 

Shu payt qovurilgan echki go'shti, quritilgan 

tuzlangan baliq, turli dorivorlar qo'shib 

pishirilgan qo'y go'shti, kulcha nonlar, turk 

no'xati va qo'y go'shtining dumbasida 

pishirilgan no'xatli va yasmiqli sho'rvalar 

solingan katta patnislarni ko'targan ikki 

xizmatchi oldimizdan o'tib qolishdi. Ular 

piyoz, sarimsoqpiyoz va dorivorlarning hidi 

butun mehmonxonani tutib ketgan ovqatlarni 

odamlarga tarqatib yurishardi. 

Ular yonimda to'xtaganlarida men bug'i chiqib 

turgan bir kosa yovg'on sho'rva va ozroq qora 

non oldim. 

- Ovqatga to'lash uchun puling bormi? - so'radi 

karvonsaroy egasi homiylarcha ovoz bilan. 

- Yo'q, - dedim men. - Lekin agar rozi bo'lsang, 

evaziga bir narsa berishim mumkin. Sen menga 

yemish va boshpana berasan, men esa sen 

ko’rgan tushlar ta'birini aytib beraman. 

U ikki qo'lini beliga qo'yib to'ng'illadi: 

- O'zing men hech qachon tush ko'rmayman, 

deding-ku. 

- To'g'ri, o'zim tush ko'rmayman, lekin 

boshqalar ko’rgan tushlar ta'birini ayta olaman. 

- O'zi seni haydab chiqarishim kerak edi. 

Hamma darvishlar jinni bo'ladi, degan edim-

ku, - dedi karvonsaroy xo'jayini har so'zini jahl 

bilan chertib gapirar ekan. - Mening senga 

maslahatim: yoshing nechadaligini 

bilmaymanu, lekin sen butun umringga yetarli 

duoyu fotihalar qilding. Endi o'zingga yaxshi 

bir xotin topib uylan va dunyoda darbadar 

kezishni bas qil. U senga bolalar tug'ib beradi. 

Shunda sen bir yerda qo'nim topasan. 

Hammayoq g'am-g'ussaga to'lib yotgan bu 

dunyoni kezishda nima ma'no bor? Menga 

ishonaver. Hech qayerdan biron yangilik topa 

olmaysan. Menikiga turli tomonlardan turli 

odamlar kelib ketishadi. Ozroq sharob ichib 

olsalar, bas, o'sha bir xil narsalar haqida gapira 

boshlaydilar. Odamlar hamma yoqda bir xil. 

O'sha ovqat, o'sha suv, o'sha axlat. 

- Men bulardan hech birini izlamayapman. 

Men Xudo izlovchiman. Haqni izlayapman. 

- U holda sen Uni noto'g'ri joydan izlayapsan, - 

dedi kutilmaganda g'amgin bo'lib qolgan 

xo'jayin. - Bizning yerlarga Xudo nazar 

solmaydi! Bizga Uning qachon bo'lmasin bu 

yerlarga qaytishi ham dargumon. 

- Buni eshitar ekanman, mening yuragim 

uvishib ketdi. 

- Xudo haqida yomon gapirish, odamning o'zi 

haqida yomon gapirishi bilan barobar, - dedim 

men. 

Karvonsaroy egasi masxaraomuz g'alati iljaydi. 

Men uning yuzida alam isyon va bolalarga xos 

arazga o'xshash nimadir borligini ko'rdim. 

- Axir Xudo men sizlarga bo'yningizdagi qon 

tomiringizdan ham yaqinroqman demaganmi? - 

so'radim men. 

- Xudo uzoq osmonlarda emas. U har 

birimizning o'z ichimizda. Shuning uchun U 

bizlarni hech qachon tark etmaydi. 

- Lekin U bizni tashlab qo'yadi ham, - dedi 

xo'jayin sovuq va kishining jig'iga tegadigan 

nigoh bilan qararkan. - Biz azob 

chekayotganimizni ko'rib turib ham pinagini 

buzmasa, Uning borligi haqida nima deyish 

mumkin? 

- Birodar, eng birinchi qoida shudir, - dedim 

men uning arzu e'tiroziga javoban. - Biz 

Xudoni o'zimizning aynan akslanishimiz deb 

bilamiz. Agar Xudo bizga haddan ziyod ko’p 

qo'rquv va aybdorlik haqidagi fikrlarni 

yuklayotgan ekan, bu bizning o'zimizda 

qo'rquv va aybdorlik juda ko'pligini bildiradi. 

Agar Xudo bizga mehr va yupanch berayapti, 

deb o'ylasak, bu biz o'zimiz mehr va yupanch 

ulashmoqqa tayyorligimizni bildiradi. 

Xo'jayin shoshib e'tiroz bildirganiga qaramay, 

u mening gaplarimdan hayron bo'lganini 

tushundim. 

