yangi iqlimga moslashgancha, ularning hayoti nihoyatda og‘ir
kechgan. Sovuqqa moslashmagan hayvonlar janubga ketishgan.
Ibtidoyi odamlar sovuqqa moslashish uchun avvalgi turmush
tarzini o‘zgartirishga majbur bo‘lishgan. Sovuqdan himoyalanib,
g‘orlarni o‘zlashtirganlar, oddiy chaylasimon boshpana qurishni
ham ixtiro qilganlar. Hayvon terisidan kiyim tikib kiyganlar va
gulxan atrofida jon saqlaganlar. Termachilikning ahamiyati
pasayib ketgan. Ovchilikning insonlar tirikchiligida ahamiyati
oshgan.
Bu esa ov uslublarini va qurollarini takomillashtirishni taqoza etgan.
Ular to‘da to‘da bo‘lib yurib, olov bilan hayvonlarni yo jarlikka
yo g‘or ichiga haydab tutganlar. Toshni qayta ishlash texnikasi ham
takomillashgan. Ixcham qurollar ishlab chiqa boshlaganlar. Bu
yangi yorma texnika usuli yordamida amalga oshirilgan. Bunda
qurol yasaladigan chaqmoqtoshning bosh tomoni ustalik bilan
urib o‘girilib, tekis maydoncha hosil qilinadi. Shu maydoncha
orqaligina toshning mayda paraqalarini olish imkoni tug‘iladi.
Barcha paraqalar olinib bo‘linganidan keyin uchirib bo‘lmaydigan
o‘zak qoladi. Bu o‘zak nukleus deb ataladi. Muste davri uchun
gardishsimon nukleuslar va uch burchakli tosh paraqalari
xarakterli bo‘lgan. Tosh paraqalar yog‘och yo‘nish, teri ishlash,
qurol va kiyim tayyorlashda qulay hisoblangan.
Tosh paraqalar uchi yanada o‘tkir qilingan. Bunda tosh
parrakchaga sekin asta urib salgina ishlov berilgan va yangi tur
qurol hosil qilingan.
Bunda tosh parrakchaga sekin asta urib salgina ishlov berilgan va
Do'stlaringiz bilan baham: |
