Andijon davlat universiteti tarix fakulteti

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

---

13 
2. Amir Nasrullohxonning harbiy islohotlari va harbiy yurishlari 
Buxoro amirligi Buxoro davlatining zaiflashib qolganligidan foydalangan 
Eron shohi Nodirshoh XVII asrning 30-40-yillarida Buxoro xonligiga yurish qiladi. 
Nodirshoh Buxoro xonligida katta mavqega ega bo’lgan mang’it urug’idan chiqqan 
otaliq Muhammad Hakimbiy bilan shartnoma tuzadi va u Buxoro xonligining oliy 
hukmdori deb tan olinadi. Abulfayzxon amalda hokimiyatdan chetlatib qo’yiladi, 
Hakimbiy Buxoroning to’la vakolatli hokimi etib tayinlanadi. 1743 yilda Hakimbiy, 
uning o’g’li Muhammad Rahim Nodirshoh xizmatiga kiradi. Nodirshoh 1747 yilda 
vafot etgach, Muhammad Rahim hokimiyatni o’z qo’liga olishga kirishadi
1
. 
Buxoro xonligida katta nufuzga ega bo’lgan mang’it qabilasining vakili 
Muhammad Rahim 1747 yilda Abulfayzxonni, so’ngra rasman xon deb (soxta xon) 
e’lon qilingan uning o’g’illari Abdulmo’min va Ubaydullo sultonlarni o’ldirib, 
hokimiyatni o’z qo’liga oladi. Muhammad Rahim 1756 yilda taxtga o’tirib, o’zini 
Buxoro amiri deb e’lon qiladi va hokimiyatni mustaqil idora qiladi, Mang’itlar 
sulolasiga asos soladi. Shundan e’tiboran Buxoro xonligi Buxoro amirligi deb atala 
boshlandi. Amirlikda hokimiyat 1920 yilgacha Mang’itlar sulolasi qo’lida bo’ldi. 
Muhammad Rahim xukmronligini beklik-viloyatlardagi boshqa qavmlardan bo’lgan 
hokimlar tan olmadilar. Amir mang’itlarga tayanib hokimiyatni markazlashtirishga 
intildi. Barcha qabilalarning hukmdorlarini Buxoroga yig’ib, ulardan markaziy 
hokimiyatga bo’ysunishni talab qildi, aks holda qattiq jazolanishi haqida 
ogohlantirdi
2
.
Viloyatlardagi ko’pgina hokimlar, bebosh amaldorlar hokimiyatdan 
chetlashtirilib, er-mulki tortib olinib boshqa joylarga ko’chirildi. Ular o’rniga amir 
qabiladoshlaridan tayinlandi. Muhammad Rahim Buxoro minorasi yonidagi o’z 
qarorgohini maxsus qurdirgan Arkka ko’chirdi. O’zboshimcha beklarni Arkka 
chaqirib qattiq jazoladi. Tarqoqlikni bartaraf etish maqsadida ko’pgina bekliklarga - 
Samarqand, Jizzax, O’ratepa, Xisor, Boysun, Shahrisabzga qarshi qonli urushlar 
qildi, ko’pgina viloyatlar vayron bo’ldi. Muhammad Rahim Nurotada istiqomat 
qiluvchi burgut qabilasi qo’zg’olonini bostirib, ularning xarbiy istehkomlarini buzib 
tashlab, o’zlarini Buxoro tumaniga ko’chirdi. Miyonqal’a qipchoqlariga hujum qilib, 
istexkomlarini buzib tashlaydi, yo’lboshchilarini qatl etib, qolganlarini ko’chirib 
yuboradi. Muhammad Rahim vafotidan keyin o’zaro urushlar yanada kuchaydi. 
Viloyat hukmdorlari mang’itlarning markaziy hokimiyatiga qarshi qo’zg’olonlar 
ko’tardi. 
Kenagas, yuz, baxrin, burgut, saroy qabilalarining qo’zg’olonlari, 
xokimiyatga o’tirgan Doniyolbiyning ularni bostirish uchun qilgan urushlari 
minglab odamlarning yostig’ini quritdi. Doniyolbiy qo’shinlar xarajati uchun 
1
Маннонов Б. Ўзбек дипломатияси тарихи. – Тошкент: ЖИДУ, 2003. 85-б 
2
Бобоев Ҳ., Ғофуров З. Ўзбекистонда сиёсий ва маънавий-маърифий таълимотлар тараққиёти. – Тошкент: 
Янги аср авлоди, 2001. 90-б 

