Abu nasr al farobiy nutq haqida. Abu ali ibn sino nutq san’ati haqida reja

ABU NASR AL FAROBIY NUTQ HAQIDA. ABU ALI IBN SINO NUTQ SAN’ATI HAQIDA


Reja:

1. 
   AL FAROBIY ABU NASR IBN MUHAMMAD
   
2. 
   ABU NASR AL FAROBIY NUTQ HAQIDA
   
3. 
   ABU ALI IBN SINO NUTQ SAN’ATI HAQIDA
   

Al Farobiy Abu Nasr ibn Muhammad — faylasuf, entsiklopediyachi-olim, astronom, matematik, o‘rta asrlar Sharq mediki, sharq arastuchilarining asosiy vakillaridan biri bo‘lgan. Ikkinchi ustoz (Arastudan keyin) nomiga ega bo‘lgan. Asosiy asarlari: “Donishmandlik gemmalari”, “Himmatli shahar aholisining nuqtai nazari haqida risola”, Ilmlar tasnifi risolasi, “Katta musiqa kitobi”.

Al Farobiy 870 yil (boshqa ma’lumotlarga ko‘ra 872 yil) Sirdaryodagi Aris daryosi chuqurligida joylashgan (zamonaviy Qozog‘iston chegarasi) Vosij shahrining Faroba tumani atrofida dunyoga kelgan. U imtiyozli tabaqaga tegishli turkiylar oilasidan. To‘liq ismi Abu-Nasr Muhammad Ibn Muhammad Ibn Tarxon Ibn Uzlag‘ al-Farobiy at-Turkiy.
Dunyoni bilishga intilib, al Farobiy ona yerini tark etadi. Bir ma’lumotga ko‘ra, u o‘spirinlik davrida, boshqa ma’lumotlarga ko‘ra qirq yoshlarida ketgan. Al Farobiy Bog‘dod, Xorrun, Qoxira, Damashq, Aleppo va Arab xalifatining boshqa shaharlarida bo‘lgan.
Hayоtining ko‘p yillarini u arab xalifatining siyosat va madaniyat markazi hisoblanmish Bog‘dodda o‘tkazgan. Bu yerda u “Bayt ul hikmat” arboblari ishlarini, yunon mualliflarining tarjimalarini o‘rganib, o‘z bilimlarini puxta boyitadi, taniqli olimlar bilan tanishib, vaqti kelganda, o‘zining yuqori axloqi va tafakkuri bilan ular orasida yetakchi o‘rinni egallaydi. Aynan shu yerda unga “Muallim Assana”, ya’ni Ikkinchi ustoz (Arastudan keyin ikkinchi, deya nazarda tutilgan) maqomi berilgan.
Haqiqatdan ham, ularni ko‘p narsa birlashtiradi: ilmiy qiziqishlari kengligi va ko‘p qirraligi, borliq va unda insonning o‘rnini falsafiy tushunishga intilish, “barcha ma’qullagan fikr”ga, xalqning kundalik donoligiga yaqinlashish kabilar. Farobiy avvalroq yunon o‘tmishdoshi ishlab chiqqan mantiq faniga mustaqil ravishda hissa qo‘shgan. O‘ziga xos va dadil falsafiy dunyoqarashlari jamiyat fikriga qat’iyan qarshi, yunon falsafasi va ilmini butunlay qabul qilishga noqobil bo‘lgan. Davrning ba’zi xurofotlariga to‘g‘ridan-to‘g‘ri ta’nalari esa ko‘p odamlarning unga nisbatan bid’atlikda va dindan chetlashganlikda ayblashlariga sabab bo‘lgan. Aslida, uning fikrlashida butunlay mustaqillik namoyon etilgan bo‘lib, keyin ham o‘z e’tiqodida qat’iy turgan.
Al Farobiy Bog‘dodga kelishidan avval turk va boshqa tillarda so‘zlashgan, lekin arab tilida emas, biroq, umrining oxiriga kelib yetmushga yaqin tilni bilgan. Bog‘dodda yashab, al Farobiy turli ilmlar, eng avvalo mantiq bilan shug‘ullana boshlagan. Bu vaqtda Bog‘doddagi eng taniqli mutafakkir Abu Bishr Matt ben Yunis bo‘lgan. O‘quvchilari safidan al Farobiy ham o‘rin egallab, Abu Bishr Mattning so‘zlariga ko‘ra, u Arastuning mantiqqa doir asarlariga izohlar yozgan. Al Farobiy Arastu merosini o‘rganishga chuqurlashib ketdi va g‘oyalarni qabul qilish, buyuk yunon olimi qoldirgan masala va muammolar yechimida yengillikka erishdi.