- Bundan chiqadiki, Xudoning so'zlaridan 

boshqa hammasi o'zimizning tasavvurimizda 

tug'ilar ekan-da? Tushunmadim. 

Lekin men unga javob berishga ulgurmadim, 

chunki mehmonxonaning narigi tomonidan 

qattiq janjal ovozlari kela boshladi... 

Biz o'girilib qaraganimizda u tomonda 

ko'rinishi uncha yaxshi bo'lmagan ikki kishini 

ko'rdik. Ular g'irt mast edilar, so'kinishar va 

mehmonxonadagilarning tinchini buzayotgan 

edilar. Boshqalarning idishlaridagi go'sht 

bo'laklarni olib yeyishar, qadaxlaridagi mayni 

ichishar, unga qarshilik ko'rsatishga 

uringanlarni esa masxara qilib bezbetlarcha 

kular edilar. 

- Bunga chek qo'yish payti keldi, shekilli, nima 

deysan? - dedi karvonsaroy egasi lablarini qisib 

gapirarkan. 

U bir zumda narigi tomonda paydo bo'ldi, 

piyonistalardan birini mahkam tutib, stoldan 

turg'azdi va yuziga shapaloq tortdi. U buni 

kutmagani uchun xuddi bo'sh qopday stoldan 

polga ag'darilib tushdi. 

Ikkinchi piyonista baquvvatroq chiqdi. Rosa 

qarshilik ko'rsatdi, lekin ko'p o'tmay u ham 

tinchidi. U bu mijozining ko'kragiga tushirdi, 

keyin panjasini og'ir etigi bilan qattiq bostirib 

turdi. Suyaklarning singan tovushi chiqdi. 

- To'xta! - baqirdim men. – O’ldirib qo'yasan. 

Shuni xohlaysanmi? 

Men so'fiy sifatida inson hayotini himoya 

qilishga ont ichganman. Bu dunyoda bo'lar-

bo'lmasga (besabab) ham mushtlashib ketishga 

tayyor turadigan odamlar ko’p; boshqalari esa 

bunga sabablari bor odamlar. Lekin so'fiy, 

sababli bo'lsa hamki, mushtlasha olmaydi. 

Mening ham zo'ravonlikka qarshi zo'ravonlik 

bilan javob berishga haqqim yo'q. Lekin 

xo'jayinga tashlanib, uni to'xtatishim mumkin. 

- Nari tur, darvish, bo'lmasa, miyangni qoqib 

olaman! - baqirdi xo'jayin; lekin ikkimiz ham 

uning bunday qilmasligini bilardik. 

Bir daqiqadan keyin xizmatchilar ikkala 

piyonistani o'rnidan turg'azishdi, ulardan 

birining barmoqlari singan, ikkinchisining esa 

burni singan edi; yer ham, ikkalasining usti-

boshi ham rosa qon- ga belangan edi. 

Mehmonxonaning bu katta xonasiga 

qo'rqinchli jimlik cho'kdi. Shu tariqa 

ijarachilarga qo'rqinch hissini singdirganidan 

g'ururlangan xo'jayin menga ko'z qirini 

tashladi. U yana gapira boshlaganida bu gaplar 

butun mehmonxonadagilar uchun ham 

mo'ljallab aytilayotganday edi va ovozida 

g'urur jaranglar edi: 

- Agar bilsang, darvish, menda har doim 

bunday bo'lmaydi. Men mushtlashishni xush 

ko'rmayman, lekin goho shunday qilishga 

to'g'ri keladi. Xudo o'zining oddiy bandalarini 

unutgan chog'da adolatni o'z qo'llarimiz bilan 

himoya qilishimiz ham kerak bo'ladi. Sen 

qachon U bilan gaplashsang, Unga shuni 

shama qilgin: agar U o'zining qo'yday yuvosh 

bandalarini himoyasiz qoldirsa, ular ham 

kimdir kelib, so'yib ketishlarini kutib o'tirmas 

ekanlar, deb ayt. Ular o'zlari bo'riga aylanar 

ekanlar degin. 

Men elkalarimni qisdim-da eshik tomonga 

yo'naldim. 

- Sen xato qilayapsan, - dedim unga. 

- Nimasi xato buning? Qo'y bo'lib, endi bo'riga 

aylanganimmi? 

- Yo'q, gap bunda emas. Sen chindan ham 

bo'riga aylangansan. Lekin qilayotgan ishingni 

adolat deb atab xato qilayapsan. 

- Shoshma, men hali sen bilan gaplashib 

bo'lmadim! - baqirdi u ortimdan. 

Sen mendan qarzdorsan. Ovqating va yotar 

joying haqi uchun tushlarim ta'birini aytib 

berishni va'da qilgan eding. 

- Men bundan ortiqrog'ini qilaman, - taklif 

qildim men. - Kaftingga qarab turib, 

bilganlarimni aytib beraman. 

