1-мавзу. ИҚтисодиёт назарияси фанининг предмети ва билиш усуллари

Турғун ишсизлик меҳнатга лаёқатли аҳолининг иш жойини йўқотган, ишсизлик бўйича нафақа олиш ҳуқуқидан маҳрум бўлган ва фаол меҳнат фаолиятига ҳеч қандай қизиқиши бўлмаган қисмини қамраб олади.
Ишсизлик турларини таснифлашда баъзи адабиётларда маълум ноаниқликларга ҳам йўл қўйилган. Жумладан, профессор М.Н.Чепурин ва Е.А.Киселевалар умумий таҳрири остида тайёрланган ўқув қўлланмада «ихтиёрий» ва «мажбурий» ишсизлик турлари ҳам ажратиб кўрсатилади. Уларнинг фикрига кўра, ихтиёрий ишсизлик – бу бўш ишчи ўринлари мавжудлиги шароитида ишчини иш ҳақи даражаси ёки меҳнатнинг тавсифи қониқтирмаганлиги сабабли пайдо бўлувчи ишсизлик ҳисобланади. Мажбурий ишсизлик эса иш ҳақининг бозор мувозанати нуқтасидан юқори даражада ўрнатилиши оқибатида ишчи кучига бўлган талаб ва унинг таклифи ўртасида тафовут вужудга келиши билан боғлиқ.
Аслида эса ихтиёрий ёки мажбурий ишсизлик турларининг ажратиб кўрсатилиши мантиққа зид ҳисобланади. Чунки, юқорида таъкидланганидек, ишсизлик – бу ишлашни ҳоҳловчи ва фаол равишда иш қидирувчи ишчи кучининг иш билан таъминланмаслиги экан, ихтиёрий равишда ишламаганларни умуман ишсизлик таркибига киритиб бўлмайди.
«Тўлиқ бандлилик» тушунчаси иқтисодиётда ишсизликнинг мутлоқ мавжуд бўлмаслигини билдирмайди. Иқтисодчилар фрикцион ва таркибий ишсизликнинг бўлишини табиий деб ҳисоблайди, шу сабабли «тўлиқ бандлилик» ишчи кучининг 100% дан кам қисмини ташкил қилувчи миқдор сифатида аниқланади. Аниқроқ айтганда, тўлиқ бандлилик шароитида ишсизлик даражаси фрикцион ва таркибий ишсизлар сонига тенг бўлади. Циклик ишсизлик нолга тенг бўлганда тўлиқ бандлилик шароитидаги ишсизлик даражасига эришилади. «Тўлиқ бандлилик» шароитидаги ишсизлик даражаси ишсизликнинг табиий даражаси деб ҳам аталади.
Ишсизликнинг табиий даражаси билан боғлиқ бўлган миллий ишлаб чиқаришнинг реал ҳажми, иқтисодиётнинг ишлаб чиқариш салоҳиятини кўрсатади.
Иш билан тўлиқ бандлилик ёки ишсизликнинг табиий даражаси ишчи кучи бозори мувозанатига эришганда, яъни иш изловчилар сони бўш ишчи ўринлари сонига тенг келганда вужудга келади. Ишсизликнинг табиий даражаси қандайдир даражада иқтисодий жиҳатдан мақбул ҳисобланади. Чунки «фрикцион» ишсизларга мос келувчи иш ўринларини топиш, «таркибий ишсизларга» ҳам янги касбни ўзлаштириш ёки янги яшаш жойида иш топиш учун маълум вақт керак бўлади.
«Ишсизликнинг табиий даражаси» тушунчаси маълум бир аниқликлар киритишни талаб қилади.
Биринчидан, бу тушунча иқтисодиёт ҳар доим ишсизликни табиий даражасида амал қилиши ва шу орқали ўзининг ишлаб чиқариш имкониятини рўёбга чиқаришини билдирмайди. Чунки, кўпинча ишсизлик даражаси табиий даражадан ортиқ, айрим ҳолларда, масалан, иш вақтидан ортиқча ишлаш ва ўриндошлик ишларида банд бўлиш натижасида табиий даражадан паст ҳам бўлиши мумкин.
Иккинчидан, ишсизликнинг табиий даражаси ўз-ўзича доимий миқдор ҳисобланиши шарт эмас, у таркибий ўзгаришлар (қонунлар ва жамият урф-одатларидаги ўзгаришлар) оқибатида ўзгариб туриши мумкин. Масалан, АҚШда ишсизликнинг табиий даражаси дастлаб ХХ аср 60-йилларининг ўрталарида 4,5% деб белгиланган бўлса, 70-йилларнинг бошига келиб 5,5%, 80-йилларнинг бошида эса 6% гача ўсди.