Microsoft Word kr utgan kunlar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
192
— Ул кундаш бўлғанда мен кундаш эмасми? 
— Минг қилғанда ҳам, — деди онаси, — сен чин кундаш бўлолмайсан. 
— Нимага? 
— Нимагаки эринг сен тарафда, чин кундашлик ва чин душманлик Зайнаб тарафда. 
Кумуш кулимсираб онасининг қулоғиға шивирлади: 
— Бу тўғрида хотиржамъ бўлинг. 
— Нима учун хотиржамъ бўлай? 
— Агар Зайнаб манга кундашлик қилаберса, ку-я-вингиз унинг жавобини бермакчи... Шунинг 
учун ҳам маним бу ерда қолишим маъқул. 
— Жавобини берса, қайтиб келишлик қочмас... 
— Ман кетсам, — деди Кумуш, — ҳеч қачон Зайнабка жавоб бермайдир. 
— Нега бермайдир? 
— Шунинг учунки қудачангиз келинсиз қоламан деб ораға тушадир, аммо мен шу ерда 
бўлсам, албатта тилига калтак келадир. 
Офтоб ойим ҳамон оёғ узатмади, қизиға ялиниб кўрди: 
— Ёш жонинг бор, қизим, — деди, — биравга ёмонлиқ соғинма, ман билан бирга кет, нима 
қилишса ўзлук-ўзи қилишсин... Зайнаб ҳам умид билан бир ёстиққа бош қўйған. 
— Сиз тушунмай ётибсиз, — деди Кумуш ва эшикдан оёғ товшини сезиб гапни шу ерда 
тўхтатди. Ўзбек ойим сўзланиб кирди: 
— Нега мунча шошмоқ, ёв қувладими, ақалли бир ой бўлсин... Марғилон деган юртдан от-
отлаб, туя қўмлаб кел эмиш-да бир ойғина турмай кет эмиш! — Офтоб ойим билан Кумуш унинг 
ҳурматига ўринларидан турдилар. Ўзбек ойим ўлтура-ўлтура сўради. — Ҳали эшитдингларми? 
Eшитдик, — деди Офтоб ойим биз ҳам шунинг можаросида эдик. 
— Ахир шу ҳам гапми, худда аллакимларга ўхшаб. 
Офтоб ойим узр айтди: 
— Уйимиз ёлғиз, шунчалик сизларни озор чекдирдик... Бегона кишиникида ҳам йигирма кун 
турайлиқ-чи... Худда ўз уйимиздек яйраб-яшнадиқ, шарофатларингиз соясида кўб кишилар 
билан танишдиқ, иззат-икромларингиз таърифидан ожизмиз... Энди навбат сизларнинг ҳам 
бизнинг шаҳарларга боришларингизға келди. 
— Бекор гап, — деди Ўзбек ойим, — ҳали қудаларимизни муддаодагидек сийлай олғанимиз 
йўқ, шу ҳолда жўнатсақ бизнинг шаънимизга яхши эмас... Мен қудамнинг олдиға чиқаман, 
бизга номус келтирмакчи бўлса эртага жўнайберсин. 
Офтоб ойим такрор узр айтди: 
— Бизни уялтирмоқчи бўлсангиз майли, чиқинг, агар хурсандлигимизга қарасангиз, қўйинг. 
Кумушингиз ҳам; шунча турғанимиз бас, энди Зайнабни олиб ойимнинг ўзлари бизникига 
борсинлар, дейди... 
Кетиш орасиға Кумуш ҳам келтурилиб сиқилғач Ўзбек ойимнинг ҳалиги одамгарчиликлари 
кейинги навбатка қолди. 
— Ҳали Кумуш ҳам кетмакчими? 
Кумуш кулимсираб онасиға қаради. Офтоб ойим узр айтди: 
— Шукур, сизнинг олдингизда Зайнабниса бор. Маним бўлса қанот-қуйруғим шу Кумуш. 
Айниқса, Кумушингизга жавоб бермасангиз бўлмас, ойи. 
Ўзбек ойим Кумушка хўмрайиб олди: 
— Йўқ-йўқ Офтоббону, — деди, — сизларга жавоб берсам-да, Кумушка йўқ. 
— Шу галча жавоб берасиз, мен сиздан сўрайман. 
— Сўзингиз ерда қоладир, був Офтоб, бир оз андиша ҳам лозим, — деди ва Кумушка юзини 
ўгирди, — уят эмасми, келин? Кеча келдинг сурилиб, бу кун кеткин бурилиб. 
— Менда ихтиёр йўқ, ойижон, — деди Кумуш, — сизлар нимани маъқул кўрсаларингиз менга 
барибир. 

---

Ўткан кунлар (роман). Абдулла Қодирий