---

14 
qo’shimcha soliqlar joriy etib aholi noroziligini oshirdi. Buxoro hunarmandlari va 
tijorat ahli 1784 yilda qo’zg’olon ko’tardi. Qo’zg’olonni bostirish jarayonida 
minglab odamlar qurbon bo’ldi. 
Amir Ma’sum («begunoh amir») deb nom olgan Shohmurod (1785-1800 
yillar) tarqoqlikka qarshi kurashni davom ettirdi. Amir Shohmurod boshqaruv 
tartibini o’zgartirish, amaldorlar tarkibini yangilash choralarini ko’rdi. Amir ikki 
yirik davlat arbobi - Davlat qushbegi bilan Nizomiddin qozikalonni saroy, qo’shin 
va boshqa sohadagi amaldorlar huzurida o’z qo’li bilan o’ldirdi. Soliqlarni tartibga 
soldi. Buxoro aholisiga tarxan yorlig’ini topshirdi. Unga binoan aholi savdo 
daromadidan boj to’lashdan, hunarmandlar pul yig’imidan, majburiy mehnat va 
soliqlardan ozod etildi.Shunigdek, xiroj, nikoh puli, tarozi haqi va boshqa yig’imlar 
miqdori 
kamaytirildi. 
Shohmurod 
davrida 
Buxoro 
amirligi 
nisbatan 
mustahkamlangan bo’lsada, o’zaro urushlar to’xtamadi. G’arbiy chegaralarda esa 
Xiva xoni qo’shinlari xujumga o’tar, ekinzor va bog’lar payhon qilinar, qishloqlar 
vayron bo’lar, odamlar va chorva mollar haydab ketilar edi. 
Tarixga Xoni shahid (Shahid xon) nomi bilan kirgan mang‘itlar sulolasining 
yettinchi hukmdori Amir Nasrulloh Bahodurxon 1806 yil 1 iyunda Buxoro shahrida 
Amir Haydarning xonadonida ikkinchi o‘g‘il sifatida dunyoga keldi. Bu haqda 
mashhur alloma Ahmad Donish o‘zining “Ta’rixi saltanati mang‘itiya” asarida yozib 
o‘tgan. (Ba’zi tarixchilar Amir Nasrullohning tavallud sanasi to‘g‘risida boshqacha 
ma’lumotlarni yozib qoldirishgan. Ularning ifkricha, Amir Nasrulloh 63 yoshida 
1860 yili vafot etgan. Demak, ularning yozganlaridan Amir Nasrulloh taxminan 
1797 yilda tug‘ilganligi anglashiladi. Biroq, u Amir Haydar xonadonida ikkinchi 
o‘g‘il ekanligini e’tiborga olsak, Ahmad Donishning yozgan fikri haqiqatga ancha 
yaqinroq. Biz hozircha tarixiy adabiyotlarda Amir Nasrulloh tug‘ilgan sana sifatida
1806 yil qolishini qo‘llab-quvvatlaymiz. 
Nasrullohxonning ma’naviy kamolotga erishuvida Buxoroda katta nufuzga 
ega bo‘lgan mashhur shayx Muhammad Husayn Alaviy Buxoriy (1785-1870) 
muhim rol o‘ynagan. Keyinchalik Nasrulloh o‘zining piri hisoblagan bu shayxni 
Romitan tumanidagi Qori Kamol qishlog‘idan Buxoro shahriga ko‘chirib keltirib, 
unga shayx Habibulloh xonaqosijan maxsus hujra ajratib bergan va nafaqa 
tayinlagan. Bu ma’lumotlarni tarixchi olim Muhammad Nasriddin Hanafiy Hasaniy 
Buxoriy (Amir Muzaffarning o‘g‘li) o‘zining 1910 yili Yangi Buxoroda nashr 
etilgan “Tuhfat az-zoirin” (“Ziyoratchilarga tuhfa”) asarida keltirib o‘tadi. 
Nasrullohxon otasi Amir Haydar hamda birodarlari Husayn va 
Umarxonlarning hukmronligi davrida Qarshida hokimlik qilgan. Amir Haydar vafoti 
(1826 yil 6 oktabr) dan so‘ng hokimiyat uchun kechgan keskin kurashlarda 
birodarlari Amir Husayn (1797-1826) va Amir Umarxon (1810-1829) hamda boshqa 
ukalari ustidan g‘olib kelib, 1827 yil aprel oyining boshlarida 21 yoshida Buxoro 
amirligi taxtiga o‘tirdi. Amir Nasrullohxon Buxoro amirligi taxtiga o‘tirgan 
mang‘itlar sulolasining yettinchi hukmdori bo‘ldi. Tarixchi olim Mirzo Abdulazim 

