Aziz Nesin

— 
Şehir daha uzakta mı? diye sormuş.
— 
işte, önünüzde! demişler.
Adam otomobili sürmüş, gitmiş. Az sonra, yine yoldan
geçen yayalardan birine sormuş:
— 
Şehir nerde?
— 
İçinden geçtiniz. Şehir geride kaldı...
Burası, işte böyle bir yer. Yabancısı olanlar, içinden
geçerler de, bilmezler, anlamazlar bir şehrin içinden
geçtiklerini.
«Ölü toprağı serpilmiş» dedikleri ilde insanlar, sıcak yaz
gününün öğle sonu uykusundaymış gibi, esnek, uyuşuk
yaşıyorlardı. Bu susuk, bu duruk yaşantıyı şu haber
birdenbire çalkalandırdi:
— 
Hilmi Bey gelecekmiş!...
Haber, ilk günü, ağızdan ağıza, kulaktan kulağa dönüp
dolaştı:
Hilmi Bey...
— 
Evet, geliyormuş...
— 
Hilmi Bey gelecekmiş...
Kışlanın «kalk!» borusu yerine geçen bu haberle, ilde de
göze batar bir canlılık görüldü. Bu canlanma ilkin resmî
dairelerde başlamış, oradan sokaklara, pazara, dükkânlara
yayılmıştı. Bir kaynaşma, bir dalgalanma, bir vızırvızır
gidiş-geliş...
Şehrin bu kuşbakışı genel plânından, göz
lerimizi yavaş yavaş, o ilin Defterdarlık binası üstüne
çevirelim. Burası, iki katlı bacasında leylak yuvası olan,
eskice bir tahta yapıdır. Şişmanca bir adam yapının
merdiveninden çıkarken, üst kattaki Defterdar Bey’in
odasındaki masa zangırdıyarak titrer. Beş yıldanberi, bu
masada çalışan Defterdar Bey, masanın titreyişinden,
merdivenden çıkanların ağırlıklarını bile anlamaya
başlamıştır. Onun için, merdivenden birisi çıkarken,
Defterdar Bey önüne gelen evrakı imzalarsa, elindeki kalem
titrer, imza da başka bir imza olur. Bunu önlemek için

---

Defterdar Bey, merdiven çıkışındaki duvara «Merdivenden
yavaş çıkınız! »yazılı bir kâğıt yapıştırmıştır.
Hilmi Bey’in geleceği haberinin en çok canlandırdığı
yerlerden biri de, Defterdarlık dairesi oldu. Orada
çalışanlardan çoğu, uykularından dürtülünce,
ürkmüşlercesine,