A CAPELA DA MILAGROSA A CAPELA DA MILAGROSA No ano 2012 cúmprense 100 anos da construción da Capela da Milagrosa en Carballo, polos esposos D. Ramón Sanchez García e Dª. Basilisa Rodriguez Sande. Dª. Basilisa viuse afectada dunha grave enfermidade, que os médicos non lograban curar. Entón encomendouse á Virxe Milagrosa, facendo a Novena e recibindo con devoción a Medalla. Experimentou a melloría ata curarse de todo, atribuíndo a súa curación a un miragre da Milagrosa. En agradecemento decide o matrimonio construír a Capela dedicada á Milagrosa e un Colexio anexo, encargando ás Dominicanas impartir o ensino e formación relixiosa Con motivo do centenario, e en resposta á solicitude presentada ao Sr.Arzobispo e tramitada ante a Penitenciaría Apostólica, o Papa, Benedicto XVI, concedeu ao Santuario Capela da Milagrosa de Carballo un Ano Xubilar con motivo do Centenario da Construción da Capela e da veneración á imaxe da Virxe Milagrosa. Bibliografía:www.parroquiacarballo.com/tripticoanojubilar.pdf
SANTA EUFEMIA DE RUS (RAMIL) SANTA EUFEMIA DE RUS (RAMIL)Fíxose no ano 1804 . Atópase en Ramil (Santa Eufemia) unha festa moi popular. Ten igrexa , capela e fonte…Cando son as festas, as misas fanse na capela e logo dan voltas coa santa ao redor da igrexa. Hai moitas máis festas pero esa é a máis popular. Esas festas como non son tan populares fanse na igrexa.
A IGREXA DE SANTA MARÍA DE RUS A IGREXA DE SANTA MARÍA DE RUS Ó chegar ó lugar do Outeiro atopamos a parroquial de Santa María de Rus, dominando todo o val.Esta igrexa é a mellor construcción relixiosa que se conserva en todo o concello. A explicación de que esta extensa parroquia rural teña un templo desta categoría hai que buscala no feito de que estivo baixo o señorio do mosteiro de San Martiño Pinario ó que lle aportaba unhas substancias rendas. Construída entre os siglos XVII y XVIII, do estilo barroco, presenta na súa fachada rasgos de neoclasicismo imperante no momento da súa finalización no siglo XIX. As obras foron dirixidas por Tomás del Río quen tamén participou na construcción da Catedral de Santiago de Compostela. No seu interior sobresae o retablo do altar maior, atribuída a Rodeiro, do século XIX ; e a cruz parroquial de prata do século XVI. As tres caracteristicas da igrexa: O barroco, o rococó e o neoclásico. Moitas das antigas igrexas que vedes por aí son tamén barrocas. Aos galegos gustábanos moito esta maneira de facer que tiñan naquela época (seculos XVII e XVIII) .Debemos fixarnos nas voltas e repenicos que tena parte de abaixo case coma a fachada da catedral de Santiago …Custaba moitos cartos facer unha igrexa así, pero aqueles foron bos anos para o campo: boas colleitas, acabáronse as pragas e empezouse a planta-lo millo e as patacas que viñeran de America. Os nobres viñan a gasta-los cartos en pazos (que lles pagaban os labregos como os tributos) e os curas e os mandaban edificar as igrexas.
A igrexa de San Antonio de Agualada (Coristanco) A igrexa de San Antonio de Agualada (Coristanco) . San Antonio non protexe a saúde dos humanos senón a dos animais. Ben coñecida é a importancia que tiveron e aínda teñen as vacas no mundo rural galego. Por esa razón, cando unha vaca tiña algún problema de saúde, era frecuente ofrecela ao santo para que a protexese. Esa tradición aínda persiste, aínda que con menos intensidade que no pasado recente. En varios santuarios galegos, alomenos un na provincia de A Coruña (San Antonio de Agualada), e dous na de Lugo, consérvase o costume de bendicir os animais na igrexa o día da festa ou mesmo o día da feira antes de acudir a ela. A bendición dos animais considérase sumamente protectora. En Agualada os animais viñan desde as terras de Bergantiños, Xallas ou Soneira, ás veces recorrendo moitos kilómetros durante a noite, para chegar á hora da misa, asistir a ela desde o atrio da igrexa e despois participar na procesión darredor do templo. A asistencia das vacas aos actos litúrxicos vai decrecendo co paso do tempo, pero a romaría que se celebra tódolos anos o día de san Xoán segue a xuntar moita xente da comarca. Ademais da protección dos animais os asistentes tamén lle solicitan a o santo axuda nos exames, no emprego e nos casamentos. Celébranse varias misas ao longo da mañán, e ás dúas da tarde sae o “santiño milagreiro” en procesión, acompañado polos estalos das bombas de palenque.Bibliografía:Información da familia http://www.gal iciaencantada.com/dentro.asp?c=16&id=1810&n=7_(2011).-vaamonde,_pablo:_os_ofrecidos