---

15 
Somiyning fikricha, Buxoroamirligi taxtini egallashda Nasrullohxonga otasining 
vaziri bo‘lgan Muhammad Hakimbiy Qushbegi katta yordam ko‘rsatgan. U 
Buxoroni qamal qilib turgan Nasrullohxon qo‘shinlariga shahar darvozasini ochib 
beradi
1
. XIX asr 20-yillarida Buxoroda yuz bergan siyosiy voqealarning bevosita 
ishtirokchisi, hokimiyat uchun kurashda Amir Haydarning har uchala o‘g‘liga 
navbati bilan yordam bergan va uchala hukmdorning ham xizmatida ozmi-ko‘pmi 
muddat bo‘lgan munshiy va tarixchi Mirzo Shams Buxoriy (1804-taxminan 1865) 
keyinchalik yozgan “Buxoro, Qo‘qon va Qoshg‘arning ayrim voqea-hodisalari 
bayoni” nomli asarida (bu asarning so‘nggi qismi 1861 yil sharqshunos V.Grigoryev 
tomonidan Qozonda nashr etilgan) Amir Nasrullohning hokimiyat uchun kurashini 
tasvirlab, o‘sha paytda Buxoroda ko‘p qon to‘kilganligini yozadi. Mirzo Shams 
Buxoriyning fikricha, Buxoro shahrini egallash va Umarxonni hokimiyatdan 
ag‘darib tashlash jarayonida 7-8 ming kishi halok bo‘lgan. Bundan tashqari, Amir 
Nasrulloh o‘z hukmronligining dastlabki oylarida har kuni 50-100 kishini qatl qilib 
turgan, natijada ko‘plab kishilar Shahrisabz va boshqa joylarga qochib ketgan. 
Mirzo Shams Buxoriyning o‘zi ham bu paytda muayyan muddat Amir Nasrulloh 
xizmatida bo‘lganligi, biroq keyinchalik Shahrisabzga borib, u yerda 11 oy 
yashagach, so‘ngra Qo‘qonga-badarg‘alikda yurgan sobiq amir Umarxon huzuriga 
borganligi inobatga olinadigan bo‘lsa, u Amir Nasrullohga muxolifatda bo‘lib, uning 
faoliyatini haddan tashqari qora bo‘yoqlarda tasvirlanganligining sabablari 
oydinlashadi. 
Keyingi davr tarixchilari va sayohatchilarining Amir Nasrulloh haqidagi 
fikrlarini umumlashtirib aytadigan bo‘lsak, Nasrulloh o‘zining barcha potensial 
raqiblarini qisqa muddat mobaynida yo‘qotgan yohud ularni Buxorodan badarg‘a 
qilgan. Ushbu fikrga e’tiroz bildirish qiyin. Biroq, u har kuni Buxoroda 50-100 
kishining qonini to‘kkanligi esa mubolag‘adan boshqa narsa emas.
Chor Rossiyasi butun Sibirni bosib olib, qozoq va qirg’izlar yashovchi 
hududlar - kichik juz, o’rta juz va katta juzni o’ziga bo’ysundirib, endi O’rta Osiyoga 
siljib kelmoqda edi. Rossiya bilan Qo’qon xonligi bevosita chegaradosh bo’lib 
qolgan edi. Rus hukumatining Qo’qon xonligiga tazyiqi xonlikning qozoq va 
qirg’izlarga nisbatan ta’sir doirasini qirqish siyosati va amaliyotida yaqqol 
ko’rinmoqda edi. Bu yovuz niyatni barcha o’zbek xonlari tushunardi, ammo ojizligi 
tufayli tajovuzni bartaraf etish bo’yicha taqozo etgan darajada tadbir topolmadilar.
Vaziyat uchchala xonlikning birlashib dushmanni daf etish yo’lidan borishini 
talab qilardi. Amalda esa buning aksi bo’ldi, ular birlashish o’rniga o’zaro kurashni 
avj oldirdilar. Xususan, Qo’qon xonligida notinchlik, xokimiyat uchun ichki kurash 
avj olib ketdi. Qo’qon xoni Muhammad Alixon (1822-1841) taxtga o’tirgandan 
boshlab 1834 yilgacha Qorategin, Kulob, Darvoz viloyatiga to’xtovsiz yurishlar 
qilib, ularni Qo’qon xonligiga bo’ysundirdi. 1826-1831 yillar davomida esa bir 
1
Ражабов Қ. Насруллоҳхон. Тошкент, “Абу Матбуот-Консалт”, 2011.-Б. 15 

