Microsoft Word muqaddas ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
21
— Майли, ўзинг биласан, ўғлим, — деди ва нимадандир чарчаган одамдек уф тортиб қўйди, 
— ўқиган яхши. Мен ўқишингга қарши эмасман. Лекин сиртдан ўқиганингда ҳам ёмон бўлмас 
эди... Хўп, майли, отпусканг қачон тамом бўлади? 
— Яна ўн кунларда... 
— Уйга бир бор. Тунов кунги иш энди пишиб қолди. Бир гаплашайлик. Хўпми? 
— Хўп, — дедим унинг юзига қарамасдан. Шу маҳал автобус келиб қолди. Сулаймон ака 
шошиб хайрлашди. 
У тушган автобус юриб кетгунча тикилиб қолдим. Бир неча дақиқага Муқаддас ҳам эсимдан 
чиққан эди. 
«Уни яна нега чалғитдим? Нимага ростини айтиб қўя қолмасдан уни алдадим?» Бунинг 
сабабини ўзим ҳам билмас эдим. Фақат бир нарсани — бу ёлғон гапларим билан Сулаймон ака, 
дўстларимдан, заводдан тағин ҳам узоқлашганимни, уларга бир оғиз айтмасдан институтга 
ҳужжат топширган куним ўртамизда пайдо бўлган ғов ҳозирги гапларимдан кейин тағин ҳам 
ўсиб кетганини сезардим. Яна тунов кунгидек юрагимдан мустаҳкам жой олган азиз, 
қимматбаҳо бир нарсани йўқотганимни ҳис этдим ва биринчи марта чин кўнглимдан 
ачиндим...Бу ўйлар хаёлимни шундай чулғаб олган эканки, Муқаддаснинг қачон ва қайси 
томондан келганини ҳам пайқамай қолибман, фақат унинг: 
— Ҳа, сизга нима бўлди? — деган таниш овозини эшитганимдагина ҳушимга келдим. 
— А? — дедим томирларимга иссиқ қон югуриб. Назаримда бирдан кўз олдимни тўсиб 
келган қора булут тарқаб, ҳаммаёқ нурга чўмилгандек туюлди. 
— Чақирсам ҳам қарамайсиз? — деди Муқаддас. У аллақандай маъюс қоп-қора кўзлари 
билан юзимга ўйчан тикилиб турарди. 
Бу сафар унинг эгнида биринчи марта кўрганимдаги оқ шойи кўйлак, бошида ўша тагдўзи 
дўппи эди, лекин ўзи кўзимга қандайдир ғамгин кўринди. 
— Юринг, нариги томонга ўтайлик, автобусга чиқамиз, — дедим мен. 
— Автобусда бориладими? — деди Муқаддас ва яна юзимга тикилиб, — узоқ эмасми? — 
деб сўради. 
Менга шундай туюлдики, гўё у автобусга чиққиси келмас, нимадандир тортинар эди. 
— Йўқ-йўқ, — дедим, — узоқ эмас, бирпасда етиб борамиз. Бўзсувнинг бўйида. Шундай 
салқин, шундай яхши жойларки... Юринг. 
Нимагадир шошар эдим, шошаётганимни, Муқаддаснинг олдида ўзимни худди ёш боладек 
тутаётганимни сезиб турардим-у, лекин барибир, ўзимни босиб ололмас эдим. Қизиғи шундаки, 
ҳозиргина Сулаймон акани кўрганда кўнглимни ғаш қилган нотинч ўйлар ҳам ҳар сафаргидек 
Муқаддасни кўришим билан дарров йўқолган, ҳаммаси қувончли ҳаяжон билан алмашган эди. 
Биз катта кўчадан ғизиллаб учиб ўтаётган енгил машиналарга йўл бера-бера, рўпарадаги 
автобус тўхтайдиган жойга ўтиб олдик. 
Кун чиқиш томондаги тўрт қаватли бино устидан кўтарилган қуёш кўчаларни нур селига 
кўмиб юборган, одамлар ўзларини дарахтларнинг соясига ура бошлаган эдилар. 
Муқаддас бугун нимагадир маъюс ва камгап, у қандайдир ўз ўйлари билан банд эди. У 
билан гаплашгим келар, лекин гапни нимадан бошлашимни билмасдим, сукутнинг чўзилиб 
кетганидан хижолат чекардим. Бунинг устига автобус ҳам кечикмоқда эди. Назаримда, 
Муқаддас автобус кутишдан зерикиб, тўсатдан айниб қоладигандек туюлар, автобус чиқиб 
келадиган муюлишдан кўзимни узолмас эдим. 
Ниҳоят автобус ҳам келди. Одам кўп бўлишига қарамай, бир амаллаб чиқиб олдик. 
Муқаддас орқадаги бир жойга илинди, мен унинг ёнида типпа-тик турардим. Биз ҳамон 
гаплашмас эдик, машина юриб, кўлнинг орқасидаги биринчи кўприкка етгандагина, Муқаддас: 
— Ҳали узоқми? — деб секин сўради. 
— Йўқ, узоқ эмас, — дедим унга. 

---

Одил Ёқубов. Муқаддас (қисса)