Абдулла Каххорнинг хаёти ва ижоди

Абдулла Қаҳҳор 1907 йилнинг 17 сентябрида ҳозирги Хўжанд вилоятининг Ашт туманидаги қишлоқлардан бирида туғилган. Унинг отаси Абдуқаххор темирчи уста бўлган. Абдулланинг болалиги Қўқон атрофидаги қишлоқларда кечди. Бу қишлоқлар бир-биридан деярли фарқ қилмас, оддий халқ эртаю кеч меҳнат билан умр ўтказар эди. Аммо асрий уйқудан эндигина уйғониб хали ўзларига келолмай турган бу одамларнинг ҳаёти, мураккаб турмуши зехли ўткир, зийрак Абдуллага катта таъсир кўрсатди. Болаликда кўрган кечирганлари кейинчалик бадиий лавҳаларда, ёрқин об- разларда, адиб асарларида қайтадан гавдаланади.

1922-1924 йиллари Абдулла адабиётга қизиқа бошлади. Бу йиллари у Қўқон педтехникумида ўқиди, умрида биринчи марта Пушкин, Гоголь, Тургенев, Толстой асарларидан хабардор бўлди. Техникумда чиқадиган деворий газетада шеър ва мақолалар билан тез-тез қатнашиб турди.

1922-1924 йиллари Абдулла адабиётга қизиқа бошлади. Бу йиллари у Қўқон педтехникумида ўқиди, умрида биринчи марта Пушкин, Гоголь, Тургенев, Толстой асарларидан хабардор бўлди. Техникумда чиқадиган деворий газетада шеър ва мақолалар билан тез-тез қатнашиб турди.

1923 Йили декабрь ойида “Муштум” журналида Абдулла Қаххорнинг биринчи фельетони босилиб чикди. 1926 Йили Абдулла Қаҳҳор Ўрта Осиё Давлат университетининг ишчилар факультетига ўкишга кирди ва уни тугатиб журналистик фаолият билан шугуллана бошлади. Бу йиллари матбуотда ўнлаб ҳажвий, юмористик хикоялари босилиб чиққан бўлса-да, уларни тўплам ҳолида чоп этишга шошилмади. Буюк рус адиблари Н.В.Гоголь, А.П.Чеховнинг маҳорат сирларини ўрганишга алоҳида эътибор берди.

«Сароб»нинг машаккатли кисмати
Абдулла Қаҳҳорнинг дунё юзини кўрган биринчи китоби 1932 Йили босилиб чиққан кичик қиссадир. Кўп ўтмай 1934 Йили ёзувчининг “Сароб” романи ёзилди. “Сароб” – ўзбек насри ривожида катта ходиса бўлди.
Абдулла Қаххорнинг ўнлаб хикоялари ўзбек адабиётининг бу жанрдаги мумтоз намуналаридир. Тарихий (“Бемор”, “Ўғри”, “Анор”,”Даҳшат”), замонавий (“Асрор бобо”, “Кампирлар сим қокди”, “Минг бир жон”), хажвий (“Майиз емаган хотин”, “Адабиёт муаллими”, “Тўйда аза”) йўналишдаги бу хикояларда қаҳҳорона характер яратиш маҳорати, сиқиқ ва ихчам хджмга катта мазмун сиғдириш, бадиий тилдаги жозиба сингари фазилатлар кейинги авлод ёзувчилари учун санъаткорлик мактабига айланди.