---

16 
necha marta Qoshg’arga bostirib bordi, xitoyliklar bilan urush qildi, ming-minglab 
kishilarning qirilib ketishga sababchi bo’ldi. 
Muhammad Alixon o’z atrofidagilarning ta’siriga tushib, hatto o’z otasining 
eng obro’li a’yonlarini ta’qib qildi, xon hokimiyati bilan mahalliy amaldor-
zodagonlar o’rtasida tarkib topgan ittifoqni buzdi. Ularning ayrimlari qatl etildi, 
surgun qilindi, ba’zilari Buxoroga qochib ketishdi. Omon qolganlar xondan norozi 
bo’lganlarni o’z atrofiga to’plab, xonni taxtdan qulatishga tayyorlana boshladilar. 
Xonning engiltakligi, aysh-ishratga berilishi aholini o’ziga qarshi qilib qo’ydi. 
Ruhoniylar xonni axloqsizlikda, shariatga qarshi jinoyatlarda ayblab, unga qarshi 
ochiq targ’ibot olib borishdi. Xondan norozi bo’lganlar 1839 yilda o’z elchilarini 
Buxoro amiri Nasrullo xuzuriga yuborib, yordam so’raydi. Bu vaqtda Buxoro amiri 
bilan Qo’qon xoni o’rtasida Jizzax, O’ratepa va Xo’jand uchun urush borayotgan 
edi. Amir Nasrullo Qo’qon qo’shinini tor-mor etib, Jizzax, O’ratepa va Xo’jandni 
o’z tasarrufiga kiritadi. Endi Qo’qon sari otlandi. Ayni paytda, 1841 yilda 
Muhammad Alixonning zulmiga qarshi Qo’qon shahar aholisi qo’zg’olon ko’tardi. 
Xon O’rdadan qochib ketdi. Qo’zg’olonchilar talabiga binoan bir necha aybdor 
shaxslar qatl etildi. 
Xalq Buxoro amiri Nasrulloning Qo’qonga xujum qilmoqchi bo’lganligini 
eshitgach qo’zg’olonni to’xtatdilar. Buxoro amiri o’z qo’shinlari bilan Qo’qonga 
yaqin joylashgan Beshariqqa kelganda Muhammad Alixon elchilar orqali amir 
Nasrulloga qimmatbaho sovg’alar yuborib, Xo’jandni amirga topshiradi va o’zini 
Buxoro amirining noibi deb tan oladi. Amir Nasrullo esa Buxoroga qaytib ketadi. 
O’z taxtini saqlab qolgan Muhammad Alixon o’ziga yoqmagan kishilarni yana 
ta’qib etish, qatl qilishni davom ettirdi. Poytaxtda yana norozilik kuchayib, 
qo’zg’olon boshlandi. Nihoyat, 1841 yil noyabr oyida Muhammad Alixon taxtdan 
voz kechishga majbur bo’ladi va uning ukasi Sulton Mahmud xon bo’ladi. 1842 yili 
Buxoro amiri Nasrullo Qo’qonga qarshi o’z qo’shinlarini safarbar etdi. Qo’qon 
qo’shinlari tor-mor etildi. Qo’qon xonligi Buxoro amirligiga bo’ysundirildi. 
Qo’qonnning taslim bo’lishiga xonlikdagi parokandalik va xalqning o’z 
hukmdoridan noroziligi sabab bo’ldi. Muhammad Alixon o’z a’yonlari bilan tutib 
olindi va amir Nasrullo buyrug’iga binoan qatl etildi. Hatto xalqning sevimli shoirasi 
Nodiraga ham shafqat qilinmadi. 
Amir Nasrulloning Qo’qon xonligidagi hukmronligi uzoqqa cho’zilmadi. 
Amirning Qo’qondagi noibi Ibrohim dodxohning Qo’qon xonligi aholisini ilgaridan 
undirib kelingan soliqlarga qo’shimcha ravishda Buxoro amirligida joriy etilgan 
soliqlarni ham majbur qilishi natijasida butun Qo’qon xonligi xududida 1842 yili 
katta qo’zg’olon ko’tarildi. Uning oqibatida amirning Qo’qondagi noibi va beklari 
hokimiyati ag’darildi. Buxoro amirligi hokimiyatiga qarshi kurashda Qo’qon 
aholisining qo’zg’olonini tashkil etgan maxalliy kuchlar Farg’ona vodiysida ko’chib 
yurgan qipchoqlar madadiga tayangan edilar. Qo’qon xonligining mustaqilligi 
tiklandi. Taxtga Norbo’tabiyning ukasi Sherali o’tkazildi. Qo’qon xonligi 