Men ortga o'girildim va mehmonxona 

egasining chaqnab turgan ko'zlariga tik 

qaragancha, u tomonga tikka yurib keldim. 

U ishonqiramay, beixtiyor o'zini chetga oldi. 

Shunga qaramasdan o'ng qo'lidan tutdim va 

kaftini tepaga qaratib ochdim, u meni itarib 

tashlamadi. Kaftidagi 

- chuqur, notekis, taqvosiz hayotdan darak 

beruvchi chiziqlarni o'rgana boshladim. Sekin-

asta uning aurasidagi zangga yaqin jigarrangni 

va deyarli kulrangga yaqin och havoranglarni 

ilg'ay boshladim. Uning ruhiy quvvati ancha 

kamaygan va zaiflashib qolgan, tashqi dunyo 

bilan kurashishga boshqa kuchi yetmay 

qolayotganday edi. Bu odam o'z ichki 

dunyosida misoli qurib qolgan o'simlik kabi 

notirik edi. 

Ichki dunyosini boy bergach, u jismoniy 

kuchini ikki barobar oshirgan, bundan ko'p 

foydalana boshlagan edi. 

Shu tobda mening yuragim tez-tez ura 

boshladi, chuyki nimanidir ko'ra boshlagan 

edim. Manzara tobora oydinlasha borar edi. 

Qizg'ish-qo'ng'ir sochli va yalangoyoqlarining 

terisi ostiga naqsh (tatuirovka) chizilgan, 

yelkasiga guldor shol ro'mol tashlab olgan yosh 

ayol. 

- Sen sevgilingdan judo bo'lgansan, - dedim 

men va uning chap qo'lini oldim. 

Ko'kraklari sutga to'lgan, qorni esa shunday 

tarangki, yana biroz kattalashsa - yorilib 

ketguday. U yonayotgan kulba ichida bo'lgan. 

Atrofda kumush yugur- tirilgan egarlar bilan 

egarlangan otlarni mingan jangchilar. 

Yonayotgan odam go'shti hidi kelayotgan og'ir 

havo. Otliqlarning burunlari keng va yassi, 

bo'yinlari kalta va yo'g'on, yuraklari esa 

toshdan qattiq. Chingizxonning qudratli 

qo'shini. 

- Sen biryo'la ikki sevimli odamingdan judo 

bo'libsan, - gapimni tuzatdim men. - Xotining 

birinchi bolangga yukli bo'lgan ekan. 

Karvonsaroy egasi o'zining charm etigidan 

ko'zlarini uzmagan holda, qoshlarini 

qansharida tutashtirdi, keyin lablarini qattiq 

qimtidi, yuzi ma'nosiz tus oldi. Shu bir daqiqa 

ichida u ko'p yillarga qarib qolganday edi. 

- Hozir aytadigan gaplarim balki seni 

yupatmasa ham kerak, lekin sen bularni 

bilishing kerak deb o'ylayman, - dedim men. - 

U olovdan ham, tutundan ham o'lmagan. 

Shiftdagi taxta boshiga tushib ketgan. U shu 

zahoti, og'riqni his etmayoq o'lgan. Sen 

hamisha uni qattiq azob chekkan deb o'ylab 

kelgansan, aslida esa bunday bo'lmagan. 

Xo'jayin bamisoli ko'rinmas og'ir yuk ostida 

qolganday bukchaydi. 

- Sen qanday bilding? - g'ijirlab so'radi u. 

Men uning bu savoliga javob berib o'tirmadim. 

- Sen uni urf-odatga ko'ra dafn qila olmaganing 

uchun o'zingni ayblab kelgansan. Sen hamon 

tushlaringda uning ko'milgan chuqurdan 

emaklab chiqayotgani ko'rasan. Bular 

tafakkuring o'yinlari. Aslida esa xotining va 

o'g'lingni ahvoli yomon emas, ular nur 

parchalari kabi abadiyat bag'rida sayohat qilib 

yurishipti 

- Keyin har bir so'zimni chertib-chertib shuni 

ham qo'shib ko'ydim. - Sen endi qaytadan 

qo'yga aylanishing mumkin, chunki sening 

qalbing o'zi shunday. 

Mening gaplarimni eshitib bo'lgach, xo'jayin 

qo'lini tovada kuydirib olgandek, shoshilinch 

tortib oldi. 

- Darvish, sen menga yoqmading. Buguncha bu 

yerda qolasan, lekin ertaga men sening 

qorangni ham ko'rmay. Seni ko'rarga ko'zim 

yo'q. 

Hamisha shunday bo'ladi. Haqiqatni aytsang, 

seni yomon ko'rishadi. Ishq haqida qancha ko'p 

gapirsang, sendan shuncha qattiq 

nafratlanishadi...