Al Farobiyning ko‘p qirrali ilmiy tadqiqotlar natijasi o‘rnida “Fanlar tasnifi haqida” risolasini aytish mumkin. Unda o‘z davrining barcha ilmlari qat’iy tartibda sanalib, har bir fan ta’rifi o‘rganib chiqilgan.
Bog‘dodda al Farobiy o‘z bilimlarini chuqur boyitadi, taniqli olimlar bilan munosabat o‘rnatib, tez orada ular orasida nufuzga ega bo‘ladi. Lekin aqidaparast yo‘nalishdagi ulamolar orasida al Farobiyda safdoshlarining fikrlariga nisbatan ziddiyat uyg‘onib, bilimga ega bo‘lishda aql-idrokka asoslangan va insonlarni dunyoviy hayotida baxtga erishish yo‘liga qaratilgan fikri olg‘a turadi. Natijada, al Farobiy Bog‘doddan ketishga majbur bo‘ladi.
U Damashq orqali Misrga yo‘l oladi. O‘zining “Fuqaro siyosati” kitobida u bu ishni Bog‘dodda boshlab, Qoxirada (Misr) yakunlaganini esga oladi. Sayohatdan so‘ng al Farobiy Damashqqa qaytadi umrining oxirigacha shu yerda yolg‘izlikda hayot kechiradi. O‘z asarlarini u alohida qog‘ozlarda qoldiradi (shu sababli uning asarlari alohida bob va qaydlarda saqlanib qolgan, ayrimlari parchalardagina saqlanib, ulardan ko‘plari yakunlanmagan ham). Sakson yoshida vafot etgan va Damashqning Kichik devori tagiga ko‘milgan. Aytishlaricha, o‘limidan so‘ng mozori yonida podshoning o‘zi to‘rt qamish ustida namoz o‘qigan.
Farobiyning falsafiy faoliyati ko‘p qirrali, u ensiklopediyachi-olim bo‘lgan. Faylasufning umumiy ishlari soni 80 va 130 o‘rtasida.
Farobiy doimiy ravishda dunyoning tuzilishini o‘rganishga harakat qilgan. Izlanishlariga ko‘ra, barchasining boshi har doimgiday Alloh. O‘rtasi — borliq iyerarxiyasi. Odamzod — dunyoni anglab, unda harakatlanuvchi nogiron. Oxiri — chinakam baxtga erishish.
Al Farobiy insoniyatning bilimga ega bo‘lish mohiyatiga oydinlik kiritgan. Mohiyatni anglash uchun his qilishning o‘zi yetarli emas. Bunga faqat aql yordamida erishish mumkin.
“Himmatli shahar aholisining nuqtai nazari haqida risola” — al Farobiyning eng yetuk asarlaridan biri. 948 yil Misrda yozilgan.
“Himmatli shahar” ta’limoti keltirilgan bo‘lib, uning eng boshida faylasuf turadi. Al Farobiy insonning maqsadi baxt bo‘lib, unga faqat aql-idrok orqali erishish mumkin, deya tahmin qilgan. Mutafakkir jamiyatni davlat bilan tenglashtirgan. Jamiyat — inson organizmi. “Himmatli shahar — tirik jonzot hayotini saqlab qolish maqsadidagi barcha a’zolari bir-biriga yordam beruvchi sog‘lom tana singari”.
Farobiy, haqiqatdan ham jahon miqyosidagi inson bo‘lgan, u o‘zining ijodiy yutuqlarida arab, fors, yunon, hind va o‘zining shaxsiy turk madaniyatini o‘rganib, umumlashtirgan. Turk madaniyati sadosi uning mashhur “Kitab al musiq al kabir” (“Katta musiqa kitobi”) asarida yaqqol namoyon bo‘lgan.
Farobiy qo‘lyozmalari dunyoning ko‘plab kutubxonalaridan joy olgan. Shuningdek, Farobiy ijodini o‘rganuvchi olimlar safi ham shunchalik keng. Farobiy asarlarini nashrdan chiqaruvchi, uning chinakam ensiklopedik merosinining turli jihatlardan o‘rganuvchi olimlar farobiyshunoslikka o‘z xissasini qo‘shib kelishmoqda.