---

17 
mustaqilligini tiklashda ming qabilasiga katta madad bergan qipchoqlar xonlik 
siyosiy hayotida katta mavqega ega bo’lib oldilar. Qipchoqlar yo’lboshchisi 
Musulmonqul qo’shin boshlig’i, bosh vazir, bosh maslahatchi etib tayinlandi. 
Amalda davlat boshqaruvi ishlari uning qo’lida to’plangan edi. Eng mas’uliyatli 
davlat ishlari lavozimlariga qipchoq zodagonlari tayinlandi. 
Qo’qondagi mag’lubiyatga chiday olmagan amir Nasrullo yana Qo’qonga 
yurish qildi. U Qo’qon shahrini 40 kun qamalda tutdi. Ayni paytda, Xiva xoni 
Olloqulixon Buxoro amirligiga qarashli Chorjo’yga hujum boshladi. Amir Nasrullo 
Buxoroga qaytishga majbur bo’ldi. 1843 yilda Xazorasp yaqinida Buxoro va Xiva 
qo’shinlari o’rtasida katta jang bo’ldi. Amir Nasrullo mag’lubiyatga uchradi. 
Bundan foydalangan Qo’qon xonligi Xo’jand bilan Toshkentni yana o’z tasarrufiga 
kiritdi. Sheralixon xukmronligi davri aholidan soliq undirish kuchayishi bilan ajralib 
turadi. Bu hol mehnatkash aholining noroziligini keltirib chiqardi. Bundan tashqari 
davlat ishlarida muhim lavozimlarni egallab olgan qipchoqlar davlat hayotining har 
bir sohasida o’z hukmronliklarini o’tkazishga, boshqa o’zbek qavmlari, qirg’iz va 
tojiklarning mamlakat hayotidagi ta’sirini kamaytirishga urindilar
1
.
Qipchoqlarning Qo’qonga ko’chib kelishi yanada kuchaydi. Ular mahalliy 
aholining uy-joyini, mol-mulkini zo’ravonlik bilan egallab ola boshladilar. 
Bularning bari xonlikda qipchoqlarga nisbatan norozilikni kuchaytira bordi. 
Sheralixon bu vaziyatni tushunib etdi va Musulmonquldan qutilish payiga tushdi. 
Musulmonqul xonning niyatini sezib qoladi va unga qarshi fitna uyushtiradi. Bu 
fitnani amalga oshirish uchun qulay fursat ham etgan edi. Fitna rejasiga ko’ra, 
Musulmonqul soliqlarning haddan tashqari og’irligidan norozi bo’lib qo’zg’olon 
ko’targan O’sh aholisining qo’zg’olonini bostirish uchun qo’shin bilan jo’nab 
ketishi, ayrim siyosiy kuchlarning vaziyatdan foydalanib Samarqandda yashayotgan 
marhum Qo’qon xoni Olimxonning o’g’li Murodxonni olib kelib Qo’qon taxtiga 
o’tkazilishi nazarda tutiladi. Qipchoqlardan norozi bo’lgan mahalliy aholining 
Murodxonni qo’llab-quvvatlashiga Musulmonqul ishonar edi. Musulmonqul 
O’shdan qaytgach, «davlat to’ntarishida» ishtirok etganlarning barchasini jazolashi, 
shu yo’l bilan o’zining barcha raqiblaridan qutulmoqchi, qipchoqlarning to’la 
hukmronligini o’rnatmoqchi edi. Amalda ham shunday bo’lib chiqdi.
Bu mash’um niyatdan habari yo’q Murodxon Isfara hokimining taklifiga 
ko’ra Qo’qonga keladi va taxtga da’vo qiladi. Bu bo’layotgan katta «siyosiy 
o’yin»ning tagida nima yotganini tushunib etgan Sheralixon Murodxon foydasiga 
taxtdan voz kechadi. Tez orada Murodxon buyrug’i bilan Sheralixon o’ldiriladi. 
Musulmonqulga esa o’z lavozimlarida qolganligi haqidagi farmon jo’natiladi. 
Mash’um niyati amalga osha boshlagan Musulmonqul o’z qo’shinlari bilan 
1
Эргашев Б, Идеология национально-освободительного движения е Бухарском эмирате. - Тошкент, 1991. 
145-б 

