Otkir hoshimov

0
‘
2
.iyam bu uyda chaqaloq ovozi chiq- 
m aganiga ikkam  ttiz yil b lyapti.
“ Darrov bolalik ham b lishayotgan ek an -d a!” — U 
birdaniga yana o ‘zining Shavkatini, uning qiyqirib ku- 
lishlarini esladi-yu, yuragi sanchib ketdi. “ H ozir y o ig a
kirgandir” .
Iqbol xola uning chehrasidagi alam k o ian k asin i 
ilg‘am adi.
— Kelin do*xtirga qatnayapti. E son-om on qutulsin, 
ko‘p yaxshi ch iq d i-d a, bolam boyoqish... Siz bem alol 
o ‘tirib turing, qoqindiq! — Iqbol xola yana o ‘sha ildam - 
lik bilan o 'rn id a n turib, hovliga tushdi.
K unbotar oldidan havo qizib ketgan, dim edi. C hor- 
atrofdagi tunuka tom lardan chiqqan h arorat hovli ichiga 
qam alib qolganday tuyuiar, tutning qilt etgan shabadaga 
zor yaproqlari g‘am gin shalpayib turardi.
Hovli yuzida yana Iqbol xola k o ‘rindi. U ko ‘ylagi- 
ning etagini lippasi-ga qistirib olgancha paqirlab suv sepa 
boshladi. Qizigan luproqning m ayin isi gurkiradi. Bir 
hovuch suv ayvonning pishiq  ishtdan urilgan poyde- 
voriga sachradi-da, shim ilib ketdi.
AJimardon sekin  rnid an turdi. Uvushib qolgan 
oyoqlarini yozib, kerishdi. U ning ketgisi kelardi...
A lim ardon Anvarni qadam tovushidanoq tanidi. 
Chehrasiga qalqib chiqqan alamli ifodani yashirishga 
urinib, burilib qaradi.
Anvar ayvon oldidagi g is h tin y o ik a n in g o ‘rtasida 
taqqa to ‘xtadi. U ning chehrasida hayrat ifodasi qotib 
qolgan, cham asi, A lim ardonning kelishini hech kutm a- 
gan edi.
— Ol, qasdingni olmaysanmi?! — pichirladi Ali- 
m ardon un d an ko z uzm ay turarkan. Shu topda u 
Anvarning to iis h ib , ulug‘vor b o iib qolganini payqadi. U 
boshqalarning, ayniqsa, shu yigitning o ‘zidan ustunroq 
b o iish ig a chidab turolm as edi.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Ketaymi? — dedi u lablarini zaharli qimtib.
A nvar xuddi shu gapni kutib turganday uning yoniga
yaqin keldi. Pastdan turib q o ‘l c h o ‘zdi.
A lim ardon uning q o ‘lini parvosizgina qisarkan, yana 
kinoyali bir xayol ko‘ngliga sharpa solib o ‘tdi:
“ zb ek chilik qilyapti. Bo‘lm asa allaqachon haydab 
yuborardi” .
— 0 ‘tir, — dedi nihoyat A nvar k rpachaga im o 
qilib.
lkkovlari yonm a-yon  tirishdi.
— Q achon kelding?
“Tulkilik qilm a!” — deb o ‘yladi A lim ardon unga 
burilib qarab. A m m o Anvarning xotiijam k zlariga ko‘zi 
to ‘qnashdi-yu, beparvo javob berdi:
— H ozir... K etm oqchi bo ‘lib turgandim .
A nvar anchagacha indam ay o ‘tirdi. U ayvonning 
yo‘g‘on ustuniga tikilib turar, cham asi, m uhim bir 
narsani aytgisi kelar, am m o kerakli so ‘zlarni topib olol- 
masdi. N ihoyat, hovli tom onga shoshilinch qarab oldi- 
da, A lim ardonning ko ‘zlariga qarab sradi:
— M uqaddam da nim a qasding bor edi?
A lim ardon ich -ich id an seskandi. Istehzo bilan kulib
ko‘zlarini olib qochdi.
— X ursandm isan?..
A nvarning ko‘zlari chaqnab ketdi. Rangi quv o ‘chib, 
labini tishladi. 0 ‘sha t yga aytib borgan kuni M u- 
qaddam ning o iroyoq ekanini ko ‘rganida so‘na boshla- 
gan o ‘t, E ’tibor og‘iroyoq b o‘lganidan beri butunlay 
s ngan edi.
— H aliyam odam boMmabsan!.. — dedi u ovozi 
titrab. — Bolang bor, axir...
U A lim ardonning eng nozik yarasiga tegib ketdi. 
A lim ardon bu yerga ham faqat m an a shuning uchun — 
bolasi tufayli kelgan edi. U A nvardan yengila boshla- 
ganini his etib, lov etib yondi.
— Jig‘imga tegma! — dedi tishlari qisirlab.
A nvar uning ahvolini tushundi. A nchagacha o ‘ylanib 
o ‘tirdi-da, shu topda aytish kerak b o ‘lgan eng zarur 
gapni topdi:
— Yur, M uqaddam larnikiga boram iz... — u bir lahza 
o ‘ylanib davom etdi: — Yo oyim lar borsinlarm i?
A lim ardon bu yerga xuddi shuning uch un kelgan edi.