Yana bir vatandoshimiz Abu Nasr Farobiy to`g’ri so`zlash, to`g’ri mantiqiy xulosalar chiqorish, mazmundor va go`zal nutq tuzishda leksikologiya, grammatika va mantiqning naqadar ahamiyati zo’rligi haqida shunday deydi: “Qanday qilib ta`lim berish va ta`lim olish, fikrni qanday ifodalash, bayon etish” qanday so`rash va qanday javob berish (masalasi) ga kelganimizda bu haqidagi bilimlarning eng birinchisi jismlarga (substansiya-narsalar) va aksidensiya (hodisalar) ga ism beruvchi til haqidagi ilmlar deb tasdiqlayman.

Ikkinchi ilm grammatikadir: u jismlarga berilgan ism (nom) larni qanday tartibga solishni hamda substansiya va aksidensiyaning joylashishini va bundan chiqadigan natijalarni ifodalovchi hikmatli so`zlarni va nutqni qanday tuzishni o`rgatadi.
Uchinchi ilm mantiqdir: ma`lum xulosalar keltirib chiqarish uchun logik figuralarga binoan qanday qilib darak gaplarni joylashtirishni o`rgatadi, bu xulosalar yordamida biz bilmagan narsalarni bilib olamiz hamda nima to`g’ri, nima yolg’on ekanligi haqida hukm chiqaramiz .
Yuqorida ko`rsatilganlardan ko`rinadiki, grammatika va mantiq fanlarining nutq tuzishdagi ahamiyatini ikki buyuk olim ham yuksak darajada anglaganlar va ularga katta ahamiyat berganlar.
Abu Nasr Farobiyning asli ismi Abu Nasr Muhammad ibn Muhammad ibn Ulug’ Tarxon bo`lib, u “Sharq Arustusi”, “Muallimi soniy” hisoblangan. Olim butun umri mobaynida 160 dan ortiq asar yaratgan. Forobiy asarlari XII-XIII asrlardayoq lotin, qadimiy yahudiy, fors tillariga tarjima qilingan Toshkentdagi Beruniy nomli Sharqshunoslik institutida qadimgi Sharq faylasuflarining asarlaridan jami 107 risolani, jumladan, Forobiyning 16 risolasini o`z ichiga olgan “Hakimlar risolalari” to`plami mavjud. Olim grammatika, mantiq she`riyat ilmlar fanlardan to`g’ri foydalanishni, bilimlarni boshqalarga so`z vositasida to`g’ri tushuntirish, aqliy tarbiya berish uchun xizmat qilishini ta`kidlaydi.
Insonning ibtidosida, avvalo “oziqlantiruvchi quvvat” paydo bo`lib, uning yordamida inson oziqlanadi. So`ng “tashqi quvvat-tashqi ta`sir natijasida sezgi organlari orqali vujudga keluvchi quvvatlarning besh turi aytiladi”. (teri-badan sezgisi, ta`m bilish, hid bilish, eshitish, ko`rish sezgisi). “Ichki quvvat” ga esda olib, qolish, xayol (xotira, tasavvur), his-tuyg’u, nutq (fikrlash) “quvvat” lari kiradi.
“Mantiq san`ati kishiga shunday qonunlar haqida tushuncha beradiki, bu qonunlar vositasida aql chiniqadi, inson sog’lom fikr yuritishga o`rganadi” deb yozadi olim. Forobiy mantiq ilmi bilan grammatikaning mushtarakligini ta`kidlab, mantiqning aqlga munosabati grammatikaning tilga munosabati kabidir deydi. Grammatika odamlar nutqini tarbiyalagani kabi, mantiq ilmi ham tafakkurni haqiqiy yo`ldan olib borish uchun aqlni to`g’rilab turadi. Demak, buyuk qomusiy olim Abu Nasr Forobiy ham insonni sog’lom fikr yuritishga undovchi mukammal nutqni tarbiyalash yo`llari haqida ilmiy fikrlarini bayon etadi.