---

18 
Namanganga keladi. Avval ishni o’zining 12 yashar qizini marhum Sheralixonning 
o’g’li Xudoyorxonga nikohlab beradi. 13 yoshli Xudoyorxon bu davrda Namangan 
xokimi edi. Shundan so’ng Qo’qonga kelib Murodxon va uni qo’llab 
quvvatlaganlarni fitnachi sifatida ayblab, ularni qatl ettiradi. 
Kuyovi Xudoyorxonni taxtga o’tkazadi. Xudoyorxon yosh bo’lganligi tufayli 
amalda xonlikni qaynotasi Musulmonqul boshqaradi. Shunday qilib, xonlikda 
amalda qipchoqlar hukmronligi davri boshlanadi. Endilikda qipchoqlar Qo’qonga 
yoppasiga ko’chib kela boshladilar, mahalliy aholini shahardan haydab chiqardilar. 
Ularning uy-joylariga egalik qilib oladilar. Sug’orish inshootlarini qo’lga kiritdilar, 
aholi endi suv uchun qipchoqlarga soliq to’laydigan bo’ldi. Bularning bari o’z 
navbatida xonlikda hukmronlarga qarshi qo’zg’olon ko’tarish xavfini tug’dirdi. 
Bunday vaziyatda Musulmonqul o’z mavqeini yo’qatmaslik yo’lida ruslar bilan 
aloqa o’rnatishga intiladi va rus qo’mondonligi vakili V.V.Velyaminov - Zernov 
bilan maxfiy ravishda uchrashadi. Bu hol Xudoyorxonni qattiq cho’chitib qo’yadi.
Ana shunday sharoitda xon birdan-bir to’g’ri yo’lni tanlaydi. Bu yo’l -
qaynotasi Musulmonqul va qipchoqlar hukmronligiga xotima berish yo’li edi. U 
shunday qildi ham. Biroq, bu niyat juda shafqatsizlik bilan amalga oshirildi. 1852 
yil 9 oktabr - Qurbon hayiti kuni u Toshkentdan chaqirilgan qo’shin bilan qipchoqlar 
qirg’inini uyushtirdi. Uning bu yo’lini mahalliy aholi qo’llab quvvatladi. Qaynotasi 
Musulmonqul asir olinib, Qo’qonga keltirildi va qatl etildi. Qipchoqlarning mol - 
mulklari musodara qilindi, ular mahalliy aholiga sotildi. 1854 yilda qipchoqlar 
Andijon va Marg’ilonda qo’zg’olon ko’tardi, Buxoro amiri qo’zg’olonchilarga 
madad berdi. 1855 yilda yana qo’zg’olon ko’tarildi. Toshkent, Chimkent, Turkiston 
shaharlarida ham qo’zg’olonlar bo’ldi.
Musulmonqul hukmronligiga xotima berilgan, qo’zg’olonlar bostirilgan 
bo’lsada, ichki nizolar bu bilan barham topmadi. Xudoyorxon aholidan soliq 
yig’ishni kuchaytiradi, aholiga jabr- sitam oshib bordi. Xalqning noroziligidan 
foydalanib, xonning ukasi Mallaxon qo’shin to’plab, 1858 yilda xon tarafdorlarini 
tor-mor keltirdi va Qo’qonni egalladi. Xudoyorxon Buxoroga qochib ketdi. 
Mallaxonga ham fitna tayyorlandi va 1862 yilda Mallaxon o’ldirildi. Shohmurod 
xon deb e’lon qilindi. Mallaxonning tarafdorlari qatl etildi. Alg’ov-dalg’ov avj olgan 
bir paytda Toshkent hokimi Qanoat o’z jonini saqlab qolish maqsadida 
Xudoyorxonni Toshkentga taklif etdi. Xudoyorxon Toshkentga keldi va Buxoro 
amiri yordamida 1862 yilda Qo’qon taxtini egalladi. Biroq lashkarboshi Alimqul 
Xudoyorxonga qarshi urush boshladi, Xudoyorxon yana Buxoroga qochishga 
majbur bo’ldi.
Alimqul Mallaxonning o’g’li Sulton Sayidxonni Qo’qon xoni deb e’lon qildi. 
Ammo bu bilan Qo’qon xonligida siyosiy barqarorlik tarkib topmadi. Xudoyorxon 
1865 yilda uchinchi marta taxtni egallaydi. Taxt uchun o’zaro ichki kurashlar avj 
olib borardi. Bu Rossiya bosqini arafasi va bosqin boshlangan davrda yuz 
berayotgan edi. Chor Rossiyasi bosqini arafasida Buxoro amirligida ham zodagonlar 

