Microsoft Word inomjon abdiyev arslon yelkasida ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
36
индамадим. Фақат, қайтсак бўларди, деган муддаони англатиш учун “Энди нима қиламиз?”, — 
дедим секингина. Гарчи қаршимиздан охири кўл чиқишини, ҳозиргача унинг нариги томонидан 
нима борлигини инсон зоти билмаса-да, бу қадар ҳеч бир чорасиз қолишимизни тасаввур қилиб 
кўрмагандик.
Лекин умид билан кўлнинг охирини кўраман деб, чироқни у томон йўналтирдим. Уринишим 
бесамар кетди. 
— Хазина кўлнинг нариги томонида, — деди у. Кейин қўшиб қўйди, — Бунга ишончим 
комил! 
— Балки умуман хазина йўқдир, — дедим жаҳлим чиқиб. — Барчаси шунчаки чўпчакдир.
Иккимиз ҳам жим қолдик. Орқага қайтишдан ўзга чорамиз йўқлигини тушуниб 
турардик.
Ортга қайтиб, ўша кеча Баҳодирнинг уйида тунадик. Эртаси куни қишлоқдан иккита 
брезент кийим, машина балони топдик. Тушдан сўнг ҳордиқ чиқардик. Эртага қиладиган 
ишларимизни режалаштириб олдик. Тонг саҳарда Баҳодир етовида яна ғор оғзига етдик. У 
кунботарда бизни шу ерда кутиб оладиган бўлди.
Яна катта қийинчиликлар билан кўл қошига етдик. Ҳатто бир сафар устимизга тош қулаб 
тушишига сал қолди. Оёғим тойиб, бошимни қонатиб ҳам олдим. Ниҳоят кутилган лаҳзалар 
келди. Юрагимизни ҳовучлаб, балонлар ёрдамида кўлдан сузиб ўтдик. Аммо унинг нарёғида 
ҳам кутилган хазинадан ном-нишон йўқ эди. Хафсаламиз пир бўлди. Тўғрига қараб узун йўлак 
кетганди. Фарқли томони ғор бу ерда тўртта алоҳида-алоҳида йўлакка бўлинган экан. Тўғрига 
кетган йўл икки юз метрларда сўнг бутунлай тугаган. Беҳбуд яна кўл ёнига қайтиб, 
қадамларини чамалай бошлади. Ҳар бир йўлакнинг узунлигини қайта-қайта ўлчаб чиқди. Бирор 
нарсани топадигандек, ғор деворларини, оёғимиз остидаги тошларни пайпаслаб чиқди. 
Ўлчовларини балакнотига ёзиб борди. Аммо ҳеч нарса топа олмадик. Фақат ғайритабиий тарзда 
деворга суянган бир нечта силлиқ япасқи тош эътиборимизни тортди. Афтидан бу ерда ҳам бир 
пайтлар сув сизиб турган, тошларнинг силлиқлиги, шундан эди. Уларнинг баъзиларининг 
юзасида табиий бўртма халқасимон шаклларни кўрдик. Бу юқоридан тош қулаб тушиши 
оқибати деб ўйладик. Мен ҳам Беҳбудга тақлидан худдики ҳозир сир очиладигандек, уларни 
сийпалаб кўрдим.
Ғордан шалвираб чиққанимизда, алақачон қоронғу чўккан, Баҳодир ташқарида чопонига 
ўранганча, бизни интизорлик билан кутиб турарди. Кўриниш беришимиз билан ёнимизга 
югуриб келиб: “Нега бунча қолиб кетдинглар, тинчликми, тош-пош босиб қолмадимикан, деб 
хавотир олиб тургандим,— деди. Кейин у икки киши кетма-кет келиб, бизни сўраганини, 
ортимиздан кириб кетганини айтди. Беҳбуд уларнинг кўринишини суриштириб, ерга туфлади-
да:
— Бири Шарифиддин экан, — деб беҳаёларча сўкинди. 
— Лекин айнан ўша сизнинг отангиз эканини айтди, — деди Баҳодир ҳайрон бўлганча. 
“Отамлигини?”, — Беҳбуд тўхтаб, Баҳодирга термулиб қолди.
Тунни Баҳодирникида ўтказиб, эртасига яна ғорга кирдик. Кўлга етмасдан теппадан яна тош 
қулаган экан. Бу кеча биз ғордалигимизда шундай бўлганми, ёки тундами эслай олмадик. Лекин 
ҳеч бир одамнинг қораси кўринмади. Натижасиз Тошкентга қайтдик. Йўлда деярли 
гаплашмадик, фақат хаёл суриб келдик. Тўғриси, гаплашадиган гапимиз ҳам қолмаганди. Кейин 
ўқишга шўнғиб кетдим.
Бир ҳафталардан сўнг, уйига борсам, эшиги қулф экан. Яна уч кун ўтиб бориб ҳам 
тополмадим. Кейинги сафар қўшнилари уни формали кишилар ҳам қидириб келишганини, 
уларга Беҳбуднинг суратини кўрсатиб, ҳақиқатан ҳам, шуми-шумаслигини сўрашганини, кейин 
бир соатга чўзилган суриштирувлардан сўнг, чуқур афсус-надомат билан уни автоҳалокатда 
вафот этганини, агарда бирор қариндоши бўлса, олиб келиб дафн этишлари мумкинлигини, 

---

Иномжон Абдиев. Арслон елкасидаги хазина (қисса)