Ibn Sino nutq haqida

Ibn Sino dunyoqarashi Forobiy asarlari taʼsirida shakllandi, u ijtimoiy-falsafiy masalalarda Forobiy qarashlarini davom ettirdi, ilgʻor falsafiy oqimni yangi tabiiy-ilmiy fikrlar bilan boyitib sistemalashtirdi va yangi bosqichga koʻtardi. Ibn Sino fikricha, falsafaning vazifasiga mavjudotni – barcha mavjud narsalarni, ularning kelib chiqishi, tartibi, oʻzaro munosabati, biridan ikkinchisiga oʻtishini har tomonlama tekshirish uchun zaruriyat, imkoniyat, voqelik, sababiyat prinsiplarini asos qilib oladi. Olam – barcha mavjud narsalar ikkiga boʻlinadi: zaruriy vujud (vujudi vojib) va imkoniy vujud (vujudi mumkin). Zaruriy vujud hech narsaga bogʻliq boʻlmagan bir butunlikni tashkil etib, u eng irodali, qudratli, dono Tangridir. Qolgan hamma narsalar imkoniy tarzda mavjud boʻlib, zaruriy vujud – Tangridan kelib chiqadi. Vujudi vojib va vujudi mumkin – sabab va oqibat munosabatidadir. Bu jarayon emanatsiya tarzida, yaʼni quyoshdan chiqayotgan nur shaklida asta-sekin amalga oshadi. Shu tartibda imkoniyat shaklidagi mavjud boʻlgan aql, jon (nafs) va jism, ular bilan bogʻliq holda osmon sferalari kelib chiqadi, mavjud narsalarga aylanadi. Bular hammasi substansiya (javhar)dir. Bundan tashqari borliqda aksidensiya (obraz) – narsalarning belgilari, rang, hajmi, hidi va boshqa hislari mavjud. Jism shakl va modda (xayulo)dan tashkil topadi. Xudo abadiy, uning oqibati boʻlmish materiya ham abadiydir. Uning oʻzi boshqa konkret jismlarning asosidir. Narsalarning konkret koʻrinishlari, shakllari oʻzgaradi, lekin ularning moddiy asosi yoʻqolmaydi. Materiya doim vujudga kelishi mumkin boʻlgan narsalardan avval mavjud boʻlib, bu narsalar ularni tashkil etuvchi materiyaga muhtojdir. Materiyaning eng sodda, boʻlaklarga boʻlinmaydigan shakli toʻrt unsur: havo, olov, suv, tuproqdan iborat. Ularning turlicha oʻzaro birikuvi natijasida murakkab moddiy narsalar tashkil topadi. Murakkab narsalar oʻzgarib, turli shakllarga ega boʻlishi mumkin, lekin ularning moddiy asosi boʻlgan toʻrt unsur yoʻqolmaydi, abadiy saqlanadi. Uning fikricha, avval togʻ-toshlar, soʻng oʻsimlik, hayvonot va taraqkiyotning yakuni sifatida inson vujudga kelgan. Inson boshqa barcha hayvonot olamidan soʻzi, tili va akdi, tafakkur qilishi bilan farq qiladi.