A IGREXA DE SAN ANDRÉS DE TALLLO A IGREXA DE SAN ANDRÉS DE TALLLO A igrexa de San Andrés de Tallo é unha construcción sinxela . Na fiestra que ten na súa cabeceira podemos deducir a súa orixe románica. A fachada é de liñas xeométricas rectas, a porta é rectangular, nela hai unha ventá redonda no centro e toda ela remata nun campanario-espadana con sitio para dúas campás e uns adornos en pico chamados pináculos. . Tras o altar hai unha ventá de características románicas, medievais, só visibles dende o exterior pois dentro cóbrea o retablo que é posterior. Os muros exteriores están recubertos de morteiro e este pintado en branco. No interior temos unha igrexa dunha soa nave cunha capela. O chan é de pedra.O presbiterio está cuberto por bóveda de canón con dous tramos, e nave está cuberta por unha placa a dúas augas, na orixe debeu de ser en madeira. Ao campanario, que é pequeño e cadrado accédese pola tribuna ( enorme e en madeira.) Ao redor da igrexa está o cemiterio vello e a un quilómetro está o cemiterio novo, que ten unha capela pequeña, na que rezan o rosario o día de Santa Lucía. Bibliografía: www.chimereguide.org/web_espanol/.../05_Download/.../ruta4.pdf A comarca de Bergantiños. Xan Fernández Carrera Información dos veciños.
IGREXA DE ARDAÑA IGREXA DE ARDAÑA Localizacion: carretera de Carballo a Santiago de Compostela. Época: siglo XVIII e seguintes. Estilo: barroco. Igrexa rural con fachada moi plana composta según tres eixes verticales, con vanos rectangulares de iluminacion nos laterais e portada adintelada no central, sobre a que se sitúa a hornacina de media concha coa figura da virxe.
A igrexa de Cesullas. A igrexa de Cesullas. Está situada no centro xeográfico da parroquia, xa que ten 8 km. de distancia, Está a 4 km,da ponte de Ponteceso e a outros 4 km. do último lugar que é Esmorís. Foi construída no século XVII, e renovada no S. XIX e XX, polos párrocos que a dirixían naquel tempo. É de estilo románico, tendo parte nunha capela lateral de estilo barroco. A porta principal está adornada con orelleiras, e un frontón triangular, co seu patrón acubillado nunha fornela Destacan as pedras na parte alta polo estilo correspondente nas capelas laterais e o altar maior.Son importantes as imaxes de San Antón, San Roque e San Esteban, presidindo o altar maior. Este último revestido cos ornamentos de diácono e cos seus zapatiños brancos.Na literatura popular atopamos esta cantiga:San Esteban de Cesullas,Ten os zapatiños brancos.As mozas de Cabana,Vanllos ver os días santos.Nunha das capelas laterais están: virxe do Rosario,virxe dos Remedios, o sagrado Corazón de Xesús e a representación do Monte Calvario coas súas respectivas imaxes: Cristo, virxe das Dores e a imaxe de San Xoán, apóstolo e evanxelista.Na outra capela lateral están as imaxes : virxe do Carme, San Fernando, san Francisco, a inmaculada Concepción e San Fins. BibliografíaInformación facilitada polo párroco.A comarca de Bergantiños. Xan Fernández Carrera.
A IGREXA DE SAN SALVADOR DE SOFÁN A IGREXA DE SAN SALVADOR DE SOFÁN A igrexa parroquial do diviño Salvador de Sofán é do siglo XVIII. Presenta planta de cruz latina e cuberta de madeira. A fachada divídena catro pilastras. O entrepano central está decorado cun escudo coas armas dos Vilar de Francos. Foi realizada en 1844 baixo os planos de Domingo Antonio Barral. A torre do campanario ten dous corpos. No interior ten un retablo principal coa figura do Salvador que é do siglo XIII. Os santos máis populares son: San Xosé e San Xoán Bautista.Ten un retablo “é das ánimas” porque se ve a San Francisco salvando as ánimas do purgatorio, todos os retablos da igrexa son do siglo XVIII e teñen un gran valor. É de estilo barroco. Bibliografía: Coñece o teu concello. Juan M. Seoane Collazo.Edita: A.C. Lumieira.
IGREXA PARROQUIAL DE SANTA MARÍA DE LEILOIO IGREXA PARROQUIAL DE SANTA MARÍA DE LEILOIO A igrexa de Santa María levántase á beira da nova rectoral, que desdí unha antiga, magnífico exemplar de arquitectura rural, construída a modo de cubos e grandes ventás. A igrexa outorgaa súa presenza ao val, á sombra do monte Neme. É unha constante no noso camiño porque sempre se nos ofrece á mirada.De estilo barroco, única nave con planta de salón, dúas capelas laterais, presbiterio a sancristiá, concentra as mellores galas na fachada pentagonal. Santa María noseu fornelo e flanqueada de dúas columnas e vieira preside a porta lintelada; coróase por torre campanario, de tambor octagonal e remata en pináculos, igual cós laterais da fachada. No adro aínda podemos contemplar as campas dos enterramentos no terreo. Tras saír da igrexa, camiño da Raxeira, sorpréndenos un cruceiro de capitel cadrado.
A IGREXA DE SEAVIA A IGREXA DE SEAVIA Seavia é da parroquia de Coristanco.O seu patrón é San Mamede Do primitivo templo románico que existía cando templo románico cando Seavia era un mosteiro, a penas quedan restos, tan só algúns canzorros nos aleiros dos muros laterais. A primeira grande reforma que sofre esta igrexa, lévase a cabo a finais do século XVIII, sendo párroco Manuel López Martínez.O edificio actual é obra de principios deste século (1902), sendo párroco Santiago Abuelo Lado, quen tamén construíu a casa rectoral, o cemiterio e a fonte do Carme.
A IGREXA DE VERDILLO A IGREXA DE VERDILLOA igrexa de San Lorenzo de Verdillo foi feita no século XIX en estilo historicista. Ten planta dunha soa nave, cun soportal no lateral. Na entrada, un pequeño templete debaixo do coro. Exteriormente presenta un rico xogo volumétrico polas distintas dependencias que se lle engadiron ao corpo central. Destaca a torre-campanario de base cuadrangular. Ten tres altares: un neoclásico e os outros dous barrocos. Os bancos teñen máis de 100 anos. Donounos caixa galicia. Hai retablos barrocos. Xunto á igrexa está o Cruceiro de San Lorenzo, con plataforma de dous graos, o pedestal en formigón e o resto de granito. Tanto o varal cama a cruz son circulares, ao igual que o capitel,decorado con volutas , flores e follas. Na cruz representase a Cristo crucificado e no reverso a Virxe en actitude de orar.Tocar as campásAs campás son antigas . Para tocalas repenícanse con badales seguindo un compás de ritmo entre unha campá pequena e unha grande .A quen toca as campás chamaselle : Campaneiro. Bibliografía:Información facilitada pola familia.“ Coñece o teu Concello”. Juan M. Seoane CollazoEdita: A.C. Lumieira.
A igrexa parroquial de San Xes, A igrexa parroquial de San Xes,Feita na primeira metade do século XVIII, é de estilo barroco. Ten planta de cruz latina con dous corpos engadidos no testeiro, cuberta de madeira nas naves e de canón no presbiterio. Os muros son de cantaría vista no interior. Hai un fermoso retablo do século XVIII, con columnas salomónicas e abundante decoración.Na fachada principal que ten forma pentagonal destaca a decoración da portada, enmarcada por dúas pilastras que sosteñen unha cornixa rematada por pináculos.Santos que hai na igrexa: Purísima Concepción Santa Lucía San José San Antonio San Roque Virxe dos Milagres Virxe do Carmen Virxe Dolorosa San Xes (patrón) Bibliiografía:Información facilitada pola familia.“Coñece o teu Concello”. Juan M. Seoane Collazo.Edita: A. C. Lumieira.
A IGREXA DE SAN PEDRO DE XALLAS DE CASTRIZ A IGREXA DE SAN PEDRO DE XALLAS DE CASTRIZ Esta igrexa ten unha nave de planta cuadrangular. Muros de cadeirado granítico con tellado de tella. A fachada ten uns resaltes xeométricos enmarcando a porta e unha ventá alintelada. Campanario cuadrangular con dobre corpo de campás coroado por un frontón triangular enmarcado por dous pivotesSantos: San Pedro, Virxe das Dores e Fátima. Bibliografía : turgalicia
A CAPELA DO PAZO DE VILAR DE FRANCOS O Pazo de Vilar de Francos encóntrase situado na parroquia de Artes e é o edificio señorialmáis importante de todo o concello . E un pazo de gran tamaño e beleza, con planta rec-tangular e varias dependenzas anexas de carácter agrícola, alpendres, cadras e horreo,entre outras. Encóntrase rodeado dunha estensa finca con númerosas zonas cheas de árbores frutais,cerrada por unha muralla almenada.Nos seus arredores merecen espe-cial mención un espléndido exemplar de carballo, considerada a árbore máis emblemática de toda a comarca de Bergantiños.No interior do pazo existe unha pequena igrexa ou capela na que se celebraban misaspara os donos e habitantes do pazo, dedicada a Santo Antón de Padua. Bibliografía:Coñece o teu concello. Juan Manuel Seoane Collazo. Edita: A. C. Lumieira.
Do'stlaringiz bilan baham: |
