Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc
Download 0.83 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
39 badam uning peshanasini ushlab qo‘yadi. Bir mahal Elchin qattiq ingradi. Chuvrindi kaftini uning peshanasiga bosib: — Hofiz, ozgina chidang, hozir kasalxonaga yetamiz, — dedi. So‘ng so‘radi: — Hofiz, gapimni eshityapsizmi? Men — Mahmudman, javob bering, eshityapsizmi? Bir necha nafasdan so‘ng Elchin ingrab javob berdi: — Ha... — Bek akam o‘ch olmoqchi edilar. Falokat oyoqostidan chiqib qoldi. Buni keyin tushuntirib beraman. Hosil o‘lishi shart edi, o‘ldi. Ammo buni hech kim bilmasligi kerak. Siz ham unuting. Gapimni eshityapsizmi? — Chuvrindi «bu gap senga ham tegishli» deganday Halimjonga bir qarab oldi. — Hofiz, eshityapsizmi? Elchin bu safar ham qiynalib «ha» deb qo‘ydi. U Chuvrindining ovozini quduq tubida turib eshitayotganday edi. Shu sababli Chuvrindining gaplarini durust idrok qilolmadi. — Hofiz, — dedi Chuvrindi, — siz yo‘lda ketayotgan edingiz, bir mashina quvib o‘tib, to‘xtadi. Mashinadan tushishingiz bilan sizni otdi. Otgan odamni tanimaysiz. Gapimni eshitdingizmi? Elchin javob bermadi. U quduq tubiga cho‘kib borar, Chuvrindining ovozi esa tobora uzoqlashardi. Chala qurilgan imoratlar yonidan o‘tishayotganda Chuvrindi Halimjonga qarab: — Hofizni shu yerda tasodifan ko‘rib qolib, mashinangga olding. Boshqa hech narsa bilmaysan, — dedi. Halimjon ma’qul ishorasini qilib, jim ketaverdi. Kasalxona hovlisiga kirishlari bilan mashina to‘xtab, Chuvrindi tushib qoldi. Mashina qabul bo‘limi sari yurgach, u asosiy bino tomon yo‘naldi. Kerakli odamni topib, izoh berib o‘tirmadi, buyruq qisqa bo‘ldi — u o‘lmasligi kerak! Tabiblar, hamshiralar yarador atrofida girdi-kapalak bo‘lishayotganida Asadbekning boloxonasidagi telefon jiringladi. Hofizning mashinasini qaerga eltib qo‘yish xususida buyruq olgan ikki yigit tezlik bilan yo‘lga tushdi. 4 «Men senga qasos olish qanaqa bo‘lishini ko‘rsataman. Hozir o‘lishi kerak bo‘lgan odam sening ham, mening ham nomusimni bulg‘adi...» Asadbek shunday deb ko‘cha eshigiga tikildi. Elchin esa u aytgan gaplarning asl mag‘zini chaqish uchun bir unga, bir ko‘cha eshigiga qaradi. Asadbekning shaxsan o‘zi qasos olmoqchi bo‘layotgani unga ajabtovur tuyuldi. Bittagina imosiga ilhaq o‘nlab yigitlari turganida to‘pponcha yalang‘ochlab, deraza panasida pusib o‘tirishning boisini anglab yetishi mushkul edi. «O‘lishi kerak bo‘lgan odam kim? —deb o‘yladi Elchin. — Ikkimizning nomusimizni bulg‘ashi mumkin bo‘lgan kim ekan? Jamshidmi? U qaytib kelganmi? Uni nima uchun o‘ldiga chiqarishdi? Endi chindan ham o‘ldirmoqchimi? Zaynab... demak, o‘shanda to‘g‘ri aytgan ekan-da... Men laqma...» Zelixon Sochidan telefon qilganidan beri bularning o‘yiniga tushunolmay gangib yurgan Elchin yana xalta ko‘chaga kirib dovdiradi. Agar hozir eshik ochilib, Jamshid kirib kelsa- yu, Asadbek uni otsa... so‘ng... «Chotingda bezing bo‘lsa, bu yuvuqsizni topib o‘zing o‘ldirishing kerak edi. Qasoskorman, deb katta ketishni bilasan. Sen erkakmisan, sen — dayussan!» deydimi?.. Xayoliga daf’atan kelgan bu fikr butun badanini, badani nima ekan, oyoqlarining barmoqlarigacha, barmoqlar nima ekan, tirnoqlarigacha muzlatib yubordi! |