---

19 
va beklarning mol-mulk, taxt, amal talashib o’zaro ziddiyatlari kuchaydi, 
qirg’inbarot urushlar bo’ldi. 
1826-1860 yillarda amirlik qilgan Nasrullo shafqatsiz hukmdor edi. U taxtga 
chiqqach, o’z yo’lida to’siq bo’lmasin, deb akalari Xusaynni zaharlab o’ldirdi, 
Umarni qatl ettirdi. Nasrullo taxtni egallashda, unga yordamlashganlarni ham tirik 
qoldirmadi. Taxtga o’tirgan kunidan boshlab, bir oy davomida har kuni 50-100 
kishini qatl qilib turdi. Shu bois amir Nasrulloga «qassob amir» deb laqab qo’yilgan 
edi. Amir Nasrullo amirlikdagi parokandalikni to’xtatish uchun shafqatsiz urushlar 
qildi, bo’ysunmagan shahar va qishloq aholisini qilichdan o’tkazardi. Bunga 
o’zlarini mustaqil deb hisoblovchi Shahrisabz bekligiga qarshi olib borilgan qonli 
urushlar misol bo’la oladi. Amir Nasrullo Shahrisabzga qarshi 32 marta hujum qilib, 
oxiri 1856 yilda uni zabt etdi.
O’zbek xonliklarining hukmdorlari Rus davlati tajovuzlariga e’tiborsizlik, 
mas’uliyatsizlik qildi. O’zaro urushlar girdobiga botib, katta kuchlarni behuda 
qurbon qildi, mamlakat boyligini besamar ishlarga sovurdi. Vaqtini aysh-ishrat, 
kayfu safoda o’tkazdi. Taniqli o’zbek yozuvchisi Abdulla Qodiriy o’zining «O’tgan 
kunlar» romanida Yusufbek hoji tilidan quyidagi alamli so’zlarini bayon etadi. 
«Maqsadlari juda ochiq... Bittasi mingboshi bo’lmoqchi, ikkinchisi 
Normuhammadning o’rniga o’tirmoqchi, uchinchisi yana bir shaharni o’ziga qaram 
qilmoqchi. Ittifoqning nima ekanligini bilmagan, yolg’iz o’z manfaati, shaxsiyati 
yo’lida, bir-birini eb, ichgan mansabparast, dunyoparast va shuhratparast 
muttahamlar Turkiston tuprog’idan yo’qolmay turib, bizning odam bo’lishimizga 
aqlim etmay qoldi... Biz shu holatda ketadigan, bir-birimizning tegimizga suv 
quyadigan bo’lsak, yaqindirki, chor istibdodi Turkistonimizni egallar va biz bo’lsak 
o’z qo’limiz bilan kelgusimizni o’ris qo’liga qoldirgan bo’larmiz». Haqiqatdan ham 
shunday bo’ldi. Turkiston jahon taraqqiyoti jarayonidan tobora chetda qolabordi, 
ilg’or davlatlardan orqada qoldi. 
Qoloqlikka bir qator omillar sabab bo’ldi. Xonliklarning asrlar davomida 
o’zgarmay kelayotgan davlat idora usuli, tor doiradagi hukmdorlar zulmi 
taraqqiyotga g’ov bo’lib qolgan edi.Asrlar davomida bir butun bo’lib kelgan 
mamlakatning, bir iqtisodiy va madaniy makonda yashab kelgan aholining uchga 
bo’linib ketishi, xonliklar o’rtasidagi urushlar, har bir xonlik ichidagi parokandalik, 
boshboshdoqlik va o’zaro hokimiyat uchun tinimsiz davom etgan ichki kurash, 
ig’vo-fasodning avj olishi, o’zaro nizo- janjallar, urushlar viloyat va tumanlarni, 
qolaversa butun mamlakatni xonavayron qilardi.
Xonliklar o’rtasidagi o’zaro urushlar, etnik nizolar qabilalar ko’chishini 
keltirib chiqarardi yoki ular zo’rlik bilan yashab turgan joylaridan ko’chirilar edi. 
Bu jarayon etnik guruhbozlikni keltirib chiqarardi, qabilalarning etnik aralashuviga, 
bir butun xalq bo’lib qovushishiga, jipslashishiga xalaqit berardi. Davlat darajasida 
ham, viloyatlar darajasida ham yagona xalq, yagona Vatan tushunchasining qadri 
anglab olinmadi. Odamlarni Turkistonni, xalqni birlashtirish g’oyasi ostida 