Real hodisalarni chuqur bilish, fan bilan shugʻullanish insongagina xosdir. Ibn Sino “Risolatun fi taqsim al-mavjudot” asarida butun borliqni tarkibiy qismlarga boʻlib, birma-bir sanaydi va ularga taʼrif berib oʻtadi. Vujudi vojib, vujudi mumkin, substansiya, aksidensiya, materiya, shakl, aql, unsur, jism, quvvat, sezish, mineral, hayvon, nutq, lison kabi kategoriyalar bu risolada kisqacha taʼriflanadi.
Inson bilimlari narsalarni bilish yordamida vujudga keladi. Bilish hissiy bilish va tushunchalar yordamida fikrlashdan tashkil topadi. “Sezish, – deb yozgan u, – bu shunday taʼsirki, u tashqi narsalarning oʻzi boʻlmay, balki bizning hislarimizda vujudga keladi. His moddiy obrazning oynasi boʻlib, modsiy shakllarning boʻyi, eni bilan birga ifodalanganligi sababli, ularni inson moddiy asossiz inʼikos eta olmaydi va jismlarni bilolmaydi”.
Inson aqli turli fanlarni oʻrganish yordamida boyiydi, rivoj topadi. Bunda, xususan, u mantiq ilmiga katta eʼtibor beradi. Aql har qanday bilishning va amaliy faoliyatning mezoni sifatida talqin etiladi. “(Aql) tarozisida oʻlchanmagan har kanday bilim, – deb yozadi ibn Sino, – chin boʻlolmaydi, demak, u haqiqiy bilim emas”. Oʻrta asrda Yaqin va Oʻrta Sharq, jumladan, Markaziy Osiyo falsafasida aql nazariyasi juda muhim oʻrin egallaydi.
Ibn Sino ijodida fanning strukturasini tekshirish, ilmlarning tartibini aniqlash, ularni tasnif qilishga eʼtibor alohida oʻrin egallaydi. Bu masalada ham olim Forobiy boshlab bergan fanlar tasnifi haqidagi masalani yanada taraqqiy etirishga harakat qiladi. Ibn Sinoning falsafiy sistemasini ifodalovchi asarlarida (“Kitob ush-shifo”, “Kitob un-najot”, “Donishnoma”) falsafiy bilimlar: mantiq, fizika, matematika, metafizika tartibida beriladi. Bulardan mantiq – bilishning metodi, mavjudotni oʻrganish, u haqda fikr yuritishning ilmiy usuli sifatida talqin etiladi. “Mantiq, – deb yozadi ibn Sino, – insonga shunday bir qoida beradiki, bu qoida yordamida inson xulosa chiqarishda xatolardan saqlanadi”. Mantiq yordamida inson haqiqiy bilimni yolgʻondan ajratadi va nomaʼlum narsalarni oʻrganadi. U mantiq ilmini tadqiq etishga katta eʼtibor beradi, unga maxsus risolalar bagʻishlaydi. Xususan, u mantiqiy usullar, taʼriflash, hukm, xulosa chiqarish, isbotlash masalalarini oʻrganishga katta hissa qoʻshdi, mantiq fanini Forobiydan soʻng bilishning toʻgʻri metodi sifatida rivojlantirdi. Mantiqdan tashqari barcha qolgan ilmlarni ibn Sino tabiat va ijtimoiy hodisalar haqidagi ilmlar sifatida oʻzining “Aqsom ul-ulum ul-aqliya” (“Aqliy bilimlar tasnifi”) asarida alohida-alohida sanab, taʼrif berib oʻtadi. Ibn Sino falsafiy ilmlarni avvalo ikkiga boʻladi: nazariy va amaliy ilmlar.