Amori sori qo’ydilar qadamni,
Ochibon parda, ko’rdilar sanamni
Ki, Farhodi bila yotib hamog’ush,
Qo’yubon ro’y-barro’ do’sh-bardo’sh.
Ko’ziyu qoshi uzra, ko’zu-qoshi,
Sari mo’ bo’lmayin zohir tahoshi.
Ketib ul furqati behaddu g’oyat,
Bo’lub ro’zi visoli benihoyat.
O’luk oshiq bila ma’shuqi bejon,
Nechunkim sarv birla ishq pechon.
Quchub o’z oshiqin ma’shuqi mahkam,
Nechunkim, oshiq o’z ma’shuqini ham.
Bunday ajib holatga – muhabbatning bunchalik vafoga, sadoqatga yo’g’rilganini, pokligi va go’zalligini ko’rgan Mehinbonuning fig’oni ko’kka ko’tarildi. Shu fig’on bilan birga uning joni ham chiqib ketdi. Chunki Shirin uning joni edi. Usiz o’lishi mumkin edi. Shu paytda undan ajralgan edi, jonidan ham ajraldi qo’ydi:
Chiqib gardun sori afg’oni oning,
Do'stlaringiz bilan baham: |