---

20 
uyushtira oladigan yo’lboshchi topilmadi. Aholi xon va beklarning, lavozimdagi 
amaldorlarning 
zo’ravonligidan, 
o’zboshimchaligidan, 
suiiste’mollaridan, 
g’ayriqonuniy soliq va to’lovlardan azob chekardi. Turmush darajasi past bo’lib, 
aholi iste’mol uchun eng zarur bo’lgan tor doiradagi oddiy buyumlar va mahsulotlar 
bilan qanoatlanardi. Ishlab chiqarishning faqat iste’molga yo’naltirilganligi 
iqtisodiyotning o’sishi uchun turtki berolmasdi
1
.
Xonlar va saroy amaldorlari ishlab chiqaruvchi kuchlar rivojiga xalaqit 
berayotgan ishlab chiqarish usulini himoya qilardi. Asosiy boylik bo’lgan erga 
mulkchilikning eski usuli bir necha asrlardan beri o’zgarmasdan kelardi. 
Xonliklarda hukmdor erning birdan bir egasi bo’lib, er ishlovchilarga - dehqonlarga 
xatlab, ijara tarzida biriktirilgan edi. Dehqon er egasi emas, erdan olingan hosilning 
egasi edi. Shu boisdan dehqon erni asrab avaylashga, uning unumdorligini 
oshirishga intilmasdi, manfaatdor emasdi. Dehqon er egasi bo’lmagani uchun 
boshqa joylarga ketaverardi. Dehqonchilik nochor ahvolda edi. Erga ishlov berish 
o’sha-o’sha bir juft xo’kiz, so’qa-omoch darajasida qolib ketgan edi. Irrigatsiya 
inshootlariga ahamiyat pasayib, sug’oriladigan er maydonlari qisqarib borardi. 
Xonliklarda sanoat ishlari rivojlanmadi. Oltingugurt, rangli metallar, marmar, 
toshko’mir, neft kabi tabiiy boyliklar to’la bo’lgan konlar bo’lsa-da, ularni izlab 
topish, qazib olish, kon-tog’ ishlarini yo’lga qo’yishga befarqlik qilindi. O’lkada 
etarli darajada yirik daryolar bo’lsa-da, ularda baliqchilikni rivojlantirish, 
kemasozlikni yo’lga qo’yish hech kimning xayoliga kelmasdi. Tovar-pul 
munosabatlari rivojlantirilmadi. Daromad iste’mol va qo’shin xarajatlarini zo’rg’a 
qoplardi, pul, oltin-kumush xon va amaldorlarning xazina to’plash manbai bo’lib 
qolgan edi, iqtisodiyot rivoji uchun sarflanmasdi, o’lik mol sifatida saqlanardi, 
kapitalga aylanmasdi. Xonliklarning savdo munosabatlarida hamon ayirboshlash 
tarzi davom etardi. O’rta Osiyo jahon bozoridan ajralib qolgani ustiga, yagona ichki 
bozor ham tashkil topmagan edi. O’zbek xonliklaridagi ijtimoiy-siyosiy beqarorlik, 
iqtisodiy va harbiy nochorlik qo’shni mamlakatlarni o’z tasarrufiga kiritib olish 
siyosatini jadallashtirayotgan chor Rossiyasiga qo’l keldi. Xonliklardagi 
parokandalik, o’zaro nizo va urushlar, oxir-oqibat, ularning Rossiya imperiyasi 
tomonidan bosib olinishi va mustamlakaga aylanishiga olib keldi. 
 
1
Муқимов З. Амир Шоҳмурод ислоҳотлари // Ҳаёт ва қонун. – Тошкент, 1995. -№2-3. – Б.27-29.

---

21