Пешонамдаги нур. Маҳмуд Олакош

Пешонамдаги нур. Маҳмуд Олакош 
5 / 59 
Бошқаларга ўхшаб, сен ҳам ожизлик қиляпсан!..” деди. 
Жавоб бермадим. Балки тўғридир... Бир пайтлар кимсан Салжуқбей бўлган мендек 
одамнинг энди оддий одамлардан ҳеч қандай фарқи қолмаганди. Ортиқ бу ҳақда 
ўйлашни истамадим. Ҳам “Ҳар ишда бир ҳикмат бордир”, дейдилар. Балки, бу хасталикда 
ҳам мен учун бир хайр бордир... 
Бу сўзимга ўзимнинг ҳам ишонгим келмасди. Ўлимда қандай ҳам хайр бўлсин? 
Ҳулёнинг олдига бордим. 
Кейинги кунлар ичида ўйлаб кўриб, у билан ажрашишга қарор қилгандим. Ўлмасимдан 
олдин унга бир нарсалар қолдириб, кейин “умр дафтаримнинг бу саҳифаси”ни ёпишни 
истардим. 
Мени ҳаяжон ичра очиқ чеҳра билан кутиб олди. Тўғриси, ҳамиша шундай кутиб оларди! 
Ишларим бор эканини, узоқ қололмаслигимни айтдим. Эътирозли нигоҳлар билан 
қаради, аммо бир сўз демади. Гапиргани билан ҳеч нарса ўзгармаслигини яхши биларди. 
Чунки, қаерда, қанча қолишимга ўзим қарор берардим. Чой дамлаб келишини сўрадим. 
Чой ичарканмиз, ўн беш-йигирма дақиқа у ёқ-бу ёқдан гаплашиб ўтирдик. Сўнгра, 
оҳисталик билан ажрашишимиз кераклигини айтдим. 
Аввал ҳайрат, сўнгра кўз ёшлар... Ҳақиқатдан йиғларди, бироқ, нима учун йиғлаётгани 
менга қоронғу эди. Ҳулёдан фарзандим йўқлигидан илк бора севиндим. 
- Нега бундай қарорга келдингиз,Ширин опа шуни хоҳлаяптими?.. 
- Йўқ, бу гапни қаердан олдинг? Ахир у сени билмайди-ку! 
Ширин ростдан ҳам билмасди. Билмадим, негадир унга айтмагандим... Зотан, Ҳулё билан 
турмуш қурганимизга икки йил бўлганди. Никоҳимизни ўқиган имом домла билан 
гувоҳлик қилган бир нечта яқинларимиз биларди, холос. Бошқа ҳеч кимга айтмаган, 
айтишни истамагандим. 
Никоҳимизни эсладим. Шаръан уйланганим боис, шаръан ажрашишимиз лозим эди. Унга 
қарадим-да, “Сенинг жавобингни бердим!” дедим. Бу сўзни бир марта айтиш керакмиди, 
ёки икки мартами, аниқ билмасдим. Ҳар эҳтимолга қарши яна бир бора такрорладим: 
- Сенга жавоб! 
Кўз ёшларини артаркан, сўради: 
- Бу нима деганингиз, нега менга жавоб бўларкан?– деди. 
- Биз шаръий никоҳ билан турмуш қурганмиз. Ана шу никоҳ ҳозирги айтган сўзларим 
билан бузилади. Энди менинг хотиним эмассан,– дедим. 
Бироқ, гапларимга аҳамият бермасдан, дераза оша олисларга тикилганча хаёлга чўмди. 
Менимча, бирга ўтказган онларимизни эслаётган эди. Иккимиз ҳам бу муносабатларимиз 
муҳаббатга эмас, ўзаро манфаатдорлик асосига қурилган эканини билардик. 
Бу қайғули ажралиш онларининг узоқ давом этишига тоқатим йўқ эди. Чўнтагимдан 
сотиш ваколатномаси билан бирга банкда унинг номига очдирган ҳисоб дафтарини 
олдим-да, узатдим ва: 
- Шу уй билан мана бу ҳисоб дафтари сенга,– дедим. 
Бир муддат жим қолди. Хафалиги бир оз тарқагандек эди. Сўнгра бўғиқ овозда “Кераги 
йўқ”, деди. Қўлимдагиларни стол устига қўярканман, “Мен шуни хоҳлайман. 
Бир-биримизга кўп ҳаққимиз ўтди”, дедим. 
- Нима, бу тўловми? Бирга ўтказган яхши кунларимизнинг бадалими?– сўради. 
Қўлимнинг орқаси билан юзига уриб юборгим келди. Фоҳишаларнинг гапини гапирган 
эди. Ўзимни қўлга олишга ҳаракат қилдим. Ғазабланганимни билди. Ақлини 

---