Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
123 ko‘rinishingiz yaxshi» deya olmasdi. Ko‘p hollarda yonidagi odam gapirib, u qarab turaverardi. Ayni damda bu odatini kanda qilmadi. Shorasul aka bir-ikki yutinib qo‘ygach, horigan ko‘zlarini yumdi. — Xudo nega meni buncha xorladi, nega buncha ko‘p azob berdi, bilasanmi? — deb so‘radi u ko‘zlarini ochmay. Asadbek «Xudo hammaga jazo berarkan, jazosiz odam yo‘q ekan bu dunyoda», demoqchi bo‘ldi-yu, gapi qo‘pol ohangda chiqishi mumkinligini fahmlab, indamay qo‘ya qoldi. Shorasul aka bu savolni o‘ziga ko‘p marta bergan. Farzandlari birin-ketin o‘laverganida ham, qizi tufayli isnodga qolganida ham, beva qolganida ham... Savolni berardi-yu, qilgan gunohlarini bir-bir eslab, so‘ng xuddi taroziga solganday salmog‘iga qarab saralardi. «Eng og‘iri bu, manavinisi mundayroq», deb o‘rinlarga bo‘lib chiqardi. Ikkinchi, uchinchi... yigirmanchi o‘rinlarda gunohlarning joylari almashinib turardi. Ammo birinchi o‘rindagisi joyini bosh-qalarga bo‘shatmas edi. Hozir ham shuni aytmoqchi bo‘ldi: — Odamlarning noniga xiyonat qilganman... Aytishga og‘iz juftladi-yu, nogahon uyg‘ongan bir faryod fikrini tilga ko‘chishiga yo‘l bermadi. «Sen bularga bir-ikki burdadan non bergansan, qolganini o‘zing yegansan. Bir burda emas, bitta ushoq ham sen uchun harom edi. Lekin sen bu haromdan xazar qilmading, kuydirgingga rohatlanib yeding, yeb yana rohatlanding. Nega xazar qilar ekansan, axir shu haromni yeb, to‘q yurish, nafsingni orom oldirish qasdida kirgan eding-ku bu ishga. Endi haromingga bularni sherik qilmoqchimisan? Agar o‘sha non bularga ham harom bo‘lsa, sen tufayli gunohga botishadi. Hozir «odamlarning noniga xiyonat qilganman», desang, «Senlarni to‘ydirish uchun qildim bu ishni», degan ma’no chiqadi. Shunda «toychoq» deb erkalayotganing bu odam basharangga tupursa ham arziydi. Endi bu odam kechasi bilan zor qaqshab non do‘koni yonida navbatda turuvchi bechora bola emas...» — Shu faryod tufayli uni o‘chgan Shorasul aka hozir «Iskandarning shoxi bor», degan haqiqatni aytolmay qiynalgan sartarosh holida edi. Sartarosh-ku, bir ilojini qildi, qurigan quduqni topib aytdi dardini. Lekin Shorasul aka topmadi bunday quduqni. Yonida cho‘kkalab o‘tirgan odam ham quduq emas. Bu haqiqatni indamay yutib keta olmaydi. Shorasul aka, Yaratganning notavon bandasi, hidoyat yo‘lining qanday bo‘lishini bilmay shu yoshga yetdi, endi hidoyatdan benasib tarzda bu dunyoni tashlab ketmoqchi. Bu qadar uzun umri yo‘lida bir iymon egasi chiqib unga tavbani o‘rgatmadi, sajdaga da’vat qilmadi. Aslida o‘zida rag‘bat bo‘lmadi. O‘zi hidoyatga intilganda edi, iymon egalariga yo‘liqqan bo‘lardi. U tavbani-ku qiladi, biroq, peshona sajdaga tegmasa bu tavbaning qadri qanchalik ekan, vallohi a’lam? Shorasul akaning ichida bir og‘riq uyg‘onib, tishsiz milklari bilan tilini tishlab beixtiyor ingradi. Asadbek u tomon yaqinroq surilib, peshonasiga kaftini qo‘ydi. Shorasul aka ko‘zlarini bir ochdi-yu, ammo nimadandir qo‘rqqanday yana yumib oldi. Mijjalaridan yosh sizib chiqdi. — Barmoqlarim og‘riyapti... — dedi u ingrab. — Zirillab og‘riyapti. Xuddi olovda qarsillab yonayotgan o‘tinga o‘xshab qaqshayapti... Asadbek ko‘rpa ustidagi ozg‘in barmoqlarni ikki kafti orasiga oldi. Barmoqlardagi sovuqlik uning vujudiga o‘tib, bir titradi. — Bunisi emas, o‘ng qo‘lim. Barmoqlarim qaqshayapti... Silab qo‘y, bolam... Asadbek ajablandi: «O‘ng qo‘lni snaryad yelkadan uzib tashlagan bo‘lsa, yo‘q barmoqlar qanday og‘riydi. Alahsirayapti... Xayol ketgan shekilli...» — Esingdami, men seni urgan edim. Shu shapalog‘im bilan urgan edim. Oshiq |
