Adabiy turlar va janrlar. Epik tur. Lirik tur. Dramatik tur

3-mavzu: ADABIY TURLAR VA JANRLAR. EPIK TUR. LIRIK TUR. DRAMATIK TUR
Reja:

1. 
   Adabiy tur va janrlar haqida tushuncha
   
2. 
   Eposning xususiyatlari
   
3. 
   Lirikaning o‘ziga xosligi
   
4. 
   Drama predmeti
   
5. 
   Eposning janrlari
   

Tayanch tushunchalar: Adabiy turlar va ularning predmetlari. Epos, lirika va dramaning 1) muallifning hayotga munosabati; 2) “Vaqt hissi”, 3) Hajmi va tashqi ko‘rinishi; 4) Xarakter; 5) Syujet; 6) Badiiy til jihatidan farqli qonun-qoidalari. Janrlar. Epik tur janrlari. Epos, roman, doston; qissa, povest, poema; ballada, masal, latifa, xanda, hikoya; ocherk, felyeton, xotira. Dramatik turning janrlari. Tragediya, komediya, drama; tragikomediya, melodrama, monodrama, insenirovka, intermediya, libretto.


Darsning mazmuni:
Badiiy asarlar shunchalik rang-barang, ular “nima bilan nimani va qanday aks ettirishi” (Aristotel)ga qarab, asosan uch turga bo‘linadilar. Bular: epos, lirika, drama hisoblanadi.
Davrning muhim ko‘rinishlarini (nima to‘g‘risida), chuqur tahlil qilib, uning ko‘pchilik e’tiborini jalb etadigan g‘oya va muammolarini o‘rtaga qo‘yish(nimani gapirish) va shu asosda tug‘ilgan ko‘ngildagi fikrlarni aniq va yangi obrazlar vositasida ifodalash (qanday tasvirlash) – yaxlit, birbutun jarayon (“Bo‘lishi mumkin bo‘lgan” olamni yaratish)dir. Ularni bir-biridan ajratish mumkin bo‘lmaganidek, epos, lirika, drama ham yagona adabiyot (daraxt)dir. Ularning ildizi, tanasi bitta – faqat bu “vujud” - taraqqiy etgan uchta “shox”dan-adabiy turdan iborat.
Uchchala tur ham bitta asos-hayotdan oziqlansalar-da, uchchalasi ham bo‘lishi mumkin bo‘lgan olamni kashf etsa-da, ayni paytda, ularning har birining o‘ziga xosligini ta’minlovchi predmeti ham bor. Eposniki – voqea, lirikaniki – ruhiy kechinma, dramaniki – harakatdir. Eposdagi qahramon – voqea, dramaning qahramoni – inson shaxsi (V.Belinskiy) lirikaning qahramoni insonning ichki tuyg‘ularidir.
Shu sabab, bugungi kunda “liro-epik tur” (she’riy roman, doston, ballada, masal, oda)ni, “tarixiy-badiiy tur” (ocherk, reportaj, kundalik)ni (L.Timofeyev) ixtiro qilish asossiz, chunki ularning “o‘zlarigagina” tegishli bo‘lgan – predmetlari (narsaning belgilari) yo‘q. Shuning uchun ham V.Belinskiiy “Poeziyaning hamma turlari... faqat uchta, bundan ortiq bo‘lishi mumkin emas” – deydi va biz ham ayni shu haqiqatdan kelib chiqib, tur va janrlarning qonuniyatlarini ochishga o‘tamiz.
Adabiy janr (fr. Genre –tur, jins) –adabiyot rivoji jarayonida yuzaga kelgan asarlarning tasvirlash yo‘llari, kompozision qurilishi, bayon usullari, badiiy vositalar, hayotiy hodisalarni qamrash ko‘lami va miqyosiga ko‘ra ko‘rinishlaridir. Adabiy janr muammosi shunchalik dolzarbki. “janr masalasini hisobga olmaslik, san’at nazariyasining haqiqiy falsafiy va sosiologik munosabatdan mahrum qilib, stilistik mayda-chuydalar bilan ovora bo‘lishga olib keladi” (M.Baxtin. Voprosы literaturы i estetik. M., “Xudojestvennaya literatura”, 1975, str. 409).
Janrlar adabiy jarayon taraqqiyoti davomida turli-tuman o‘zgarishlarga (jumladan, qadimgi epos ko‘lamini ummonga qiyoslasak, hozirgi zamon eposi-minatyuradagi olamdir) uchragan, ixchamlashgan, boyib borgan. Ijtimoiy, ma’naviy taraqqiyotga mos holda ba’zi (masalan, mumtoz adabiyotimiz tarixida g‘azal) yetakchilik qilgan, ba’zisi iste’moldan (masalan, XX asr o‘zbek adabiyotida muammo) chiqib ketgan, ba’zilari (masalan, XX asr adabiyotimizda sonet, roman, tragediya kabi) paydo bo‘lgan. Ayniqsa, epik turda ixchamlashish hamon davom etmoqda. Bu xususiyat epopeya, doston, roman, qissa janrlarida yaqqol ko‘zga tashlanadi. “Janrlarning hajmi jihatidan bu tarzda ixchamlashishning muhim asoslari bor. Avvalo bu hodisa kishilarning turmush tarzidagi o‘zgarishlar bilan bog‘liqdir. Kishilarning vaqti yillar o‘tgani sayin tig‘izlashib boraveradi. Chunki ular o‘z yashash sharoitlarini yaxshilash, qulaylashtirish uchun muttasil izlanishadi. Ularning ishi ko‘payganidan ko‘payib boraveradi. Kishilarning ehtiyoji ortgan sayin ularning vaqti qadrli bo‘laveradi. Vaqt tanqis bo‘lib borayotgan davrlarda esa odamlarga besh yuz, ming sahifali romanni o‘qish malol keladi. Bunday hajmli asarni mutoala qilishga odamlar ulgura olmaydilar. Kishining tabiati esa shundayki, u agar biror-bir ishga ulgurishiga ko‘zi yetsagina, o‘shanga qo‘l uradi. Bo‘lmasa hafsala qilmaydi. Umuman, romanning hajmi jihatidan ixchamlashishiga kishilar hayotida vaqt qadrining oshgani sabab bo‘ldi. Mashhur adib Onore de Balzak (1799-1850) o‘z romanlarida qahramonlarining kiyim-kechaklari-yu uni qaysi tikuvchi tikkani , uning uyiga qanday borilishi, u joyning ko‘rinishi manzarasini batafsil tasvirlagan bo‘lsa XX asrning ikkinchi yarmida yaratilgan e’tiborli asarlarda bunday mayda-chuyda detallar, sahifa-sahifa tabiat manzaralari tasviri yo‘q. Endilikda Stendal (1783-1842), Zolya (1840-1902) kabi adiblarning romanlari ham xuddi Balzak asarlari singari o‘zining ko‘pso‘zligi bilan eskirdi. Roman janri o‘zining ananaviy ko‘pso‘zligidan voz kechish evaziga ixchamlashdi. Bu o‘zgarishi bilan u zamona kishilarining hayot tarzi ehtiyojiga moslashdi” (Abdulla Ulug‘ov, 64-bet).
Lekin bari-bir bu o‘zgarishlarga qaramay, janrlarning o‘zgarmas qonunlari ham (masalan, g‘azal aruzda yozilgan, a-a, b-a, v-a... tarzida qofiyalangan) saqlanib qolagan va ular hamon amaliyotda qo‘llaniladi. Ammo janrlarning o‘zgarmas qoidalarini birgina janr misolida o‘rganish kutilgan natijani bermaydi, uni muayyan janrlar birligida o‘rganish ma’quldir, ana shundagina badiiy tafakkurning tarixiy va aniq davriy xususiyatlari ham hisobga olingan bo‘ladi. Darvoqye, yuqorida ta’kid qilganimizdek, sof adabiy tur bo‘lmaganidek, sof adabiy janr ham bo‘lmaydi. Bir janrning xususiyati ikkinchisida ham yashashi mumkin, faqat u yetakchilik, belgilovchilik xususiyatiga da’vogar bo‘lmaydi.
Shu asoslarga ko‘ra janrlarning o‘xshash va farqli tomonlarini hisobga olgan holda, ularni turlarga ajratish va tur ichida o‘ziga xos o‘zgarmas qonuniyatlarini ochish asosliroqdir, zaruratdir.