Otkir hoshimov

Na quvonchu, na ishonchu, na ko‘ngiIdan ochma gap, 
Barchasidan ushbu kun yo‘qdir samar, ketmakdaman...
Ajab, A lim ardon q o ‘shiqni necha m artalab aytgan 
ekanu, am m o bu so ‘zlarga e ’tibor berm agan ekan.
114
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

T o ‘satdan uning ko ‘ngli c h o ‘kib, chidab bo ‘lmas bir 
iztirobda to ‘lg‘ana boshladi. Kaftini peshanasiga bosgan- 
cha, ko‘zlarini chirt yum di-da pichirlab qaytardi:
Na quvonchu, na ishonchu, na ko‘ngildan ochma gap...
llk bora shu qo‘shiqni aytgan kuni ostonada o ‘ziga 
tikilib turgan M uqaddam ko‘z o ‘ngiga keldi. Keyin yana 
Shavkatni esladi.
Shu on ashulachi xuddi uning qalbidagi hasratlam i 
bilib turgandek, yana d o n a -d o n a qilib q o ‘shiqni takror- 
ladi:
Barchasidan ushbu kun yqdir samar, ketmakdaman!
N im a b o ‘lyapti o ‘zi? N im a la r b o‘lyapti, axir?! 
N a h o tk i, h am m asi adoyi tam o m b o ‘lgan b o ‘lsa? 
N ahotk i, endi u ham farzandidan, ham M uqaddam dan, 
ham iste’dodidan — ham m a-h am m asidan bir yo‘la ayril- 
gan bo‘lsa!
A lim ard o n kc>‘zlarini ch irt y u m d i-y u , farog‘atli 
dam larini esladi. Axir, uning nom ini eshitganda odam lar 
titrab qolardi-ku! H ar xonadonda uning dilrabo ovozi 
jaranglardi-ku! K im o lo t zinapoyalaridan dadillik bilan 
ko‘tarilgan, qanchadan q an ch a kishilarning dilini larza- 
ga solgan uning o ‘zi emasmidi! Bugun nega ham m a 
undan yuz o ‘giradi?
U ham m asini bir boshdan eslam oqchi b o ‘ldi. Eng 
a w a l ko‘z o ‘ngiga Anvar keldi. Ha, birinchi b o ‘lib undan 
A nvar yuz o ‘girgan edi. K eyin-chi? Keyin... keyin 
M uqaddam . U n dan keyin boshqatar. H am m a-ham m a...
A lim ardon yana ichdi. Bu safar fikri yanayam
tiniqlashib ketdi. Qiziq, eng a w a l eng yaqin kishilari 
u n dan qochibdi. N im aga? N im a uchun axir? Tez o ‘sgani 
u ch u n m i? K uchl ligi, dadiltigi u chunm i? T o ‘satdan 
xayoliga bir fikr urildi-yu, alam dan ingrab yubordi. Ajab, 
u qancha tez o ‘sgan boMsa, odam lardan shuncha tez 
ajralibdi. K am olot zinalaridan o ‘tib shon-shavkatga, 
m ol-dunyoga, o ‘zi bir vaqtlar entikib orzu qilgan ham m a 
narsaga ega boMibdi-yu, xuddi o ‘sha zinalarda bitta 
n arsasin i, 
en g 
aziz, 
eng 
pokiza 
narsasini 
— 
odam garchiligini t jshirib qoldiribdi.
A lim ardon xayoliga o ‘rnashib qolgan bu dahshatii 
o ‘ydan c h o ‘chib tushdi. N ahotki? N ahotki shundoq 
boMsa!
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

U ning kayll butunlay tarqab ketdi.
S h a rtta q o ‘lini tu sh irib , k ich k in a q ad ah n i stol 
chekkasiga surib q o ‘ydi-da, bokalni to ld irib ko ‘tardi.
Ashula tam om b o ‘ldi. C h ek ka-ch ek k adan siyrak 
qarsaklar eshitildi.
A lim ardon stollar orasidan o ‘tib, supacha oldiga 
bordi-da, endi joyiga borib o ‘tirgan yigitga hayqirdi:
— H oy, uka!
Yigit uning mastligini ko‘rib, parvo qilm adi-yu, keyin 
tanib qoldi shekilli, sakrab o ‘rnidan turib, supa labiga 
keldi.
A lim ardon m astona shovqindan k o ‘zi tinib ketayot- 
ganini payqab, supacha qirrasidan ushlab qoldi.
— Ayting! — dedi xirillab. — Hozirgi ashulani ayting!
— Yana qaytaraym i?
— Qaytaring! — dedi u alam li ovoz bilan. — Yuz 
m arta qaytaring! M ing m arta qaytaring!
Yigit itoatkorlik bilan rubobini q o ‘lga oldi.
A lim ardon xira bir tum anlik ichida o ‘ziga qarab tur- 
gan odam lar orasidan o ‘tib, stolini topib oldi. Stol yoni- 
da chust d o ‘ppi kiygan, tojiklarga o ‘xshagan qora qosh, 
sho pm o ‘ylov yigit o ‘tirardi.
A lim ardon yaqin kelishi bilan n o ta n ish odam
o ‘m idan turib salom berdi.
— Kim sizni bu yoqqa chaqirdi? — dedi A lim ardon 
g‘ijinib. N otanish kishi xijolatlik ahvolda qolganidan 
uyaldi shekilli, iym anib gap boshladi:
— M en...
— Y o‘q, men sizni tak lif qildim m i? — A lim ardon 
uning gapini b ldi. U shu topda kim dan b lm asin, 
alam ini olgisi kelar, g‘azabdan titrar edi. — M ehm on 
b ling, dedim m i sizga?!
N otanish kishi b attar o ‘n g ‘aysizlanib tushuntirdi:
— M en sizni qidirib kelgandim , dom ullo.
A lim ardon stuiga og‘ir c h o ‘kdi-da, jim irlashayotgan
ko‘zlari bilan tikildi unga.
— N im a dardingiz bor edi?
— T y qilayotgan edik.
U yana nim adir dem oqchi edi, A lim ardon gapirtir- 
madi. Y o‘q, to ‘yi ham , o ‘zi ham kerakm as unga. H ech 
kimga kerak emas!
— Ishingizni qiling! — dedi jerkib. — T o ‘yingiz m en- 
siz ham o ‘taveradi.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

U hech nim ani k o‘rm aslik uchun yuzini kafti bilan 
berkitdi-da, stolga engashdi. U ning quloqlari ostida 
ashulachi yigitning ovozi yana ingradi: