Belladonna

---

---

2 
GİRİŞ 
BİR BEBEĞİN AĞLAMASIYLA BAŞLADI. 
Kan kadar cesur, koyu kırmızı bir elbiseye sarınmış olan Signa Farrow, partinin en 
dikkat çekici iki aylık bebeğiydi ve annesi bunu kanıtlamaya niyetliydi. 
"Şuna bak," diye mırıldandı annesi, huysuz bebeği herkesin hayran kalacağı şekilde 
kaldırdı. "Gördüğün en mükemmel yaratık değil mi?" Rima Farrow, bebeğini 
kalabalığın etrafında döndürürken parıldadı. Her bir parçası, mimar kocasından bir 
hediye olan zarif mücevherlerle süslenmişti. İpek elbisesi kobaltın en koyu tonuydu, 
kabarık etek üzerinde hareket eden herkes onun huzurunda oynamaya cesaret 
edemediğinden daha genişti. 
Farrow'lar yaşayan en zengin ailelerden biriydi; bu partiye katılan herkes, 
servetlerinin bir kısmına bile ayak parmaklarını sokmaya çalıştı. Ve yüzlerini, Rima'nın 
hasretini çektiğini bildikleri sırıtışlarla sıvadılar ve büyük bir sevgiyle kucakladığı 
çocuğa cıvıldadı. 
Yazın sıcağını protesto etmek için yapışkan tenini yelpazeleyen bebekten çok 
Rima'yı izleyen bir kadın, "O çok güzel," dedi. 
"Mükemmel," dedi bir başkası, Signa'nın çarpık küçük burnuna ve buruşuk 
boynuna bilerek bakmadan. 
“Eminim annesi gibi olacak. Hiçbir şeyden şüphelenmeyen taliplerin kalplerinde 
kısa sürede ziyafet çekmek.” Bunu, Signa'nın gözlerinin onu ne kadar derinden rahatsız 
ettiğini görmezden gelen bir adam tarafından söylendi - biri kış mavisi, diğeri erimiş 
altın. İkisi de yeni doğmuş bir bebek için fazla dikkatli. 
Signa ağlamayı hiç kesmedi - yaygaradan kızarmıştı ve cildi yapış yapıştı. Onu 
gören herkes bunun tipik olduğunu düşündü - Fiore'de yazlar sıcak, ıslak bir 
battaniyeydi. İster içeride ister dışarıda olsun, vücutlar teni bir tül gibi kaplayan terden 
parlıyordu. Bu nedenle, hiç kimse bebeğin zaten bildiği şeyi beklemiyordu: Ölüm, 
Foxglove malikanesine girmişti. Signa, sanki çok yaklaşan bir sineği hissedebilirmiş 
gibi, onun etrafında olduğunu hissedebiliyordu. Ölüm teninde bir vızıltıydı, 
boynundaki ince tüyleri uyarıyordu. Onun varlığıyla, onun yakınlığıyla yeşeren 
soğuğun yatıştırdığı Signa sakinleşti. 
Ama başka hiç kimse aynı rahatlığı yaşamadı, çünkü Ölüm yalnızca çağrıldığı yere 
geldi. Ve o gece şarabın her damlasına zehrin karıştığı Yüksükotu'na çağrılmıştı. 
Önce öksürük geldi. Nöbetler partiyi ele geçirdi, ancak konuklar güzel beyaz 
eldivenlerinin içine öksürüp sebebinin yedikleri bir şey olduğunu düşünerek 

---

3 
kendilerini affediyorlardı. Rima, işaretleri ilk gösterenlerden biriydi. Şakaklarına soğuk 
terler battı ve nefesi daralırken bebeğini yakındaki bir hizmetçi kıza verdi. Affedersiniz, 
dedi, bir eli boğazına gitti, parmakları köprücük kemiklerinin çatlaklarında biriken teri 
bastırdı. Tekrar öksürdü ve ellerini dudaklarından çektiğinde, saten eldivenlerine 
bebeğinin elbisesinin renginde kan bulaştı. 
O sırada ölüm önünde duruyordu ve bebek elini Rima'nın omzuna koyarken izledi. 
Son bir nefesle cesedi yere düştü. 
Ölüm Rima ile durmadı. Göğüsleri işbirliği yapmayan nefeslerle sıkışırken yüzleri 
mosmor olan zavallı ruhları toplayarak büyük malikaneyi taradı. Dansçıları ve 
müzisyenleri yarıp geçti, tek bir buz dokunuşuyla nefeslerini çaldı. 
Bazıları havada bir şey olması gerektiğini düşünerek kapıya ulaşmaya çalıştı. 
Bahçelere girebilselerdi, kurtulacaklardı. Birer birer yıldızlar gibi düştüler, sadece 
henüz şarabı tatmamış olan şanslı birkaç kişi kaçmayı başardı. 
Hizmetçi kız, Signa'yı çocuk odasına sokmayı zar zor başardı, o da düştü, Ölüm 
kalbini yavaşlatıp vücudunu yere fırlatırken dudakları yakutlar kanıyordu. 
Bebekken bile, Signa ölüm kokusundan etkilenmezdi. Bebek, etrafındaki panikten 
kıpırdamak yerine, kimsenin göremediği şeye odaklandı - Ölüm onları vücutlarından 
koparırken mülkü dolduran yarı saydam ruhların mavimsi parıltısı. Bazıları, öbür 
dünyaya bir refakatçi beklerken eşlerinin ellerini tutarak barışçıl bir şekilde gitti. 
Diğerleri vücutlarına geri dönmeye ya da kovalamayan bir orakçıdan kaçmaya çalıştı. 
Tüm bunların ortasında, Signa'nın odasında ölü ve parıldayan bir Rima sessizce 
durmuş, Ölüm eşiği geçerken kaşlarını çatmış ve boş gözlerle izliyordu. Bebeğe 
yaklaşırken ayak sesleri hiç ses çıkarmıyordu , şekli sürekli hareket eden gölgelerden 
başka bir şey değildi. Ama Ölüm'ün görülmesi gerekmiyordu; o hissedilecekti. 
Göğsünün üzerinde bir ağırlıktı ya da çok sıkı düğmelenmiş bir yakaydı. Soğuk, 
ölümcül sulara düşmek. 
Ölüm boğucuydu ve o buz gibiydi. 
Yine de annesinin zehirli sütüyle doyup yerleşen Signa'yı almak için uzandığında, 
bebek esnedi ve Ölüm'ün gölgelerinin dokunuşuna karşı kıvrıldı. 
Geri çekildi, gölgeler geri çekildi. Bir kez daha ona sahip çıkmaya çalıştı, ancak 
dokunuşu ona bu küçük çocuğun yaşadığı hayatın parıltılarını göstermedi. Bunun 
yerine ona daha önce hiç görmediği bir şey gösterdi - onun geleceğine dair küçük 
ipuçları. 
Parlak, imkansız bir gelecek. 
Dokunuşu, gördüğü şeyden büyülendiği kadar onun tarafından kafası karışmış 
olan, etrafında dolaştırdığı bebeği öldüremezdi. 
Rima kalmak istese de -çocuğunun kendisine katılmasını beklemek istese de- Ölüm 
geri adım attı ve elini uzattı. Rima'yı şaşırtacak şekilde yaklaştı ve aldı. "Onun zamanı 
değil," dedi, "ama senin. Benimle gel." Daha fazla kalamayacak kadar çok ruh vardı. 
Yine de dönecekti. Bu çocuğu tekrar bulacaktı. 

---

4 
Rima'nın ruhu, Ölüm'le el ele, cesetlerden başka bir şey olmayan bir evde geride 
bıraktıkları bebeğe son bir kez baktı. Birinin Signa'yı yakında bulması ve onu koruması 
için dua etti. 
Bir bebeğin ağlamasıyla başlayan gece, bir bebeğin ağlamasıyla son buldu. Ancak 
bu sefer etrafta onu duyacak kimse yoktu. 
BİR 
BİRİNİ ÖLDÜRMEK İÇİN GEREKEN TÜMÜNÜN BEŞ BELLADONNA YEMEĞİ 
OLDUĞU SÖYLENİYOR. 
Doğrudan yapraklardan yenen sadece beş tatlı çilek. Ya da Signa Farrow'un tercih 
ettiği gibi ezilmiş ve bir fincan çaya demlenmiş. 
Buharı tüten bakır bardağa eğilip dumanı içine çekerken koyu renk kaşları terden 
kaymıştı. Çilekleri düz yemek kesinlikle daha kolay olurdu, ama hala belladonna'nın 
vücudu üzerindeki etkisini öğreniyordu ve Magda Teyze'nin onu bahçede parlak mor 
bir dille bayıldığını bulması en son isteyeceği şeydi. 
Yine olmaz. 
Signa orak makinesini son gördüğünden bu yana haftalar geçmişti. Sadece son bir 
nefes onu saklandığı yerden çıkarabilirdi ve asla eli boş ayrılmadı. En azından, olması 
gereken buydu. Ama Signa Farrow ölemeyen bir kızdı. 
Signa orak makinesini gördüğünü ilk hatırladığında, beş yaşındaydı ve 
büyükannesinin evinin merdivenlerinden düşmüştü. Onu soğuk zeminden yan yan 
izlerken boynu kırılmış ve buruşmuştu. Genç vücudunun böyle şeylere dayanmaması 
gerektiğini belli belirsiz anladı ve onun onu almaya gelip gelmediğini merak etti. Yine 
de hiçbir şey söylemedi, onun kemiklerinin yerine oturmasını ve onu öldürmesi 
gereken bir düşüşten kurtulduğunda ortadan kaybolmasını izledi. 
Ölümü tekrar görmesinden önce bir beş yıl daha geçti. Signa, Ölüm'ün kadının elini 
tutup ruhunu bedenden ayırmasını büyükannesinin başucundan izlemişti. Aylardır 
hastaydı ve Ölüm'ün onu huzurlu bir öbür dünyaya yönlendirmesine izin vermeden 
önce gülümsedi ve Signa'nın alnını öptü. 
Signa, Ölüm'ün geri dönmesi için yalvardı. Signa cesedin elini tutarken ve içinde 
hiçbir şey kalmayana kadar ağlarken büyükannesini geri getirmek. Başka hiç kimse onu 
veya yönettiği ruhları göremedi ve bunun onun suçu olup olmadığını merak etti. 
Ölümü görebilen kız olduğu için suçluysa. 
Birisi cesedin kokusunu alıp, saçları keçeleşmiş ve çamaşırları yıkanmamış Signa'yı 
büyükannesinin yatağının yanında kıvrılmış halde bulmaya gelene kadar o evde ne 

---

5 
kadar kaldığını hatırlamıyordu. Onu evden uzaklaştırıp, gelecek birçok yeni gardiyanın 
ilkine götürmüşlerdi. 
Sonraki birkaç yılını tuhaf yeteneklerini test ederek geçirdi. Parmağını bir dikene 
batırıp kanın kabarmasını izlemekle başlamış ve sonra ciltte hiç leke olmamış gibi 
kaybolmuştu. Oradan deney, düştükten sonra kemikleri kıracak kadar yüksek taşlardan 
atlamaya kaydı. Signa, yalnızca keskin bir çıt sesi hissedeceğini ve dakikalar sonra 
uçurum kenarında yürüyüşe çıkabileceğini fark etti. 
Ancak belladonna meyveleri asla bir deney olarak tasarlanmamıştı, sadece birkaç ay 
önce geldikten sonra yaban mersini olduklarını düşünerek teyzesinin dağınık 
bahçesinden kopardığı bir şeydi. Otların üzerine düşene kadar zehirli olduklarından 
haberi yoktu. O sırada bir meşe ağacının kıvrımının arkasından izleyen ölüm belirdi. 
Signa, onunla konuşamayacak kadar çabuk kendine gelmemiş olsa bile, Magda Teyze 
onu bahçede ölümcül itüzümü tutarken, ağzı mora boyanmış halde bulan Magda Teyze 
tarafından dikkati fazla dağılmıştı. Signa yerden fırladığında kadın neredeyse kalp krizi 
geçiriyordu ve zehir birkaç dakika içinde vücudundan atılıyordu. 
Signa o gün bir şey öğrenmişti - Ölümü gölgelerin arasından nasıl çıkaracağını. Ve 
bu bilgiyle, ondan bir an daha saklanmasına izin vermeyi reddetti. 
Signa çayı dudaklarına götürdü, ancak bakır kupa elinden düşmeden önce dili 
yalnızca ılık buharı sıyırdı. Kupa takırdayarak yere düşerken ve menekşe rengi çay 
mutfağın yıpranmış gri taşına dökülürken üzerine tünediği köhne tahta banktan 
tökezledi. 
Signa döndü ve Magda Teyzenin kaşlarını çattığını gördü. Bu, sık sık kullandığı bir 
ifadeydi, ancak daha derine bakılırsa, ince alt dudağının ve kösele gibi ellerinin 
Signa'nın huzurunda titrediğini görebilirlerdi. Büyümüş gözbebekleri ve kırışık alnında 
ince bir ter lekesi göreceklerdi. 
"Senin neyin peşinde olduğunu bilmediğimi mi sanıyorsun, iblis çocuk?" Magda 
Teyze kupayı eline aldı. Burnunu çekti ve içine baktı , böğürtlen lapasına kaşlarını çattı. 
"Pis kız, şeytanın işini yapıyor!" 
Magda Teyze kupayı Signa'ya fırlattı, Signa sendeledi ama omzuna bir darbe 
almaktan kendini alamadı. Kupada onu yakmaya ve meyvelerin mor suyunun en 
sevdiği gri ceketini lekelemeye yetecek kadar sıvı kalmıştı. "O büyücüyü evime 
getirirsen ne olacağı konusunda seni uyarmıştım." 
Signa onun yakıcı cildini görmezden geldi ve teyzesinin gözlerinin içine baktı. 
"Çaydı." Sesi o kadar sertti ki, onu tanımayan biri Signa'nın doğruyu söylediğine 
inanabilirdi. Ama ne yazık ki, Magda Teyze daha iyisini biliyordu. Kendini bir "cadı" 
tarafından kandırılamayacak kadar zeki ve tanrısal bir kadın olarak görüyordu. 
Tabii ki Signa onun bir cadı olduğuna gerçekten inandığından değil. Gerçi botaniğe 
karşı bir sevgisi vardı ve sık sık kendini birkaç büyü bilmeyi dilerken buluyordu. Bu 
kulübenin tozunu toplayacak bir büyüye sahip olmak ya da Magda'nın ona bıraktığı 

---

6 
seyrek malzemelerle pişirmek için bayat ekmek ve aklına gelen karışımdan başka bir 
şeyle beslenmek ne kadar harika olurdu. 
"Eşyalarını topla," diye çıkıştı Magda Teyze, sonbahar havası mutfak 
penceresindeki bir yarıktan tıslayarak sızdığında. İnce vücuduna bir ceket geçirdi. Teni 
ağarıyordu ve ara sıra göğsü ıslak, kesik kesik bir öksürükle sarsılıyordu. Signa'nın bir 
hafta önce öksürük başladığından beri korktuğu gibi Ölüm'ün Magda Teyze'yi almaya 
gelip gelmediğini görmek için halasının yanından gölgelerin içine baktığı bir an vardı. 
"Bu gece kulübede uyuyacaksın." Magda'nın sözleri o kadar soğukkanlılıkla söylendi ki, 
Signa'nın içini kuruttu ve o korkunç kadın tarafından aldatılma talihsizliğini asla 
yaşamamış olmayı diledi . Bu kadar az alternatifi olması çok yazıktı. 
Signa, yirminci doğum gününde talep edeceği miras ve bakıcılarının ondan aldığı 
harçlık nedeniyle bir zamanlar potansiyel vasiler tarafından savaşmıştı. Büyükannesi 
ilk savaşı açgözlülükten değil, aşktan kazanmıştı. Signa vefat ettiğinde, güzel bir mülkü 
ve verimli bir aşk hayatı olan genç ve sağlıklı bir bankacı olan annesinin erkek 
kardeşinin yanına gönderildi. Kendine bakması için onu sık sık yalnız bıraksa da Signa, 
onunla geçirdiği yılları hor görmedi. Ormandaki boğuşmalarda ve mahalledeki 
casusluk görevlerinde ona eşlik edecek bir arkadaşı bile vardı: Charlotte Killinger. 
Amcasının aşk hayatı sonunda çok verimli oldu - otuz yaşında, birçok partnerinden 
birinden kaptığı bir hastalıktan öldü. Signa bundan sonra Charlotte'un ailesi tarafından 
yanına alınmayı ummuş, ancak arkadaşının annesinin de aynı hastalıktan öldüğünü 
öğrenmişti. Bu skandal, kızların arkadaşlığının fiilen sonuydu ve Signa o zamandan 
beri Charlotte'tan mektup almamıştı. 
Fısıltılar başladığında Signa on iki yaşındaydı, üçüncü vasisi onu almaya giderken 
trajik bir araba kazasında öldüğünde ve dördüncü vasisi sakinleştirici ve çok fazla 
likörden sonra kendi küvetinde boğulduğunda daha da kötüleşti. Bazıları, çocuğun 
Ölüm tarafından lanetlendiğini söyledi. Şeytanın kendisi tarafından yaratılan en kötü 
cadılar. O nereye giderse, orakçı da onu takip edecek. Signa, yanıldıklarından emin 
olmadığı için asla onları caydıracak bir söz söylemedi. 
Sokaklarda yanından geçtiği, hatta evlerini paylaştığı ruhları göremiyormuş gibi 
yaptı ve etkileşime girmezse belki bir gün tamamen ortadan kaybolacaklarını umdu. Ne 
yazık ki ruhları görmezden gelmek o kadar kolay olmadı. Bazen onlardan saklandığını 
bildiklerini ve evin içinde uluyarak ya da aynalara musallat olarak, her zaman onların 
maskaralıklarına şaşırmış ve korkmuş Signa'yı yakalamaya çalışarak daha da kötüsü 
olduklarını düşünürdü. 
Şans eseri, Magda'nın evinde yaşayan ruhlar yoktu, ancak bu Signa'nın durumunu 
pek iyileştirmedi. Magda Teyze günlerce kumar salonlarında kaybolan ve her zaman 
cepleri boş dönen türdendi. Mutfağı dolu tutmak ya da Signa'nın ev olduğunu iddia 
ettiği tozlu kulübede düzgün nefes almasını sağlamak gibi aptalca şeylerle kendini 
endişelendirmiyordu ve sadece Signa'nın sağladığı barınma harçlığını umursuyordu. 

---

7 
Signa, teyzesinin ondan korktuğunu anlıyordu -hatta bunu bekliyordu- ama bu, 
sefil bir yaşam sürdü. Yirmi yaşına girmesine sadece aylar kalmışken, yakında mirasına 
sahip çıkabilecek ve sonunda kendi evini inşa edebilecekti. Işık ve sıcaklıkla ve en 
önemlisi insanlarla dolu. O evin içinde güzel bir elbiseyle dolaşır, ona aşklarını ilan 
edecek bir düzine yakışıklı talipin gözlerini çekerdi. Ve Signa bir daha asla yalnız 
olmayacaktı. 
Ama o geleceği sahiplenmek için Ölüm'le yüzleşmesi gerekiyordu. Tercihen o gece, 
başka bir vasiye sahip çıkıp onu daha fazla lanetlemeden önce. 
Magda Teyze kemikli elleri titreyerek, Topla, kızım, diye tekrar talep etti. "Bu gece 
seni evime almayacağım." 
Sadece yerden kupasını almak ve bakırdaki yeni çentiği incelemek için duraksayan 
Signa aceleyle mutfaktan çıktı. Tırmanırken köhne ahşap merdiven inledi, sadece 
adımlarının ağırlığından ve döşeme tahtalarından sarp çatısına kadar evi kaplayan kire 
gücenmiş gibi zeminin nasıl gıcırdadığını düşünmeye çalıştı. Tavanın bir köşesinde 
mükemmel bir şekilde korunmuş bir ağ üzerinde yaşayan, ulaşamayacağı ama her 
zaman göz önünde olan küre örümceğini düşünmeye çalıştı. Karanlık düşünceleri 
kafasından atacak herhangi bir şey - onda korkunç bir yanlışlık olduğu. Onun bir 
canavar olduğunu. O normal olsaydı herkesin ve her şeyin daha iyi olacağını. 
Magda, Signa'nın şeytanı ruhunda taşıdığına inanıyordu ve belki de bu doğruydu. 
Belki de şeytan onun içinde rahatça yuvalanıyordu ve bu yüzden Signa'nın ölmesi 
imkansızdı. Ne olursa olsun, bu fikir Signa'nın yapması gerektiğini bildiği şeyi 
değiştirmedi. 
Magda Teyzenin öksürüğü evi sarstı ve Signa daha hızlı hareket etti. Çatı katındaki 
küçük yatak odasında, kimsenin kolay girmesini engellemek için sandığını yatak 
odasının kapısına doğru kaydırdı ve parmak uçlarına basarak odanın ortasına geri 
döndü. Eteklerini topladı, yere oturdu ve ceketini çıkardı, cebinden belladonna 
meyveleri çıkardı. Onları önüne koydu, sonra ikinci bir cebinden paslı bir mutfak bıçağı 
çıkardı ve kolayca erişebilmek için lekeli sapı eteğinin kıvrımlarına sardı. Signa beş 
böğürtlen aldı ve nedenini söyleyemese de koyu renkli buklelerini düzeltti ve 
tatlılıklarının dilinde patlamasına izin vermeden önce şık olduğundan emin olmak için 
yakasını düzeltti. 
Sanki biri sıcak bir demirle onu yırtmış ve ciğerlerini tutmuş gibi zehir göğsünde 
başladı. Cildi sızdıran bir musluk gibiydi, gözeneklerinden iri ter tanecikleri akıyordu. 
Safra boğazını yakarken Signa inledi, içeri üşüşen ve garip halüsinasyonlar yaratan 
gölgelere karşı gözlerini kapattı. 
Sadece birkaç dakika sonra, belladonna'nın etkileri kayıp gidiyordu - bir kişiyi 
öldürmesi gereken bir dozdu, ancak bir Signa dakikalar içinde iyileşebilirdi. Ama bu 
anda olabildiğince uzun süre kalması gerekiyordu çünkü peşinde olduğu şey buydu; 
bu onun orakçıyı kovalama ve onu kesin olarak durdurma şansıydı. 

---

8 
Sonunda, damarlarına buz yayıldı. Onu içten içe kavuran ve onaylanmayı talep 
eden tanıdık bir varlıktı. Signa gözlerini açtı ve önünde Ölüm vardı. 
Seyretme. 
Beklemek. 
Varlığı sarhoş edici ve tanıdıktı ve Signa'yı her zaman olduğu gibi şaşırttı - belirsiz 
bir insan şekline dönüşen kıvranan gölgeler. O kadar karanlık ve ışıksızdı ki ona 
bakmak acı vericiydi. Yine de Signa'nın tek yapabildiği ona bakmaktı. Yapabileceği tek 
şey. Bir pervanenin aleve yaklaşması gibi ona doğru çekilmişti. Ve öyle görünüyordu 
ki, onun için oydu. 
Ölüm artık uzakta beklemek yerine avının önündeki bir akbaba gibi eğildi, gölgeler 
onun etrafında dans etti. Signa başını kaldırıp sonsuz karanlık uçuruma baktı ve gözleri 
acısa da başka tarafa bakmayı reddetti. 
"İçim sızladığında beni çağırmamanı tercih ederim." Ses beklediği gibi değildi. Buz 
ya da çakıl değildi, ama bir çayırdaki suyun sesiydi, derisinin üzerinden kayıp onu gece 
yarısı yüzmeye davet ediyordu. "Ben meşgul bir adamım, biliyorsun." 
Signa hareketsiz kaldı, nefes nefese kaldı. On dokuz yıldan fazla bir süredir 
Ölüm'ün sesini duymak için beklemişti - ve bunlar onun ilk sözleri miydi? Parmaklarını 
bıçağın kabzasında kavuşturdu ve kaşlarını çattı. "Eğer amacın hayatımı mahvetmekse, 
bana nedenini söylemenin zamanı geldi." 
Ölüm geri çekildi ve o bunu yaparken sıcaklık onun uyuşmuş parmaklarını ısırdı. 
Üşüdüğünün farkında bile değildi. "Yaptığımın bu olduğunu mu sanıyorsun, Signa?" 
Sesindeki güvensizlik onunkini yansıtıyordu. "Hayatını mı mahvediyorsun?" 
Bu sözlerde endişe verici bir şeyler vardı. Teninin ürpermesine yol açan fazlasıyla 
tanıdık bir şey. "Adımı söyleme," dedi Signa ona. "Ölüm'ün dilinden kulağa bir lanet 
gibi geliyor." 
O güldü. Ses alçak ve melodikti ve gölgeleri kıvranıyordu. "Adın bir lanet değil, 
Küçük Kuş. Sadece tadını seviyorum.” 
Kahkahasının ona yaptığı şeyler tuhaftı. Signa bu an için sözcüklerini oluşturmak 
için yıllarını harcamış olsa da, artık hiçbir sözü olmadığını fark etti. Ve yaptıysa bile, ne 
anlamı vardı? Garip sözlerin kendisini etkilemesine izin veremezdi - eylemleri hayatını 
neredeyse mahvettiğinde, onu sahip olduğu her arkadaştan, koruyucudan ve evden 
mahrum bıraktığında. Bu yüzden daha fazla düşünmesine izin vermedi; Fırsatını 
değerlendirme ve Ölüm'ün bir zayıflığı olup olmadığını görme zamanı gelmişti. 
Titreyen elleriyle bıçağını sıkıca kavradı ve toplayabildiği tüm gücü toplamak için 
uzuvlarındaki ağırlıkla savaştı. Sonra da tam göğsüne vurdu. 

---

9 
İKİ 
BIÇAK GÖLGELERİN ARASINDAN KAYDI VE SIGNA LANETLİ OLDU. 
Ölüm göğsüne baktı ve sanki başını sallıyormuş gibi gölgeler eğildi. “Şimdi, şimdi, 
merak uyandıran bir şey değil misin? Elbette, bu kadar önemsiz bir şeyin benim 
üzerimde işe yarayacağına inanmadın mı? 
Dudakları onun eğlenmesinden ekşidi ve bıçağı geri çekti. Bıçağın bir işe 
yarayacağını ummuştu. Onu caydıracağını ya da kendisinden uzak durması konusunda 
ciddi olduğunu bilmesini sağlayacağını. Ölümün onu tehlikeli olarak görmesini 
istiyordu. Oynanmaması gereken biri olarak. Bunun yerine gülüyordu. 
Ve bu kahkaha yüzünden Signa, yatak odası kapısının ısrarla vurulduğunu zar zor 
fark etti. Sadece, tahta zeminde kayan gövdesinin çıkardığı gıcırtı ve Magda Teyze'nin, 
gözlerinde şeytan korkusuyla, bembeyaz çarşafıyla odaya daldığı sırada bağırışını 
duyunca durdu. Kadın hiç vakit kaybetmeden titredi ve Signa'nın saçından bir avuç 
tutup onu yerden kaldırdı. Sanki Signa'yı dışarı atmaya niyetliymiş gibi gözleri 
pencereye doğru fırladı. 
Magda Teyzenin yanında Ölüm hiddetlendi, odadaki havayı boğdu. Kendini 
teyzesinin elinden kurtarmaya çalışan Signa'nın derisine buz girdi. Ve Signa ona 
durmasını söylemesi gerektiğini bildiği halde durmadı. Teyzesinin gözleri nefretle 
yanıyordu ve kadın boynuna doğru hamle yaparken Signa dişlerini gıcırdattı, teyzesini 
omuzlarından tuttu ve dengesini bozdu. 
Signa'nın teni Magda Teyze'ninkine değdiği an, sanki damarlarında bir ateş yandı. 
Teyzesi sersemlemiş gibi geriye doğru düştü, nefesi ince ve tizdi. Sanki Signa'nın 
dokunuşu tüm rengi silip süpürmüş gibi teninin rengi çekildi. Magda Teyze sandığın 
bir köşesine takıldı, sessiz bir çığlıkla geriye doğru yuvarlandı, ciğerler boşaldı. 
Bir tokatla yere düştü, belki de hayatında ilk kez sessiz kaldı. 
Signa ne olduğunu anladığında parlak gözleri boş boş tavana bakan Magda 
Teyze'ye yardım etmek için artık çok geçti. Ölüm onun üzerinde gezindi, bedeni 
incelemek için eğildi. 
"Eh, bu onu susturmanın bir yolu." Sanki tüm bunlar bir şakaymış gibi ses tonu 
neşeyle hafifti. 

---

10 
Signa'nın nefesi daha sonra yudumlarla değil, panik nefesiyle geldi. "Sen ne 
yaptın?" 
Ancak o zaman Ölüm onun paniğini fark ederek doğruldu. "Ben ne yaptım? 
Korkarım yanılıyorsun Küçük Kuş.” Bir çocuğa talimat verirken kullanılan aynı ağır 
tonlamayla konuşuyordu. "Bir nefes al ve beni dinle. Fazla zamanımız yok—” 
Signa hiçbirini duymadı. Ellerine baktığında, bir ruhunki kadar yarı saydam, uçuk 
maviydiler. Hafif bir inlemeyle onları arkasına sıkıştırdı. "Benden uzak dur!" diye 
yalvardı. "Lütfen, sadece uzak dur!" 
Cevap verdiğinde Ölüm'ün sesinde bir keskinlik vardı. Çayırda beliren bir karanlık 
ipucu. "Sanki zaten denemiyormuşum gibi." Ondan arkasını döndü ve Signa, Ölüm'ün 
teyzesinin cesedine uzanıp ruhu bedeninden koparmasını yalnızca izleyebildi. 
O ruh önce Signa'ya, sonra Ölüm'e baktı ve gözleri anlayışla irileşti. "Seni çürümüş 
cadı." 
Sanki yer Signa'nın ayaklarının altından kayıyordu. Daha şimdiden zihni kendi 
içine girmeye başlamıştı, titreyen ellerine bakarken görüşü tünelleşiyordu. Ona ihanet 
eden eller. Bir canı çalan eller. 
"Ben ne yaptım?" diye fısıldadı, vücudu kendi içine kıvrıldı. Ne yaptım, ne yaptım, 
ne yaptım? Ve sonra, şafak söken bir korkuyla, "Ne yapacağım?" 
"Önce o nefesi al." Her nedense, yarı saydam vücuduna şok içinde bakan Magda'nın 
değil de Ölüm'ün konuşması sinirlerini yatıştırdı. "Sizi temin ederim, bunu 
beklemiyordum..." 
“Güvenliklerin için ne umurumda? Bunun olmasının sebebi sensin!” Signa gülse mi 
ağlasa mı bilemedi, bu yüzden ondan kaçan ses ikisinin karışımıydı. 
Karanlık odayı sararken ölümün gölgelerinin boyutu üç katına çıktı. "Beni sen 
çağırdın. Çağrıldığım yere gelmekten başka bir şey yapmadım. Ben senin düşmanın 
değilim—” 
En azından bu noktada gülmesi gerektiğini biliyordu. “Düşmanım değil mi? Sen 
benim varlığımın üzerinde sürekli bir bulutsun. Hayatımı bunun gibi yerlerde, onun 
gibi ruhlarla çevrili insanlarla geçirmemin sebebi sensin! Mutsuz olmamın sebebi 
sensin. Ve şimdi ne yaptığına bir bak.” Gözleri önündeki cesede takıldı ve Signa, 
gözyaşları alev alev yanarken yüzünü yarı saydam ellerinin arasına aldı. "Beni 
lanetledin. Artık kimse benimle evlenmek istemeyecek!" 
"Evlenmek mi?" Ölüm ona inanamayarak baktı. "Bunun için mi ağlıyorsun?" 
Daha çok hıçkırdı, kelimeler zihnini sarmalayan zihnini rahatlatmak için hiçbir şey 
yapmıyordu. 
Signa bakmış olsaydı, Ölüm'ün gölgelerinin solup gittiğini görebilirdi. Adamın 
kendisine uzandığını, ancak onu reddetmeden önce geri çekildiğini görecekti. 
Gölgelerinin Magda'nın ağzına dolandığını ve başka bir acımasız söz söylemesine izin 
vermeden kadını susturduğunu görecekti. 

---

11 
"Bunun olmasını asla istemezdim." Sesi samimiydi. “Zamanımız kısıtlı ve şu anda 
ne söylersem söyleyeyim, duymayacağını biliyorum. Ama ben senin düşmanın değilim. 
İki gün içinde sana bunu kanıtlayacağım. O zamana kadar burada bekleyeceğine söz 
ver.” 
Signa, gidecek başka yeri yokmuş gibi görünse de böyle bir söz vermedi. Yine de, 
Ölüm gidene ve sıcaklık yeniden odaya girene, hayat tenini bir kez daha 
renklendirirken el ve ayak parmaklarına duyguyu geri getirene kadar başını 
kaldırmadı. Belladonna'nın etkileri yıpranmış, nabız gibi atan bir baş ağrısı ve 
teyzesinin kaynayan ruhu, Ölüm'ün ziyaret ettiğini tek hatırlatıcı olarak bırakmıştı. 
Signa ona sulu gözlerle baktı ve Magda Teyze kaşlarını çattı. "İçinde bir şeytan 
olduğunu her zaman biliyordum." 
Tartışma olmadan, Signa sefaleti içinde kaybolmak için yere düştü. 
Signa o akşam geç saatlerde ölü teyzesi Magda'nın evinin çarpık kapısının önünde 
durmuş, adli tabibin işini bitirmesini beklerken kendine sarılıyordu. 
Acele etti - cesedin cesareti kırıldığı için değil, kuzguni saçları ve tuhaf renkli 
gözleri olan Signa'dan ve bilmiş bakışlarla uzaktan izleyen komşu kalabalığından 
korktuğu için. 
"Bunun olmasını hiç istemedin," diye fısıldadı Signa, endişeli izleyicilere karşı 
hazırlanırken. "Düşünmüş olabilirsin ama düşünmekle yapmak aynı şey değil. İyisin. 
İnsanlar senden hoşlanmayı öğrenebilir. Bu onun hatası.” 
Onun hatası, onun hatası, onun hatası. Bu onun yeni mantrasıydı. 
Signa artık Ölüm'den eskisinden daha çok nefret ediyordu. Onun bir şekilde 
olmasına neden olduğu şeyden nefret ediyordu. Yine de... Magda Teyzenin gitmiş 
olmasına üzüldüğünü söyleyemezdi. 
Ya da en azından çoğunlukla gitti. 
"Beni almalarına izin mi vereceksin?" Magda Teyze'nin ruhu titriyordu, ölümde bile 
öfkeliydi. "Bana borçlusun kızım! Beni böyle bir çantaya tıkmalarına izin mi vereceksin? 
Bir şeyler yap seni küçük cadı, beni görebildiğini biliyorum!" 
"Maalesef ben de seni duyabiliyorum," diye homurdandı Signa, teyzesinin torbalara 
sarılı cesedini siyah bir arabanın arkasına kaldıran adamdan şaşkınlıkla gözlerini 
kırpıştırdığında yüksek sesle konuştuğunu fark ederek. Ne yapacağından emin 
olmayan Signa, adam rahatsız olana ve teyzesinin kaybı için ne kadar üzgün olduğunu 
ve nasıl temasa geçeceğini söyleyerek kendini mazur görene kadar onunla teyzesinin 
dalgalanan ruhu arasında baktı. 
Bu arada komşular haçlarını boyunlarına sımsıkı tuttular ve kızda bir terslik 
olduğunu her zaman bildiklerini fısıldadılar. Dinleyen herkese Signa'nın kötü bir 
tohum olduğunu ve Magda'nın şeytanı evine davet etmemesi gerektiğini bilmesi 
gerektiğini söylemek. Hatta aralarında, boş, boş gözlerle Signa'ya bakarken defalarca 
haç çıkaran bol beyaz bir tunik giymiş bir ruh bile vardı. 

---

12 
Kaşlarını çatmamaya çalıştı. Dedikodularının onu rahatsız etmesi önemli değildi. 
Güvenebileceği tek bir kişiye sahip olmak için her şeyini vermesi önemli değildi çünkü 
ondan korkmakta haksız değillerdi. Signa, orak makinesinin güçlerini kullanmıştı. 
Sadece nasıl olduğunu anlaması gerekiyordu. 
Magda'nın evine doğru geri geri giderken Signa'nın derisi karıncalandı, ne 
komşuların ne de - adli tabibin arabası caddede kaybolurken vücudu hakkında yaygara 
koparmakla meşgul olan - dikkati dağılmış teyzesinin, o gizlice uzaklaşıp bahçeye 
girerken onu takip etmeyeceğini umuyordu. 
Bu durumda bahçe terimi gevşek bir şekilde kullanılmıştır. Yıllar geçtikçe arazi, 
Magda'nın sık sık şikayet ettiği yabani otlar ve kır çiçekleriyle süslendi ve Signa, kürek 
veya makas olmadan elinden geldiğince iyi bakmakla saatler geçirdi. Magda'nın evinde 
özleyeceği bir şey varsa, o da bahçeydi. 
Bir söğüdün altına girdi, aşırı büyümüş yaprakları bir kenara devirdi, böylece 
ağacın gövdesine yaslanabildi. Ama yalnız değildi. 
Kir ve yoncayla kaplı yaprakların altında yavru bir yavru vardı. Dünya için o kadar 
yeniydi ki gözleri sımsıkı kapalıydı, derisi pembe ve etli, tek bir tüy bile yoktu. 
Signa, toprakla kaplı zavallı yaratığı ve onu canlı canlı yutmaya niyetli aç 
karıncaları incelemek için eğildi. Böcekler peşlerinde acımasızca onu ele geçirdiler. 
Signa yaratığa sempati duymadan edemedi; onun gibiydi - yuvasından atılmış ve kendi 
başının çaresine bakması bekleniyordu. Ancak Signa kadar yetenekli değildi; çünkü 
ölümü aldatamazdı. Mahlukatın bir an önce ölmesi ve sefaletinden kurtulması rahmet 
olur. 
Ancak Magda'nın ölümü bir kazaydı. Signa bu sefer bilerek bir can daha aldıysa, bu 
onu ne yaptı? 
Bu düşünceyi dikkate almak istemiyordu ama incitme riskine girdiği başka biriyle 
yüz yüze gelmeden önce bir cevaba ihtiyacı olduğunu biliyordu. 
Tereddüt ederek eldivenlerini çıkardı ve bir parmağının ucunu yavrunun 
omurgasında gezdirerek karıncaların ve biriken döküntülerin bir kısmını süpürdü. 
Ölümünün gelip gelmeyeceğini görmek için nefesini tuttu. Merakla, yavru kalp 
atışlarıyla yerde kıvranmaya devam etti. 
Çıplak parmağını bu kez daha uzun süre kuşa bastırdı. Elini çektiğinde yaratık hala 
nefes alıyordu. 
Gözlerinden sızan rahatlama gözyaşlarıyla sırtını söğüdün gövdesine yasladı. Onun 
dokunuşu zavallı kuşu öldürmemişti. Dokunuşu ölümcül değildi. Tabii… tabi daha 
fazlası yoksa. 
Cebindeki belladonna'yı hatırladı ve Signa titreyen eliyle ondan beş çilek çıkardı. 
Yaprakların onu yoldan geçen herkesten gizleyeceğinden emin olarak, meyveleri ağzına 
attı ve dilinin üzerinde patlamalarına izin verdi. Semptomlar hızla geldi -mide 
bulantısı, yüzme görüntüsü ve tam karşısında Ölüm bir kez daha dikildi. Geleceğini 
bildiği halde, uzakta beklediği için memnun olarak onu kabul etmeyi reddetti. 

---

13 
Parmağını kuşun omurgasında okşamak için bir kez daha uzandı ve bu sefer kuşun 
kalp atışı durdu ve rahatlamış son bir nefesle sakinleşti. 
Signa elini geri çekti ve göğsüne bastırdı. Bunu inkar etmek mümkün değildi - 
sadece bir dokunuşla ölümü getirebilirdi. Ama bu ölüm, öyle görünüyordu ki, ancak 
ölüm meleği onun yanındayken gelecekti. Sadece Signa bu garip uzayda, yaşamla ölüm 
arasında salınırken. 
O kadar çok sorusu vardı ki, Signa kendini yerden zorla kaldırırken Ölüm'e bir kez 
bile bakmadı ve eve doğru tökezlediğinde karıncaların sahiplenmesi için toprakta ölü 
yavruyu bıraktı. 
En azından yavrunun artık acı hissetmeyeceğine sevinmişti. Bir canavar olacaksa, 
en azından merhamet dağıtabilmesine sevindim. 
ÜÇ 
CİLALI FİLDİŞİ BİR ARABA İKİ GÜN SONRA GELDİ. 
Bir komşunun tazılarının havlaması, onun gelişinin habercisiydi ve kargaşayı 
görmek için mutfak penceresinden dışarı bakarken Signa'nın göğsü sıkıştı. Teyzesinin 
ölümünden beri neredeyse bahçede yaşıyor, bitkilerle vedalaşıyor ve evi kasıp kavuran 
ruhu görmezden gelirken günlerin geçmesini bekliyordu. Magda Teyze ölümde bile 
gaddardı, Signa'ya ne kadar baş belası olduğunu söylemediği veya komşuları 
gözetlemediği zamanlarda perdeleri hışırdatıyor ve hüsranını haykırıyordu. 
Signa önceki gün bir mektup almıştı - kırmızı mum mühürlü ve Bay Elijah 
Hawthorne tarafından imzalanmış, onu evi Thorn Grove'a davet eden bir mektup. 
Signa'nın bu ismi Magda'nın torunu Lillian'ın kocası olarak tanıması şaşırtıcıydı. 
Magda'nın genç kadından daha önce şikayet ettiğini, sosyetik zenginin Magda'nın 
harçlığını hiçbir uyarıda bulunmadan kestiğine dair hikayeler anlattığını duymuştu. 
Signa bütün gününü ve ertesi sabah güneşin doğuşuna kadar mektuba bakarak 
geçirmişti, bunun kendi hayal ürünü olmadığına ikna olmamıştı. Ölüm'ün bunu nasıl 
başarmış olabileceğini düşünmek istemiyordu ve bu teklifi kabul etmemeye biraz aklı 
olsa da, Signa aptal değildi. Thorn Grove'a gitmek elindeki en iyi seçenekti. Çayını bir 
kenara bırakıp Elijah'ın mektubuna sıkıca sarılmaktan ve aceleyle dışarı çıkmaktan 
başka çaresi yoktu. 
Araba, patlayan parke taşlarının arasından fışkıran kalın sarmaşıkların ve nemli 
yosunların üzerinden takırdayarak geçerken eğilmedi. Onu çeken iki atın terden 
kaygan koyu siyah postları vardı; çabalamaktan burun delikleri akıyordu ama vücutları 
sağlıklıydı ve kaslarla örülmüştü. Signa kendi kemikli bileklerini ve cılız bacaklarını 

---

14 
düşünmeden edemedi ve diyetleri kesinlikle kendisininkinden daha üstün olan bu 
atları biraz kıskandı. İri aygırlar onun önünde dururken homurdandı ve yaşlı bir 
arabacı yalpalayarak aşağı indi. İncecik bir adamdı, uzun boylu ve açık tenliydi. 
"Günaydın bayan." Silindir şapkasını devirerek arabanın kapısını açık tuttu. "Almak 
için gönderildiğim kız sensin sanırım?" 
Öyle olduğuma inanıyorum. Signa sinek kuşu gibi titredi. Birisi gerçekten onu 
almaya gelmişti. Onu, birlikte güzel elbiseler giyebileceği, diğer kadınlarla çay 
yudumlayabileceği ve özlediği hayata sahip olabileceği, sosyal hiyerarşide yüksek bir 
aileye götürmek. Gerçek olamayacak kadar iyi görünüyordu; gölgelere doğru bakıp 
Ölüm'ün ortaya çıkmasını bekledi ve ona bunun bir hile olduğunu söylediğinde güldü. 
Arabacı, "Sizi vakit kaybetmeden geri götürmem emredildi," dedi. "Önümüzde 
biraz yolculuk var. Herhangi bir eşyan var mı?” 
"Sadece bir sandık, efendim. Tam içeride. Onu alabilirim—” 
Şoför, ürkütücü bir gülümsemeyle sözlerini geçiştirdi. Signa en son ne zaman böyle 
dürüst bir gülümseme gördüğünü hatırlamıyordu. "Saçma, bayan. Benim için zevkti." 
Böyle bir nezakete alışkın olmadığı için, adam eve doğru yürürken sadece başını 
sallayabildi ve orada durmasının mı yoksa arabaya binmesinin mi istendiğini merak 
etti. 
Signa'nın cevabı için fazla beklemesi gerekmedi; Koçtan gelen bir öksürük, 
sürücünün yalnız gelmediğinin sinyalini verdi. Beklediğinden daha genç bir çocuk -en 
fazla yirmili yaşlarının başında- arabadan indi. Genç adam çok güzel giyinmişti, koyu 
siyah ve uyumlu deri botlardan oluşan bir elbise giymişti. Bir söğüt kadar uzun ve bir 
meşe kadar genişti, kulaklarının arkasına kıvrılmış isli siyah saçları vardı. Teni 
güneşten bronzlaşmıştı ve gözlerinin altında, Signa'ya dumanı hatırlatan bir fısıltı vardı 
- her irisin etrafında koyu renkli bir kömür halesi olan soluk ve incecik bir gri. Sol 
kaşının üzerinde çapraz olarak kesilmiş küçük bir yara izi vardı. 
"Şu arabanın üzerindeki altın kaplamaya bir bakın! Elbette torunum Lillian servetini 
gösterme ihtiyacı hissetti. Zavallı kız bana yardım etmeyi hiç düşünmemiş. O aptal, 
berbat bir şey, tıpkı senin gibi.” Çocuğun etrafını sararken Magda'nın sözlerinden acı 
damlalar akıyordu ama Signa bir kez olsun umursamadı. 
Signa'nın ruhlar hakkında bildiği iki kural vardı; birincisi, Magda'nın yalnızca 
öldüğü topraklara musallat olabileceği, ikincisi ise cesedi yakılırsa, ruhunun istemeden 
de olsa yeryüzünden koparılacağıydı. 
Bu, Signa'yı rahatlatan ilk kuraldı, çünkü bu, korkunç teyzesini bir daha asla 
görmek zorunda kalmayacağı anlamına geliyordu. 
"Sizinle tanışmak bir zevk, efendim. Umarım yolculuğunuz rahat geçmiştir.” Signa 
boğazını temizledi ve elinden geldiğince nezaket gösterdi. Hatta ağır, gösterişli elbisesi 
ve kaşındıran ve son zamanlarda giydiği tek kıyafeti olan siyah tüylü duvağıyla 
reverans yapmaya bile kalkıştı. 

---

15 
Genç adam formalitesine karşılık vermedi. Aşırı büyümüş otlara basmadan 
geçemeyecek kadar dolu ve kalabalık olan solmuş sundurmaya ve dağınık bahçeye 
ciddi bir bakış attı. "Ben Sylas Thorly ve Bayan Farrow'a malikanesi Thorn Grove'a 
kadar eşlik etmek için Bay Elijah Hawthorne adına buradayım." Sesi, yaklaşan bir 
fırtınanın alçak uğultusuydu. "Senin o olduğunu varsayıyorum?" 
Bir Hawthorne beklediği için Signa, adını ilgiyle not etti. "Ben." 
"Harika," dedi, ellerine ikinci bir deri gibi oturan koyu deri eldivenleri düzeltmeye, 
ondan daha çok ilgi göstererek. "Arabaya gidiyoruz. Albert'in dediği gibi, önümüzde 
uzun bir yolculuk var." 
"Dinlenmeye ihtiyacın varsa çay yapabilirim..." 
Sylas kravatını düzeltti ve biraz aklını verdi. "Bu kulübede gereğinden fazla 
oyalanmamayı tercih ederim." 
Dişlerini sıktı ama devam etti. Peki ya atlar? Sulamaya ihtiyaçları var mı?” 
Sylas başını gökyüzüne doğru eğdi ve gözlerini kıstı. Uzun bir nefes aldığında 
Signa, kaybettiği sabrını bulutlarda aradığı ve yetersiz kaldığı hissine kapıldı. "Kibarsın. 
Ama atlar bana kendilerinin de bir hastalığa yakalanma riskini göze alarak 
oyalanmamayı tercih edeceklerini söylediler. Şimdi gelin, Bayan Farrow.” Sylas, 
Signa'nın binmesine yardım etmesi için eldivenli elini uzatarak arabayı işaret etti. 
Araba küçüktü ve Signa, Sylas'ın bu kadar dar alanlarda fazlasıyla rahat ve genişçe 
açılmış dizlerine yanlışlıkla çarpmamak için gergin vücudunu bir tarafa bastırmak 
zorunda kaldı. Bir dakika sonra -seyahat sandığı yüklenip Albert tekrar arabaya 
bindiğinde- dizginlerin şakırtısı duyuldu ve atlar havalandı. 
Sylas'ın buğulu gözleri, bir gazete alıp kucağına yaymadan önce kısa bir süre 
Signa'nınkileri buldu. Ne yapması gerektiğinden emin olamayarak başka bir nüsha 
veya okuyabileceği herhangi bir şey aradı ama hiçbir şey bulamadı. "Öyleyse sen bir 
Hawthorne değilsin?" diye sordu Signa, şirketten önce bir şeyler söyleme ihtiyacı 
hissederek. Annesinin ona bıraktığı bir kitapta topladığı kadarıyla, Bir Hanımın 
Güzellik ve Görgü Kuralları Rehberi, evli olmayan bir kadının herhangi bir erkekle 
yalnız kalması bir skandaldı. Yine de, büyük araba ve duyduğu her şey göz önüne 
alındığında, Hawthorne'ların zengin, sosyetik ve bu nedenle oldukça saygın 
olduklarına hiç şüphe yoktu. Belki de Signa'nın kitabının modası geçmişti? "Bay 
Hawthorne benim için kendisi gelemez mi? Ya da Lillian? 
Sylas sessizce nefes verdi ve uzun bacaklarını elinden geldiğince esnetti. Böyle bir 
yer için fazla uzundu, bir kütüğün üzerine tünemiş bir karga gibi kamburu oturmak 
zorundaydı. Lillian öldü ve Bay Hawthorne'un kızı Blythe hasta. Yani hayır, 
yapamazlardı.” 
Signa sertleşti. Görünüşe göre ölüm onu Thorn Grove'a kadar yenmişti. 
"Seni yolcu edecek kimse olmadığı için üzgünüm," diye mırıldandı Sylas, havadan 
sudan konuşmaktan en az Signa kadar rahatsızdı. 

---

16 
"Zahmet değil, kendimle baş etmeye oldukça alışkınım." Ayrıca, onun yanında 
olabilecek tek kişi, Signa'nın bir daha asla görmemeyi tercih edeceği Magda Teyze idi. 
Yeryüzünde yürüyen her ruh, öfke ya da keder gibi bir tür yoğun duyguyla dünyaya 
bağlıydı. Pencerelerden dışarı bakan ağlayan kadınlar ve öfkeli bir döngüye saplanıp 
ileri geri tartışan ruhlar görmüştü. Signa onların kalıplarına alışmıştı ve onlardan 
kaçınma konusunda yetenekliydi, çünkü ruhlar sonunda bu dünyadan göçmeye karar 
verene kadar aynı noktalara sık sık gelirlerdi. 
Tüm yıllarında Signa, vefat edecek sadece iki ruh tanımıştı. Çoğu - arabanın 
kapısını yumruklayan ve “Gitmeye cüret etme cadı! Beni burada bırakmaya cüret 
etme!" - en acil duygularını besleyerek dünyayı dolaşarak yıllarını geçirebilir. 
Ama bıraktılar, sonbahar esintisinde tarçın ve elma kokularının yoğunlaştığı parke 
taşlı sokaklarda. Sylas'ın gazetesinin sayfalarını çevirmesinden ara sıra çıkan hışırtıyı 
dinleyen Magda'nın takip edemeyeceği kadar uzaklaştıkları anda Signa içini çekerek 
memnuniyetini dile getirdi. 
"Gittiğin için rahatlamış görünüyorsun," dedi Sylas bir an sonra, gözleri kağıdına 
bakarak. 
Sözlerin ne kadar doğru olduğunu düşünmeden homurdandı. "Her yer buradan 
daha iyidir," dedi başını pencereye dayayıp yerleşirken. 
Sylas'ın parmaklarının sayfalar üzerinde hareketsiz kaldığını fark etmedi. Çenesi 
kasılırken yüzünden geçen karanlık bakışı görmedi ve kendini okumaya verdi. 
Bilseydi, belki de Thorn Grove ve onu bekleyen her şey hakkında iki kez 
düşünürdü. 
DÖRT 
SIGNA, 
THORN 
GROVE'A 
ULAŞMAK 
İÇİN 
BİR 
TRENE 
İHTİYAÇ 
DUYACAKLARINI BEKLEMEMİŞTİR. 
Havada ilk kez duman kokusu aldığında, yanından geçeceklerini düşünerek 
arabanın camlarını kapatmıştı. Ancak koç yavaşlarken, Sylas eline ince sarı bir bilet 
sıkıştırdı. Gazetelerde ne kadar hızlı olduklarını okumuş olmasına rağmen hiç trene 
binmemişti: yeni seyahat şekli; modern bir lüks. Sylas'ın kendini toparlaması ve 
arabadan inmesi için boğazını temizlemesi gerekti. Çizmelerinin topukları yere çarptığı 
anda, Signa başka bir dünyaya sürüklendi. 

---

17 
İstasyon barut grisi devasa bir binaydı ve sadece heybetli olarak tanımlanabilecek 
kadar büyük bir saatin yüzüyle süslenmişti. Saati vurdu, ses istasyonda yankılanan bir 
gong gibiydi. 
İçeride, yıpranmış zeminler sararmıştı. Sinekler tıka basa dolu çöp bidonlarına 
doluştu ve havada çok sayıda koşuşturan cismin kendine özgü misk kokusu asılıydı. 
Bir ruh da vardı. Alt kısmında yırtık delikler olan uzun siyah bir palto giymiş bir adam 
bir sıranın üzerine oturmuş ciddiyetle yoldan geçenleri izliyordu. Signa gözlerini 
kaçırdı ve ona iyice yanaştı. 
İstasyon ne kadar kirli olursa olsun, onda görkemli bir şeyler vardı. Ellerinde en 
lüks bastonları tutan iş kıyafetleri içindeki erkekler ve boneler ve pamuklu günlük 
elbiseler içindeki kadınlar koşuşturuyordu, hepsinin gidecek bir yeri vardı. Birkaçı her 
peronda kurulmuş sıralara oturdu, bir gazeteye göz gezdirdi veya purolarını tüttürdü. 
Diğerleri, gözleri üzerlerine hükmeden dev saate kayarken eşyalarını sıkıca kavrayarak 
istasyondan aceleyle geçtiler. 
Gururlu göğüslü yaşlı bir beyefendi, parmağındaki yüzüğe bakmaktan kendini 
alamayan sırıtan bir kadına eşlik etti. Yalnız geçirilen çok sayıda günden sonra bir 
alışkanlık edinen Signa, onların yeni evli olduklarını ve balayına başlamak üzere yola 
çıktıklarını hayal ederek onların hikâyesini kafasında doldurdu. Kadının en hafif 
kumaşlardan yapılmış seyahat sandığı içinde paketlenmiş tüm güzel elbiseleri hayal 
etti, böylece kendisi ve sevgilisi deniz kıyısını gezerken tuzlu havayı teninde 
hissedecekti. Arzu Signa'nın içinde kıvrıldı, o kadar ateşliydi ki kendini çiftten 
uzaklaşmaya zorladı. Böyle bir kadın olmak nasıl bir şey olabilir? Mutluluktan aptal 
aptal sırıtmaktan kendini alamadığı yakışıklı bir adam tarafından ülkenin dört bir 
yanına sürüklenmek mi? 
Yanındaki Sylas alçak sesle bir şeyler mırıldandı. Signa başını salladı ve 
dinliyormuş gibi yaptı, hayallerinde ve şimdiye kadar görmediği kadar çok insanla 
dolu bir denizde kaybolmuştu. Sylas'la birlikte biletine bir göz atan ve sandığını 
taşımayı teklif eden yardımsever genç bir görevlinin önderliğinde istasyondan 
geçerken, hepsinin etrafından dolanmayı zar zor başardı. Sağlam ve ağırdı ama Sylas 
çocuğa yardım teklifinde bulunmadı. Aslında, görevliye bakmamaya özen 
gösteriyormuş gibi, suratını asık ve suskun tuttu. 
"Bölme size ait olacak, bayan." Görevlinin sesi bagajın ağırlığıyla boğuşmaktan 
nefes nefeseydi. "Trenin en iyisi." 
Signa daha önce hiç bu kadar kalabalık ve etrafındaki her şeyin kendisini büyük ve 
uçsuz bucaksız hissettiği bir yerde dolaşmamıştı. Bir yanlış dönüş yaparsa sonsuza dek 
kaybolacakmış gibi hissettiği bir yer. Sylas her zaman ekşi tart yutmuş biri gibi görünse 
de, kaybolma ihtimaline karşı onun yanında olmasından memnundu. "Sık seyahat eder 
misin?" diye sordu. 
Yanıt yanındaki görevliden geldi. "Sık değil, bayan. İş arasında yapabilseydim çok 
isterdim ama beni meşgul ediyorlar.” 

---

18 
Signa, Sylas'ı en son gördüğü yere bakmak için döndü, ancak yokluğunu fark etti. 
Derin bir nefes alarak kalabalığı taradı ta ki onu görene kadar - orada, dümdüz ileride, 
trene biniyordu. 
Bir an panik oldu ve görevliye döndü ve ellerini onun taşıdığı seyahat sandığının 
altından kavradı. "İşte, onu bana ver," dedi. "Yolun geri kalanında ben alırım." 
Görevli irkildi ama tutuşunu daha da sıkılaştırdı. "Gerçekten zahmet yok, bayan. Bu 
bir hanımefendi için çok ağır...” 
Tartışacak çok az zaman olduğundan korkarak sandığı kollarından aldı. Gerçekten 
de olağanüstü derecede ağırdı, saf maundan yapılmış ve demir kilitlerle kapatılmıştı. 
Topuklular ve yas kıyafeti giymiş bir kadın tarafından taşınması kesinlikle 
amaçlanmamıştı , ama idare ederdi. Ciğerlerinin sıkışması - nereye gittiğini bilen ve 
kaybolursa ona yardım edebilecek tek kişiden ayrı kalma endişesi - fazla kilolarından 
çok daha kötüydü. 
"Zaman ayırdığın için çok teşekkürler. Buradan idare edebilirim” diyen Signa, 
geriye doğru sallanmasına ve kollarını sallamasına rağmen uzun adımlar atmaya 
çalışan Sylas'ın peşinden koşmadan önce görevliye tek söylediği buydu. Birkaç kişi 
yardım teklifinde bulundu, ancak kondüktör şimdiden son biniş için sesleniyordu ve 
Signa yalnızca kendisini ve eşyalarını olması gereken yere götürmeye ve şeytan Sylas 
Thorly'den ayrılmamaya odaklanabilirdi. Trene bindiğinde cildi terden parlıyordu ve 
nefesi o kadar ağırdı ki kimse onun gözlerine bakmıyordu. 
Eşyalarının ağırlığı altında bile, Signa trenin güzelliğine hayran olmak için biraz 
zaman ayırmak zorunda kaldı. Siyah demir tırabzanları ve iki yanında kırmızı deri 
banklar olan sağlam ahşap masaları ile beklediğinden daha güzeldi. Bileti, Sylas'ın 
pelüş kadife bir koltuğa uzanmış, çizmelerini tam karşısındaki bordo koltuğa uzatarak 
beklediği özel bir odayı gösteriyordu. Signa'ya bir bakış attı ve burnunu kırıştırdı. 
"Tanrım. Bir kadının bu kadar çok terleyebileceği hakkında hiçbir fikrim yoktu. 
Signa gerçekten bir cadı olsaydı, Sylas'ı diri diri haşlayabilirdi. "Bensiz koşmaya 
karar vermeseydiniz terliyor olmazdım, efendim." 
Bunun üzerine Sylas alay etti. Kötü, itici bir ses. "Beni dinlemediğini bilmeliydim. 
Dikkatinin dağılmasına izin vermeseydin, kompartımanımızın düzenini sağlamak için 
ilerlediğimi söylediğimi duyardın. 
Signa dilini ısırdı. Şimdi ona hatırlattığına göre, evet, Sylas'ın bir şey söylemiş 
olabileceğini hatırladı ve evet, başını salladı. Yine de sesini yükseltmesi gerekiyordu. 
Yanıt vermemeyi seçen Signa, valizini üstteki çöp kutusuna koymaya koyuldu. 
Göğüs ne kadar ağır olsa da, onu başının üzerine kaldırmaya çalışırken kolları 
titriyordu. Sylas'a sırtını dönmesi için bir bahane bulduğu için minnettardı ama 
manevrayı tam olarak beceremedi. Kasları dağıldı ve birkaç dakika boyunca zorlayarak 
ve ağrıyı görmezden geldikten sonra, sonunda ondan tamamen vazgeçtiler. 
Signa tökezledi, bir an için seyahat sandığı tarafından ezildikten sonra Ölüm'ü bir 
kez daha ziyaret edeceğine ikna oldu. Ama o düşemeden Sylas ayağa kalktı ve onu 

---

19 
arkadan destekledi. Signa, göğsünü sırtına bastırırken baştan ayağa kızardı. Bir erkeğe 
hiç bu kadar yakın olmamıştı. 
Sylas onun şaşkınlığını paylaşmıyor gibiydi. O hâlâ onun göğsünün sertliğine 
odaklanmışken, adam kenara çekildi ve valizi ondan alıp üstteki çöp kutusuna koydu. 
"Neden bu kadar ağır bir şeyi taşımayı seçtin?" O sordu. “Burada olmasaydım, o sandık 
yüzünün üzerine düşebilirdi. O zaman ne yapardın?” 
"Sanırım yüzsüz olurdum," diye yanıtladı kızarak. "Ve yine, sana yetişmek için 
yarışmak zorunda kalmasaydım onu taşımama gerek kalmayacaktı. Beni terk etmenden 
korktum." 
Sylas homurdanarak kendini koltuğa attı, bacaklarını dayanılmaz bir şekilde 
uzatmıştı. "Bana çok yavaş yürüdüğünü söylemeliydin. Bilseydim seni taşımayı 
düşünebilirdim. 
Onun dayanılmaz kişiliğinin sabrını sınamak için bir tür test olup olmadığını merak 
ederek onun karşısına oturdu. Dizlerini onunkine çarpmamak için bir arada tutarak , 
refakatçisine jilet gibi ince bir gülümsemeyle baktı ve "Biraz daha dik oturur musunuz, 
Bay Thorly?" diye sordu. 
Sylas kendine baktı. "Garip mi oturuyorum?" 
Tanrım, bu adamla başa çıkmak için güce ihtiyacı olacaktı. Signa gri çizmesinin 
burnuyla önce dizlerinden birine, sonra diğerine hafifçe vurdu - birbirlerinden çok 
uzaktaydılar. "Bu kompartımandaki tek kişi senmişsin gibi oturuyorsun." 
Göz kırpması yavaştı ve Signa anladığını bilse de kendini düzeltmedi ya da özür 
dilemedi. Sylas sadece güldü ve sanki kestirmeye niyetliymiş gibi gözlerini kapattı. 
"Kesinlikle öndesin." 
Terbiyeli olmak için elinden geleni yapmıştı ama bu adamda çileden çıkaran bir 
şeyler vardı. Mesafeliliği ve sürekli bakışıyla ilgili bir şey -sanki Signa'nın bir baş belası 
olduğuna çoktan karar vermiş gibi- bu tavırlarının değişmesine ve ağzından sert 
sözlerin çıkmasına neden oldu. Signa elbisesini tutup dizlerine kadar kaldırırken, 
Sylas'ınki gibi dağılmalarına yetecek kadar yer açarken kendini zar zor durdurabildi. 
"Görünüşe göre benim davranışlarım seninki kadar kusursuz. Senin durumundaki 
birinin daha kibar olmasını beklerdim.” 
"Peki bu hangi pozisyon olabilir, Bayan Farrow?" 
"Bir bayana eşlik etme pozisyonu." 
"Bir bayan?" Gözlerini araladı, onun yakışıksız duruşunu ve yüksek elbisesini 
değerlendirdikten sonra tekrar kapattı. "Bir tane bulduğumuzda bana haber ver, seve 
seve ona eşlik ederim." 
Onu boşver, dedi kendi kendine, dudaklarını yakabilecek bir gülümsemeye 
zorlayarak. Hanımefendi olacaksın. Dengeli, zarif ve ağırbaşlı. Ellerini birleştirip 
elbisesini düzeltti. 
Sakin numarası yapan Signa kompartımanlarını inceledi. Sylas'ın yanında içi şekerli 
yiyecekler ve unlu mamullerle dolu bir el arabası duruyordu. Tatlı deniz tuzu 

---

20 
şekerleme, kalın şurup ve altın ceviz damlayan kutulu yapışkan çörekler, erik reçeli 
sızan minik hamur işleri ve çok daha fazlası vardı. Gözlerini beslemekle o kadar 
meşguldü ki Sylas, "İlginizi bir mendille çekebilir miyim, Bayan Farrow? Sanırım 
dudağında biraz salya var.” 
Ona nefret dolu bir bakış atmamak için elinden gelen her şeyi yaptı ve sonra, 
"Bunlar bizim için mi?" diye sordu. 
Arabaya baktı ama gözlerinde hiç ışık parlamadı. Ne dudaklarında bir zevk, ne de 
midesinden kükreyen bir açlık vardı. Kompartımanla birlikte gelmiş olmalılar, dedi 
sadece. Düz. gerçek. Sanki önlerinde bir şeker ziyafeti yokmuş gibi. Signa kendini bu 
adamın insanlık dışı olup olmadığını merak ederken buldu. 
Bir Hanımın Güzellik ve Görgü Kuralları Rehberi, konu başkalarının önünde yemek 
yemeye geldiğinde önemli kurallar olduğunu iddia etti. Kullanılacak belirli çatallar ve 
belirli bir şeyler yeme düzeni vardı. Yine de Signa ikramları o kadar şiddetli bir şekilde 
özlüyordu ki midesi direnişini protesto etti. Yüksek sesle. 
Sylas'ın duymadığından emin olmak için dehşet içinde bekleyerek donakaldı. 
Ancak şans çok nadiren ondan yanaydı. 
Sylas öne doğru eğilip Signa'nın elini tutarken tek kaşını kaldırdı. Her iki eli de 
eldivenli olmasına rağmen, Sylas avucuna bir mendil kaydırdığında Signa kaskatı 
kesildi. 
Konuştuğunda sesi çekingendi. "Acı çekiyor gibi görünüyorsun." 
Parmaklarını mendile sımsıkı sardı, söylemek istediği milyonlarca şeyi düşündü, 
hiçbiri uygun ya da kibar değildi. Bunun yerine, “Büyük bir kahvaltı yaptım. Kendimi 
şımartmam kabalık olur.” 
Sylas'ın gülümsemesi bir tırpan gibiydi. Şaşırtıcı bir şey, sert ve yarık. Bir an orada 
ve sonra gitti. "Bu kadar çok yiyeceği ziyan etmek saldırganca olur, Bayan Farrow. 
Özellikle de senin için satın alındığında. Bay Hawthorne'a biraz saygı göster ve ye." 
Belki de Sylas en kötüsü değildi. Signa'ya tramvayı kendisine doğru çekmesinin iki 
kez söylenmesine gerek yoktu. Hemen parlak sarı muhallebi ve üstüne pudra şekeri 
serpilmiş sırlanmış çileklerden oluşan bir turtaya uzandı. Çatal-bıçak ya da tabak 
olmadığı için eldivenlerini çıkarıp yanına sıkıştırdı ve parmaklarıyla yemeye başladı. 
"O zaman Bay Hawthorne'a kabalık edecek misin?" lokmaların arasında Sylas'a 
meydan okudu, turtanın lezzetliliğinden inlememek için elinden gelen her şeyi yaptı. 
Signa bu kadar tatlı bir şey yemeyeli uzun zaman olmuştu. Bir dakika içinde parlattı ve 
doğrudan yapışkan bir çöreğe geçti. 
Sylas, sanki bir tane yemek hiç aklına gelmemiş gibi şekerlere gözlerini kırpıştırdı. 
Arabaya baktı, portakal marmelatı serpilmiş küçük bir çay keki seçmeden önce her bir 
öğeyi taradı. Yemek yerken duruşu daha az sert, kırışık alnı daha az asıktı. Çaylı kekini 
bitirir bitirmez, bir tane daha almak için arabaya baktı. 

---

21 
Bana Hawthorne'larla olan çalışmandan biraz daha bahset, dedi Signa küçük bir 
meyveli turta seçerken. Yeterince basit bir konu gibi görünüyordu, çok kişisel veya çok 
yorucu bir şey değildi. Buna rağmen, Sylas cevap vermeden önce tereddüt etti. 
"Eskiden karısıyla yakın çalışırdım ama Elijah benim varlığımdan haberdar olursa 
şaşırırım." 
"Seni bana eşlik etmen için gönderdi," diye ısrar etti Signa parmaklarını 
yalamamaya çalışarak. "Elbette kim olduğunu biliyor." 
Sylas, Signa'nın hayatında gördüğü belki de en büyük lokmayı aldı ve sonra, "Beni 
personelden biri gönderdi. Bay Hawthorne'un kızı, karısını öldüren aynı hastalıktan 
ölüyor - şu anda kimsenin adını bilecek durumda değil." 
Thorn Grove'da geleceğinin nasıl olacağını düşünürken ağzındaki şekerleme 
bahanesiyle mutluydu. Belki de bu yolculuk acımasız bir oyundan biraz daha 
fazlasıydı; belki de sadece Ölüm'ün oradaki herkes üzerinde hak iddia ettiğini bulmak 
için gelmişti. Belki de bu, ayrıntılı bir satranç oyunundaki bir sonraki hamlesiydi ve o 
bir piyon oynamaya takılıp kalmıştı. Ya da... belki de gerçekten ona kendini 
kanıtlamaya çalışıyordu. 
"Soru sorma sırası bende," dedi Sylas. "Thorn Grove'a gelmekle neye bulaştığının 
farkında mısın?" 
Yer hakkında çok az şey biliyordu ve sorusu sinir bozucu olsa da cevabını 
değiştirmedi. "Önemli değil. Gidecek başka yerim yok.” 
Sylas, uzaktaki taş döşeli sokakların yerini parlak bir okyanusa bıraktığı, yanındaki 
pencereye baktı. Merak etmesine neden oldu: Thorn Grove'a yakın bir okyanus olabilir 
mi? Ya da belki bir orman olurdu ya da genişleyen, inişli çıkışlı tepelerden başka bir şey 
olmazdı. 
"Senin gelişin Lillian'ın isteyeceği bir şeydi," dedi Sylas sonunda. "Bir yetimi 
reddedebilecek biri değildi." 
Yetim. Signa bu kelimeden nefret ediyordu - çoğu insan için kendisini ve 
durumunu bu kadar eksiksiz tanımlayan bir şey olmasından nefret ediyordu . "Ya 
malikanenin kendisi?" diye sordu konuyu değiştirmek için acele ederek. "Uzun süredir 
orada mı?" 
“Thorn Grove güzel bir yer. Bana nesiller boyu aktarıldığı söylendi. 
Signa bir turtayı bitirirken yüzünü buruşturmamaya çalıştı. O kadar eski yerler 
muhtemelen kaçınmaya çalıştığı ruhlarla doluydu. "Ve Bay Hawthorne bir iş adamı 
mı?" diye sordu düşüncelerinin oyalanmasına izin vermek yerine. "Bankacılıkta mı 
çalışıyor?" 
Sylas'ın dudaklarının kenarları kıvrıldığında şaşırdı. "Bankacılık değil, hayır. 
Hawthornes, ülkedeki en popüler centilmenler kulübünün sahibi. Üyeleri dükler ve 
kontlardır. Prensler bile, öyle duydum. Sadece en zengin ve en varlıklı insanlar. Bu onu 
meşgul bir adam yapıyor.” 

---

22 
Bunun üzerine Signa burnunu buruşturdu. Sadece varlıklı beyler için bir kulüp fikri 
saçma görünüyordu. "Kadınlar için de bir kulüpleri var mı?" 
Sylas'ın alnına kafa karışıklığı çizgileri kazınmıştı. "Kadınlar için? Tabii ki değil." 
"O zaman herkes için bir taneye ne dersin?" 
Daha fazla satır. "Onlardan da yok." 
"Bu utanç verici." Signa başını pencereye dayadı. "Daha kapsayıcı olsalardı, 
Hawthornes iki kat daha zengin olabilirdi." Sözleri daha kolay geliyordu çünkü bu 
kompartımanda Sylas'la bile rahattı. Kesinlikle kabaydı ama acımasız değildi. Ve geçen 
bir saat içinde kara kara kara düşünmesi önemli ölçüde iyileşmişti. "Bu da mı sizi 
ilgilendirir Bay Thorly? Kulüp?" 
Gözleri tramvay arabasına kaydı ve kalan eşyalara göz gezdirdi. "HAYIR. Bahçede 
çalışıyordum ama Bayan Hawthorne'un ölümünden sonra bahçe kapandı. O zamandan 
beri atlarla ilgileniyorum.” 
Signa, Sylas'ın çizmelerine baktı - çok iyi bir deriydi ve zamanını ahırda geçiren 
birinden bekleyeceği kadar yıpranmış değildi. Eldivenlerinin derisi de cilalı gümüş 
düğmeleri ve minik yakut kol düğmeleriyle ceketi gibi yeni görünüyordu. Yalan 
söylemek için bir nedeni yokmuş gibi görünüyordu ve yine de Signa, Bay 
Hawthorne'un onu alması için bir seyis göndereceğine inanmakta güçlük çekiyordu. 
Şimdilik, havayı bozmamanın daha iyi olacağına karar vererek yorum yapmadı. 
"Bahçeyi neden kapatsınlar?" Signa arabadan bir şekerleme daha aldı ve sırtını 
kadife koltuk minderine yasladı. Kanında heyecan yansa da, şeker onu yoruyordu ve ne 
zaman okyanusa baksa gözleri kapanıyordu. 
"Çünkü Bayan Hawthorne günlerini sık sık orada geçirirdi. Orada, çiçeklerin altında 
gömülü.” Sesinin düzgünlüğünde sakinleştirici bir şeyler vardı. Şaşırtıcı çekimler yok. 
Hiçbir duygu sızmıyor. Kendini içinde rahatlarken bulduğu sabit bir sükunet. 
"Ölümü hoş muydu?" Soru garip bir şekilde dudaklarında asılı kaldı ve bir an önce 
onu geri alabilmeyi diledi. Hoş, çok az kişinin ölümle bağdaştıracağı bir kelimeydi. 
Ama neyse ki Sylas onun ne istediğini anladı. 
"Sanırım bir çiçek solgunluğu gördünüz, Bayan Farrow? Lillian'ı izlemek böyle bir 
şeydi. Onu tanıyan herkesin değer verdiği güzel bir çiçek gibiydi. Hastalık bile onu o 
kadar çok seviyordu ki, onu biraz erteledi. Onu kendine istedi ve bu yüzden aniden 
hayatını çaldı. 
"Peki o hastalık neydi?" 
Kaşları indirildi. “Doktorların asla bir isim veremediği bir gizemdi. Lillian bir gün 
iyiydi, sağlıklıydı ve ertesi gün kan kusuyordu. Birkaç gün sonra konuşma yeteneğini 
kaybetti. Ağzı hastalıkla iltihaplanmıştı ve sonunda dilini bu hastalığa kaptırdı.” 
Signa, gözlerinin ucuyla Sylas'ın kıpırdandığını görebilse de tekrar pencereye 
döndü. "Seni kırdıysam özür dilerim." Sözleri samimi geliyordu. “Böyle konuşmalar 
uygun değil. Özür dilerim." 

---

23 
Signa'nın sımsıkı kenetlenmiş ellerinin elbisesinin kıvrımlarına gömülü olduğunu 
göremiyordu. "Alınmıyorum, efendim," dedi. "Sadece bazen kendimi ölümün neden bu 
kadar gereksiz yere acımasız olduğunu merak ederken buluyorum." 
Alnının çizgilerinde bir şeyler kıvrıldı. "Bence, onun kadar acı çeken biri için, ölüm 
bir erteleme gibi gelebilirdi." 
Signa sözlerde biraz gerçek bulmaya çalıştı. Ama tek görebildiği, Magda Teyzenin 
dudaklarındaki kan ve düşerken gözlerinin çukurluğuydu. Tek düşünebildiği, 
teyzesinin nefretinin onu nasıl öbür dünyaya gitmekten alıkoyduğu ve onu kim bilir ne 
kadar süre Dünya'ya bağladığıydı. "Belki," dedi neredeyse fısıltı gibi bir sesle, "ama 
bunun ölümü daha az acımasız yaptığına inanmıyorum." 
"Ve neden bunu söylüyorsun?" 
Ellerini kucağında kavuşturdu, sesine burukluk girmesine izin vermemeye 
çalışıyordu. "Çünkü ölüm yalnızca ölüler için bir ertelemedir, Bay Thorly. Geride 
bıraktıklarını pek umursamaz.” 
BEŞ 
Akçaağaç Yapraklarında Tuhaf Bir Şeyler Vardı. Thorn Grove'un çimenliğine 
dağılmış durumdakiler, Signa'nın daha önce gördüğü tüm renklerden daha koyuydu - 
bazıları kahve kadar zengin, diğerleri kurumuş kanın parlak kırmızısıydı. 
Trenle geldiklerinden beri ikinci vagonlarının geçtiği çukurlu yollar, bakımlı parke 
taşlarına dönüşmüştü, o kadar beyaz ve bozulmamıştı ki, sanki biri dizlerinin üstüne 
çöküp her taşı ovmuş gibi görünüyordu. Uzun, bakımlı çitler, malikaneye giden sonsuz 
yol boyunca sıralanmıştı, bazıları zarif spiraller şeklinde bükülmüş veya at ya da kuğu 
şeklinde kesilmişti. 
Thorn Grove'un dışı görkemliydi - anne babasının bir zamanlar sahip olduğunu 
hayal ettiği türden devasa, kumtaşı bir malikane, sonbahara geçişi karşılamak için 
sararmaya başlayan engebeli tepelerin üzerine kurulmuştu. Kendisinden en az üç kat 
daha büyük pencereler, yontulmuş kanatlı hayvanlar tarafından korunan sivri kırmızı 
çatılar ve yasemin ve sarmaşıklarla gerilmiş demir bir kapıdan koşan kaslı atların 
çektiği ince cilalı arabalar vardı. 
Düzinelerce insan çimlerin üzerinde dolandı. En güzel takım elbiselerini giymiş 
beyefendiler ve leydiler ve en göz alıcı koşuşturmacalar, parmaklarının arasında 
temkinli bir şekilde dengelenen şampanya kadehleri ve dillerinde kahkahalar eşliğinde 
malikaneye girip çıkıyorlardı. 
Magda Teyzeninkinden kesinlikle çok farklıydı; Signa'nın baktığı her yerde 
zenginlik vardı. Avluyu, altın halkalarla işlenmiş onurlu sütunlar çevreliyordu. 

---

24 
Malikanenin ikinci katında, bir balkonun üzerinde milyonlarca renkli narin vitray 
pencereler parlıyordu. Toprağın kendisi bile zengin görünüyordu ve çimenler nedense 
kapıların ötesinde uzanandan daha vahşi ve daha canlı görünüyordu. Görünürde hiç 
yabani ot yoktu ve tepelerde minik turuncu ve sarı kır çiçekleri açmış, uzaktaki sık bir 
ağaç korusuna -ormanın başlangıcına- doğru uzanıyordu. 
Hiçbir yer onun nefesini bu kadar derinden çalmamıştı; Signa kendini arabanın 
camına yaslanmış, manzara önünde açılırken camı buğularken buldu. Kendini bir bahar 
gölündeki minnow gibi hissediyordu, böylesine güzellikler arasında küçük ve 
önemsizdi. 
Araba durunca, tavırlarını hatırlaması ve acele edip etrafı keşfetmesi için kapıyı 
açmaması, bunun yerine arabacının aşağı inip kapıyı ona açmasını beklemesi için 
elinden gelen her şeyi yaptı. Bunu yaptığında, canlı sonbahar havası Signa'yı 
omuzlarından kavradı, özsu ve toprak kokusunu ve ayaklarının altında dönen 
yaprakları taşıdı. Koyu renk buklelerinin arasından sıyrıldı ve muhteşem malikaneye 
giden patikada ilerlerken onun selamını soludu. 
Devasa verandada bekleyen üç kişi uzaktan Signa'yı izliyordu - iri yarı yaşlı bir 
adam, kibar görünüşlü bir kadın ve şimdiye kadar gördüğü en sert ifadeye sahip genç 
bir adam. Genç adam, kendisine bir eldiven gibi oturan güzel bir lacivert takım 
elbiseyle Thorn Grove'un eşiğinde duruyordu, misafirlerin içeri süzülüşünü izlerken 
omuzları dikti. malikanedeki rahatlığından. 
Orada öylece dikilmesinin ona bir faydası olmayacaktı ama Signa bir an önce bir 
aynası olmasını dileyerek bir an daha bekledi. Büyük bir su birikintisi veya cilalı bir taş 
bile -yansımasını görebildiği herhangi bir şey- işini görürdü, böylece prezentabl 
görünmesini sağlayabilirdi. Yas elbisesiyle uğraştı, daha gösterişli olması için 
bombaziyi düzeltti. "Bu Bay Hawthorne olamaz, değil mi? Ah, çok genç görünüyor. 
Çabuk söyle bana, prezentabl mıyım? Dumanlı gri gözleri üzerinde yalnızca bir kez 
gezinen Sylas'a baktı. Sesindeki endişe biraz yumuşadı. 
"O Elijah değil," dedi. "Ve iyi görünüyorsunuz, Bayan Farrow. Ne kadar yol kat 
ettiğimizi göz önünde bulundurursak, bitkin bir halde varmanıza aldırış 
etmeyeceklerine eminim.” 
Bunun onu rahatlatmak için mi yapıldığını merak etti. "Bay Thorly, beni 
tanıştırırsanız çok makbule geçer." 
Ama Sylas başını eğerek geri çekildi. “Yapmasam daha iyi olur dediğimde bana 
inanın. Bay Hawthorne personele gelişinizi pek haber vermedi ve benim durumumda 
birinin sizin gibi bir bayana eşlik etmesi için gönderilmesini herkes hoş karşılamaz. 
Korkarım tanıştırma işlemlerini kendi başına halletmek zorunda kalacaksın.” 
Sylas zaten arkasındaki tepeden aşağı ve ahırlara doğru kaçmaya başladığı için 
daha fazla ayrıntı için baskı yapacak zaman yoktu. Göğsünde panikle düşen akçaağaç 
yaprakları arasında tek başına kalan Signa, yutkundu ve annesinin görgü kuralları 
kitabındaki giriş derslerini hatırlayarak endişesini bastırmaya çalıştı. 

---

25 
1. Bir kadın her zaman gülümsemelidir. 
2. Bir kadın kendisine sunulan eli asla sıkmamalı, samimi bir baskıyla kabul 
etmelidir. 
3. Bir kadın için uysallık ve alçakgönüllülük en saygın erdemlerden ikisi olarak 
kabul edilir. Her zaman uygulanmaları gerekir. 
Signa, üçüncü kuralın herkesin uyması gereken bir kural olduğuna inanmakta 
güçlük çekiyordu. Yine de, geleceği için deneyecekti. Elinde etek, Signa malikaneye 
giden yolu başladı. Meraklı gözler ve sivri fısıltılar onu takip etti ve adım adım, Signa 
yalnızca saklanabileceği yeterince derin bir delik isterken buldu. 
Bir gecede yas kıyafetleri içinde görülmek kabalıktı, ama başka seçeneği vardı? 
Yorum yapacak durumda olmasa da, yeni vasisinin böyle bir etkinlik düzenlemesi için 
kötü bir gün gibi görünüyordu. 
Kapıdaki genç adama yaklaştığında, Signa onun pürüzsüz yüzü ve yoğun 
gözlerinden onun tahmin ettiğinden daha genç, yirmili yaşlarının başında olduğunu 
görebiliyordu. Yakından bakınca Signa'ya bir tilkiyi hatırlattı, parlak yeşil gözleri 
dostçaydı ama ona yukarıdan bakarken biraz fazla şaşıydı. Güneş saçlarının rengini 
soldurmuştu. Kırmızı da değildi, sarışın da değildi ama tuhaf ve arada bir yerdeydi. 
Zengin bir hasat portakalı, pirinçsi ve parlak. Ona bakarken çenesinde bir pürüz vardı, 
açıkça hoşnutsuzluğunu gidermeye çalışıyordu. 
"Bayan Farrow?" diye sordu yanındaki yaşlı adam. İnce siyah bir takım elbise 
giymiş, şişman ve zeytin tenliydi. Dolgun siyah bıyıklarının altında bir gülümseme asılı 
kalsa da gözleri karanlık ve yorgun şeylerdi. "Hoş geldin. Ben Thorn Grove'un uşağı 
Charles Warwick. 
"Gelmiş olman bir mucize," dedi genç olanı, onu incelerken çenesini öne eğerek. 
"Babam bize daha bu sabah senden bahsetti. Hoş geldin kuzen. Ben Percy 
Hawthorne'um. 
Signa elini uzattı ve kuzeni bir an tereddüt ettikten sonra elini kabul edince, elinden 
gelenin en iyisini yaparak samimi bir baskıyla sıktı. Percy elini geri çekip arkasına 
sıkıştırırken dudaklarını ince bir çizgi haline getirdi. Belki de o zaman bu çok fazla 
baskıydı. Ya da belki yeterince samimi değil? Yoksa bu, reverans yapılmasını ve hiç el 
sıkışmamayı gerektiren bir durum muydu? Bir Hanımın Güzellik ve Görgü Kuralları 
Rehberi gerçekten daha spesifik olmalıydı. 
"Bizimle kalmanıza sevindik, Bayan Farrow." Signa, dikkatini yumuşak çilek sarısı 
bukleleri olan ve mavi unutmabeni rengi bir elbise giyen düzgün vücutlu bir kadına 
çevirdiğinde rahatladı. "Refakatçiniz yok mu?" Kadın sanki başka birinin gelmesini 
bekliyormuş gibi Signa'nın arkasına baktı. Kimse yapmayınca Signa'yı omzundan tuttu. 
“Boşver bunu. Ben Marjorie Hargreaves, efendinin kızının mürebbiyesiyim, şimdi de 
size. Odan zaten düzenli.” Sesi bir şarkı kadar yumuşaktı. "Bir şeye ihtiyacın olursa, 
seve seve..." Malikanenin girişine yakın bir yerde camlar kırılırken yerinden sıçradı, 
ardından kibarca söylemek gerekirse... sarhoş gibi gelen bir kahkaha geldi. 

---

26 
Percy'nin gözleri parladı, ama bu sadece bir an sürdü, sonra kendini düzeltti. 
"Warwick, 
eşyalarınızın 
derhal 
taşınmasını 
sağlayacak. 
Yerleşmekte 
sorun 
yaşamazsınız.” 
Marjorie ona onları Thorn Grove'a kadar takip etmesini işaret etti ve içeri girer 
girmez Signa kuzeninin haklı olduğunu anladı. Mülk, hayal edebileceği her şeyden 
daha büyüktü; onu atların olduğu bir bölmeye koyabilirlerdi ve o gayet iyi olurdu. Her 
şey Magda Teyzede yaşamaktan daha iyiydi ama Thorn Grove kendi seviyesindeydi. 
Yine de, kesinlikle bir sürü insan vardı. 
"Bay Hawthorne bir şeyi mi kutluyor?" diye sordu, bunun nadir görülen bir olay 
olduğuna dair bir işaret bulmayı umarak. Percy kaşlarını çattı ve cevap vermek için 
ağzını açmasına rağmen, Warwick hızlı bir şekilde araya girdi, "Şu anda umursanacak 
bir şey yok. Katılmak istiyorsanız, endişelenmeyin. Düzgün giyinip hazırlandığınızda 
gelecekte katılabileceğiniz pek çok suare olacak." 
Signa nemli elini elbisesine dokundurdu. Gel, dedi Marjorie nazik bir 
gülümsemeyle. "Yolculuktan sonra yorgun olmalısın." Başka bir çarpma sesiyle 
yerinden sıçradı, ardından ilerideki balo salonunda daha da gürültülü kahkahalar 
yükseldi ama gözünü bir kez bile Signa'dan ayırmadı. 
Ancak Percy'nin dikkati dağılmıştı. "Seni daha yakından tanımak için can atıyorum, 
kuzen. Thorn Grove'a hoş geldiniz.” Şapkası elinde, onu selamladıktan sonra 
topuklarının üzerinde döndü ve Warwick'in arkasından takip ettiği kırılan camın sesine 
doğru ilerledi. Ve Signa'nın meraklı zihni oyalanmasına rağmen, Marjorie 
düşüncelerinin iltihaplanmasına izin vermedi. 
Marjorie tekrar, "Gel," dedi. "Size süitinizi göstereyim." 
Marjorie, Signa'ya üç katlı devasa malikanenin ikinci katına çıkan iki büyük maun 
merdivenden birine kadar eşlik etti. Mürebbiye kibarca havadan sudan sohbet etti ama 
aşağıya bakmayı sürdürdü, aşağıdaki partiye gizlice göz atmak için boynunu uzattı. 
Marjorie'nin dikkati o kadar dalmıştı ki, budaklı bir ağacın dalları gibi görünecek 
şekilde yontulmuş bir tırabzana yaslanan ve iki merdivenin tamamını büken adamı fark 
etmemişti. 
Signa onu fark etti. Simsiyah saçları, uzun, sivri bir burnu ve yalnızca Marjorie'yi 
önemseyen uğursuz gözleri olduğunu fark etmişti. Yabancı onun elini tutmak için öne 
doğru eğildiğinde, Marjorie adeta kendi derisinden fırladı. 
"Nasıl bu kadar bulunması zor bir kadınsınız, Bayan Hargreaves?" Sesi alçak ve 
nahoştu, sanki boğazına düğümlenmiş bir şey hakkında konuşuyormuş gibiydi. Adam, 
Signa'nın o güne kadar gördüğü en kaliteli deriden ayakkabılar giymişti ve eritilmiş 
gümüş düğmeleriyle zengin siyah takımı özel dikim yapılmış gibi görünüyordu. Elinde 
sıkıca kavradığı bir baston vardı - bir kuş kafatası şeklinde oyulmuş pirinç saplı, 
büyüleyici bir gül ağacı parçası. "Her yerde seni arıyordum." 

---

27 
"Bana bir daha elini uzatırsan seni bu tırabzandan aşağı iterim, Byron." Marjorie 
elini çekti ve bunun yerine biraz güçle Signa'nın sırtına koydu. "Gel, Signa. Bu 
misafirlere aldırma. Üst katlarda yasak." 
"Ben misafir değilim, Bayan Hargreaves..." Adam tekrar denedi, ama Marjorie 
merdivenlerden yukarı çıkarken onu bir an bile ayırmadı, bu Signa'yı hayal kırıklığına 
uğrattı. Bulmacalardan hoşlanmazdı, çünkü onları çözmeye karşı kötü bir eğilimi vardı. 
Cevaplar önlerinde tüm çıplaklığıyla olsaydı, hayatın çok daha basit olacağına 
inanıyordu. 
Geleli sadece bir saat olmuştu ve Thorn Grove çoktan merakla dolmuştu. Bay 
Hawthorne'un onun gelişiyle aynı gün bir suare düzenlemesi bile tuhaftı, kendisine 
refakat etmesi için bir seyis çocuğu göndermiş olması ve gelişini son ana kadar gizli 
tutması bir yana. Ve bu kadar erken bir saatte, kahkahaların yankısı ve kırılan cam 
eşyalar arasında aşağıda neyi kutluyorlardı? Signa sormak istedi ama Marjorie'nin 
boynunda zonklayan gerginlik bunun doğru bir zaman olmadığı konusunda uyardı. 
Signa bir dilenciydi, seçici değil ve elindeki birkaç kartı dikkatli bir şekilde oynaması 
gerekiyordu. 
Cildi kaşındı ve bunun bir tür tuzak olup olmadığını merak etti. Death'in zekice bir 
hilesi. Elijah'ın onu kalması için davet edeceğini biliyor muydu? İpleri elinde tutan 
Ölüm müydü ve eğer öyleyse, nasıl? 
Signa'nın bir oturma odası, yatak odası ve kendi banyosunun tek bir süitte birleştiği 
neredeyse tüm evi büyüklüğünde bir alan olan Signa'nın yeni odasına varana kadar loş 
ışıklı koridorların uzun uzantıları arasında yürümek asırlar gibi bir şey aldı. . Oturma 
odasında, duvar kağıdı yeşilin çeşitli tonlarında güzel bir şekilde kafeslenmişti ve bir 
balkona açılan cam kapıların üzerine drapeli altın rengi kadife perdeler yerleştirilmişti. 
Zengin maun zeminler, zümrüt ve altınla süslenmiş büyük boy bir İran halısıyla 
kaplıydı ve Signa'nın tek istediği ayak parmaklarını halının içine kıvırmaktı. Ustalıkla 
oyulmuş sarmaşıklar ve bitkilerle süslenmiş kalın pervazlı tavan parlak beyazdı . 
Şöminenin üzerindeki ince cam vazolardan sarı şakayıkların çiçek açtığı şömineye 
uyuyordu. Etrafına pelüş okuma sandalyeleri özenle yerleştirilmişti ve arkasında 
pencereye yakın zarif bir ahşap çizim masası vardı. Perdelerin arasındaki boşluktan 
gelen ışık, sıcak ve davetkar bir ışık halesi gibi parlıyordu. 
Her şeyi içine alırken Signa'nın kalbi sıkıştı. Bu şimdiye kadar gördüğü en güzel 
yerdi ve bir şekilde ona aitti. "Bu akşam Bay Hawthorne ile görüşebilecek miyim?" diye 
sordu. "Burada kalmama izin verdiği için ona teşekkür etmek istiyorum." 
Marjorie, dikkati dağılmış Signa'nın ceketini çıkarmasına yardım ederken, "Efendi 
meşgul bir adam," dedi. Kadın onu dolaba koymak için hareket etti, ancak daha dikkatli 
bir incelemede belladonna meyveleri lekesini görünce burnunu buruşturdu ve çamaşır 
yıkamak için mantoyu kolunun üzerine örttü. "Ama ona seninle ilgili planlarından 
bahsedeceğim ve seni temin ederim ki sana iyi bakılacak. Sabah derslerinden sonra yeni 
elbiseler giyeceksin.” 

---

28 
Marjorie ile yüzleşmek için dönerken Signa'nın saçları yüzüne çarptı. Sesindeki 
heyecan filtrelenemezdi. "Derslerim?" 
Marjorie'nin kahkahası ipek gibi pürüzsüzdü. "Siz genç bir kadınsınız Bayan 
Farrow ve ben de bu mülkün mürebbiyesiyim. Daha önce eğitiminizin nasıl 
olduğundan emin değilim, ama buradayken, sizi evliliğe ve bir gün kendi evinizi 
yönetmeye hazırlamanıza yardımcı olmam çok uygun. Sanırım henüz ilk çıkışını 
yapmadın?” 
"Doğru varsayıyorsun." Yine o umutlu taraf vardı. Tam olarak özlediği şeyin 
kendisine sunulmasının heyecanı: Sosyeteye çıkış yapmak. Partilere katılmak ve 
yakışıklı talipler tarafından kur yapmak ve ardından arkadaşlarla çay eşliğinde 
dedikodu yapmak. Bunun düşüncesi bile kalbini patlatmakla tehdit ediyordu. Her şey 
orada, elinin altındaydı. 
"Öyleyse sana öğreteceğim çok şey var ve bunu yapmak için çok az zamanım var." 
Marjorie boştaki elini beline koydu, hâlâ gülümsüyordu. "Yarın başlayalım mı?" 
Her ne kadar yorgun olsa da, Marjorie izin verirse Signa şimdi işe koyulabilirdi. 
Kalbindeki bir çırpıntı onu sabırsız ve istekli yaptı. Ancak mirasını almasına daha altı 
ay vardı ve eğer bu mülkte yaşayacaksa -eğer istediği hayatın özgürlüğüne sahip 
olacaksa- o zaman Ölüm'ün eline geçemeyeceğinden emin olması gerekiyordu. Thorn 
Grove'daki herkes. Kendi ellerine de dikkat etmesi gerekeceğinden bahsetmiyorum bile. 
Şu anda kimseyi incitmeyeceklerini bilse de ellerini yine de arkasına koydu ve 
gülümsedi. "Yarın mükemmel." 
"Müthiş." Marjorie kolundaki ceketi düzeltti. "O halde gecenin geri kalanını 
yerleşmek için ayırabilirsin. Üst katlardan istediğinizi keşfedebilirsiniz, ancak konuklar 
buradayken birinci kattan uzak durmanızı rica ediyorum. Bu akşam yemek size 
getirilecek, bu yüzden lütfen rahatlayın. Eminim yorulmuşsundur.” 
O idi. Ama Marjorie, kapıyı arkasından sessizce kapatarak dışarı çıktığını 
gördüğünde, Signa pek rahatlayamayacağını biliyordu. Koridorda kadının ayak sesleri 
kaybolduğu anda, Signa kapıyı tekrar araladı. 
Ne de olsa Marjorie keşfetmesini önermişti. 
ALTI 
SIGNA, ZAMAN GEÇİRMENİN YOLLARINI BULMAYA YABANCI DEĞİLDİ. 
Günlerinde yapacak çok az şeyi ve konuşacak çok az şeyi kalmıştı, öğleden sonralarını 
pencerelerden dışarı göz atarak veya yaşadığı evin komşuları hakkında daha fazla şey 
öğrenmek için dışarıda dolaşarak geçirmişti. Bazıları diğerlerinden daha ilginçti. 
partnerleri uzaktayken yabancı bir şirkete gizlice girmek ya da bir arkadaşıyla çay 

---

29 
içerken en son dedikoduları paylaşmak, Signa açık bir pencerenin yanında yürürken 
tesadüfen kulak misafiri olur. Bu tür insanlarla hiç zaman geçirmedi ve topladığı 
bilgilerle çok az şey yapabildi. Ancak Signa için mesele her zaman hikayelerindeki 
boşlukları doldurmaktı. Kafasında oluşturduğu bulmacaları çözmeye ve asla yakın 
olmayacağı insanlar için zihinsel olarak hikayeler oluşturmaya kararlıydı. 
Thorn Grove zaten bir bilmeceydi ve onun araştırmaması için çok fazlaydı. Signa 
altmıştan geriye doğru saydı, sonra loş koridorlarda sürünerek, duvarlara yapışarak ve 
merdivene doğru sessizce yürürken gölgelerinin kendisini gizlemesine güvenerek. 
Teknik olarak, sahanlıkta kaldığı sürece hiçbir kuralı çiğniyor olmayacaktı. 
Signa çömeldi ve tırabzanı süsleyen işlenmiş dalların arasından aşağıya ve 
aşağıdaki gruba baktı. Bu açıdan, neler olup bittiğine dair yalnızca küçük bir an 
görebiliyordu ve bir piyano ve kemanın uğultusunun arasından sesleri duymak için 
kendini zorlaması gerekti. Toplantının ayrıntıları, parıldayan ışıklar ve altın duvarların 
ve gümüş servis tepsilerinin parıltıları içinde, parça parça aklına geldi. Köpüren 
şampanyayla dolu kristal flütler ve güzel elbiseler içindeki kadınlara ve düzgün fraklı 
erkeklere sunulan minyatür yaldızlı pastalar. Yemek yemeyenler ya içki içerek ya da 
balo salonunu saran müzik eşliğinde dans ederek oyalandılar. Ancak dansları hiç de 
beklediği gibi değildi. 
Signa'nın büyükannesi sık sık kızının partilere olan düşkünlüğüne dair hikayeler 
anlatırdı. Rima'nın Signa'nın babasıyla tanıştığı bir balodaydı ve büyükannesi her 
zaman Signa'nın da aynı tesadüfi kaderi paylaşacağına söz vermişti. Rima'nın 
nihayetinde hayatını çalan şeyin partilere olan sevgisi olduğundan asla bahsetmediler, 
bunun yerine yaşadığı zamanı romantikleştirmeye odaklandılar. Signa yıllarca 
annesinin hikayelerini dinlemiş, büyükannesi saçlarını tararken ya da onu yatağına 
yatırırken büyük bir yumuşaklıkla anlatmıştı, sanki hikayeleri yüksek sesle anlatmak 
onları hayatta tutacakmış gibi. Signa hikayeleri dinlemeye ve yakında Rima'nın izinden 
gideceğini hayal etmeye bayılmıştı. Ama genç hayatı umduğu gibi gitmemişti ve bu 
hikayeler şimdi onu ipek ve dantellerle süslenmiş, narin bukleleri ve yanaklarında 
rujları olan kadınlara karşı derin bir kıskançlıkla doldurmuştu. Onu bir valse 
sürükleyecek olan güzel yabancının nerede olduğunu merak etmesine neden oldular 
(yatak odasının dışında hiç dans etmemiş olmasına rağmen, elbette mükemmel olurdu) 
. 
Ama Rima'nın geride bıraktığı görgü kuralları kitabı bir partinin nasıl olması 
gerektiğine dair bir göstergeyse, Thorn Grove'da olan tamamen yanlıştı. Partilerin dans 
kartları olması gerekiyordu. Her dans için değişen müzik ve her biri için sayısız kural. 
Hiçbir kadın bir kadeh şampanyadan fazlasını içmemeli, bu kadar gürültülü gülmemeli 
veya bu kadar özgürce dans etmemelidir. Yine de Thorn Grove'da kimse görgü 
kurallarına aldırış etmezdi. 
Balo salonundan temiz hava almak için tökezleyerek çıkan ve kendilerini 
yelpazelerken hıçkıran kadınlar kızardı. Bu yelpazeleri, onları dansa çekmeye 

---

30 
çalışanların hevesli ellerini savuşturmak için kullandılar ve bunun yerine pembe 
kremalı ve altın ışıltılı gösterişli pastaları avladılar. Uzak bir köşeye sıkışmış iki kadına 
kimse aldırış etmiyor gibiydi, vücutları o kadar yakındı ki Signa'nın yanaklarına kan 
hücum etti; Hiç bu kadar içten kucaklaşan iki insan görmemişti. 
Ya görgü kuralları kitabı düşündüğünden daha eskiydi ya da bu kibar toplumdan 
uzaktı. 
Signa'nın kalabalıkta tanıdık bir yüz olduğunu fark etmesi biraz zaman aldı - Percy, 
içeriden tezahüratlar yükselirken eli bir şampanya flütüne dolanmış, balo salonunun 
dışında dikiliyordu. Herkesin dikkati dağılmışken, Signa daha iyi bir görüş açısı için ilk 
basamaktan aşağı indi. Bir sandalye arkalığının en yüksek noktasında duran, sandalye 
devrilirken dengede duruyormuş gibi yapan bir adamı zar zor seçebiliyordu. Adam 
alkışladı, herkesin dikkatini çekmesini istedi. Partinin konukları gösterisinden keyif 
alıyor gibi göründüğü gibi, kendisi de eğleniyor gibiydi. 
Ancak Percy ters ters bakıyordu. Yanındaki, daha önce Marjorie'nin elini tutan uzun 
burunlu yaşlı adam da öyleydi. Byron. Percy, "Birinin buna bir son vermesi gerekiyor," 
dedi. İfadesi o kadar şiddetliydi ki, Signa karışmaması gerektiğini bildiği için odasının 
güvenli ortamına geri dönmeyi düşündü. Ama yine de kimse onu fark etmemişti ve 
merakı onu yerinde tutuyor, gözlemlemek için gölgelere daha da yaklaşıyordu. 
"Birimiz gösteri yaparsak daha kötü olur," dedi adam, Percy uzanamayacağı bir 
adım atarken dudakları incelmişti. 
“Daha kaç ay durup izlemeliyiz? Bu fantezide oynamasına daha ne kadar izin 
vermeliyiz? Babam çocuk değil ve bu ev de sirk değil! Yarım yıl oldu amca.” Percy'nin 
yumruğu o kadar sıkıydı ki, kristal flütünü o anda yere vurmasaydı elinde paramparça 
olabilirdi. Siyah saçlı adam içini çekip birkaç adım geri çekilirken Percy, sandalyede 
oturan adam da dahil olmak üzere merakla kendisine bakan tüm gözlerin dikkatini 
çekmek için öne atılırken Signa artık onun Elijah Hawthorne olduğunu anlamıştı. 
Pembe yanaklı ve parlak gözlüydü, uzun boylu, söğüt gibi bir yapısı ve sarı dalgalı 
bir kafası vardı. Onda bir ihtişam, gülümsemesiyle dünyayı yarabilecek biri olduğunu 
gösteren bir coşku havası vardı. Kontlar ve prenslerle arkadaşlık eden ve bir şekilde 
onlardan bile daha büyük görünen biri. 
"Evimizde ne kadar zaman geçirdiklerini göz önünde bulundurursak, 
misafirlerinize birkaç söz söylemenin kibarlık olduğunu düşündüm, Peder." Percy'nin 
gülümsemesi, Elijah'ın yanından bu kadar ciddi bir şeyi gözlemlemek zorunda kalmaya 
tamamen ilgisiz görünen bir oda dolusu konuğa bakarken zayıftı. "Merhum annemin 
bu devam eden kutlamasına geldiğiniz için hepinize teşekkür etmek için bir dakikanızı 
ayırmak istedim." 
Müzik sakinleşirken Elijah sandalyeden indi, gözleri şaşkınlıkla nefesi kesilen 
oğlunun üzerindeydi. 
"Annem son günlerinde yemek yiyemediğine, dans edemediğine, neşelenemediğine 
ve nefes bile alamadığına göre, eminim hepinizin bunu sonsuza dek yaptığınızı takdir 

---

31 
ederdi." Percy omuzlarını dikleştirdi. "Ve onun ölümünü birlikte kutlamaya devam 
edebilmemiz için onun onuruna bu suareleri düzenlemeye devam ettiği için babama 
teşekkür ederim." Tost için şampanya flütünü kaldırdı. 
Thorn Grove lordunun konuşmasını bekleyen kimse hareket etmeye cesaret 
edemedi. Oğlunu patlamasından dolayı cezalandırmak ya da bu utanç verici durumu 
bir şekilde düzeltmek. Ama bunun yerine Elijah, üzerinde minyatür bir kek olan bir 
tabak buldu ve tabağı eline aldı. Eldivenlerinden birini çıkarıp tatlıyı parmaklarıyla aldı 
ve oğluna yaklaşırken bir ısırık aldı. Elijah, gözlerini kırpıştıran herkesin kaçıracağı 
kadar hızlı bir şekilde kalanını Percy'nin ağzına tıkıştırdı. 
"Gel Percy." İlyas güldü. "Fazla gerginsin. Tek bir gece dinlenmek çok mu kötü 
olur? 
Percy tökezleyip pastayı tükürüp dudaklarındaki pembe kremayı hırlayarak 
sildiğinde, Signa'nın göremediği bir kalabalığın nefesi kesildi. Percy'nin babasına ne 
dediğini duyamadı; Elijah'dan uzaklaşmadan önce sadece ağzının kelimeleri tükürmek 
için hareket ettiğini görebiliyordu. 
Percy geri çekilirken kahkahalar yükseldi ve Elijah bir kadeh daha şampanya almak 
için elini uzattı. "Şimdi," dedi sandalyeye geri adım atarken -müzik yeniden yükseliyor, 
sanki hiç bir ritmi kaçırmıyormuş gibi- "nerede kalmıştık?" 
Percy hızla odadan çıktı ve Byron ona doğru uzanırken merdivenlere doğru fırladı. 
O kadar hızlıydı ki, Signa'nın ayağa kalkacak vakti bile olmadı, onu fark etmeden 
gölgelerin arasına çekilemedi. Percy'nin acı gözleri Signa'nınkilere takıldı. 
"Seni tekrar görmek güzel, kuzen." Signa'nın henüz üstünü değiştirmediği siyah 
elbisenin üzerinden bakarken, titreyen yumruklarını durdurmaya çalışarak, sıktığı 
dişlerinin arasından konuştu. Partinin tadını çıkarmaya mı geldin? 
"Üzgünüm. Daha önce hiç top görmemiştim ve ben... düşündüm ki... sadece nasıl 
bir şey olduğunu görmek istedim.” Signa'nın çenesine buzlanma bulaştığını söyleyecek 
cesareti yoktu. Neredeyse hiç sesi yoktu; Sanki bir fısıltıdan daha yüksek herhangi bir 
şey onu kırabilirmiş gibi geliyordu. 
Percy aynı sorunu paylaşmıyordu. Sesi, yoluna çıkan herkesi vurmaya hazır dolu 
bir tabanca gibiydi. "Eh, artık şimdi biliyorsun. Annem aylar önce öldü ve o zamandan 
beri bu saçma partileri veriyor. Bazen günlerce sürerler. Ya da keyfine vardığında ve 
herkesi dışarı çıkardığında saatler. Bu sosyal tırmanış sapkınlarının zamanlarını 
değerlendirecek daha iyi bir şeyleri olmadığı gerçeği olmasa, insanların neden ortaya 
çıkma zahmetine girdiğini merak ederdim. 
Signa, konuşmanın stresi atmasına mı yardımcı olduğunu yoksa daha da mı 
biriktirdiğini anlayamıyordu. Her iki durumda da, onu durdurmanın uygun olmadığını 
düşündü. "Üzgünüm..." diye başladı, adam elini kaldırırken sözünü kesti. 
"Önemli değil kuzen." Çenesindeki buzlanmayı silerek onun yanından geçti ve 
merdivenlerden yukarı çıktı. "Bunu Thorn Grove'a hoşgeldin olarak düşün." 

---

32 
YEDİ 
PERCY'NİN OYALANMADIĞI İÇİN BİR RAHATLIK OLDU. Onu nasıl teselli 
edeceğinden bihaber olan Signa, kafasını boşaltması gerektiğini mırıldanarak 
merdivenlerden çıkarken sadece seyretmişti. Oyalanmamanın en iyisi olduğuna karar 
verdikten sonra - başka biri tarafından gözetleme yaparken yakalanmamak için - Signa 
saklandığı yeri gölgelerde bıraktı. Tanık olduğu tuhaf durumdan kendi kafasını 
temizlemeye çalışmak için odasına dönmeye her türlü niyeti vardı. Ancak sahanlığa 
adımını attığı anda gözlerinin kenarlarında parlak beyaz bir leke parladı. 
Göğsünde korkuyla döndü, görüşünde netlik kırpıştırdı. Tekrar baktığında hiçbir 
şey yoktu. 
Belki de düşündüğünden daha fazla yorulmuştu. Sonuçta uzun bir yolculuk 
olmuştu. 
En azından, koridorlarda volta atarken, sonsuz bir koridor labirenti gibi görünen bir 
yerde odasını bulmaya çalışırken kendi kendine söylediği buydu. Thorn Grove tahmin 
ettiğinden daha ürkütücüydü. Kollarını ovuşturdu, ayaklarını her seferinde bir adım 
öne çıkmaya zorladı. 
Malikane alt katta kalabalık olmasına rağmen, Signa ikinci katın derinliklerine 
indikçe malikane daha boş ve kasvetli hale geliyordu. Yaldızlı pastalar görünmüyordu 
ve uzaktaki bir kemanın hafif uğultusundan başka bir şey yoktu. Yanından geçerken 
yansımasını gölgeleyen beyaz mermer sütunlar gitmişti. Yerlerinde Signa'ya kuş 
yuvalarını hatırlatan garip demir aplikler vardı. Tırabzan boyunca uzanan dallar gibi, 
içlerinden uzanan birkaç kalın dal benzeri demir parçası ve her birinin ortasında 
yükselen loş bir mumla karmaşık bir şekilde tasarlanmışlardı. 
Arkasına baktı ve yine beyaz bir leke görüşünün hemen dışında titreşti. Signa bu 
kez bir yüz gördüğüne yemin edebilirdi. 
Nefesini tutarak bir anda arkasını döndü. Eğer bu bir ruhsa, umarım onu fark 
ettiğini fark etmemiştir. İlerlemeye devam ederek, onu görmezden gelmeye ve odasını 
tekrar bulmaya kararlıydı. Yine de, her biri yaldızlı bir çerçeveyle süslenmiş ve bir 
zamanlar Thorn Grove'da yaşamış olması gereken bir kişiyi gösteren, kendisinin iki katı 
büyüklüğündeki sonsuz tablo duvarlarının yanından geçerken cildindeki serin vızıltıyı 
görmezden gelmek zordu. Bunların sayısı pek de güven verici değildi; bu mülk 
kesinlikle ruhlarla kaynıyordu. 
Saçları neredeyse Percy'ninki kadar turuncu olan, iyi dekore edilmiş bir adamın 
resmine geldi. Bir omzunda bir tüfek asılıydı, diğer eli ise bir tüfeğin arkasına 
dayanmıştı. Tablo, yanmış pekmez rengi iki deri kanepe ve sol duvarı tamamen 
kaplayan küflü kitaplarla dolu rafların olduğu geniş bir odanın yanında asılıydı. 

---

33 
Signa kalın kırmızı halıyı geçerek raflara gitti ve ciltlerden birini aldı, bunun 
finansla ilgili bir kitaptan başka bir şey olmadığını görünce hayal kırıklığına uğradı. En 
son ne zaman kitaplarla çevrili olduğunu hatırlamıyordu -belki son amcasıyla yaşadığı 
zaman?- ve huysuzca kitabı rafa geri itti. 
Sonra, etrafa mürekkep kavanozları ve parşömen yaprakları serpiştirilmiş büyük bir 
gül ağacı masayı inceledi. Gazete kupürleri de vardı. Bazıları Grey's Gentleman's Club 
ve Lillian Rose Hawthorne için bir ölüm ilanı hakkında. Parşömene dokunduğu anda 
kağıttan yosunlar fışkırdı ve parmak uçlarında kıvrıldı. Hiç bu kadar hızlı bir şey 
düşürmemişti. 
Elini göğsüne bastıran Signa, bu kadar aptalca davrandığı için sessizce kendine 
küfretti. Ruh, Signa'nın onu görebildiğini henüz fark etmemiş olsa bile, şimdi kesinlikle 
biliyordu. Daha dikkatli olması gerekiyordu. 
Masası ve defterleriyle birlikte odanın Elijah'ın çalıştığı yer olması gerektiğine karar 
veren Signa, başka hiçbir şeye dokunmadan ofisten ayrıldı. Koridora adımını atar 
atmaz vızıltı, karıncalanma hissi derisine bir sivrisinek gibi geri döndü ve bir sonraki 
portrenin yanından geçerken portrenin gözlerinin her adımını takip ettiğine yemin 
edebilirdi. Bu duyguya aşinaydı ve herhangi bir parçası olmayı reddetti, özellikle de 
normalleşme olasılığı bu kadar yakınken. Onu kavramaya kararlı, acele etti. Yine de 
hangi yöne dönerse dönsün koridorlar uzuyordu. Onların içine girmeye cesaret ettikçe, 
tüyleri diken diken oldu. Sadece arkasında kimsenin olmadığını bulmak için döndü. 
İnsan yok. Ruh yok. Azrail'in kendisi bile değil. 
Bu senin kafanda, dedi kendi kendine. Bu kadar büyük bir malikaneye alışık 
değilsin. 
Signa hayatı boyunca pek çok ruh görmüştü -aslında çok fazlaydı- ve onların 
yanında olmanın insanı ateşin bile hafifletemeyeceği şekilde yoracağını ve üşüteceğini 
biliyordu. O anda iliklerine işleyen aynı soğuktu. 
Yan odadan gelen bir soğuk onu bekliyordu. 
Kapının dışındaki resim soluk tenli ve güneş patlaması gibi saçlı bir kadına aitti. 
Gülümsemesi sıcak ve zengindi, ancak Signa'nın bakışlarını kaçırmasını imkansız kılan 
gözleriydi - bir mavi, bir ela. Kendininkine o kadar benziyordu ki, Signa kendini derin 
bir nefes alırken buldu. Hiç onun gibi gözleri olan birini görmemişti, böyle bir şeyi 
hayal bile etmemişti. 
Signa kapı koluna uzandı ama teni pirinç demire değdiği anda, arkasındaki bir 
odadan ıslak öksürüğün korkunç sesini duydu. Ona doğru döndü ve bir anda 
vücudundaki soğukluk paramparça oldu, büyü bozuldu. Sıcaklık tenine geri sızdı, ama 
yine de titriyordu. Kendisi gibi aşağıda partide olmayan başka kimlerin yukarıda 
olacağını merak etti. Merakı ölünün çekişinden daha güçlü olan Signa, sesin geldiği 
kapıya gitti ve kapıyı çalmadan iterek açtı. 
Rengi bir yana, süit kendisininkine benziyordu - şöminenin üzerindeki cilalı fildişi 
manto altında kükreyen bir ateşin altın ışıltısıyla dökülen soluk maviler ve gümüşler 

---

34 
içinde güzel bir okuma odası vardı. Alan güzeldi, ama belki biraz soğuktu. İçinde 
yaşanmış gibi de görünmüyordu. Okuma masasında kitap yoktu, masanın üzerine 
saçılmış tüy kalem veya parşömen de yoktu. Bitişikteki yatak odasına yaklaşırken 
adımlarına dikkat ederek zemini yavaşça geçti. Kapı açıldı ve ne kadar sessiz olmaya 
çalışsa da içerideki her kimse onu duydu. 
"Oradaki kim?" 
Signa, odaların arasındaki eşikte havada asılı kaldı. Yatakta, iskelete yakın, kimsesiz 
bir kız vardı; cildi o kadar şeffaftı ki hayatında hiç güneş görmemiş gibiydi. Kızın 
saçları kurumuş samanın uçuk sarısıydı, rengi solmuştu. Gözleri, sanki biri içlerini 
oymuş, onları boş, dipsiz şeylere oymuş gibiydi. Kız kaşlarını çattığında, kafatasının 
tüm hatları görülebiliyordu. 
"Sen kimsin?" Kız kaşlarını çattı, dudakları kışın solmuş bir gül gibi pembenin en 
solgun tonuydu. 
"Sen Elijah'ın kızı olmalısın." Signa odaya girdi ve kapıyı kapattı, ürkütücü koridoru 
ve onu bekleyen ruhu geride bırakmak için bir bahane bulduğu için memnundu. "Hasta 
olduğunu duydum." Gerçi durumun ciddiyetinin tam olarak farkında değildi. 
Kızın gülüşü kırılgandı. “Benim bir adım var. Ben Blythe.” Bakışları hiç yorulmasa 
da kendini yastıklarından kaldıracak enerjiye sahip görünmüyordu. "Odamda ne 
yapıyorsun? Hizmetçilerin izinsiz girmesi yasaktır.” 
"Özür dilerim ama ben hizmetçi değilim. Ben senin kuzeninim, Signa Farrow. 
Kaçmak için bir bahane bulmanın zor olmayacağını biliyordu. Blythe, Ölüm'ün kapısını 
çalana kadar çok az itmeye ihtiyacı varmış gibi görünüyordu ve Signa, bunda herhangi 
bir rol oynamayı reddetti. Yine de Blythe ile ilgili bir şey Signa'nın ayaklarını yere 
sabitledi. Belki de bunun nedeni, Signa'nın kendi yaşındaki bir kızla en son yıllar önce, 
Charlotte Killinger'ı tanıdığı zaman konuşmasıydı . Ya da belki de Blythe'ın 
gözlerindeki çaresizlik ve onun da Signa kadar arkadaşa aç görünmesiydi. Sebep ne 
olursa olsun, Signa kaldı. 
"Burası oldukça kasvetli," dedi Signa, herhangi bir Ölüm belirtisi bulmak için 
gölgeleri tararken duraksayarak. Onu göremeyince rahatladı, tatmin oldu. "Bir pencere 
açayım mı?" 
"Tek başıma pencere açamayacağımı mı düşünüyorsun?" Signa'yı kovmak için 
hiçbir çaba sarf etmemesine rağmen, Blythe'ın her bir sözü keskin ve zehir gibi 
ölümcüldü. Signa, Blythe'den bir ilahi söylemesini isteyebileceğinden ve kızın bunu bir 
şekilde bir silah gibi kullanacağından şüpheleniyordu. 
Signa'nın buna söyleyecek hiçbir şeyi yoktu. Yanlış bir nefes, büyük olasılıkla 
kafasının boynundan kopmasına ve pencereden dışarı atılmasına neden olacaktı. Cevap 
vermek yerine sayvanlı yatağın kenarına oturdu. Merakı, insanın kahveden aldığı vızıltı 
gibi, parmak uçlarının seğirmesine ve elbisesinin eteğinde oynamasına neden oluyordu. 
Signa kuzenini gözden geçirerek değerlendirdi. Soluk ten, asık suratlı gözler, narin 
vücut... Ama Blythe ölüm gibi kokmuyordu. Çürüklüğün ve hastalığın bozulmuş 

---

35 
tatlılığı gibi kokmuyordu. Tırnakları çatlamıştı ama sarı ya da gri değildi. Ve zehirlerine 
ve üzerlerine ağırlık yapan yorgun gölgelere rağmen dev mavi gözleri sisten arınmıştı. 
"Neden hastasın?" diye sordu. 
Blythe, "Ne kadar cesursun," diye alay etti. "Bunu bilseydik, belki de bütün gün bu 
yatakta mahsur kalmazdım." Başını bir yastığa koydu ve içini çekti. "Tanrı beni refakat 
etmesi için katlanılabilir birini göndermelerinden korusun." 
Signa, Blythe'ın onu kimsenin göndermediğini bildiği ve ona bir yumruk atmak 
istediği gibi belirsiz bir izlenime kapıldı. Bunu duymazdan geldi ve kendisininki gibi iki 
renkli gözleri olan kadının tablosunu düşünerek kapıya doğru baktı. Signa dalgın 
dalgın, "Bu kadar büyük bir yerin, ziyaret eden bu kadar çok insan varken bile bu kadar 
boş hissedebileceğini hiç düşünmemiştim," dedi. "Bu katta başka kim yaşıyor? 
Karşınızdaki odada birinin olduğunu duyduğumu sandım." 
Hava o kadar soğuktu ki Signa, Marjorie'nin paltosunu almasına izin vermemiş 
olmayı diledi. Blythe'ın gözleri saplanmaya hazır buz sarkıtlarıydı. 
"Yapamazdın," diye fısıldadı. "Anneme ait. Yıllardır kimse oraya girmedi.” 
Signa, Ölüm'le kendisi kadar yakından ilişkili olmayan biri için bu sözlerin ne 
anlama gelebileceğini düşünemeden, "Ait olduğunu mu kastediyorsun, değil mi? 
Annen Lillian Hawthorne muydu? 
Bu sözler Blythe'ın buzlarını eritip onu boğmaya yetti. Hayalet gibi bir beyaza 
döndü; dudakları bile solmuştu. Ağzı sanki konuşacakmış gibi açıldı ama şaşkınlık 
sözlerini durdurdu. Signa'nın kabalığını fark etmesi çok uzun zaman aldı. 
Ah, Blythe, öyle demek istemedim ki... Blythe onu yataktan tekmeleyip topuğuyla 
Signa'nın uyluğunu ezdiğinde, özür dilemek üzereydi ki. 
"Çıkmak!" tükürdü. "Seni kötü kız, odamdan çık!" 
Signa, duyarsızlığı için kendine küfrederek yataktan fırladı. "Üzgünüm!" Elini 
Blythe'ın omzuna koymak için uzandı. "Ben öyle demek istemedim ki..." Sözleri yine 
kesildi ama bu sefer ani bir nefes alışıyla oldu. Elini Blythe'ın üzerine koyduğu an, tek 
görebildiği Blythe'dı ve tek hissedebildiği... Eh, bunu nasıl tarif edeceğini tam olarak 
bilmiyordu. Daha önce deneyimlediği hiçbir şeye benzemiyordu - onu oraya bağlayan 
ve nefes almasının düzensiz olmasına neden olan her şeyi kapsayan bir duygu. 
Bu duygu her neyse, Blythe onu paylaşıyor gibi görünmüyordu. 
"Defol buradan," diye hırladı Blythe. "Seni aptal kız, defol..." Gözleri fal taşı gibi 
açıldı ve birdenbire iki büklüm oldu, şiddetli bir ıslak öksürük nöbeti tarafından ele 
geçirilirken göğsü takırdıyor ve vücudu titriyordu. Blythe ağzını çarşafla kapatarak 
koyu kırmızıya boyadı. Her öksürükte çarşaflar daha da koyulaşıyordu. 
Odaya bir serinlik dalgası yayılırken Signa'nın ensesindeki tüyler diken diken oldu. 
Bu soğukluğun neyi, kimi getirdiğini gayet iyi biliyordu ve içinde bir öfke alevlendi. 
"Oh hayır, yapma," diye homurdandı Signa uyararak. Belki de gelmekle aptallık 
etmişti. Belki de her şey gerçekten onu daha fazla lanetlemek için bir hileydi. Ne olursa 
olsun Signa, Ölüm'ün gelişini doğrulamak için oyalanmadı. Bunun yerine topukları 

---

36 
üzerinde döndü ve bacaklarının onu taşıyabildiği kadar hızlı koştu - koridordan aşağı, 
merdivenlerden aşağı ve bulabildiği ilk hizmetçiye. Blythe'ı kurtarma ve Ölüm'ü 
durdurma şansı olana kadar. 
Tek ihtiyacı olan altı ay dayanmaktı. Altı ay olmasına rağmen Thorn Grove'a 
Ölüm'ü getirmeden bir gün bile dayanamadı. 
SEKİZ 
Neyse ki, SIGNA FARROW O GECE KİMSEYİ ÖLDÜRMEDİ. 
Blythe'ın odasına saatlerce girip çıkan insanların ardından, işler yoluna girmeye 
başlamıştı. Signa, odasının Blythe's'in odasının hemen aşağısında olduğunu görünce 
şaşırarak yatak odası kapısındaki çatlaktan izledi - ya ruhlar ya da kendi paranoyası, 
yolunu kaybetmesine neden olmak için daha önce onunla oynuyor olmalıydı. 
Şimdi Signa koridora baktığında, Blythe'ın kapısının dışındaki mum ışığında 
yalnızca bir avuç silüet oyalanıyordu. Ölüm'ün aralarında olup olmadığını anlamak için 
gözlerini kıstı, onun yokluğunu görünce rahatladı. Ancak orada Signa'nın tanışmayı 
giderek daha fazla merak ettiği biri daha vardı: Elijah Hawthorne. Sırtı Signa'ya 
dönüktü ama onu daha önce görebildiğinden daha fazla görebiliyordu. Aşırı derecede 
uzun ve ürkütücü derecede zayıftı, sarı saçları herkesinkinden daha parlaktı. Belki de 
yıldız ışığından bile daha parlak. 
Signa daha iyi görebilmek için kapısının önünden uzun bir adım attı ve ayağı 
döşeme tahtalarına bastığı anda o kadar yüksek sesle gıcırdadı ki, Elijah ve 
hizmetkarlar sustular ve sesin kaynağını bulmak için döndüler. Signa hareket 
edemiyordu. Gözleri ona takılınca nefes bile alamıyordu. Elijah'dan dört uzun adım 
atması yeterliydi ve Elijah sonunda onun yüzünü net bir şekilde görebilmişti. 
Sert bir yüzdü. Daha önce tanık olduğu coşkudan eser bile olmayan yorgun bir 
kadın. Bunun aynı adam olduğuna bile inanmak zordu. 
"Bu kim?" Hizmetçilerle konuşurken sesi sertti, sadece kenarlarından geçen bir 
bulamaçtı. Sonra Signa'ya döndü. "Sen kimsin?" 
Cevap veren Marjorie oldu, Bay Hawthorne'un arkasından çıkıp onu omzundan 
sımsıkı tuttu. "Bu Signa Farrow, yeni koğuşunuz." Marjorie'nin ona dokunuşunda 
tanıdık bir şeyler vardı. Rahat bir şey. Signa, bir mürebbiye ile işvereni arasında 
tamamen yersiz bir şey olduğunu fark etti. 
Benim koğuşum mu? Marjorie içini çekerken Elijah sallanan vücudunu duvara 
dayadı. Signa'ya attığı bakış tamamen özür diler gibiydi. 
"Evet efendim. Senin koğuşun. Ona yazdığınız mektupla daha bu sabah mı geldi? 

---

37 
"Ah, şu koğuş." Elijah duvardan kurtularak, göğsü o kadar sıkı ki patlayabileceğini 
sandığı, elinden geldiğince dik duran Signa ile kendisi arasındaki geri kalan boşluğu 
kapattı. 
"Merhaba efendim." Sesi, demek istediğinden daha yumuşak, görgü kurallarının 
bile gerektirdiğinden daha zayıftı. Bu yüzden biraz daha yüksek sesle denedi. 
"Misafirperverliğini takdir ediyorum." 
Elijah yüzünü buruşturdu ve gözlerini kıstı, avucunu şakağına bastırdı. "Sessiz kız. 
Ölüleri uyandırmaya mı çalışıyorsun?” 
Böylesine saçma bir soruya neredeyse hiç cevap bulamayınca kekeledi. "A-aksine, 
efendim, onların uyumasını tercih ederim." 
Elijah, Signa'ya bakabilmek için bir adım daha yaklaştı. Bunu yaptığı anda, bir nefes 
tıslaması ile geri düştü. "Tanrım. Gözlerin." 
Signa irkildi ve elini altın rengi gözün hemen altına, yanağına bastırdı. Yeterince 
tipik bir tepkiydi - sürprize alışıktı. Ama Elijah şaşırmışa benzemiyordu; neredeyse 
korkmuş görünüyordu. 
"Sizi rahatsız ederlerse üstlerini örtebilirim, efendim," dedi, dönüp bir çeşit kumaş 
aramaya hazırlanırken. Gözlerinin etrafını saracak herhangi bir şey. Ama bir tane 
bulmak için odasına çekilemeden, Elijah onun bileğini tuttu. 
“Bana günahlarımı göstermeye mi geldin, çocuğum? Sen benim geçmişim misin, 
bana musallat olmak için mi buradasın? Bana ne yaptığımı hatırlatmak için bir hayalet 
mi?” Sözleri nefes kesiciydi. Signa hemen salondaki portreyi hatırladı ve portredeki 
kadının Lillian olduğunu anladı. Peki ya onu o odaya çağıran ruh? Onu takip eden kişi. 
O da Lillian mıydı? 
Elijah'ın arkasında, Marjorie'nin omuzları çöktü. "Kızı bırak Elijah. O hayalet değil. 
O sadece karının kanını paylaşıyor.” 
O zaman yüzü daha da soğudu, her bir çizgi cam gibi keskindi. Yavaşça, onun 
üzerindeki tutuşunu bıraktı. Lillian'ın altın rengi buklelerinden çok daha koyu olan 
saçlarını ve çok daha solgun olan tenini inceleyerek Signa'yı değerlendirmek için bir 
dakika daha ayırdı. "Beni affet," dedi, ses tonu af dilemekten uzaktı. "Çok fazla içmiş 
olabilirim. Bir an, senin bir zamanlar tanıdığım biri olabileceğini düşündüm. Ama 
benim korumam olduğun doğruysa, o zaman bu kadar mantıksız bir saatte ayakta 
olduğun için seni cezalandırmak benim görevim sanırım. 
Boğazındaki yumruyu yutmak imkansızdı. Her nasılsa, Signa bunun etrafında 
konuştu. "Uyumakta biraz zorlandım. Blythe'ın…” Sağlıklı olduğundan emin olmak 
istedim. Canlı? "Güvende, gece için." 
Elijah'ın ağzı gerildi. "Kızımla tanıştın mı?" Bu Marjorie'yi de şaşırtmışa benziyordu. 
Kadının gözlerinin köşeleri kırıştı. 
"Kısacası efendim. Öksürük duydum ve onu kontrol etmek için içeri girdim. 
"Demek ondan yardım alan sensin o zaman." 

---

38 
Belki de yapılacak en dürüst şey olmasa da Signa, Blythe'ın öksürük krizinin onun 
yüzünden olduğu kısmını atlayarak başını salladı. 
"Öyleyse, bir şey duyarsanız tekrar yaptığınızdan emin olun." Elijah artık ona 
bakmıyordu. "Şimdi yat, çocuğum. Sadece hayaletler için yapılmış bir saate 
yaklaşıyoruz.” 
Signa titredi. "Evet efendim." 
Ayrılırken yine duvar boyunca kendini destekledi ve Marjorie'nin ona attığı sert 
bakış, Signa'ya da aynısını yapması gerektiğini söyledi. Odasının kulpunu çevirdi ve 
içinde gözden kayboldu. Tuhaf bir şekilde, oturma odasının pelüş halısının üzerinden 
geçip yatak odasına girerken Signa'nın aklında kalan, Elijah'nın onu nasıl yakaladığının 
anısı ya da onun gözlerine verdiği tepki değildi. En son söylediği şuydu: "Yalnızca 
hayaletler için yapılmış bir saat." 
Sayvanlı yatağının kenarına oturdu. Seyahat sandığı yanında duruyordu, hâlâ 
sımsıkı kapalıydı. Eşyalarını bu kadar uzun süre kapalı tuttuktan sonra, sandığı 
açmaktan başka bir şey istemiyordu. Ama ne kadar denerse denesin, Signa kapıyı açıp 
açmaya kendini ikna edemedi. Bu geceden sonra, Thorn Grove'daki zamanının 
kısalacağından hiç şüphesi yoktu. Signa'nın güvenebileceği bir sabit varsa, o da nerede 
olursa olsun Ölüm'ün onu bulacağıydı. Nasıl ve neden olduğunu ya da o gösteriyi 
izleyip gülerken ve eğlenirken tüm bunların onun işkencesini uzatmak için tasarlanmış 
ayrıntılı bir oyun olup olmadığını bilmiyordu. 
Yine de öğrenecekti. Ve bu yaptığı son şey olsa bile onu durduracaktı. 
Signa ağlama sesine ve pencereden içeri uçuşan akçaağaç yapraklarının hışırtısına 
uyandığında büyü saatinin geç saatleriydi. Kapıyı açık bıraktığını hatırlamıyordu ama 
açık asılıydı, yağmur ve nemli toprak kokusu taşıyordu. 
Signa geceye bakmak için kendini yatağın sıcaklığından kurtardı. Dakikalar geçip 
de ağlama geri gelmeyince pencereyi kapattı ve yatağına geri döndü. Yine de kibrinin 
üzerinden geçerken göz ucuyla aynadaki yansımanın hareketsiz kaldığını fark etti. 
Boynu karıncalandı, görüntünün bir ışık oyunu olduğunu umarak aynayı incelemek 
için durdu. Ama yansıması ona baktığında, kenarları bulanıktı ve Signa'nın 
dudaklarında kıvrık bir gülümseme yoktu, bunun bir oyun olmadığını biliyordu. 
Signa, beyaz bir ışığın sızıp kapının altından sızdığı makyaj masasından kendini 
atarken çığlığını bastırdı. Bunun daha önceki ruh olduğunu hemen anladı ve bu sefer 
onu gördüğü inkar edilemezdi. 
Signa paltoyla ya da çizmelerle uğraşmadı, hiç vakit kaybetmeden kapıyı açıp 
koridorda ışığı takip etti. Artık ruh görülebildiğini onayladığına göre, Signa'nın onunla 
yüzleşmekten başka seçeneği yoktu. Eğer yapmazsa, canavarca şeyin onu hiç rahat 
bırakacağını kim bilebilirdi. 
Dikenli Koru, merdivenlerden hızla aşağı inerken adımlarının ağırlığından 
gıcırdamadı ve ön kapıyı soğuk geceye doğru açarken menteşeler sessizdi. Derhal 

---

39 
kollarını etrafına doladı, çünkü ince beyaz geceliği, her yanı saran soğuğun tenine 
işlemesini engelleyemedi. 
"Merhaba? Burada kimse var mı? Adım adım, uyuşmuş ayaklarını derisini yiyip 
kemiklerini kemiren çığlıklara doğru zorladı. Ağlama ne kadar yüksek olursa, Signa'nın 
altındaki dünya o kadar kurudu. Bir akçaağaç üzerindeki yosun kuruyarak koyu 
kahverengiye dönerken, düşen yapraklar ani bir rüzgarla solup dağıldı. Sanki yeryüzü 
onu ileride olacaklar konusunda uyarıyor ve geri dönmesi gerektiğini söylüyordu. Yine 
de Signa, sesin kaynağını görene kadar hareket etmeyi bırakmadı. 
Yarı saydam tenli ve yumuşak beyaz saçlı bir kadın, rüzgarın vücut bulmuş hali 
gibi arkasından sürükleniyordu, bir ağacın dirseğinin altında oturuyordu, alçakta asılı 
ay kadar gümüş rengi bir elbise giymişti. Signa yaklaşıp ona bakmak için kafasını 
kaldırdığında ruhun çığlıkları kesildi. Ruhun gözleri vücudunun üzerinde gezinerek 
değerlendirirken, Signa'nın ayak sesleri ölü çalılar boyunca sendeledi. Korkunun 
kendisini pençelediğini ve onu koşmaya zorladığını göstermemeye çalıştı. 
Ruh herhangi bir uyarıda bulunmadan -sessizce- ileri doğru kaydı ve Signa geri 
çekilmeye çalıştığında yerden ölü kökler koptu ve onu sımsıkı tutmak için bileklerinin 
etrafında kıvrıldı. Ruh üzerinde süzülürken titreyerek ve şansına küfrederek sırt üstü 
yere düştü. 
Pürüzsüz teni ve gevşek dalgalar halinde düşen soluk saçları olan ruh güzeldi. Ama 
Signa ona ne kadar uzun süre bakarsa, ruhu da o kadar grileşiyordu, mavimsi siyah 
dudaklar ve tırnaklar buna uyuyordu. Yine de Signa'nın geri çeviremediği gözleriydi - 
bir mavi ve bir ela. Onunki gibi iki farklı renk. Signa'nın o gün erken saatlerde gördüğü 
portredeki kadın gibi. 
Lillian Hawthorne. 
Signa bu kadar yakından bakıldığında, ruhun ağzının bir kabustan fırlamış gibi 
olduğunu görebiliyordu, irin ve diş etlerini saran kanayan yaralarla doluydu. Dili sanki 
yanmış gibi işe yaramaz mor bir lapaya dönmüştü. Lillian konuşmaya çalıştı ama tek 
yapabildiği inlemekti ve Signa canavara ondan uzaklaşması için ne kadar yüksek sesle 
bağırırsa, canavar da o kadar yüksek sesle inledi. 
Lillian, Signa'yı kapmak ister gibi uzandı ama Signa tırnaklarını köklere batırdı ve 
onları ayak bileklerinden kopararak kopardı. Öfkelenen Lillian, Signa ayağa kalkarken 
çığlık attı. 
"Benden uzak dur!" Signa ona hırladı. Ruh, Signa'nın sesindeki çeliğe irkildi. Ancak 
duraklama yalnızca geçiciydi ve Lillian kaşlarını çatarak yeniden ileri atıldı. 
Signa bir avuç toprak almak için eğildi ve onu ruhun yüzüne fırlattı. "Kim olduğun 
umurumda değil, beni rahat bırak!" Tüm Thorn Grove'u uyandırmamak için bağırmak 
istediği sözleri tıslayarak söylemesi gerekiyordu ve bunun için de ruhtan nefret 
ediyordu. "Beni rahat bırak yoksa cesedini bulurum ve sen bir kül yığınından başka bir 
şey olmayana kadar onu yakarım!" 

---

40 
Lillian kiri silkelerken, kararmış dudakları Signa'nın alaycı olduğunu düşündüğü 
bir ifadeyle kıvrıldı. Ancak tehdit onu uzak tuttu. 
"Ne istiyorsun?" Signa homurdandı. "Beni neden buraya çizdin?" Lillian, Signa'nın 
dahil olmak isteyeceği biri değildi ve yine de Lillian, kabul edilebilir ki, Signa'yı 
fazlasıyla meraklandıracak bir şekilde ölmüştü. Ve merak aç, ısrarcı bir şeydi. 
Lillian'ın ruhu tereddüt etti, sonra onun siyah dudaklarını işaret etti. 
"Konuşamıyor musun?" diye sordu Signa ve ruh soluk dalgalarını homurdanarak 
salladı. Signa'nın konuşamayan bir ruh gördüğü ilk sefer değildi. Bazı sokaklar, 
hakkında daha fazla şey bilmek istemediği eski savaşlardan kalma askerler veya 
savaşçılarla doluydu ve çoğu zaman ruhların göğüsleri veya yüzleri delik deşik 
oluyordu. 
"Ben senin kim olduğunu biliyorum." Signa kendi güvencesi için birkaç adım geri 
çekildi. "Az önce evin içinde beni bekleyenin sen olduğunu biliyorum. Benden ne 
istiyorsun?" 
Ruhların nefes almasına gerek yoktu ama görünüşe göre bu kadın derin bir nefes 
alıyor ve sabrını toplamaya çalışıyordu. Signa'ya doğru hareket etmedi ama bir ağaçtan 
zayıf bir dal kırdı. Signa bir an kaçmayı düşündü ama Lillian, Signa'nın etini şişlemek 
yerine yere çömeldi, toprakta açık bir yolu tekmeledi ve dalı yeryüzüne sözcükler 
yazmak için kullandı. Bitirdiğinde, Lillian dalı fırlattı ve işini işaret etti. 
Signa, meraklılığının bir gün mahvolacağını bilmesine rağmen , mecbur kaldı ve 
kelimeleri okudu. Bunu yaptığı anda midesi bulandı ve bir açıklama için Lillian'a baktı. 
Ruhun bedeni uçlarda küçük duman lifleri gibi titriyordu. Signa'nın ruhları gördüğü 
yıllar ona bir şey öğrettiyse, o da ruhların özgürce dolaşamayacaklarıydı. Öldükleri 
yerden ne kadar uzağa giderlerse, Dünya'da kalmak için o kadar çok mücadele ettiler. 
Açıkçası, Lillian'ın ruhu geçtiği yerden çok uzaktaydı ve burada geçirdiği zaman 
azalıyordu. Arazinin dışındaki ormana doğru çekildi, ta ki ondan geriye kalan tek iz 
toprağa kazıdığı kelimeler kalana kadar: 
Bahçeme gel ve onu kurtar. 
Signa, Lillian'ın Blythe'den bahsettiğini hemen anladı. 
Ölüm'ün peşinde olduğunu kanıtladığı Blythe. 
Signa'nın açıklayamadığı nedenlerle bağlı hissettiği Blythe. 
Blythe, ölümü söylentileri artıracak. Kimin ölümü, Signa'yı kaybetmeyi göze 
alamayacağı başka bir evden daha uzaklaştıracaktı. 
Gerçek şuydu: Blythe'ın ölmesini engelleyebilseydi, Ölümü de durdururdu. Onu 
yenecekti. Ve eğer bunu başarabilirse, belki de sonunda onu rahat bırakır ve özlediği 
hayatı yaşamasına izin verirdi. Onunla ya da bu korkunç ruhlarla bir daha asla 
uğraşmak zorunda kalmayacağı, gölgelerin dışında bir hayat. İnsanlarla, partilerle, 
arkadaşlıklarla ve onun olabileceği bir hayat. 
Kendini bir ruhla pazarlığa sokmak aptalcaydı, eğer bu Ölüm'ü yenmek anlamına 
geliyorsa, Signa ne gerekiyorsa yapardı. 

---

41 
DOKUZ 
MARJORIE, SIGNA'NIN YEM GİYİMİNİN yakında geçmişte kalacağına dair 
SÖZÜNE DOĞRUYDU. 
Modist, kumaşlarla dolu bir sandığı Signa'nın süitine sürükleyerek şafak vakti 
geldi. 
Signa göz açıp kapayıncaya kadar uyumuştu ve -geçtiği birkaç günlük seyahat ve 
önceki geceyi perili olarak geçirmiş olması gerçeğiyle birleştiğinde- günün geri 
kalanında yatakta kıvrılmaktan başka istediği çok az şey vardı. . 
Ta ki bugünün derslerinin başlangıcı olduğunu hatırlayana kadar. 
"Şimdi gel, Signa. Böyle bir saatte ancak ölüler uyur.” Marjorie, modacının 
arkasından giderken içini çekti. “Efendi, ortalıkta Azrail gibi görünmene izin 
vermeyecek. Gardırobunuza biraz renk katmamızın ve sizi sezona hazırlamamızın 
zamanı geldi.” 
Signa, dirilmiş ölüler gibi dirildi, uzuvları ağırdı ve gözleri uyanmakta olan güneşe 
karşı yanıyordu. Yatağa düştüğünden beri sadece dakikalar geçmiş gibiydi . Lillian'ın 
ruhuyla tanışma talihsizliğini yaşayalı sadece birkaç dakika olmuştu. Yine de yeni 
giysiler vaadiyle bütün uyanıklığını topladı ve ayaklarını sürüyerek oturma odasına 
girdi. Marjorie'nin Signa'nın yeni leydisinin hizmetçisi Elaine olarak tanıttığı hoş bir 
genç kadın, modist bir mezurayla beline bakarken Signa'nın koyu dalgalarını yüzünden 
taramaya başladı. 
Modiste yaşlıydı, yüzünde yaşadığı yıllar kadar çok kırışık vardı. Boncuk gibi 
kahverengi gözleri yuvarlak gözlüklerle kapatılmıştı, ancak kadının Signa'ya ne kadar 
yakından eğildiği ve kasetteki sayıları okumak için eğildiği göz önüne alındığında pek 
yardımcı görünmüyorlardı. 
"Çok zayıfsın kızım," diye kükredi kadın. "Göğüsleri olan bir daldan başka bir şey 
değil." 
Signa, yüzündeki utancı görmelerine izin vermemeye kararlı bir şekilde pencereye 
doğru döndü. Sırf geceliği, kaburgalarının keskinliğini pek gizlemedi ve endişeli ellerini 
kaburgalarının üzerinden geçirdi. Marjorie onlara da baktı, derisinden çıkıntı yapan o 
çok keskin kemikler. Signa, Magda ile yaşayarak elinden geleni yapmıştı, ancak 
mirasına tek başına erişemeyecek kadar gençti ve Magda'nın oradan aldığı mütevazı 
harçlık, doğruca kumarhanelere gitti. Signa açlıktan ölseydi, o kadın muhtemelen mutlu 
olurdu. Tek umursadığı -velilerinin çoğunun umursadığı tek şey- Signa'nın servetinden 
nasıl pay alacağıydı. 

---

42 
"Önlüklerde yer bırakın," dedi Marjorie, gözlerini Signa'nın kaburgalarından 
kaçırarak ve Elaine'in saçını düzeltmesine yardım ederek meşgulmüş gibi yaparak 
terziye. "Birazdan bebek yanaklı olacak." 
Terzi memnuniyetle homurdandı. Bir deri cep defterine Signa'nın ölçülerini not 
ettikten sonra, geniş bir renk yelpazesindeki kumaş örneklerini Signa'nın yüzüne tuttu. 
Signa'nın yansımasının bir önceki gece olduğu gibi kendi kendine hareket etmeye 
başlamasını yarı yarıya bekleyerek kendine kaçamak bakışlar attığı süslü gümüş bir 
aynanın önünde çalışıyorlardı. Ayak tabanlarında olduğu gibi tırnaklarının altında da 
toprak vardı. Modist kaşlarını çatarak onları incelerken, cehalet numarası yapmak için 
yapabileceği tek şey buydu. 
Signa bir gardırop yaptırmanın maliyeti hakkında çok az şey bilse de tahmin 
edebiliyordu. Ve şimdiye kadar herhangi bir koruyucunun onun için harcadığından çok 
daha fazlaydı. Elijah, Signa'nın yas kıyafetlerinden kurtulmasını gerçekten istemiş 
olmalı. Marjorie allık, şampanya ve deniz salyangozu gibi yumuşak tonlarda nefesini 
tutarken, Signa'nın gözleri orman kadar koyu yeşillere ve kan kadar derin ve zengin 
kırmızılara kaydı. Yine de fikirleri hakkında hiçbir şey söylemedi, çünkü moda 
hakkında ne biliyordu? Topluma uyum sağlamak istiyorsa kararları vereceğine ve 
şikayet etmeden donuk tonlara razı olacağına kesinlikle Marjorie'ye güvenmeliydi. 
Mütevazı ayrılırken arkasında bir elbise bırakmıştı; mavi kurdeleli ve beyaz dantelli 
soluk sarı bir günlük elbise. Signa şatafatına karşı çıkmak istedi ama Elaine ona yardım 
ederken kollarını kaldırdı. Eğer tarz buysa, bunun kendisine uygun olup olmadığı veya 
ne kadar rahat olduğu önemli değildi. 
Elaine korseyi bağlarken Marjorie, "Şimdilik bu kadarla yetinmek zorunda," dedi. 
"En azından seninki yapılana kadar." 
Signa'nın elbise için düşünebileceği en nazik kelime iğrençti. Thorn Grove'un 
durumu göz önüne alındığında, sürekli olarak neşeliydi. Yürüyen bir muza benziyor 
olabilirdi ama yine de dilini tuttu ve bir kere taktıktan sonra şikayet etmedi, sadece 
"Peki bu elbiseler ne zaman hazır olacak?" diye sordu. 
Marjorie'nin gülüşü kibar ve ağırbaşlıydı, bir Leydinin Güzellik ve Görgü Kuralları 
Rehberi'nin böyle olması gerektiğini belirttiği bir ders kitabı örneği. Signa daha sonra 
aynalama alıştırması yapmayı aklına not etti. “Modist, çabuk iş yapar. Şimdi gel, ders 
zamanı. Usta bizi oyalanırken görse kellemi alırdı.” 
Elijah'yı gördüklerinden, Signa bundan oldukça şüpheliydi. Her şeye rağmen, 
birkaç düzine portrenin gözleri tarafından takip edilme hissinden kaynaklanan teninin 
karıncalanmasını görmezden gelmeye çalışarak, odadan çıkıp koridorda Marjorie'yi 
takip etti. 
En alt seviyeye indiklerinde karıncalanma durdu ve Signa, Thorn Grove'un o sabah 
yeni bir yer gibi hissettiğini görünce rahatladı. Koridorları dolduran müzik ve balo 
elbiseleri ve hemen arkalarında oyalanan kahkahalar gitmişti. Onların yerinde kalan, 
bir süpürgenin mermeri sessizce süpürmesiydi. 

---

43 
Signa, malikaneye hakim olan tuhaf dekoru inceleyerek merdivenlerde çok uzun 
süre oyalandığında Marjorie, "Unutma, oyalanmak yok," diye dürttü. Bir ağaçtan 
oyulmuş gibi görünen merdiven. Kuş yuvası şeklinde demir aplikler. Ve Signa 
bakmaya devam ederken, bir tanesi de tilki kafası şeklindeydi ve kolları sivri uçlu bir 
avizeydi. 
Burayı kim tasarladıysa garip bir ruhtu. Bu evin perili olması için yalvaran bir ruh, 
diye karar verdi Signa. 
Kesinlikle isteklerini yerine getirmişlerdi. 
Signa, Marjorie'yi salona kadar takip ederken bir önceki geceki musallatlığının 
yorgunluğunu hâlâ vücudunda hissedebiliyordu - sitedeki diğer odalar kadar büyük 
ama belki de iki cumbalı penceresiyle daha iyi aydınlatılan bir oda. Duvarlar, Signa'nın 
berbat elbisesinden bile daha parlak bir tereyağı sarısıydı ve ışığı yakalamak için 
mükemmeldi. Daha erkeksi ikinci katla tamamen uyumsuz olan kadınsı dokunuşlar 
odayı süsledi. Pervaza oyulmuş zarif ağırşaklar, parlak desenli bir kilim ve dantel 
süslemeli zarif çiçekli yastıklar vardı. Percy ve Blythe bu minderlerin üzerine oturup 
dumanı tüten çaylarını yudumlıyorlardı. 
Blythe, solgun teni ve çökük bedeniyle bir önceki geceden daha iyi görünmüyordu 
ama gözlerinde bir keskinlik vardı. Kanepeye oturup çayını yudumlamak ve fincanı 
dudaklarına her kaldırdığında elleri titrese de odasında tek başına kalmama arzusu. 
Percy, Marjorie'nin şaşkın gözleri kıza dikildiği anda, "Sevgili kız kardeşim, kendini 
gençleşmiş hissederek uyandığını söyledi," dedi. "Biraz temiz hava ve arkadaşlığın ona 
iyi geleceğini düşündüm." 
Marjorie'nin ağzı gergin bir çizgi halini aldı. Yine de Marjorie tartışmak yerine 
döndü ve pencereleri açarak taze esintinin içeri girmesine izin verdi. "Pekala öyleyse. 
Belki de haklısın.” 
Signa, kuzenlerinin yanında daha dik durdu. Thorn Grove'da bir gün ve daha 
şimdiden ikisi üzerinde korkunç bir ilk izlenim bıraktığını hissetti. Ağır göz kapakları 
ve esneme dürtüsü arasında çabalasa da kendini onlara kanıtlamak istiyordu. 
İnatçı, korkunç yaşlı ruhlar. Lillian'ı, ölüleri ya da derslerinden ve şimdi birlikte 
yaşadığı yeni ailesinden başka bir şey düşünmek istemiyordu. Çalışmak, onları 
etkilemek ve hayatının bir sonraki aşamasına geçmeye hazır olduğunu kanıtlamak 
istiyordu. Yaşayanlarla çok daha fazla, ölülerle çok daha az bağ kurmayı umduğu bir 
yer. 
Saçlarını omuzlarının arkasına atarak yeniden odaklandı ve kuzenlerine gülümsedi. 
"Bu sabah ikinizin de iyi olduğunu gördüğüme sevindim." 
"Sen de," dedi Percy, Blythe çay fincanını tabağının üzerine koyup kucağında 
dengede tutarken. 
"Daha önce bir mürebbiyeniz oldu mu, Bayan Farrow?" diye sordu Marjorie, 
Signa'nın önündeki küçük, yuvarlak bir pufun üzerine otururken. 

---

44 
Marjorie ona bir bakış fırlattığında Blythe bir yudum daha alırken, "Tavırlarına 
bakılırsa, öyle olmadığını varsayıyorum," diye mırıldandı. 
"Seninkinin daha iyi olduğunu mu iddia ediyorsun?" mürebbiye sordu. 
Blythe yüzünü buruşturdu ve Signa sıcak ve yakıcı bir utanç dalgası hissetti. Yine 
de Blythe'ın sözlerinin isabet ettiğini görmesine izin verirse lanetlenecekti. "Geçmişte bir 
mürebbiyem oldu," dedi Signa onlara. "… Açık ve kapalı." 
Marjorie bu cevap hakkında ne düşünürse düşünsün, ona ihanet etmemişti. Peki ya 
dersler? 
Düzgün bir ders almasının üzerinden ne kadar zaman geçtiğini itiraf etmek yerine, 
Signa, "Okuyabiliyorum ve harfleri biliyorum. Aritmetik de.” Kimsenin ona bundan 
daha fazlasını öğretecek kadar uzun süre kalmadığını düşünürsek, sadece temel şeyler. 
Marjorie'nin dudakları imrenilecek bir gülümsemeyle kıvrıldı. Peki ya müzik? 
Nadiren çaldığını itiraf ederek kuzenlerine onunla alay etmeleri için fazladan yakıt 
vermek istemeyen Signa, "Sanırım harika bir dinleyiciyim," dedi. 
Percy dirseğiyle onu dürterken Blythe öksürerek kendi kıkırdamalarının arasında 
onu susturdu. 
Marjorie, her iki Hawthorn'u da görmezden geldi. Gerektiği gibi not edildi. O 
zaman neden oradan başlamıyoruz? Deşifre ve piyano dersleriyle.” 
Sinir bozucu olsa da Signa, hayatı boyunca kuzenlerini görmezden gelecek kadar 
alay konusu olmuştu. Başını salladı ve bunun yerine bir gün sahip olacağı malikanede 
bir piyanonun sırasına oturup mükemmel bir zarafetle çaldığını hayal etti. Ancak, 
Signa'nın omurgasında bir serinlik dalgası sarsıldığında hayali kısa sürdü. 
"Bayan Farrow?" Marjorie'nin sesi mesafeliydi. 
Signa, Lillian'ı göremedi ama hafif bir ağlama sesi dikkatini çekmeye çalıştı. 
Ruh yok, dedi Signa kendi kendine, duymamış gibi yaparak. Geleceğini düşün. 
Çıkış yapmak için harcamanız gereken çalışmalardan. Normal insanlar ölülerle 
konuşmaz, Signa. 
Yine de dinlemeyi bırakamadı. Görünüşe göre diğerleri de sesi duymuşlardı, çünkü 
Blythe hareketsiz kalmıştı. Porselen fincan elinden kaydı ve kucağına düştü, sıcak çay 
elbisesini lekeledi. Percy, tıpkı Marjorie gibi, sarsılarak doğruldu. 
"Aman Tanrım, Bayan Hawthorne!" Mürebbiye, Percy'ye işaret etti. "Kız kardeşinin 
odasına dönmesine yardım et ve Elaine'i getir. Blythe'ın yeni bir elbise giymesi 
gerekecek. Hazır gelmişken, zamanını da daha iyi kullan, Percy. İkiniz de çok dikkat 
dağıtıcısınız.” 
Marjorie, Signa'ya dönmeden önce, gözleri hâlâ şaşkın ve endişeli olan kız 
kardeşinin odadan çıkmasına yardım etmesi için Percy'yi bekledi. "Şimdi o zaman, 
bütün bunları boşver ve sese aldırış etme. Sadece rüzgar ." Signa'nın elinden tuttu ve 
onu, muhtemelen Magda Teyze'nin tüm evi kadar, hatta daha fazlasına mal olan güzel 
bir kuyruklu piyanonun parlak siyah sırasına götürdü. Üzerinde en ufak bir toz bile 

---

45 
yoktu. "Yılın bu zamanı her zaman daha gürültülüdür. Görünüşe göre şeytanın kendisi 
dışarıda dolaşıyor.” 
Signa, başını sallamaktan başka çaresi olmamasına rağmen, sesle rüzgarın hiçbir 
ilgisi olmadığını çok iyi biliyordu. Marjorie sırtını dikleştirip boynunu uzatırken, 
Signa'nın ellerini tuşların üzerindeki başlangıç konumuna yerleştirirken, oturduğu 
yerde kendini küçültme dürtüsüyle mücadele ederek oturdu. 
"Şimdi," dedi Marjorie, "ölçeklerinizi çalışarak başlayalım." Zaten ağrıyan Signa'nın 
kemikleri bu kadar sert bir duruşa itiraz etti. Ama vizyonunu hayata geçirmek ve 
toplumdaki yerini güvence altına almak için gereken buysa, bunu yapardı. Signa ilk 
tuşa bastı ve parmağı ıslanınca yüzünü buruşturmak zorunda kaldı. Piyanoda hiçbir 
şey olmadığı için her santimi kasıldı, kasları gerilmişti. Yine de parmağını 
kaldırdığında, parmağın çamurla kaplandığını ve tuşların arasından minik solucanların 
çıktığını gördü. 
"Tartı, Signa," diye ısrar etti Marjorie, öğrencisinin parmak uçlarının altında neler 
olduğunu görebildiğini kabul etmeden. Signa'nın ayaklarının orada olmayan toprağa 
battığını ya da parmaklarının solucanların kıvrılması için bir tünek haline geldiğini 
görmedi. 
Lillian'ın mesajı gün gibi açıktı - Signa'nın acele etmesi ve bahçeyi bulması 
gerekiyordu, yoksa bu ruh asla dinlenmeyecekti. 
Ama o zamana kadar Signa kendini toparladı ve çamurlu tuşlara bastı. Oynamayı 
bırakmayı reddetti. 
ON 
SIGNA'NIN Rüzgâr üzerine eserken ağrıyan sırtını ESNEDİP DIŞARI ÇIKMASI 
SAATLER OLDU. Hava berraktı ama bu onun eşarbının ve sıcacık çayla dolu karnının 
savuşturamayacağı bir şey değildi. Derslerinde bu kadar uzun zaman geçirdikten sonra 
vücudu soğuğu karşıladı. 
Sadece bir gün içinde, malikanenin içi ve dışı arasındaki keskin karşıtlığı neredeyse 
unutmuştu. Burada, sararan çimenlerin sonsuz bozkırlarıyla, toprağı delen kır 
çiçekleriyle ve yere serpiştirilmiş altın sarısı yapraklarla çevrili bir fantezi yeriydi. 
Öğleden sonra huzurluydu; evin içinde veya dışında hiçbir ceset dans etmedi. 
Kıyafetlerinde yabancı yok. Signa, aşçıların ne pişirdiğini bilmese de, etrafındaki havayı 
tatlı ve hamurlu bir şey ısıttı ve Marjorie ona yiyebileceğinden daha fazla çörek vermiş 
olmasına rağmen midesi guruldadı. 
Ama daha sonra, elleri toprakla, solucanlarla ve gerçekten orada olmayan toprakla 
bulanmadığında tatlılar için zaman olacaktı. 

---

46 
Bahçeme gel ve onu kurtar. 
Signa o bahçeye gidecekti ama önce onu bulması gerekiyordu. 
Malikanenin arkasında dik, sonsuz kırlar vardı. Önünde bakımlı çitler ve bir 
akçaağaç korusu vardı. Ve Thorn Grove'un çok ötesinde, ormanın başlangıcını 
belirleyen bir dizi ağaç vardı. Görünürde bir bahçe yok. 
Signa, Sylas'la iki gün önce yaptığı konuşma olmasaydı onunla oynandığına 
inanabilirdi - Sylas ona bir zamanlar Lillian'la bahçede çalıştığını söylemişti. Signa 
ondan yardım isteme fikrini hor görse de en güvenli seçenek oydu. Aralarındaki sınıf 
farkı bu kadar keskinken, burnunu ait olmadığı yere soktuğu için onu şikayet etmeye 
kesinlikle cesaret edemezdi. 
Ve böylece Signa iğrenç sarı elbisesini yukarı kaldırdı ve biçilmiş çimlerden ahırlara 
doğru ilerledi. Thorn Grove'un atları devasa yaratıklardı, hepsi de bir renk tayfında 
parlak postlara sahipti - koyu siyah, bembeyaz, zengin kestane kahvesi. Geniş 
bölmelerinde rahat görünüyorlardı ama Signa onları kapatan ahşap bariyerlere pek 
güvenmiyordu. Bu canavarlar dışarı çıkmak istiyorlarsa, kendilerini kurtaracak kadar 
zekiydiler. 
Signa, dikkatini çekmek için boyunlarını ona doğru uzatan atlarla çevrili, parmak 
uçlarına basarak ahırların arasından geçerken bölmelere baktı. Biri omzunu kıstıracak 
kadar ileri gitti ve Signa burnuna sıkıca vurmak için geri çekildi. "Bunların hiçbiri 
olmayacak!" diye uyardı, elbisesinin omzunu düzelterek. "Bir kadınla becerikli olmak 
onun dikkatini çekmenin yolu değil." 
At öfkeyle homurdandı. Diğerlerinden daha küçüktü ama daha genç 
görünmüyordu. Diğerlerinin paltolarının parıldadığı yerde, onunki donuk bir 
kahverengiydi, yanık karamel rengindeydi. Diğerleriyle karşılaştırıldığında, bu sıska ve 
tuhaftı. "Pekala," dedi, onu izlerken elleri kalçasında, "aptalca bir şey değil misin?" 
Cevap olarak at, bir kez daha omzunu kıstırmak için boynunu uzattı. Tam adımın 
ortasındaydı, atın ağzındaki kumaşı yırtmak için tökezlediğinde birisi güldü. Zengin bir 
sesti, Signa'nın tüylerini ürpertti. Anında tanıdı. 
Sylas'ın yaklaştığını duymayan Signa hızla döndü. Her zamanki gibi ürkütücü bir 
şekilde uzundu ve şimdi yüzünün güzel hatlarını sergileyen siyah saçları geriye doğru 
taranmıştı. Serin sonbahar havasına rağmen Sylas'ın üzerinde sadece pantolon ve uzun 
kollu pamuklu bir tunik vardı. Yakası açıktı, kolları sanki çalışıyormuş gibi güçlü 
kollarının üzerine kıvrılmıştı, ama çizmelerinde ve koyu renk eldivenlerinde neredeyse 
hiç kir yoktu. O kadar iyi bir deriden yapılmışlardı ki, bir seyis çocuğu için o kadar iyi 
bakılmıştı ki. 
Sylas kollarını saman balyalarına dayadı. Yanında büyük bir gri tazı tetikte 
oturuyordu, kulakları dik ve başı eğikti. 
"Hawthornes'ların bir köpeği olduğunu bilmiyordum," dedi Signa, dilinin bu genç 
adamın yanında umutsuz ve uyuşmuş hissetmesinden nefret ederek, başka bir şey 

---

47 
bulamayınca. Ne kadar kaba olursa olsun, onun yaş aralığında müsait bir erkek arkadaş 
olmaması... şimdiye kadar... Signa'yı itiraf edebildiğinden daha fazla dili bağlı yaptı. 
Ah evet, dedi Sylas. "O da canavarca bir şey. Araziye izinsiz giren herkesi öldürmek 
için eğitildiler.” 
Signa gergin bir adım attı. Ama yaptığı anda, tazı dili dışarı sarktı ve köpek mutlu 
bir şekilde sırt üstü döndü. Signa, Sylas'a baktı. 
"Eğitildiğini söyledim," dedi Sylas. Dinlediğinden değil. Ve o bana ait, 
Hawthornes'a değil. Adı Gundry.” 
Signa eğilip Gundry'nin uzattığı göbeğini kaşıdı. Tazı nefes nefese kalırken ve elini 
yalamak için bükülürken o güldü. Signa her zaman bir evcil hayvan istemişti - herhangi 
bir yaratık olurdu, gerçekten. Bir kedisi ya da tazı sahibi olmayı hayal etmişti. Ona eşlik 
ettiği sürece bir fare bile yeterliydi. Ancak ne sıklıkta taşındığı düşünülürse, başına bir 
şey gelebileceğinden ya da velilerinden birinin evcil hayvanını yeni bir eve götürmesine 
izin vermeyeceğinden korktuğu için evcil hayvan istemekten çok korkmuştu. Hayvanın 
büyüklüğü göz önüne alındığında, bir ata asla fazla önem vermemişti, ancak birinin de 
aynı derecede harika bir arkadaş olacağını düşünmüştü. 
"Ata biner misiniz, Bayan Farrow?" Sylas'ın sesi etraflarındaki esinti kadar soğuktu 
ve sinir bozucu atı saçından uzaklaştırırken onunla dalga geçiyordu. "Doğal birine 
benziyorsun." 
"Ah evet, tavırlarının ne kadar şaşırtıcı olduğunu neredeyse unutmuştum." Signa, 
tokalarına tam oturduğundan emin olmak için eliyle saçını düzeltti. "Atların etrafında 
olmayalı uzun zaman oldu. Rahmetli amcamın birkaç tane vardı ama o geçince sattılar 
ve benim onlara binmemi hiç istemedi. Gerçi onunki o kadar büyük değildi.” 
"Binicilik, iki ustanın paylaştığı bir tutkuydu." Sylas, Signa'yla oynayan atın yanına 
gitti ve düz elini onun burnuna bastırdı. Bir anda sakinleşti ve memnun bir nefes verdi. 
"Efendi Hawthorne artık onları görmeye nadiren geliyor ama bu atlardan o sorumlu. O 
her zaman güzel şeyleri sevmiştir.” 
Signa sinir bozucu, en küçük ata bir baktı ve Sylas güldü. "O yaratık Balwin, başlı 
başına güzel. Eskiden Lillian'ı büyülediği söylenir - onu bir yaz tatilinde ziyaret ettikleri 
bir handan satın aldılar. Yeterince eğlenceli bir at ama uçarı. Kendine ait bir aklı var.” 
Tuhaflıklarıyla tüm gün boyunca onu korkutan adam Sylas Thorly, tuhaf bir ata ve 
yarı kurt gibi görünen büyük gri bir tazıya düşkündü. Bunu asla tahmin edemezdi. 
Ata binmeye geldim, dedi Signa kararlı bir şekilde. "Lillian'ın bahçesini görmek 
istiyorum." 
Başını sallamadan önce Sylas'ın yüzünde bir şaşkınlık belirdi. "O zaman bir at seç. 
Balwin değil, bir gezintiye çıkacak ama binicilerini test etmeyi seviyor.” 
"Şuna ne dersin?" Signa, kürkü ıslakmış gibi parıldayan muhteşem siyah bir aygırı 
işaret etti. 
"Yaşlı kısraklardan birini denemeye ne dersin? Sağdaki beyaz olan gibi mi?” Sylas 
bembeyaz bir atı işaret etti ama Signa'nın gözleri onun yerine yanındaki muhteşem altın 

---

48 
kısrağa kaydı. Bu at biraz daha uzundu ve gözleri çok daha canlıydı. Sanki Signa'yı 
yanına gelip onu selamlamaya davet ediyormuş gibi hoş bir selamlamayla homurdandı 
ve toynağını yere vurdu. 
"Ya ona?" diye sordu, koklaması ve dudak ısırması için ata avucunu uzatarak. 
Sylas çenesini eğdi. "O... cana yakın bir at ama bir süredir dışarı çıkmadı. Belki 
başka birini seçin - Bayan Farrow, ne yapıyorsunuz? 
"Ben bunu istiyorum." Signa, ahırın kilitlerini çözüyor ve diğerlerinden hiçbirinin 
ilham vermediği bir şekilde altın kısrağa çekilen atını almak için içeri giriyordu. Kısrak 
çikolata gözlerini Signa'ya kırpıştırdı ve oflayarak başını bir adaktaymış gibi eğdi. Signa 
teklifi kabul etti ve parmaklarını atın kadifemsi boynunda gezdirerek kulaklarının 
arkasını kaşıdı. 
"Bunda bir terslik mi var?" diye sordu Signa ve kısrak kibar bir cevap istercesine 
Sylas'a baktı. 
"Tabii ki değil." Sylas içini çekti ve atı eyerlemek için Signa'yı takip etmeden önce 
bölmenin yan tarafındaki ekipmanı aldı. “Sadece Mitra, Lillian'ın atıydı. Artık sağlam 
bir sürüş yapma zamanın geldi, değil mi kızım? Kısrağın boynunu Signa'nın 
beklediğinden daha nazikçe okşadı. Adamın ses tonundaki hafiflik tenini ısıtırken 
kendini ona bakarken buldu. 
"Dışarıda bekle." Sylas'ın sesinde, irkilen Signa ile konuşurken aynı nezaket yoktu. 
"Onu hazırlayacağım." 
on bir 
Sylas ON BEŞ DAKİKA sonra ahırlardan ÇIKTIĞINDA, kalın bir lacivert pelerin 
giymişti ve yanında bir değil, iki ata ve yanında nefes nefese kalan bir tazıya önderlik 
ediyordu. Altın rengi güzelliğinin yanında, Sylas'ın saçını yemeye odaklanmış sinir 
bozucu kestane rengi aygır Balwin duruyordu. 
"Bana seçenekler getirdin mi?" Signa'nın sormayı düşünebildiği tek şey buydu. 
Sylas, Balwin'i hırpalamakla meşgul değildi. "Seninle geliyorum. Lillian'ın bahçesi 
ormanın içinde. Belli ki bir süredir ata binmemişsin ve eğer oraya refakatsiz gitmene 
izin verirsem, Bay Hawthorne kellemi uçurur.” 
Signa kenetlenen çenesiyle savaştı. Mitra sanki rahatsız olduğunu sezmiş gibi 
aralarındaki boşluğu kapattı ve Signa'yı omzuyla dürttü. Signa da parmaklarını atın 
boynuna dolayıp yumuşak saçlarını okşadı. Hayatın şiddetli nabzını parmak uçlarının 
altında hissedebiliyordu. Kısrağın kalbinin hızı ve sabırsız, düzensiz nefesleri. 
Çok uygun bir eşleşmeydiler, her biri diğeri kadar serbest kalmaya ve dolaşmaya 
hevesliydi. Ama Signa ata binmeye gittiğinde sendeledi. Uzun boylu olmasına rağmen 

---

49 
üzengi demirleri ulaşamayacağı bir yerdeydi. Kollarını Mitra'nın boynuna doladı ve 
kendini yukarı çekmeye çalıştı ama at kişnedi ve onu silkeledi. 
Arkasından Sylas, "Yardıma ihtiyacın var mı?" diye neşeyle sordu. 
Signa başını dik tuttu, onu görmezden geldi ve bir ayağını üzengiye sallamaya 
çalışırken canı pahasına ata tutunarak tekrar denedi. Signa ondan sarkarken, Mitra yere 
sürtündü, kaydı ve yenilgiyi kabul etmeyi reddetti. 
"Tanrım, sen çok inatçısın." Bu sefer Sylas, ellerini onun beline koyup Signa'yı 
kısrağın üzerine kaldırmadan önce sormadı. Sanki tüy kadar hafifmiş gibi tek bir 
süpürme hareketiyle yaptı. Signa'nın kendi kalbi çırpınsa da, Sylas Mitra'nın poposunu 
okşarken, Signa'nın ayaklarının tam olarak sabitlenmesini sağlarken ve kendisini yukarı 
ve Balwin'in üzerine çekerken bu kadar samimi bir dokunuş hakkında hiçbir şey 
düşünmüyor gibiydi. 
Signa'nın altındaki Mitra beklentiyle ürperdi. Signa'nın eyerden kaymaya 
başlamasına neden olacak kadar sarsıcı bir tırısa binmeden önce bir komut beklemedi. 
Dizginleri yumrukladı, belinden öne doğru eğilerek kendini dengede tuttu. Sonra Sylas 
onun yanındaydı ve Mitra'nın poposuna bir sopa indiriyordu. Darbesi atı kişneyip daha 
hızlı hareket ettirirken Signa ona hırlamak istedi, ancak sarsıntı saniyeler içinde azaldı. 
Signa daha dik oturdu ve Signa ile birlikte bozkırlarda, kır çiçeklerinin inişli çıkışlı 
tepelerinde ve atlarını yavaşlatan sulak alanlarda yarışırken gözleri haylazca dans eden 
Sylas'a baktı. Gittikçe ormana yaklaştılar, ta ki Signa'nın göğsü ona ulaşma arzusuyla 
yanana kadar. 
Bahçeme gel. Lillian'ın ruhu onu kendine çekerek ona rehberlik etti. 
Bahçeme gel. 
Signa'nın kollarında ve bacaklarında tüyler diken diken oldu. Hiç bu kadar öfkeli 
bir ruh görmemişti ve isteyeceği en son şey Lillian Hawthorne tarafından dehşete 
düşürülmekti. Bundan da fazlası -yüksek sesle itiraf etme arzusu olmasa da- Signa 
merakın pençelerini ona sapladığını hissedebiliyordu. Bir bütün yapmak istediği 
sıralanmamış yapboz parçaları karmaşası. 
Ruhun ondan ne istediğini ve bu kadar genç, bu kadar güzel bir kadının Thorn 
Grove'un çok gerisindeki ormana sıkışmış gizli bir bahçede nasıl öldüğünü bilmesi 
gerekiyordu. 
Signa, Mitra'yı yandan hafifçe dürttü ve at hemen karşılık verdi. Ne de olsa o 
Lillian'ın atıydı; belki o da çekmeyi hissetti. 
Sylas aceleyle arkalarına düştü, seslenerek ormana doğru koşmalarını engellemeye 
çalıştı. Mitra bozkırları ustalıkla idare edip yolundan asla şaşmasa da, Sylas asi Balwin'i 
ileriye götürmek için mücadele etti. Sesi kulaklarına boş geliyordu, protestoları 
mesafeyle birlikte azaldı. Signa beklemedi, bekleyemedi. Orman onu çağırdı ve 
canavarın karnına daldı, çenesinin kenetlenip kendisini tamamen yutmasına izin verdi. 

---

50 
Orman onu tüketti, onu o kadar şiddetle kucakladı ki, Sylas'ın hüsrana uğramış 
çığlıkları ve Balwin'in toynakları kesildi, tek ses sonbahar ağaçlarındaki yumuşak 
hışırtı, hasat portakalı ve gece yeşili karışımı yapraklar. 
Sararmış çimenlerin Mitra'nın beyaz çoraplarına dolanması uzun sürmedi. Orman 
Signa'nın eteklerini, Mitra'nın yelesini çekiştiriyor, kana susamış bir halde derilerini 
tırmalayıp sıyırıyordu. Signa elinden geldiğince atı korumaya çalıştı ama dallar alçak ve 
vahşiydi, Mitra'nın böğrünü tırmalıyordu. 
Görüş açısının köşelerinde o kadar hızlı beyaz bir parıltı belirdi ki, gözlerini kırpsa 
gözden kaçıracaktı. Saniyeler sonra tekrar geldi, sağa doğru, ağaçların ikiye ayrıldığı 
veya temizlendiği yere doğru hızla uzaklaştı. Signa, Lillian'ın ruhu olduğunu bildiği 
şeyin ardından onu bir açıklığa ve yıpranmış bir taş duvara yerleştirilmiş demir bir 
kapıya götürdü. Kapıyı itti ve ortasında sarmaşık ve sarmaşıklarla kaplı bir kilit 
olduğunu gördü. 
Kendisinden üç kat daha uzun ve Mitra'nın sırtına çıksa bile tırmanması imkansız 
olan bahçe duvarına bakarken, o hanımefendiye yakışmayan lanetini duyacak kimsenin 
olmamasına sevindi. Kilidi zorladı, daha kımıldamayınca hayal kırıklığı arttı. 
Aylardır terk edilmiş olduğu belli olan bir bahçenin anahtarını nasıl bulması 
gerekiyordu? Bunu Elijah'dan isteyebilecek gibi değildi ve Sylas muhtemelen buranın 
mühürlendiğini zaten biliyordu ve onu bu çılgın kovalamacaya gülmek için 
yönlendirmişti. Elleri dizginleri sıkıca kavrayan Signa, Sylas'ı bulmak ve ona biraz akıl 
vermek üzere geri dönecekti ki, görüşünün köşelerinde başka bir beyaz parıltı yanıp 
söndü. 
Lillian oradaydı, izliyordu, demir kapının gölgesinde saklanıyordu. Saçları tereyağı 
gibi solgundu ve yüzü yosunla kaplıydı, ağzın olması gereken açık deliğin içine ve 
dışına örülmüş çürüyen sarmaşıklar vardı. Sarmaşık yapraklarının arasından bakan boş 
gözler. Signa'ya değil, arkasına, yere bakan boş gözler. 
Signa küçük böğürtlenlerin - belladonna - tanıdık görüntüsüne döndü ve o kadar iyi 
anladı ki göğsü ikiye bölünmüş gibi hissetti. 
En son belladonna yediği gece -Ölüm'le konuştuğu gece- onun güçlerini 
kendisininmiş gibi kullanmıştı. Ya tekrar yapabilseydi? Onu duvarlardan geçerken 
görmüştü. Onun gölgeler arasında kaybolduğunu ve sonra kendi isteğiyle kendini 
yeniden şekillendirdiğini gördüm. Onun da bunu yapabilmesi mümkün müydü? 
Signa, botlarının yanında bekleyen belladonna meyvelerini görünce dişlerini 
gıcırdatarak atından indi. Onu yok etmenin ve kahrolası lanetini sona erdirmenin bir 
yolunu bulana kadar Ölüm'e tekrar yaklaşmak istememişti. Ama Lillian'ın onu rahat 
bırakmasını istiyorsa başka çaresi yokmuş gibi görünüyordu. 
Karnındaki korkuyla eğilip meyveleri kopardı, ceplerini ve avuçlarını doldurdu. 
Ölüm, yaklaşan bir fırtına gibi, karanlık ve ağır bir şekilde havada belirdi. Signa 
onun ağırlığının onu boğduğunu hissetti ve onu uyardı. Dünya onun etrafında 
yavaşlarken, sanki zaman durmuş gibi, rüzgarın sesi bile bir bıçak kadar yakıcıydı. 

---

51 
Ama Ölüm ona dokunmayacaktı. Asla yapmadı. 
Signa diline beş böğürtlen bastırdı ve kanı yanarken ve omurgasından aşağı 
ürpertiler yayılırken bekledi. Zehrin içini sıkıştırması uzun sürmedi. Ormanın 
illüzyonları etrafında tüneller açarken yüzebilmesi, içinde başka hiçbir şeye 
benzemeyen bir gücün oluşması ve onu gelip onu denemesi için çağırması. 
Ölüm gelmişti. 
ON İKİ 
ÖLÜMÜN VARLIĞI, SIGNA'NIN TAM KEMİKLERİNE YAKAN DONDU - kafa 
üstü daldığı buzlu bir göl. Ama onun hava almasına izin vermek yerine, onu o soğuk 
sularda bırakmaya niyeti olmadan kucakladı. 
"Merhaba Küçük Kuş. Beni tekrar bıçaklamaya mı geldin? 
Sesi, tenindeki tüyler diken diken için bir merhem gibiydi ve Signa'nın içi, 
vücudunun ona tepkisi karşısında sinirle buruldu. Öfke ya da korku değil, yok 
edemediği derin, iltihaplı bir meraktı. 
"Güçlerini daha fazla kullanıp kullanamayacağımı söyle bana," diye talep etti. 
Tereddüt etmezse, o da tereddüt etmezdi. 
Çenesini kaldırdı ve yüzünü ona çevirdi. Ya da en azından onunla yüzleştiğine 
inanıyordu. Şekli göz önüne alındığında bilmek zordu. Ölüm, ağaçların gölgesinden 
biraz daha fazlasıydı. Işığın tam olarak ulaşamadığı köşelerde kalan karanlık. O hiçbir 
yerdeydi ve her yerdeydi, ta ki gölgeleri yerde yavaş yavaş büzülüp orman zeminini 
tüketip o orada olana kadar karanlığa boğana kadar. Yüzü yok, ağzı yok ama üzerinde 
beliren bir adamın şekli vardı. 
"Söyle bana Signa," diye başladı Ölüm onun sorusunu duymazdan gelerek, "benden 
korkuyor musun?" Gölgeleri, formu küçülene, daha az heybetli olana kadar yaklaştı. 
"Çoğu insan ölümden korkar. Hayatları boyunca bundan korkuyorlar, son nefeslerine 
kadar beni görmeseler de. Elbette daha keskin bir gözle bir avuç insan var. Ömürlerini 
yaşayanlarla ölüler arasında köprü olmaya çalışarak geçirenler ve perdenin ardındaki 
bakışları yakalayanlar. Ama onların karşısına çıktığımda onlar bile benden korkacak 
kadar akıllılar. Yine de beni defalarca aradın. beni sorguladın Hatta cinayete teşebbüs 
edecek kadar ileri gittiniz.” Kara sözler olmalarına rağmen, Signa içlerindeki mizahı 
kaçırmadı. İçinde yanan, kızgın bir cehennemi yaktı. 
"Sizin için eğlenceli miyim, efendim?" Gölgeler ağaçların arasında dans ederken 
dişlerini sıktı. 

---

52 
"Bazen." Sesi kükreyen rüzgarda bir fısıltıdan biraz daha fazlaydı, ama o bunu 
kendi düşüncelerinden geliyormuş gibi net bir şekilde duymuştu. "Ve diğer zamanlarda 
sonsuz bir baş belasısın. Her zaman, yine de, sen bir hayranlık uyandırıyorsun. 
Ölümle konuşmak bir bilmece dinlemek gibiydi. Adamın ne kadar uzun soluklu 
olduğuna gözlerini devirmekten kendini alamadı ve diline iki tane daha böğürtlen 
bastırmak zorunda kaldı. 
"Güçlerinle daha fazlasını yapıp yapamayacağımı söyle bana," dedi, bu sefer daha 
sertti ama Sylas yakınlarda olabilir diye sesini alçak tuttu. "O gece açıklayabileceğini 
söylemiştin, öyle yap. Hızlıca." Ölümün gözleri varsa, doğrudan onlara baktığını hayal 
etti. 
O konuşurken ağaçlar sustu. "Burada, yaşayanlarla ölüler arasındaki bu boşlukta, 
görünüşe göre beni rahatsız etmekten fazlasını yapabilirsin, Küçük Kuş. Yeteneklerinin 
kapsamını bilmiyorum, ama daha zar zor yüzeye çıktığına inanıyorum.” 
Signa, şüphelerinin doğrulanmasıyla boğazında büyüyen korkuyu bastırdı. "Bu 
nasıl mümkün olabilir? Bana ne yaptın?" 
Ayağının altındaki zemin titrediğinde, Signa yanlış soruyu sorduğunu anladı. 
"Çünkü beni suçlamakta çok acele ediyorsun," dedi Ölüm, "bir şey yapmadığım 
bilinsin. Hediyelerinizden ben sorumlu değilim. Halanın başına gelenlerden ben 
sorumlu değilim ama bazen keşke sorumlu olsaydım diyorum. Sana yaşattığı şeyler... 
Onu canlı istemeseydin, onu çoktan yakalayabilirdim. 
"Birini canlı istemem seni daha önce hiç durdurmadı." Vücudu, sıçramaya hazır 
gergin bir bobindi. "Beni nereye gidersem gideyim peşimden gelen ölümlerle hiçbir 
ilgin olmadığına mı inanacağım? Onlardan sadece ben mi sorumluyum?” 
Ölüm yaklaştıkça gece de yaklaşıyordu. "O ölümlerden sen sorumlu değilsin. 
Aldığın ilk can Magda'nınkiydi. Ben bile beklemiyordum.” 
Eğer söylediği doğruysa ve o bile bunun olmasını beklemiyorsa, o zaman... "Nasıl?" 
Rüzgârın kendisi yanıtı fısıldıyor gibiydi. "Ruhları görmenin bir nedeni var, Signa. 
Yaşam ve ölüm arasındaki perdeyi geçebilmenizin bir nedeni var. Nedenini 
doğrulayamasam da, şüphelerin doğru gibi görünüyor. Burada olduğunuzda -perdeyi 
aştığınızda ve beni görebildiğinizde- benimkine benzer bir beceri cephaneliğine 
erişiminiz var gibi görünüyor. 
Signa'nın hissettiği rahatlama ve korku karışımı o kadar tuhaftı ki. Yaptığı şeyin 
onaylanması üzerine safrası boğazına kadar yükseldi. Diğer ölümlerin hiçbiri onun 
suçu değildi ki bu elbette bir rahatlamaydı. Yine de Magda'nın ölümü onun hatasıydı. 
Teyzesi Signa'nın ellerinde ölmüştü ve bu düşünce bile en yakın ağaca kıvrılıp 
hastalanma isteği uyandırdı. 
Dinle, diye fısıldadı Ölüm. “O gece önemli kurallar çiğnendi. Yaşam ve ölüm bir 
denge oyunudur, Signa. Her zaman korunması gereken bir denge, aksi takdirde bu 
dünyaya kaos getirirsiniz. Magda'nın o gece ölmesi gerekmiyordu. Bir hayat 
alındığında, bir diğeri bağışlanmalıdır. Anlıyor musunuz?" 

---

53 
Sözleri, evet, ama gerçekleri? Signa bunların hiçbirini zar zor anlıyordu. Gölgeleri 
etrafını sararken ölümün iç çekişi yanaklarından geçti. "Magda'yı öldürdüğünde," diye 
açıkladı yorgun bir sesle, "aynı gece ölmesi gereken birine hayat vermek zorunda 
kaldım. Onu verdiğim kişi Blythe'dı. 
Gözleri yukarı fırladı. "Blythe ölür müydü?" Görüşmeleri kısa sürmüş olsa da Signa, 
Blythe'ın ruhunun ne kadar alev alev yandığını görmüştü. Kız gerçekten yaşama şansı 
bulamadan ölmek için çok genç, çok masum ve çok istekliydi. Signa olmaması 
gerektiğini bilse de -doğru olmadığını biliyordu- Magda Teyze'nin ölümünün Blythe'ı 
kurtardığını bilmek ona... daha iyi hissettirdi. 
Seçme şansı verilirse tekrar yapmaya istekli olacağı bir şey gibi. 
"Blythe'ı kurtardın mı?" 
"Blythe'ı kurtardın," diye düzeltti Ölüm. "Gerçi bunu yapmak için birini daha 
öldürdün . Sana ne söylediğimi anlıyor musun, Signa? Her şeyin bir bedeli var.” 
Uzun bir süre Signa konuşamayacak kadar onun sözlerine dalmıştı. 
Blythe'ı kurtarmıştı. 
Blythe'ı ani bir ölüme mahkum etmemişti. Onu lanetlememiş, öldürmemiş ya da 
çektiği acıların sebebi o olmamıştı. Aksine, Signa ilk kez birini kurtarmıştı. 
Kafası karışmış halde, kalbini sakinleştirmek istercesine ellerini gümbürdeyen 
göğsüne bastırdı. Yaşamla ölüm arasındaki bu boşlukta, ölüm meleğinin güçlerine 
sahipti. Bu, hem can alacak hem de can verecek kadar doğruysa, o zaman bu tür 
güçlerle başka ne yapabilirdi? Aklının bir köşesinde bir fikir şekilleniyordu ama 
harekete geçmeden önce daha fazlasını öğrenmesi gerekiyordu. 
Lillian dün gece benimle temasa geçti, diye itiraf etti Signa aniden, sanki ruhu kulak 
misafiri olacakmış gibi fısıldayarak. 
"Şaşırmadım," dedi. "Senin davranışların zaten kızını bir kez kurtarmıştı. Sen ve 
Blythe artık birbirinize bağlısınız.” 
"Bunun olacağını biliyor muydun?" diye sordu Signa, adamın gölgelerinin 
derinliklerine bakarken hiç olmadığı kadar cesurca. "Buraya, Thorn Grove'a geleceğimi 
biliyor muydun?" 
"Blythe'ın o gece öleceğini biliyordum, tıpkı Hawthornes'ların senin kalan son ailen 
olduğunu bildiğim gibi. Rahatsızlığını gideremesem de, burada hoş karşılanman için 
onu bağışladım.” 
Belki de Ölüm'e meydan okumak akıllıca değildi ama umursamıyordu. "Gerçekten 
memnuniyetle karşılandım mı, yoksa burada olmamın sebebi sen misin? Beni kabul 
etmeleri için Hawthornes'a nasıl bir büyü yapmış olmalısın?" 
"Büyü yoktu," dedi ona. "Ben sadece bir mektupla sürecin hızlanmasına yardımcı 
oldum . Hakkımda ne düşünürsen düşün, senin güvende ve istikrarlı bir evde olmanı 
istiyorum. Blythe dışında birini seçseydim, bu fırsat kaybedilmiş olurdu. 
Signa bilgiyi sindirdi, neye inanacağını bilemedi. Yalan söylüyor gibi 
görünmüyordu ama yine de o Ölüm'dü. Aldatmayı icat eden muhtemelen oydu. 

---

54 
"Lillian beni bekliyor." Bahçe kapılarına bakmak için döndü. "Orada, bahçenin 
içinde." Kilitli bahçe. 
"Peki nasıl girmeyi düşünüyorsun?" Sesinde yine en sinir bozucu eğlence 
kıpırdandı. Sarmaşıklara tırmanmak mı? Sanırım bunu izlemekten zevk alabilirim. 
Signa onu görmezden geldi. Eğer söylediği doğruysa ve gerçekten onun güçlerine 
sahip olabiliyorsa, o zaman bir yolu vardı. Cisimsizleşebilseydi -gölgelerin kendisi 
olabilseydi- onu ne durdurabilirdi? Tek tereddütü, bu tür güçleri nasıl kullanacağından 
tam olarak emin olmamasıydı. Magda Teyzeyi öldürdüğü gece, kadına onu uzak 
tutmaktan başka bir şey yapma niyetinde değildi. 
"Duvarlardan geçebilir misin?" diye sordu Signa, cevabı zaten bildiğini düşünse de. 
"Ben her şeyin içinden geçebilirim," diye yanıt verdi Ölüm, sesi merakla yükseldi. 
"Yani bahçe kapısından yürümek isteseydim..." 
"Gücü çağırmanız, niyetinizi netleştirmeniz ve onu yapmanız yeterli olacaktır." 
Peki ya vücudum? diye sordu. "Bütün mü kalacağım yoksa bir ruha mı 
dönüşeceğim?" 
Ölümün kıkırdaması yeri sallayan alçak bir gümbürtüydü. " Tamamen kendin 
kalacaksın. Sadece burada, perdenin diğer tarafında, benimle olman gerekiyor. Neden 
bir denemiyorsun?” 
Başka bir seçeneği varmış gibi değildi. 
Signa burnunun derinliklerinden derin bir nefes alarak güçlerini toplamaya çalıştı - 
hiçbir şey hissedemediğini ve bunun zekice uydurulmuş bir yalan olduğuna hâlâ yarı 
yarıya inandığını düşünürsek bu çok saçma geliyordu - ve doğruca bahçe kapısının 
kalın demir parmaklıklarına koştu. . 
Şaşırarak kapıya kafa üstü vurmadı. Ama bunu da tam olarak atlatamadı. En 
azından tamamen değil. 
Ölüm'ün kahkahası Signa'nın kemiklerinde titrerken ağaçlar sallandı ve dünya 
sarsıldı. Böyle bir ses çıkarabileceğinden bile emin değildi, ama bunu duyunca 
yanaklarına yükselen bir sıcaklık hissetti. Çünkü bahçe kapısında mahsur kalmıştı, ön 
yarısı bahçenin içinde ve arka yarısı da Ölüm'le hareketsizdi. 
İçinde sert bir şey varmış gibi hissetti. İçine sürtünen soğuk, keskin metal. Sanki iki 
parçaya bölünmüş gibi elleri titriyordu. 
"Söylemeyi unuttum," diye ekledi Ölüm o berrak çayır sesiyle, "eğer senin güçlerin 
benimkilerle aynıysa, o zaman becerilerimiz niyet odaklıdır. İstediğin her şeyi 
yapabilirsin ama yine de kendinden bir an bile şüphe duyarsan... Peki.” Yine güldü ve 
Signa, sanki onlar da onu gülünç bulmuş gibi, yıldızların sesle göz kırptığını fark 
etmekten kendini alamadı. 
Ölümün ne kadar gücü olduğunu merak etti. Ne kadar gücü vardı? 
Signa ağzına birkaç tane daha böğürtlen tıkıştırdı, bu durumda tamamen bedensel 
olmaya geri dönerse - ya da belki de daha kötüsü, Sylas tarafından keşfedilirse ne 

---

55 
olacağını keşfetmek istemiyordu. "Bana yardım edecek misin," diye tısladı, "yoksa 
öylece durup gülmeye devam mı edeceksin seni işe yaramaz gölge yığını?" 
Ölümün kahkahaları yavaş yavaş kesildi. "Şimdi, şimdi, Küçük Kuş. Sadece yardım 
istemen yeterli, o senin olacak.” 
İçindeki sıkıntı kaynadı, taştı. "Beni buradan çıkar, daha önce-" 
"Böğürtlenlerin azalmadan ve bir kez daha tamamen ölümlü olmadan önce mi? Ya 
da o çocuk seni aşağıdan yukarı bulmadan önce mi? Signa onu göremese de tenini 
ürperten gölgeler karşısında hareketsiz kaldı. "Kimse benimle senin gibi konuşmaya 
cesaret edemedi. Neden başkalarına karşı bu kadar kibarsın? Konuştuğumuz zaman 
çok ağırbaşlı ve yumuşak ama yine de çok iyimser mi? Bana nazikçe sor, Signa Farrow.” 
Gözlerini devirdi. "Belki de ne zaman etrafta olsan, birisinin sonu hep ölü olduğu 
içindir." Ama bundan daha fazlası vardı. Belki de Ölüm var olamayacağı içindi -çünkü 
o olmamalıydı ve Signa onun kendi hayal gücünün bir parçası olmadığına tam olarak 
ikna olmamıştı. Etrafında olup biten tuhaf şeyleri açıklamanın bir yolu olarak, 
yalnızlığında tezahür ettirdiği biri. 
Ya da belki de Ölüm'ün gerçek olması ve Signa'nın onun yanında fazla rahat 
olmasıydı. Tüm iddiaları kaybolduğunda, sözleri daha keskin ve daha zehirli hale geldi. 
Muhtemelen, onu etkilemeye gerek olmadığı içindi. Sosyal zarafetlere ve onun her 
düşüncesini ve eylemini ikinci kez tahmin etmeye gerek yok. Onunla, numara yapmak 
yoktu. Belki de sadece kendisiydi. 
"Beni mi izliyordun?" diye sordu. 
"Zamanın daha hızlı geçmesini sağladığını görüyorum. Yoksa sıkılırım , yorulurum, 
başka kiminle alay edebilirim ki?” Cevabı onu şaşırttı - çok küstah, çok ileri. 
Bunun onu bu kadar telaşlandırmasından nefret ediyordu. "Beni bu kadar 
büyüleyici bulduğuna göre, katılaşıp organlarımı delen demir parmaklıklar içimde 
kanamadan önce bana bu işten sıyrılmama yardım etsen iyi olur." Ölüm, hareketsiz ve 
sabırlı bir şekilde bekledi ve olması gerekenden çok daha fazla eğlendi, ta ki Signa acı 
bir şekilde, "Lütfen," diye ekleyene kadar. 
"Ah, bu daha iyi. Öğrendiğini gördüğüme sevindim.” O sırada onun önündeydi, 
gölgeler ona doğru uzanıyordu. Uzanıyor... Bir el mi? Signa, Ölüm hakkında uzaktan 
insani bir şey görmemişti, ama bu gerçekten de gölgelerle sarılmış bir eldi. Parmakları 
onunkilere dolanmadan önce bir an için havada tereddüt eden bir el. Etraflarındaki 
yaşam durmuş, nefes alıyordu. 
Ve Ölüm onu bahçeye çekerken dünya yeniden nefes verdi. 
on üç 

---

56 
BAHÇE, SIGNA'NIN BEKLEDİĞİ GİBİ ÖLÜ DEĞİLDİ. 
İçeri girer girmez duyduğu ilk şey, vıraklayan kurbağalardan oluşan bir koronun 
katıldığı suyun sessiz akışıydı. Toprak zengin ve sonbahar için olgunlaşmıştı, bol 
miktarda kurtboğanı, hoş kokulu turuncu ve kırmızı krizantemler, sarı yapraklarına 
kanayan koyu mor menekşeler, çiçek açan cadı fındığı ve daha önce hiç görmediği 
düzinelerce çarpıcı bitki taşıyordu. Karşılarında sıra sıra esmerleşmiş, hasat edilmemiş 
otlar ve daha geride itüzümü çalıları vardı. Bakımsız olmasına rağmen, bahçe Magda 
Teyzeninki gibi bakımsız değildi. Batan güneşte parıldayan bu bahçe, sihirle canlı ve 
vahşi hissettiriyordu. 
Signa, sıcak bir yaz gününün nasıl görünebileceğini, Lillian'ın çimenlere uzanıp 
güneşlenirken kuşların cıvıltısı ve böceklerin yumuşak vızıltısıyla nasıl keyif alacağını 
hayal etmeye çalıştı. Ya da belki piknik yapmak. 
Lillian, Lillian, Lillian. İsim, sanki bahçe ona giden yolu açmış, Signa'yı ileri 
götürüyormuş gibi havada vızıldadı. 
"Huzurlu bir ölüm müydü?" Signa'nın Sylas'a sorduğu soruya benziyordu. Ancak 
bu sefer doğrudan kaynağa gitti. 
Ölüm onun yanında oyalandı ve gerginlik havayı karıncalandırdı. "Benim 
hakkımda ne düşünüyorsan düşün, ben bir canavar değilim. Acı her zaman önlenemese 
de, yapabildiğim zaman ölümü huzurlu hale getirmeye çalışıyorum. Herkesin en mutlu 
halini kabul edemem ama deniyorum.” 
Ona inandığını görünce şaşırdı. "Peki ya Lillian?" 
"Her hayatı hatırlamıyorum Küçük Kuş, çünkü çok fazla hayat var ve sana pek bir 
şey anlatamam. Bildiğim tek şey, buranın onun dünyadaki en sevdiği yer olduğu ve 
arkada, göletin yanında gömülü olduğu. Seni ona götüreyim mi?” 
Signa titredi. "Lütfen yap." 
Ölüm, Signa'yı sanki daha önce yüzlerce kez oraya gitmiş gibi bahçeden geçirdi. 
Onu takip ederken, Lillian'ın ne kadar süredir hasta olduğunu merak etti. Kaç kez 
Ölüm'ün kapısına o kadar yaklaşmıştı ki, o bu bahçede onunla oturup sonunda onu 
çağıracak mı diye beklemişti? 
Yosunla yeşil olmasına rağmen gölet hayatla vızıldıyordu. Dökülen akçaağaç 
yaprakları ve kıyının dışında filizlenen zambaklarla yumuşak bir yerdi. Minik 
kahverengi kurbağalar kendilerini nemli toprağa kazdılar ya da onu kaplayan çakıl 
taşlarının arasına saklandılar. Suda minicik minnows vardı ve göletin karşısında, her 
ikisi de nemli yosunla kaplanmış iki meşe sıra vardı. Bankların arkasında, arkaya doğru 
sıkıştırılmış, çürümüş bir buket ve daha fazla yosunla dolu mezar vardı. 
"Lillian'la konuşurken dikkatli ol." Ölümün sesindeki tüm eğlence ipucu 
kaybolmuştu. "Ruhlar çok fazla enerji harcar, bu yüzden canlılarla sık sık iletişim 
kurmazlar. Eğer bir ruh yeterince kızgınsa, seni ele geçirmeye çalışabilir." 
Signa daha önce bunun mümkün olduğunu bile bilmiyordu. Öte yandan, Lillian 
gibi kötü niyetli bir ruhla hiç tanışmamıştı. Kendisiyle mezar arasındaki boşluğu 

---

57 
kapatmadan önce birkaç kalp atışı alarak kendini toplaması gerekti. Oraya giderken 
zambaklardan birini sapından kopardı ve dikkatlice solmuş buketin yanına koydu. 
"Gelmemi sen söyledin," diye fısıldadı Signa, elini toprağa vurarak. "İşte buradayım, 
Lillian. Gel ve bana ne istediğini söyle.” 
Soğuk, içine saplanan binlerce iğne gibi cildini doldururken kalbi sıkıştı. Safra 
boğazını yaktı. 
Başını kaldırdığında, Lillian suyun kenarında süzülüyordu. 
Ağzı artık açık bir kara delik değildi; dudakları artık dolgundu ve kalp şeklindeydi. 
Kabarcıklar ve yaralarla kaplıydı ve Signa, kadının dilinin konuşmaya kalkışırsa 
çürümüş etten oluşan etli bir kütle olacağından emindi ama nihayetinde daha insan gibi 
görünüyordu. 
İnsanların mavimsi beyaz parıldayıp yerin üzerinde havada asılı kalabileceğini 
varsayarsak. 
Ölüm öne çıktı, ruha elini uzattı ama ruh sanki zehirmiş gibi dokunuşundan 
uzaklaştı ve çağrısına direndi. Öbür dünya teklifi. 
"Onu öylece alamaz mısın?" diye sordu Signa ve Ölüm sanki bu öneri bile utanç 
vericiymiş gibi kaskatı kesildi. 
"Onun iradesine karşı böyle bir şey yapmayacağım. Hazır olduğunda gelecek." 
Başını eğdi ve bununla birlikte gölgelerine çekildi. 
Sadece ikisi kaldıklarında, Lillian'ın dudakları ince bir gülümsemeyle kıvrıldı. Ama 
dudakları hareketi kaldıramayacak kadar çatlak ve hamdı ve yaralardan biri açılıp 
çenesinden aşağı siyah bir kan izi sızdı. Ruh fark etse bile umursamadı. 
Signa, Hawthorne'lardan hiçbirinin Lillian'ı bu şekilde göremediğine memnundu. 
Onunla ilgili her şey, ölülerin yaşayanların dünyasına ait olmadığını hatırlatıyordu. 
Lillian, onu en çok sevenleri bile korkutur. 
Lillian, diye fısıldadı Signa. Ruh kelimeleri kullanamıyorsa, bunu basit tutmaları 
gerekirdi. "Öldüğünün farkında mısın?" 
Onun deneyimine göre, birçok ruh bu gerçeği asla kabul etmedi ve hala yaşıyormuş 
gibi davranmaya devam etti. Yine de Lillian onu şaşırtarak başını salladı. 
İyi. Bu iyi bir başlangıçtı. "Doktorlar bunun bir hastalık olduğunu söylediler. Uzun 
süredir hasta mıydın?” 
Ruhun yüzü buruştu, tavrında karanlık bir değişiklik oldu. Mezarına doğru yüzdü 
ve yeri kaplayan sarmaşığa eğildi ve iki eline birer parça aldı. Parıldayan kirpiklerinin 
altından Signa'ya bakan Lillian, Signa'nın boğazındaki kaslar gerilene kadar gözünü 
kırpmadan onu paramparça etti. 
"Ölüm," diye seslendi Signa ama gözlerini Lillian'dan hiç ayırmadı. "Lillian'ın nasıl 
öldüğünü biliyor musun? Hastalığı gördün mü?” 
Bir ağaca yaslanarak şekil aldı ve hiçbir şeyi ele vermeyen bir ses tonuyla karşılık 
verdi. "Korkarım onun bildiğinden fazlasını bilmiyorum." 

---

58 
Biraz yardım etti. Lillian sarmaşıkları yırtmaya devam ederken, sonra mezarının 
yanında bir çakıl taşı görünce aniden durdu. Lillian onu tuttu ve titreyen elleriyle 
toprağa tek bir kelime kazıdı, yazı o kadar dağınıktı ki zar zor okunuyordu: öldür. 
Söz o kadar güven vericiydi ki, Signa'nın aklı onu koşmaya zorladığında bile 
kararlılığının her zerresini aldı. "Sen... birini mi öldürdün?" diye sordu, Lillian kaşlarını 
çattı. Ruh, dudaklarındaki yaraları işaret etti, sonra kendini ve bunun farkına 
vardığında Signa'nın nefesi kesildi. 
Lillian, Signa'nın düşündüğü şeyi söylüyorsa... durum çok değişecek ve Signa'nın 
yapmak istediğinden çok daha karmaşık olacaktı. Bir yanı, onlar daha ileri gitmeden 
önce dönüp kaçmak için can atıyordu. Öğrenmeyi umursamadığı bir sırrı öğrenmeden 
önce. 
Ama Signa geri çekilemedi. İstese de ayaklarını hareket ettiremezdi. Bu yüzden 
kaçmak yerine kendini "Lillian, bana öldürüldüğünü mü söylemeye çalışıyorsun?" diye 
sormaya zorladı. 
Çakıl taşını fırlatan Lillian, hararetle başını sallayarak Signa'ya döndü. Hemen, 
Signa parçaları bir araya getirmeye başladı. Ani ölüm, başarısız doktor ziyaretleri, 
öfkeli ruh ve şimdi... 
Blythe. Yine oluyor, değil mi? Seni her kim öldürdüyse, kızın için geri döndü. Bu 
doğru mu?" 
Lillian gözlerini kırpıştırdı, sonra bahçenin karşı tarafında küçük bir böğürtlen 
çalısının yanında yeniden belirdi. 
Signa ona doğru koştu ve avucunun yarısı ezilmiş küçük bir avuç böğürtleni 
tuttuğu yumruğunu açtı. Onları, Signa "Zehir mi?" diye sorduğunda gözleri kararan 
Lillian'a doğru uzattı. Zehirlendiğini mi düşünüyorsun?” 
Lillian'ın ruhu şiddetli bir seğirmeyle sarsıldı. Titremesini bastıran Signa, "Thorn 
Grove'dan biri mi yaptı?" 
Başka bir şiddetli titreme. Lillian'ın dudaklarındaki yaralar iltihaplandı, mordan 
korkunç bir siyaha döndükten sonra dudaklarından çenesinden aşağı akan kanla 
parçalanarak elbisesinin üstünü kirletti. Vücudu kasıldı, başı öfkeli ve ürkütücü bir 
şekilde sallandı. "DSÖ?" diye sordu Signa, Lillian'ın gözleri parlayarak parlarken. 
Aşçılardan biri miydi? Bir hizmetçi? öğretmen mi? Güvendiğin biri miydi?” 
"Yeterli!" Ölüm, Signa'nın yanındaydı, gölgeleri onu tüketiyor, onu geri çekiyordu. 
Ölülere baskı yapma, Signa. Bilmiyor.” 
Uyarısı çok geç geldi. Titreyerek, başını sallayarak, bükerek bir yönden diğerine 
sallarken ruhun boynu büküldü ve kırıldı. Lillian'ın ağzından kan döküldü ve başını 
geriye atıp öylesine tiz ve gıcırdayan bir sesle çığlık atarken, ay ışığı parçalanmış dilinin 
özünü yakaladı ve Signa'nın dizlerinin üzerine çökmesine neden oldu. Rüzgâr göletteki 
suyu kamçıladı ve vıraklayan kurbağaları ağaçlara fırlatarak temiz dalları kanlarıyla 
bozdu. 
Ölüm önündeydi, gölgeleri onu katliamdan koruyan bir zırh gibiydi. 

---

59 
"Ne oluyor?" Signa, onun etrafını görmeye çalışırken çınlayan kulaklarını sıkıca 
kenetledi. 
"Fazla ileri gittin." Karanlık etraflarında genişleyerek bir bariyer oluşturdu. "Asi 
ruhların amacı son anlarını hatırlamak değildir. Nasıl tepki vereceklerini asla 
bilemezsiniz.” 
kendi gırtlağından aşağı uzanıp dili olan korkunç öbeği yakalarken Signa gölgelerin 
arasından eğilerek izledi . Kirli, toprak lekeli tırnaklarını tırnaklarına geçirdi ve et 
parçalarını kopardı. Kanlı yığınları yere fırlattı ve sanki kendi dilini tamamen 
çıkarmaya çalışıyormuş gibi bir başkasını denedi. 
Ama sonra rüzgar durdu ve Lillian'ın boynu doğru yerine döndü. Gözleri Signa'ya, 
çoktan solmaya yüz tutmuş dilinin parçalanmış parçalarına takıldı. Birkaç kurbağanın 
kazığa oturtulduğu kanlı ağaçlara. 
O zaman Ölüm'e baktı ve gözlerine siyah ve kanlı yaşlar doldu. 
Sonra Lillian gitti ve bunu havadaki statik takip etti. 
Signa en yakın ağaca doğru pençe atıp kusarken, ölüm etrafındaki gölgelerini geri 
çekti. Vücudunda bastıramadığı bir buzlanma vardı ve dengesini sağlamak için 
gövdeye bastırırken bile elleri titriyordu. Bahçenin dışında, Mitra uzaktan gelen bir çift 
toynak sesiyle kişnedi. 
"Gitme zamanı", Ölüm'ün omzundan tutup Signa'yı ayağa kaldırıp bahçeden geri 
çekerken söylediği tek şey oldu. 
"Kimin yaptığını biliyor musun?" Sözcükler ağzından biraz geveleyerek döküldü. 
"Yapsaydım sana söylerdim. Her şeyi bilen biri değilim, Signa. Bir insana 
dokunduğumda, yaşadıkları hayatın küçük bir kısmını görüyorum. Ama ben sadece 
onların bildiklerini biliyorum ve Lillian bir oyundan şüphelense de bunun arkasında 
kimin olduğunu bilmiyor.” Gundry kapının dışına çıktı. Hemen burnunu çekmeyi 
bıraktı ve yukarı baktı, Signa'nın kapıdan tökezlediğini görünce dilini sarkıttı . O da 
Ölüm'e baktı ve kuyruğu sallanmaya başladı. 
"Seni görebiliyor mu?" O gün gördüklerinden sonra, bunun neden bu kadar şaşırtıcı 
olduğundan emin değildi. Daha önce ruhların hayvanlarla etkileşime girdiğini 
görmüştü ama Ölüm her zaman bunun ötesinde bir adım gibi hissetmişti. Gerçek bile 
olmaması gereken biri gibi. 
"Bütün hayvanlar beni görebilir," dedi Ölüm, tazıyı kafasına vurarak. Neredeyse 
onun gölgelerinden dışarı bakan bir gülümseme gördüğünü sandı ama Signa tekrar 
gözlerini kırptığında gitmişti. 
Çok şey vardı. Bilmediği o kadar çok şey vardı ki. O kadar çok şey oluyordu ki 
zorlukla algılayabiliyordu. 
Ölümün güçlerine sahipti. 
Lillian öldürülmüştü. 
Ve şimdi, Blythe'ı kurtarmak için, bunu kimin yaptığını keşfetmek Signa'ya 
kalmıştı. 

---

60 
ondört 
Sylas onu bulduğunda, Signa Mitra'ya yaslanmış, dik durmak için dizginleri 
tutuyordu. Sylas'ın saçları dağınıktı ve sanki çalıların arasına düşmüş gibi dallarla 
doluydu. Balwin onun altında çok mutlu görünüyordu ve hiç de nefes nefese değildi. 
"Bayan Farrow!" Sylas rahatlamış bir nefes verdi. "Böyle havalanmamalıydın!" 
"İdare edememen benim suçum değil," diye başardı. Kolunun ön kısmıyla ağzını 
sildi ve soğuk havayı derin derin içine çekerek ciğerlerine dolmasına ve cildini 
soğutmasına izin verdi. Daha önce bir ruhla etkileşime girmenin ona bu kadar zarar 
verdiğini fark etmemişti, ama öyle olduğu için ellerini zar zor kaldırabiliyordu. Artık 
Mitra'nın yanında, onu ayakta tuttuğunu hissedemiyordu. Artık hiçbir şey 
hissedemezdi. 
"İmza?" Sylas'ın sesi zayıftı. "Hasta mısın?" 
"Oldukça," demeyi başardı. "İnanıyorum... Kötü bir şey yemiş olmalıyım ." 
Titremesini durduramadı, kemiklerinin derinliklerine işleyen soğuğu durduramadı. 
Blythe'ın katili Thorn Grove'da bir yerlerde firarda olduğu için nasıl acele etmeleri 
gerektiğinden başka bir şey düşünemiyorlardı. 
Sylas onu Balwin'in üstüne çekerken Signa inledi. Kollarını beline dolayarak onu 
eyerde önünde sabitlerken, doğru dürüst görememesine rağmen, itiraz etmeyi 
düşündü. Dokunuşundan sıyrılmamaya çalıştı. Yardımı kabul etmeye çalıştım ve artık 
belladonna kanından solup gittiğine göre kimseyi incitemeyeceğini hatırlamasına izin 
verdi. 
"Eğer mideni bulandıracaksan," diye uyardı onu, "botlarımda olmadığından emin 
ol." 
Hiçbir söz vermedi. Sanki birisi kriket sopasını alıp şakağına vurmuş gibi hissetti. 
Midesi her an boşalmakla tehdit ediyordu ve Sylas pelerinini çıkarıp üzerine örtmesine 
rağmen titremesini engelleyemedi. 
"Sana ne oldu?" Davranışları ne kadar nazik olsa da, Sylas'ın sesinde sert bir ton 
vardı. "Sık sık mı böyle hastalanırsın yoksa sadece ormanda eğlenmek için 
kaybolduğunda mı?" 
Signa parmaklarını sunulan pelerinin içinde kıvırarak, "Ben buna eğlence 
diyemem," diye karşı çıktı. "Ve hayır, sık olmaz. Sanırım ormanda bir şey gördüm.” Bir 
sonraki ifadesine biraz şaşkın görünmesine yetecek kadar bir parça gerçek katmaya 
karar verdi. "Ormanda bir şey beni çağırıyormuş gibi hissettim." 
Göğsü sırtına dayalıyken, vücudunun kendisininkine karşı gerginleştiğini 
hissedebiliyordu. Yanakları ısındı ve bu durumun uygunsuzluğunu ya da onun 

---

61 
kalçalarının etrafında ne kadar güçlü hissettiğini düşünmemeye çalıştı ve onun yerine 
nasıl nefes almıyor gibi göründüğünü düşünmeye çalıştı. "Bir sorun mu var?" 
"Endişelenmen gereken bir şey yok-" 
"Bunu kendim değerlendirebilirim," diye onun sözünü kesti, Sylas'a karşı pek sık 
olmadığı kadar cesur hissediyordu. "Her neyse, söyle bana." 
Bir an tek ses atların toynaklarının altındaki yaprakların çıtırtısıydı. Signa ona 
bakmak için döndü ve adamın buğulu gözleri loş ay ışığında onunkilerle buluştuğunda 
ağzı kurudu. 
Bu adamla ilgili her şey, ilk tanıştıklarında sinirlerini bozmuştu. Ancak şimdi, işler 
sinir bozucu bir şekilde tam tersiydi. Dikkati, adamın kollarına sarılı tuniğine, geniş 
omuzlarına, göğsünün bir görüntüsünü ortaya çıkaran derin yakasına kaydı... Sonra 
tam bir genç hanımmış gibi gözlerini kaçırdı ve öyleymiş gibi yaptı. Aynı anda onu 
yumruklamak istemesine neden olurken cildini ısıtmayın. 
Neyse ki Sylas onun mücadelesini fark etmemiş gibiydi. "Thorn Grove hakkında 
söylentiler var." Fısıltı, onları çevreleyen karanlık orman kadar sinir bozucuydu. "Seni 
aldığım gün sana söylemek istediğim ama nasıl yapacağımı bilmediğim söylentiler. 
Gidecek başka bir yerin olsaydı gidebilirdim. Onları pençeleyen dalların altından 
eğilmek zorunda kaldılar ve biri ödünç aldığı pelerinin yenini yırtmakla tehdit 
ettiğinde, usta parmaklarıyla çözmesine yardım etmek için durdu. Serbest kaldığı anda 
eyerde öne doğru sallandı ve boğazını temizledi. 
"Ne söylüyordun?" Sadece teninin pembeleşmemesi için dua edebilirdi. 
Biraz kaşlarını çattı ama yine de devam etti. "Geceleri hizmetçilerin bir kadının 
ağladığını duyduklarını iddia ettiklerini söylüyordum. Bazıları hava karardıktan sonra 
koridorlarda dolaşmayı reddediyor çünkü bir hayaletin fısıltıları var. Beyaz elbiseli 
sarışın bir kadın onları bir an seyrederken bir an sonra gitti. Ve Usta Hawthorne... O en 
kötü durumda. Sanırım o da onu duyuyor. Sanırım bu yüzden uyumuyor, yemek 
yemiyor, artık pek bir şey yapmıyor.” 
"Suareler dışında," diye ekledi Signa. Duyduğu en müsrif ve müstehcen olanlar. 
"Çığlıklarını bastırmak için sanırım," diye savundu Sylas. "Onu uzak tutmak ve 
unutmak için. Hawthornes'u uzun zamandır tanıyorum ve sizi temin ederim ki o her 
zaman böyle değildi." 
O zaman Lillian'ın ruhunu biliyorlardı. Onu görememiş olabilirler ama orada 
olduğunu biliyorlardı. Signa nefesini dışarı üflerken bedeni onunkine yaslandı. O kadar 
rahatlamıştı ki, enerjisi olsaydı, kollarını Balwin'e dolardı ve onu gözlerinin arasından 
öperdi. Ölüm ona, yaşayanların perdesinin ardındaki parıltıları görebilen insanlar 
olduğunu söylemişti. Muhtemelen Lillian'ı göremeseler de, musallat olduklarını 
biliyorlardı. Signa'nın Lillian'ın ruhunu gördüğünden şüphelenen biri varsa, gözünü 
bile kırpmaz. Görünüşe göre şans sonunda ona bir iyilik yapmaya karar vermişti. 

---

62 
"Senden ne haber?" Sylas'ın karşısında kendini fazla rahat hissediyordu ama 
bitkinlik iliklerine kadar çöktüğü için bu konuda hiçbir şey yapamıyordu. "Hayaletlere 
inanır mısınız Bay Thorly?" 
"Beni aptal yerine koyma, Bayan Farrow. Thorn Grove gibi bir yerde nasıl 
yapmayayım?” 
Sözler peri müziği gibiydi; Signa hiç bu kadar tatlı bir şey duymamıştı . "O zaman 
bu gece malikâneden zorla ormana götürüldüğümü söylediğimde anlayacaksın." 
“Sebebiniz ne olursa olsun, daha dikkatli olmalısınız. Seni bulduğumdan beri 
titremen durmadı.” Vurgu yapmak için etrafına attığı pelerinini düzeltti. “Bunun 
olduğu ve benim ihbar etmediğim ortaya çıkarsa, işimi kaybederim. Sadakatim sana 
değil işverenimedir. Yani bu riski almamı istiyorsan, bana iyi bir sebep vermen 
gerekecek." 
Signa, beyninden o kadar inandırıcı ve o kadar ustaca anlatılan bir hikaye 
uydurmasını istedi ki, onunla bu durumdan ne kadar akıllıca olursa olsun 
kaçabilecekti, ama sadece söyleme arzusuyla şakakları ağrıyor ve ağzı yanıyordu. 
Olanları başka birine anlatmak, böylece bunu tek başına yapmak zorunda kalmasın. 
Sylas'ta ve konuşmasında -son derece gerçekçi ve dolaysız- Signa'ya ona inanabileceğini 
hissettiren bir şey vardı. Etrafında taçyapraklarının biraz açılması da aynı nedendendi. 
O kaçmadan onunla fikrini konuşabilmişti. Sylas'ın, Lillian'ın ruhunun Hawthorne 
malikanesine musallat olduğuna inandığını zaten kabul ettiğinden bahsetmiyorum bile. 
Aldığı nefes o kadar keskindi ki Mitra kulaklarını çırptı. Sana söylersem, diye 
fısıldadı Signa, başka kimseye söylemeyeceğine yemin etmelisin. 
Görünüşe göre Sylas, en az Signa kadar merakına hakimdi. Sesinde bir 
gülümsemeyle ona doğru eğildi ve "Söz veriyorum," dedi. 
"Herkese? Beni gülünç bulsan da önemli değil mi? 
"Zaten saçma olduğunu düşünüyorum," diye düşündü Signa dönüp ona ters ters 
bakarak. "Güzel, evet, söylemen gereken her neyse bu dünyadaki tek bir kişiye bile 
söylememeyi kabul ediyorum . Şimdi, bu gerilimle devam edecek misin? Onunla çık. 
"Mezarını bulmak istedim." 
Ona yumuşak bir şekilde baktı. "Dehşete kapıldınız mı, Bayan Farrow?" 
Bunu söylemenin basit bir yolu yoktu. Signa elinden gelen tek şeyi yaptı - 
omuzlarını dikleştirdi ve Lillian'ın doğal sebeplerden ölmediğine inanmak için bir 
nedenim var. Onun öldürüldüğünü ve kimin yaptığını bulamazsak Blythe da ölecek. 
Uzun bir süre, bir baykuşun uzaktan ötmesi onun tekil tepkisi oldu. Kırları 
geçerlerken Sylas'ın en yakın doktora kaçıp onu götürmesini isteyeceğini bekleyen 
Signa, dinlerken kendi içine kıvrıldı. Yine de adamın ilk sorduğu şeyin "Biz mi?" olması 
onu şaşırtmıştı. 
Signa parmaklarını Balwin'in yelesinde gezdirdi. Bunu söylemek istememişti ama 
şimdi söylediğine göre... Bunun tek başına üstesinden gelebileceği her şeyden daha 
büyük bir durum olduğu ortaya çıkıyordu. Yardıma ihtiyacı vardı ve Sylas, Thorn 

---

63 
Grove'u biliyordu. Hawthornes'u biliyordu ve onun asla yapamayacağı bir şekilde 
personele erişimi vardı. Yardım edebilirdi. 
Ahırlara varana kadar cevap vermek zorunda kalmadı. Balwin'den kurtulmasına 
yardım ederken, Sylas'ı elinden yakaladı. Sarsıldı ve Signa bir an için belladonna'nın 
etkisinin hâlâ güçlü olduğundan korktu. Belki de güçlerine hâlâ erişimi vardı ve onun 
hayatını çalmıştı. Ama ikisi de eldivenlerini giymişti ve adam kara, meraklı gözlerle ona 
kırpıştırıyordu. 
etti, Sylas öne doğru eğilip parmağını hızla dudaklarına bastırdığında, bu dokunuş 
ağzının kurumasına neden olacak kadar samimiyken, heyecanının daha da arttığını fark 
ederek ısrar etti . 
"Bayan Farrow, ben ahırda çalışıyorum." Arkasına baktı ve onu içeri çekerken 
kimsenin izlemediğinden emin oldu. "Bana para ödeyenler hakkında dedikodu yapmak 
bana düşmez..." 
Çizmelerinizi gördüm Bay Thorly. Nasıl giyindiğini gördüm ve sana bakan herkes 
senin seyis bir çocuktan daha fazlası olmak istediğini anlıyor." Gözlerinde bir şey 
parladı. Signa'nın tutunduğu ve ittiği bir şey. "Blythe'ı kurtarırsan neler olabileceğini bir 
düşün. Lillian'ın tacizlerine bir son verirsen ve Elijah'nın içini rahatlatırsan. Bundan 
sonra bir daha ahıra adım atarsan, kendi atına binmek olacak. Bir daha asla çalışmak 
zorunda kalmayacaksınız.” 
Sylas atların dizginlerini ve eyerlerini çözdü ve kıstırılmış alnı ona kafasındaki 
çarkların ne kadar döndüğünü anlattı. "Eğer ortaya çıkarsan ve herhangi bir nedenle 
salıverilirsen," diye ekledi anlaşmayı tatlandırmak için, "mirasımı talep ettiğim anda 
seni kendim işe alırım. Bana yardım etmek için konumunuzu kullanın, Bay Thorly. 
Sırdaşım ol, kulağım ol, geleceğin ahırda çalışmaktan çok daha fazlası olacak. 
"Zeki bir dilin var," diye yanıtladı. Atlar ahırlarına kapatılmış ve teçhizatları 
kaldırılmışken, bir saman balyasının üzerine dayandı ve "Daha yeni tanıdığın bir 
ailenin cinayetini çözmene yardım etmem için bana kendi cebinden ödeme yaparsın" 
diye sordu. tanışmak?" 
Alnındaki küçük yara izine bakarak, "Hawthornes bana karşı nazik davrandı," dedi. 
"Ayrıca, para istiyormuşum gibi değil." 
Gülüşü şaşkın bir nefesten biraz daha fazlaydı. " Sanırım haklısın. O zaman çok iyi. 
Bir anlaşmanız var, Bayan Farrow.” 
Şaşırdığını belli etmemeye çalıştı. Paranın gücü elinde tuttuğunu her zaman 
biliyordu. Bu dünyadaki her şeydi. Yine de bu onun ne kadar etkili olduğunu ilk kez 
kendisi için deneyimliyordu. Omuzlarını gevşetmek ve artık bu işte yalnız olmayacağı 
gerçeğinin verdiği rahatlamanın tadını çıkarmak için kendine bir an bile olsa izin verdi. 
Hawthornes hakkında çok az şey biliyordu ve bununla tek başına başa çıkmak için çok 
az zamanı vardı. Sylas gibi birine ihtiyacı vardı ve onun da kazanacağı çok şey vardı. 
Para her zaman insanların ondan istediği şey olmuştu ve eğer onun yardımını almak 
için gereken buysa, öyle olsun. 

---

64 
"Bana bildiğin her şeyi anlat," diye tekrarladı onu. "Lillian'dan hoşlanmayan kimse 
var mı?" 
"Lillian'dan hoşlanmayan koca bir toplum vardı." Gece gibi mürekkepli saçlarını 
eliyle düzeltti. “Ailenin servetini kendin gördün. Kıskançlık ve açgözlülüğün insanlara 
neler yapabileceğini gördüğüne bahse girerim. İnsanların ondan hoşlanmaması için onu 
tanımasına gerek yoktu.” 
Büyük bir buruklukla anne babasının başına gelenleri, sonra da velilerinin yıllar 
boyunca ona nasıl davrandıklarını düşündü. Arkadaşı Charlotte, amcasıyla geçirdiği 
zamanı güzel anılarla doldurmuş olsa da, yaşlandıkça amcasının onu ne kadar sık 
yalnız bıraktığını daha çok düşündü. Ona bakması için gereken parayı ithal giysiler ve 
sevgilileri için cömert hediyeler için nasıl kullanacağı hakkında. Çoğu geceyi odasında 
kilitli geçirmiş, görmesine asla izin verilmeyen misafirlerin garip seslerini duymazdan 
gelmeye çalışmıştı. 
Onu gerçekten seven tek kişi Signa'nın büyükannesiydi, diğerleri ise sadece onun 
servetini arzuluyordu. Bazıları onu doyuracak ve ısıtacak kadar terbiyeli davranmıştı, 
ama o onlara karşı hiçbir zaman bir insan gibi hissetmemişti. Arkasında büyük bir 
meblağ sürükleyen görünmez bir kızdan başka bir şey gibi hissetmedim. 
Yüzündeki cevabı gören Sylas başını salladı. Lillian harika bir kadındı ama 
Hawthornes ne kadar kibar olurlarsa olsunlar her zaman bir hedef olacaklar. Para için 
adam öldürecek insanlar var, Signa. Yalanları tatlı sözlere ve hatta daha tatlı 
gülümsemelere dönüştüren insanlar. Bunu hatırlaman akıllıca olur.” 
Bunun bir sorun olacağından şüpheliydi. Hayatında kesinlikle yabancıların ona 
nezaket gösterdiği zamanlar olmuştu. Ta ki onun bir ruhla konuştuğunu görene veya 
söylentileri duyup kaçana kadar. Mirasına sahip olduğu zaman bile, uygun bir koca 
bulmadıkça ve toplumda kendisine bir isim yapmadıkça bunun değişmesini hayal bile 
edemezdi. 
Olabilir mi? 
"Söylediğin doğruysa," dedi Signa, "o zaman sana neden güveneyim? Paramı 
yeterince çabuk almayı kabul ettin.” 
Cevabı basitti. Firma. "Kendinizden başka kimseye güvenmemelisiniz, Bayan 
Farrow. Ama Blythe'ın iyiliği için sana yardım edeceğim. Her şeyden önce, şüphe 
duymadan seni Thorn Grove'a geri götürmemiz gerekecek. Sylas ayağa kalktı ve 
eldivenli elini uzattı. 
Omuzları gergin, Signa kabul etti. Onu, tazı Gundry'nin samanların arasında 
kıvrılmış yattığı bir bölmeye götürdü. Sylas onu kenara çekip birkaç saman balyasını 
yoldan çekmek için eğilirken tazı hırladı. Signa , çalışırken sırtındaki kasların 
kasıldığını fark etmekten kendini alamadı ve dikkatini dağıtmasını erkek fiziğini 
gözlemleme fırsatı olarak değerlendirdi. Giderek daha fazla ilgisinin uyandığını fark 
etti. 

---

65 
"Elinizi düz bir şekilde o panele bastırın." Samanların olduğu yerde gizli bir taş 
duvar vardı. Signa onun emirlerini yerine getirdi ve taşa bastı. Tıkladı ve elinin altında 
kaydı. "Şimdi çevir" dedi. 
Bunu yaptığında, duvar karanlıkta yıkanmış bir yolu ortaya çıkarmak için kayarak 
açıldı. Işık yok, ses yok, sadece bir hava akımı ve ileride sonsuz bir labirent. 
Sylas, ahırın tezgahlarından birinin üzerindeki gaz lambasını tuttu. Gundry ayağa 
kalktı, esneyerek gerindi ve efendisinin yanına gitti. "Sana Thorn Grove'a giden 
tünelleri gösteren oldu mu?" 
Sylas lambayı kaldırırken, Signa önündeki hiçliğe baktı. Kollarındaki tüyler diken 
diken oldu. "Asla. Nereye götürüyorlar?” 
"Bunlar? Mutfak kilerine," diye yanıtladı Sylas. "Daha bir düzine yol olduğundan 
emin olsam da ben yalnızca birkaç tanesini biliyorum. Artık kullanıldıklarına 
inanmıyorum ama bu, bir mutfak yangını durumunda hizmetkarlar için bir kaçış yolu 
olarak tasarlanmıştı. Hizmetçilerin malikanede yaşayanların gözünden uzak tuttukları 
başkaları da var. Tüneller karanlık ama sizi fark edilmeden araziye sokacaklar. Birisi 
sizi mutfaktan çıkarken görürse, onlara mülkte dolaştığınızı ve yolunuzu kaybettiğinizi 
ve akşam yemeğini kaçırdığınız için gece geç saatlerde bir şeyler atıştırmaya ihtiyaç 
duyduğunuzu söyleyin. Şimdi," -girişin altından eğildi ve elini uzatarak tünele adım 
attı- "size eşlik etmem için bana güveniyor musunuz?" 
Sözler bir tuzak gibiydi. Sylas ona güvenmemesi konusunda onu uyarmıştı. 
Kimseye güvenmemek. Yine de, elinin dokunuşunu üzerinde bir kez daha hissetmek 
için can atarak ona uzandı. "Azıcık bile değil." 
"Çok iyi, Bayan Farrow. Şimdi gidelim.” Parmakları onunkilere dolandı ve onu 
tünellerin içine çekti. 
Sylas'a göre, Thorn Grove'daki partiler nadir görülen bir olay değildi. 
Tünellerde ağır, temkinli adımlarla ilerlerken, "Birlikte olmaktan ve kutlamak için 
bir nedenden daha çok birkaç şeyi severdi," dedi. Lillian'dan bahsetme şekli, Signa'nın 
karşılaştığı hayalet ruhtan çok daha büyük birini hayal etmesine neden oldu. Bu ona 
kendi annesini nasıl tasavvur ettiğini düşündürdü - spot ışığı için yaratılmış biri olarak. 
Işıkların ve müziğin göz kamaştırıcılığının altında canlanan kadın tipi. Vücuduna balo 
elbisesi giydirilmiş ve gülümsemesi onu gören herkesi büyüleyen biri. 
Bu, Lillian'la tanışan herkesin âşık olduğunu ve Elijah'ın da farklı olmadığını 
söylediğinde Sylas'a inanmayı kolaylaştırdı. "Her zaman şövalyeliğiyle ya da yalnızca 
bir kadına ait olan bir adam olarak tanınmadığına dair dedikodular var," diye fısıldadı. 
"Lillian ile tanıştığında bu değişti." 
"Katil, bitkin eski sevgililerinden biri olabilir mi?" Signa, nereye gittiğini görmek 
için Sylas'ın tuttuğu lambanın loş ışığını kullanarak gözlerini kıstı. 
"Belki." Işığını daha iyi yaymak için lambayı daha yükseğe kaldırdı. "Elijah'ın erkek 
kardeşinin de Lillian'ı tercih ettiğini duydum, gerçi bunu yapmayan kişi bulmak çok 

---

66 
nadirdi. Lillian her zaman Thorn Grove'un kendilerine saklanamayacak kadar 
muhteşem bir yer olduğunu söylerdi. Misafirler sürekli girip çıkıyordu.” 
Signa başını salladı, ancak içinden daha fazlası olduğunu biliyordu. Lillian, 
bahçesinde tek başına zehirden ölmüştü. Signa'nın belladonna hakkında bildiği bir şey 
varsa, o da yeterince tüketilirse ölümün hızla geldiğiydi. Yine de Lillian aylardır 
hastaydı, bu da onun ölümünü yavaş ve acılı hale getirecek kadar becerikli birinin zehri 
ona küçük dozlarda verdiği anlamına geliyordu. Hawthornes'tan hoşlanmayan rastgele 
yoldan geçen birini aramıyorlardı; kesinlik için zamanı olan birini arıyorlardı. 
Malikaneye sık sık erişimi olan biri. 
"Personelden herhangi biri Lillian'a kin besliyor muydu?" diye sordu yapboz 
parçalarını kafasında yeniden düzenleyerek. 
"Hayır," diye yanıtladı Sylas kendinden emin bir şekilde. "Burada kaldığı süre 
boyunca Thorn Grove'da çalışan herkes Lillian'ı severdi." 
Signa, birinin bu kadar sevilip beğenilebileceğine inandığından emin değildi. 
Elbette, kadının biriyle arası bozuk olmalı. Peki ya Elijah? 
Sylas başını salladı ve düşündü. “Ondan daha az hoşlandılar. Ondan 
hoşlanmadıkları değildi; Elijah her zaman önce bir iş adamıydı, diğer her şey ikinci 
plandaydı. Zamanının çoğunu ofisinde ya da centilmenler kulübünde geçirdi.” 
Signa, Elijah'tan hoşlanmadığı açıkça belli olan bir kişiyi hatırladı. Marjorie'nin 
onun kolunu nasıl okşadığı ya da bir personele yakışmayan bir yakınlıkla onunla nasıl 
konuştuğu Signa'nın gözünden kaçmamıştı. Ama bu hiçbir şeyi kanıtlamadı. Marjorie 
ve Elijah arasında bir şeyler oluyorsa , bu yeni bir gelişme olabilir. 
Signa dengesini sağlamak için bir elini tünel duvarına dayadı, düşünceleri 
adımlarına dikkat edemeyecek kadar hızlı yarışıyordu. "Bana işi hakkında daha fazla 
bilgi ver." 
"Grey's bir aile şirketidir," diye yanıtladı. "Bence Hawthornes buna her şeyden çok 
gurur için bağlı. Elijah'ın büyük büyükbabası Gray Hawthorne tarafından başlatıldı ve 
nesiller boyu ailenin içinde yer aldı ve onların ülke içindeki ve dışındaki en varlıklı 
insanlardan bazılarına erişmelerine olanak sağladı. İlyas en büyük oğul olarak onu 
babasından miras aldı. Burayı kardeşi Byron ile birlikte yönetiyor ve bir gün Percy'ye 
geçecek.” 
Signa'nın adı hatırlaması biraz zaman aldı; Thorn Grove'daki ilk gece onu ve 
Marjorie'yi merdivenlerde durduran adamı hatırlaması için. Marjorie'nin keskin dilini 
çıkaran kişi, Byron. Percy'nin o gece konuştuğu kişi Elijah'ın erkek kardeşiydi. Lillian'ı 
tercih eden aynı kardeş. 
"Byron'ın hiç çocuğu yok mu?" 
Sylas, "Yapmış olsa bile Percy, Elijah'ın en büyüğü ve her şey ona kalacak," dedi. 
"Ama hayır. Hiç evlenmedi.” 
Kafasında gitgide daha fazla yapboz parçası birbirine karışıyordu, bunların tek bir 
çifti bile birbirine uymuyordu. Tüm bunlardan daha fazlası vardı, Signa'nın göremediği 

---

67 
bir şey. Neyse ki, bu sadece ikinci geceydi. Artık Lillian'ın görevini kabul ettiğine göre, 
belki de ruh onu rahatsız etmeden uyuma şansı bulabilirdi. Zehrin nasıl uygulandığını 
anlamak için Blythe'ı düşünmek ve kontrol etmek. 
Signa, "Byron ile buradaki ilk gecemde tanıştım," dedi. "Kızgın görünüyordu, ama 
nedenini hiçbir zaman anlayamadım." 
Sylas, Signa'nın ödünç aldığı pelerininin arkasını tuttu ve küçük bir çukura takılıp 
düşmesine fırsat vermeden onu kenara çekti. Zahmetsizce yaptı ve Signa karanlıkta 
onun utancını göremeyeceği için mutluydu. Etrafına koyu bir hale gibi dağılmış siyah 
saçlarına yan yan baktı ve onun ne kadar iri olduğunu bir kez daha fark etti. Yürüyen 
bir ağaç gövdesi gibi, gerçekten. Kaslı bir ağaç gövdesi. Şaşırtıcıydı. 
Elijah, Lillian'ın ölümünden beri kulübe geri dönmedi, dedi, Signa'nın ona baktığını 
görünce dudağının kenarı yukarı kıvrıldı. "Artık onu işletmeye uygun olmadığı 
söyleniyor, ancak mülkiyeti yalnızca ona ait ve Byron'ın devralmasına izin vermiyor." 
Sylas'ın söylediği doğruysa, belki de bu yüzden Byron Percy'nin geldiği gece Thorn 
Grove'da onunla konuşmuştu. Percy ile olan ilişkisi, işin kontrolünü kendisinin alması 
için bir yol muydu? Tam soruyu yüksek sesle dile getirmek üzereydi ki, botunun ucu 
yerdeki başka bir çukurun kenarına takıldı. Düşmesi gerekirdi -düştüğü momentumu 
hissetti ve darbeye hazırlandı- yine de Sylas karşısındaydı ve yüzü göğsüne çarparken 
boştaki eliyle onu omuzlarından desteklemişti. 
Uzun bir süre olduğu yerde donakaldı ve bunun daha fazla rezil olmasını önlemek 
için kendi ölümünü taklit etmek için uygun bir koşul olup olmadığını düşündü. 
Sonunda , dumanlı gri gözlerinin kendisine baktığını görünce vücudundaki her bir 
kemiğin tutulması için, ona çok yavaş bir şekilde bakmanın utancına değeceğine karar 
verdi . 
"Nereye gittiğine hiç dikkat etmiyor musun?" Sesi alçak ve canlıydı. "Kendine zarar 
verebilirdin." 
"Oldukça iyiyim, teşekkür ederim." Bu kadar yakından, onun gözlerinin altına 
serpiştirilmiş belli belirsiz çillere bakmaktan kendini alamadı. 
"O zaman beni serbest bırakır mısın? Buradaydı." 
Ellerinin gömleğinin içinde olduğunu fark etmemişken, hemen tutuşunu bıraktı. 
Sırf utançtan öylece yere düşmemiş olması, ölme konusundaki yetersizliğinin gerçek bir 
kanıtıydı. Bana eşlik ettiğiniz için teşekkür ederim Bay Thorly, dedi Signa geri çekilip 
elbisesini düzeltirken. "Yarın Blythe'ı ziyaret etmeye çalışacağım ve neler 
öğrenebileceğime bakacağım." 
"Ben de bu gece mutfağı arayıp aşçılarla konuşacağım." Başını ona doğru eğdi, sağ 
yanağında Signa'nın daha önce fark etmediği bir gamze vardı. "Bir şey bulursam, 
seninle bağlantı kurarım." Önlerinde küçük ve duvara gömülmüş bir kapı vardı. "Bu 
seni kilere götürecek," dedi. İyi uykular Bayan Farrow. Thorn Grove'da olup bitenlerin 
temeline ineceğimizden emin olabilirsiniz." 

---

68 
onbeş 
SIGNA, mutfak kilerine açılan küçük açıklıktan çömelirken, NEREDEYSE AYNI 
BOYUTTA BİR PATATES çuvalını iterek geçti. Onu bir kenara ittiğinde devrildi ve 
neredeyse bir düzine patatesi yere devirdi. Gecenin sessizliğinde, taklaları tüm Thorn 
Grove'u sallayacak kadar gürültülü görünüyordu. Tünel kapısını kilere gizleyerek her 
şeyi yerine yerleştirirken kötü talihin lanetini okudu. Eldivenlerini yırtıp korsajının 
içine soktu ve biri gelip onu almaya gelir diye en azından yarı yarıya uyumaya hazırmış 
gibi görünmeye çalıştı. Kimse gelmeyince Signa eteklerini topladı ve parmak uçlarına 
basarak mutfaktan çıktı ve salonu geçti. Merdivenin kenarına varmıştı ki huysuz bir ses, 
"Bu saatte yukarıda ne halt ediyorsun?" 
Signa arkasını döndüğünde oturma odasının açık kapısından Elijah Hawthorne'un 
ona baktığını gördü. Üzerinde geceliği vardı ama yüzündeki yorgunluk uyumadığını 
belli ediyordu. Belki de gözlerinin altındaki gölgeler göz önüne alındığında günlerce 
bile değil. 
Ödünç aldığı pelerinine daha sıkı sarıldı, onu sakladığı için karanlığa minnettardı. 
Elijah, onun çamurlu eteklerine baktığında, Signa'nın henüz yatmamış olduğunu 
anlayacaktı. "İyi akşamlar bayım." Aklı, olası tüm mazeretlerin bir listesini hızla taradı, 
hepsi de dilinde ağırlaştı. "Uyumakta güçlük çekiyordum." 
"Demek dolaşmaya başladın?" Zeki gözleri arkasından, mutfağa doğru titreşti ve 
Signa'nın kanı dondu - biliyordu. Ya da en azından şüpheleniyordu. Sonuçta burası 
onun eviydi. Muhtemelen tünellerin her birini biliyordu. Yine de, Elijah anladıysa bile, 
hiçbir şey söylemedi. Bunun yerine, yağlı sarı duvarların önündeki küçük yuvarlak 
masada oturması için Signa'ya işaret etti. Signa renkten nefret etse de, odanın genel 
olarak rahat olduğunu kabul etmek zorundaydı ki bu, Elijah'ın ciddiyetinin altında bile 
ona hayran kalabildiği düşünülürse, çok şey söylüyordu. 
"Gel otur çocuğum." Önünde bir dama tahtası vardı ve Signa ona katılırken taşları 
düzeltti. "Oynarmısın?" 
"Ediyorum," diye yanıtladı, şimdiye kadar yalnızca kendisine karşı oynadığını 
belirtmeden. Doğru bir cevap olduğunu hissediyordu ve en çok merak ettiği adamla 
konuşma fırsatını kaybetme riskini almak istemiyordu. Ve böylece, eteklerini 
pelerininin altına sıkıştırmaya dikkat ederek siyah parçalara uzandı. 
"Uyuyamamayı anlıyorum." Elijah tahtayı incelerken ona bakmadan ilk hareketi 
onun yapmasına izin verdi. “Korkarım burası hoş bir ev değil. Yine de sizi herhangi bir 
keşfe karşı uyarmalıyım, özellikle de böyle geç saatlerde. Bu malikanede geceler 
genellikle kalbi zayıf olanlar için zordur.” 

---

69 
Signa onun pulunu tahtanın ortasına doğru hareket ettirmesini bekledi, sonra cevap 
vermeden önce kendi pulunu hareket ettirdi. “Söylentilerin farkındayım ama emin olun 
ki kalbim zayıf değil. Sizin de ayakta olmanızın nedeni bu hayaletler mi efendim? 
Çenesinde bir kene vardı. O kadar hızlıydı ki, onu bu kadar yakından izlememiş 
olsaydı kaçıracaktı. "Sen de duyuyor musun çocuğum?" Tahtanın ortasını ele geçirerek 
taşlarından birini atladı. "Ağladığını duyuyor musun?" 
Ne kadar kendini zorlarsa zorlasın, Thorn Grove'da en ufak bir fısıltı bile 
duyamadı. "Kimseyi duymuyorum efendim. Şu anda değil." 
Elijah onun taşlarını çevrelemeye çalışırken hiç etkilenmemişti. "Demek sorunu 
görüyorsun. Onun ortalıkta dolaştığını, bu koridorlara musallat olduğunu 
duyduğumda uyuyamıyorum ve yine de onun yokluğunda gözlerimi yumamıyorum, 
çünkü onu bir daha duyabilecek miyim merak ediyorum. 
Dikkatini dağıtmak için Signa'nın başka bir parçasını yakaladı, çünkü sonunda 
gölgelerin karanlığında kiminle uğraştığını gördü - onu ilk gördüğünde göründüğü 
gibi bir aptal değil, ne de bir sarhoş, ama bir dikişleri yıpranan adam. Kendini zor 
toparlayabilen biri. Elijah elini yüzünün üzerinde gezdirdi, kırlaşan ensesi çok uzundu 
ve toplumsal standartlara göre evcilleştirilmemişti. 
Bu durumda bile bu konuşmayı yönetenin Elijah olduğunu çok geç fark etti. "Bir 
seçeneğim olduğunu hissetseydim, asla başka bir koğuş almazdım." Sanki kendi 
yapbozunu çözüyormuş gibi ona değil de önüne serilen parçalara baktı. 
Signa, onun sözlerinden duyduğu acı acıya şaşırmıştı. Elijah'nın onu istememesi 
mantıklıydı - çok fazla bagajla gelmişti ve bu kadar zenginliğe sahip biri için Thorn 
Grove'un onu yanına almasının bir yararı yoktu. 
"Gözlerinde bir zeka var kızım," dedi Elijah. Benim yerime giyecek biri olmasa 
paltomu giymeyi hatırlamayacak bir adam olduğumu anlayacak kadar aklı başında 
değilsin. Karımın gittiğini ve kızımın çok da geride olmadığını bilmen için burada bir 
gün yeter. Ve oğlum - Tanrım, oğlum. Zavallı çocuğu birçok yönden hayal kırıklığına 
uğrattım. Oysa Lillian'ım büyükannen öldüğünde senin durumunu bilseydi, seni 
yanına almamızı isterdi. Yakın zamana kadar haberimizin olmaması büyük bir 
talihsizlikti, çünkü o sana harika bir hayat verirdi. Onun yolu buydu, Tanrı ruhunu 
korusun. Kim olursa olsun aldı ve onları sevecekti. Onun anısına, seni buraya 
getirmekten başka çarem yoktu.” 
Elijah'ın çenesi, sanki konu hakkında çok fazla konuştuğuna karar verircesine 
kapandı. Yüzünden bir gölge geçti ve Signa'nın taşlarından ikisini almasına izin verdi. 
"Annem olmadan on dokuz yıl geçirdim, efendim," dedi ona. “Artık bir tane 
edinmekle ilgilenmiyorum. Sağladıkların için minnettarım ve bu benim için yeterli. 
Kendi başıma olmaya oldukça uygunum.” 
Elijah şaşırarak güldü. Hafif bir sesti, bir hava tıslamasından biraz daha fazlasıydı. 
"Ben de buna inanırdım." 

---

70 
Signa'nın başka bir şey söyleme şansı yoktu, çünkü Elijah son bir hamleyle tahtayı 
temizledi. Geriye kalan her parçasını tek bir akıcı adımda yakaladığında ağzı açık kaldı. 
"Savunma amaçlı dama oynayanlar her zaman kaybeder." Ayağa kalkmasını 
beklemiyordu . Kalkmasına yardım etmek için elini uzatmadı. "İyi geceler Signa. 
Uykunun bizi bulması ve yarın gece burada bir daha görüşmememiz için dua 
ediyorum.” 
Görünüşe göre Sylas'la saatler sonra tekrar buluşacaksa başka bir tünel bulması 
gerekecekti. Bu, ya da belki de duvarların içinden yürümeyi öğren. Signa tahtaya 
bakarak ve Elijah'ın ayak sesleri kaybolana kadar hareketlerinin izini sürerek bekledi. 
Geldiklerinde merdivenlere yöneldi. 
Zavallı kalbini şaşırtacak şekilde, yalnız olmadığını fark etti. Percy en üst basamağa 
oturdu. Saçları alev gibi parlak olmasaydı, karanlıkta ona takılıp düşebilirdi. 
"Percy!" Göğsünü tuttu. "Ne yapıyorsun?" 
"Seni korkutmak istemedim." Sesi alçak bir fısıltıydı. İkinizi duyduğumda bir şeyler 
içmeye geliyordum ve ben sadece... Kulak misafiri olduğum için beni bağışlayın. 
Babamla gerçek bir sohbet etmeyeli çok uzun zaman oldu. Bunu yapabildiğini 
neredeyse unutmuştum.” Omuzları solmuş bir çiçek gibi içe doğru çökmüştü. "En 
sevdiği oda orasıydı, biliyorsun. Oraya bu kadar sık gitmesinin nedeni bu. Bu ev her 
zaman çok tuhaf ve kasvetli olmuştur ve o tamamen kendisine ait hisseden bir yer 
istiyordu. Babası onunla en uzun süre renk konusunda savaştı - sarıdan nefret ederdi. 
Ama annem istediğini elde etme konusunda her zaman iyiydi. Bazen onu orada 
duvarlara bakarken, hatırlarken görüyorum.” 
Signa neredeyse Lillian'ın koridorlarda süzülüp salonda çay içtiğini ve dekor 
üzerinde kafa yorduğunu hayal edebiliyordu. Signa'nın tanımaya başladığı hayattan 
çok farklı bir hayatı, çok farklı bir ailesi varmış gibi görünüyordu. "Onunla hiç 
konuşuyor musun?" diye sordu , kalbi ağırdı. Her ne kadar çürütebilecek olsa da, ona, 
Elijah'ın arkadaşlığa çok ihtiyacı varmış gibi geldi. 
Percy'nin yüzü asıldı. “Babam pek ortalıkta yoktu. Marjorie bana derslerimi verdi 
ve Byron Amca bana centilmen olmayı öğretti. Babam ve ben sadece iki şey hakkında 
konuşurduk - bir gün yürüteceğim iş ve görünüşe ayak uydurma ve ailenin statüsünü 
koruma yükümlülüğüm. Yirmi iki yıl boyunca bağlantımız buydu. Ve şimdi hiçbir 
açıklama yapmadan onu kopardı. Yani hayır, artık konuşmuyoruz, çünkü birbirimizi 
tanımıyoruz bile.” 
Signa'nın yanıt vermesi biraz zaman aldı. Ölümle ilgili farklı ve genel olarak sinir 
bozucu bir deneyime sahip biri olarak, sözlerine büyük özen gösterdi. "Keder tuhaf bir 
şeydir, Percy, çünkü iki kişi onu aynı şekilde deneyimlemez." Rahatlatacak birine sahip 
olmak yabancı bir şeydi. Uzanıp elini onun elinin üzerine koyarken yaptığı şeyin doğru 
olup olmadığını bilmiyordu; tek bildiği, kendisi için her zaman istediği şeyin bu 
olduğuydu. Birinin onunla oturup elini tutması ve onun yanında olduklarını bilmesi 
için. 

---

71 
Percy'nin birine ihtiyacı vardı -yere dik dik bakmasından ve omuzlarının 
çökmesinden belliydi- ve Signa onun için o kişi olmaktan memnundu. Yanına oturdu 
ve elini nazikçe okşayarak, "Yaşadıkların için üzgünüm. Anneni çok seviyor gibi." 
Kaşlarını çatarak eline baktı. "Her şeyden ve herkesten çok. Ama bu, geri 
kalanımızın hala ona ihtiyacı varken ortadan kaybolması için bir mazeret vermiyor." 
Signa çok iyi anladı. Yıllarca tanıdığı herkesin, hatta hâlâ hayatta olanların bile 
hayalete dönüşmesini izlemişti . "Değil," diye kabul etti. "Ama o akıllı bir adam ve sana 
geri dönmenin yolunu bulacağına inanıyorum. Sadece daha fazla zamana ihtiyacı 
olabilir.” 
Percy elini onun eline çevirdi. "Tesekkurler kuzen. Bu ailenin iyiliği için, umarım 
haklısındır.” 
Ayağa kalkarak onu da kaldırması için elini uzattı. Yine de gözleri Signa'nın 
pelerininin altından görünen çamurlu eteğine takıldı. Percy bunun hakkında hiçbir şey 
söylemese de, elini onun sırtına koyup sanki başka türlü kaçabilecekmiş gibi onu evin 
daha derinlerine doğru yönlendirirken Percy'nin alnında derin çizgiler oluştu. "Gel 
kuzen," diye ısrar etti, "hangi belaya katlanmak zorunda kalırsak kalalım, bir gece 
dinlendikten sonra hâlâ burada olacaklar." 
ON ALTI 
GEÇEN HAFTALAR BLYTHE'I TEK ZİYARETÇİLERİ Elijah ve onunla ilgilenen 
doktoru tecrit altında tutmuştu. Signa her gün fark edilmeden kuzeninin odasına girip 
onu kontrol etmeye çalışıyordu, ancak kilitli bir kapıyla karşılanıyordu, dersler 
tarafından çekiliyordu ya da Elijah akşamlarını Blythe'nin başucunda geçirdiğinde, ona 
hiçbir şey olmadığından emin olmak için onun dikkatli gözüyle inceleniyordu. onu 
uyurken 
Bu sabah, Marjorie bir kucak dolusu sabahlığı sürükleyerek süitine daldığında 
planları bozuldu - çay elbiseleri ve gündüz kullanımı için seyahat elbiseleri ve partiler 
için yapılmış ekstra fırfırlı ve daha zengin kumaşlar. Sık sık giymek zorunda kaldığı 
sarı günlük elbiseden çok daha iyiydiler, ama donuk, sessiz tonlarına bir hüzün 
düğümü hissetmekten kendini alamadı. 
"Kendinizi çabucak hazırlamak isteyeceksiniz." Marjorie, Signa'ya deniz salyangozu 
desenli yumuşak bir çay elbisesi uzattı. "Yakında misafirleriniz gelecek." 
Bu Signa'yı hemen harekete geçirdi - kimseyi tanımıyorken nasıl arkadaş 
edinebilirdi? 
Marjorie, "Sizin için yaşıtınız genç bayanlarla bir çay ayarladım," dedi. "Diğer 
arkadaşlarından bu kadar aceleyle ayrılmak zorunda kaldıktan sonra burada arkadaş 

---

72 
edinmek istersin diye düşündüm. Bu kızların hepsi Blythe ile arkadaş canlısı ve varlıklı 
ailelerden geliyor. Hepsi bekar ve mükemmel bir şekilde uygun bir arkadaş.” 
Signa'nın öyle olduklarından hiç şüphesi yoktu ama yine de sordu, "Ve şimdi 
ziyaret etmeleri gerekiyor?" 
Marjorie'nin yüzü sertti. "Şimdi ne demek istiyorsun? İstediğin şeyin bu olduğu 
izlenimine kapılmıştım. 
"Bu!" dedi Signa aceleyle. Elbette istediği buydu - tek istediği arkadaşlık ve yüksek 
sosyetede bir dayanaktı - başka bir gün bunu tercih ederdi. "Sadece bugün Blythe'ı 
görmeyi umduğumu kastetmiştim." 
Bu, gülümsemesi sempatik olan Marjorie'yi yatıştırmışa benziyordu. "Anlıyorum. 
Ne yazık ki, doktor Bayan Hawthorne'un yanında. Bu öğleden sonra, derslerinden 
sonra onu ziyaret edebilirsin." 
Signa, kuzenini hızlı bir şekilde ziyaret etmesine izin verilmesini talep etmek istedi, 
ancak Elaine, Signa'nın acele etmesine ve giyinmesine yardım etmek için geldiğinde, 
böyle bir çabanın boşuna olduğunu anladı. Blythe biraz daha beklemek zorunda 
kalacaktı. 
Çok az masraftan kaçınılarak ithal kumaşlardan yapılmış elbise ipek gibi teninden 
kayıyordu. Çay içecekleri salona iltifat edecek şekilde renk uyumluydu ve arkada 
bağcıklıydı, Signa'ya daha yeterli bir diyetle büyümesi için yer bırakıyordu. Şimdilik 
biraz gevşekti, bu da onu şimdiye kadar giydiği en rahat şeylerden biri yapıyordu, 
insanın çay elbisesinin altına korse giymesi beklenmediği için. 
Signa hazırlanmayı bitirdiğinde, kesinlikle saygın görünüyordu, ama onunla bir 
Hanımın Güzellik ve Görgü Kuralları Rehberi'ni gizlice çaya götürebileceği her yolu 
düşünüyordu. Yazı masasının üzerinde duruyordu ve o kusursuz bir sırtında narin bir 
parmağını gezdirdi. Annesi onu böyle görse gurur duyar mıydı? Signa'yı da benzer 
şekilde giydirir miydi? Koyu renk buklelerini, narin yüzünü ve narin boynunu 
göstermek için Marjorie'nin yaptığı gibi mi toplamıştı? 
Marjorie, "Şimdiye kadar burada olurlar," diye azarladı. "Benimle gel." 
Signa elini kitaptan çekti. İçeriğini ezbere biliyordu, sayfalarını sayamayacağı kadar 
çok kez baştan sona incelemişti. Şimdi idam zamanıydı. 
Marjorie'yi merdivenlerden inerken takip etti, telaşları içinde onu atlatıp Thorn 
Grove'u başka bir parti için hazırlayan huysuz hizmetçilerin arasından yürüdü. Her 
adımda kalbi güm güm atıyordu. Blythe'la yaptığı gibi hata yapmasına izin 
vermeyecekti - dilini bir an bile unutmayacaktı. 
Salonda, saçma sapan küçük ve samimi görünen dairesel bir masada oturan üç genç 
kadın onu bekliyordu. Marjorie onları Leydi Diana Blackwater olarak tanıttı; Leydi 
Eliza Wakefield, uzun kaymaktaşı yüzü ve sarı bukleleri ile ve... 
Signa, kendisine bakan ela gözleri görünce kendi bacaklarının onu kaldırmasına 
güvenemedi. Charlotte Killinger mavi-beyaz çizgili bir günlük elbise giymişti, omuzları 
gerideydi ve boynu uzun ve narindi. Eski arkadaşı, Signa'nın hatırladığından çok daha 

---

73 
güzeldi - zengin, koyu teni sıcak ve ışıltılıydı, yanakları en ufak bir allıkla ısınmıştı. 
Daha uzun boyluydu ve daha az bebek yanaklıydı ama yine de her yönüyle Signa'nın 
bir zamanlar tanıdığı kızdı. Bugün bile düşündüğü ama Signa'nın amcası ile 
Charlotte'un annesi arasında geçen onca yıl önceki skandaldan beri konuşmadığı 
arkadaşı. 
Charlotte'un ağzı aralıktı, gözleri bir geyik kadar genişti ve ardından zarif bir baş 
sallamayla başını eğdi. "Bizi davet etmen büyük incelikti." 
“Kesinlikle öyleydi! Hepimiz Hawthorne'ların yeni koğuşu hakkında çok merak 
ettik," diye lafa karıştı Diana, üstünkörü bir şekilde başını eğdikten sonra. Sesi tizdi ama 
Signa kalbi dakikada bir mil atmakla meşgul olduğu için buna pek aldırış etmedi. O 
kadar uzun zamandır Charlotte'u tekrar görmek istiyordu. Ama neden her zaman 
şimdi olmak zorundaydı? Şimdi, sonunda yeni bir başlangıç yapabileceğine ve geçmişin 
söylentilerinin her hareketinde peşini bırakmayacağına inanmasına izin verdiğinde. 
Marjorie onu sandalyesine doğru hafifçe dürttüğünde Signa bacakları uyuşmuş 
halde tökezledi. Hizmetçilerden biri fincanlarına dumanı tüten çayı doldururken, bir 
diğeri de kek ve hamur işlerini yerleştirdi. Charlotte onlara teşekkür ederken, diğer iki 
kız yardımı görmezden geldi. Onların büyüsü sadece Signa'daydı ve Marjorie kapıdan 
çıkar çıkmaz gözleri onunla parladı. 
Eliza masanın karşısından ona gülümsedi. "Eh, sen ufacık bir şey değil misin?" 
Bunun bir iltifat mı yoksa hakaret mi olduğunu söylemek imkansızdı. Eliza öne doğru 
eğildi, uzun bukleleri masa örtüsüne değiyordu. "Hawthornes'la vakit geçirmekten 
nasıl keyif alıyorsun? Onlar gerçekten en ilginç aile.” 
"İlginç?" diye yankılandı Signa, boğazı acı verecek kadar kurumuştu. "Nasıl yani?" 
"Örneğin partiler." Eliza soru saçmaymış gibi güldü. "Zenginlikten, söylentilerden, 
gizemden bahsetmiyorum bile. Daha yeni geldiğin düşünülürse bilmezsin herhalde 
ama yanında kaldığın aile kasabada çok konuşuluyor.” 
Signa, sandalyesinde dimdik oturmuş, hiçbir şey söylemeden çayını yudumlayan 
Charlotte'a yan yan bakmaya cesaret etti. Tek kelime etmemiş ve güzel bir bahar 
bahçesinin manzarasına bakarak kendini meşgul etmişti. 
Bir Hanımın Güzellik ve Görgü Kuralları Rehberi dedikodu konusunda çok netti: 
Boş boş konuşmayın. Signa, kendisine bu kadar lütufta bulunanlar hakkında dedikodu 
yapmayı umursamayarak kabul etti. Ama Eliza'nın gözleri neşeyle parlıyordu ve dili 
zehir sızdırmaya hazırdı ve bu yüzden aradığı bilgiyi elde etmek için Signa yemi yuttu. 
Böğürtlenli çörek için uzandı ve sessizce nefes alarak öne doğru eğildi. 
"Söylentiler mi?" diye sordu, böyle iğrenç bir şeyin mümkün olabileceğini bir kez 
bile hayal etmediğini ifade eden bir tonda. “Elbette yanılıyorsunuz? Ne tür söylentiler 
bunlar?” 
Diana, "Her türden," diye araya girdi. "Thorn Grove'da hayaletler dolaşıyor. Belki 
de Bayan Hawthorne - zavallı şey - kocasının bir dizi ateşli ilişkisi ve bakması gereken 
çok fazla gayri meşru çocuğu olduğunu öğrendikten sonra hayatına son vermeyi 

---

74 
kendine görev edinmişti. Yardımın aileye karşı işbirliği içinde olduğunu bile 
söylüyorlar.” 
İddiaların hepsi söylenti gibi görünüyordu, ancak Signa başka bir zamanda daha 
fazla yapboz parçası incelenmek üzere bilgileri bir kenara koydu. "Hawthorne'lar 
meraklı insanlardır," dedi Signa, sözcüklerini özenle seçerek; ne söylerse söylesin bu 
masayı terk etmeyeceğine ya da dedikoducu olarak damgalanmayacağına dair hiçbir 
güvencesi yoktu. "Ama aynı zamanda, böylesine büyük bir kayıp yaşadıklarında beni 
evlerine kabul etme konusunda çok cömertler." 
Diana gırtlağının arkasından bir ses çıkardı. " Talihin buna yardımcı olduğuna 
eminim ." Koltuğunda arkasına yaslandı ve fırfırlı beyaz eldivenlerini inceledi. "Babam, 
Bay Hawthorne'un işinin kötüye gittiğini ve sana onlarınkinden daha büyük bir servet 
miras kalacağını söylüyor." 
Signa çöreğine sürdüğü tereyağından çekinmiyordu, kalp atışları o kadar 
şiddetliydi ki boynu bile terlemeye başlamıştı. Bu konuşmayı hayal ettiğinde çok daha 
bilgilendirici ve rahatlamıştı. 
O sırada Charlotte yukarı baktı. "Daha yeni geldi, Diana," dedi çay yudumlarının 
arasında yumuşak bir sesle. "Hawthornes hakkında pek bir şey bildiğinden 
şüpheliyim." 
Eliza'nın dudakları gerildi ve Signa bir çörek daha aldı. Ne diyeceğini bilemiyorsa -
ağzı dolu olduğu sürece- zamanını bekleyip diğerlerinin konuşmasına izin 
verebileceğini düşündü. 
Ama bu, odaya bir soğuk hava selinin dolmasından önceydi. 
"Açık bir pencere var mı?" Eliza titredi. "Çayda bir paltoya ihtiyacım olacağını 
düşünmezdim." 
Signa bu taslağın ne anlama geldiğini çok iyi biliyordu ve ısırığın ortasında 
boğuldu. Başını çevirdiğinde sağduyulu olmaya çalıştı ve Ölüm'ün yanında, Diana'nın 
yanındaki gölgeler sandalyesinde oturduğunu gördü. Bir gölgeli bacağını diğerinin 
üzerine katladı ve elinde daha fazla gölge, onu selamlamak için kaldırdığı hayali bir çay 
bardağı oluşturmuştu. Özür dilerim, elbisemi ve eldivenlerimi getirmeyi unuttum. 
Sözler yüksek sesle söylenmedi ama kafasında yankılanıyor gibiydi. 
O onun kafasındaydı. 
Eteklerini sıktı ve nefesini düzene soktu. Hayır hayır Hayır Hayır Hayır. Bunların 
hiçbiri plana göre gitmiyordu. 
Önce Charlotte, şimdi de... hayır. Signa hiç belladonna yememişti; ona ulaşmak için 
yaşayanlarla ölüler arasındaki yere gitmemişti. Hayatı boyunca, Ölüm'ü ancak bunun 
için bir sebep olduğu zaman görebilmişti - yakınında biri ölürken. Bu kızlardan birini 
almasına izin vermektense Ölüm'ü tekrar öldürmeye çalışırdı ve ona attığı bakışlarda 
bunu her bir zerresine yansıtmaya çalıştı. Zevk almışa benziyordu, alçak bir kahkaha 
kafasında takırdıyor ve göğsünü dolduruyordu. 
Sakin ol Küçük Kuş. Sadece heyecan verici bir dedikodu için geldim. 

---

75 
Diana yanında dumanı tüten gölge çayını yudumluyormuş gibi yapan canavardan 
habersiz çörekten narin bir ısırık aldı. Tek bir dokunuş, sadece gölgelerinin sıyrılması 
ve bu kızlar ölmüş olacaktı. Signa'nın boğazı, boğazına takılan çörek irisini 
yutamayacak kadar sıkıydı. Çayını aldı ve tek seferde bardağın yarısını içti. 
Charlotte bakmamaya özen gösterse de Diana güldü. “Aman Tanrım, bana burada 
karnının doymadığını söyleme? Bütün hafta boyunca yemek görmemiş gibi 
yiyorsunuz. Ve senin köprücük kemiklerin... Çok keskin. 
Signa'nın omuzları soldu. O daha iyi biliyordu, kesinlikle. Zaman ayırmayı, küçük 
lokmalar almayı, yemeği lezzetli bulmadığını ve hepsini yutmak için umutsuz bir çağrı 
hissetmediğini ve bunun yerine narin biri olduğunu ve yemeğin anlamını zar zor 
biliyormuş gibi davranmasını biliyordu. 
Ölüm onun yanına çayını koydu. Bu kadın hakkında ne hissediyorsun? Belki ona 
hafif bir veba bulaştırabilirim. Ya da ona çiçeği bulaştırabilir miyiz? Lekeli cilt kibirine 
biraz iyi gelebilir. 
Sesindeki hafifliği fark ederek ona kısa, kızgın bir bakış attı ve o da içini çekti. 
Güzel, eğlencemi mahvet. 
Bir yanında oturan Charlotte ve diğer yanında Ölüm arasında, odaklanmaya 
çalışmak sonuçsuz bir çabaydı. Diana ve Eliza sohbete hakim oldular ve Signa'nın bir 
süre dedikodulara mırıldanarak bile yanıt vermediğini fark ettiklerinde, Eliza 
gözetlemek için düz kahverengi gözlerini ona çevirdi: "Halihazırda bir talipiniz var mı, 
Bayan Farrow?" 
Ölüm Eliza'nın üzerinde dikilmiş ve belirmişti, o kadar yakındı ki Signa'nın boğazı 
düğümlendi. Bana aldırma, dedi. Devam et ve cevapla. Gözüne kestirdiğin biri var mı, 
Küçük Kuş? 
Yumruklarını sıktı. Gitmesini talep etmek için her şeyiyle istiyordu ama diğerleri 
onu incelerken bunu iletmesinin bir yolu yoktu. Mücadelesini fark eden Ölüm, "Bana 
cevap verebilmelisin, biliyorsun," dedi. Beni duyuyorsan, cevap verebileceğine bahse 
girerim. 
Hawthornes hakkında bilgi toplaması ya da en azından Charlotte ile özel olarak 
konuşmanın bir yolunu bulması için onu yeterince uzun süre yalnız bırakmasını 
söylemeye can atıyordu. Yine de bu kelimeleri ona göndermek için ne kadar çabalasa 
da, adam onu duyuyormuş gibi tepki vermedi. 
"İlk çıkışınızı burada yapmayı düşünüyor musunuz, Bayan Farrow?" diye sordu 
Charlotte, sesinde temkinli bir ton vardı. 
Signa arkadaşına bakarken porselen çay fincanını iki eliyle tuttu. Sinirlerine 
rağmen, Charlotte'un bildiği ve onun altını oymak için yapabileceği şeylere rağmen... 
Charlotte'un orada olduğu için hâlâ rahatlamıştı. Sonunda eski arkadaşını yeniden 
bulduğunu ve güvende, sağlıklı ve güzel olduğunu ilk elden görebildiğini. "Bu sezona 
katılmayı umuyorum , evet," dedi Signa, duyuruyu yüksek sesle yaptığında 
hissettiklerini beğenerek. 

---

76 
Eliza ellerini çırptı. Ah, kutlamak için bir partin olmalı! Bizi davet edin, biz de 
kasabadaki her erkek hakkında her şeyi bildiğinizden emin olalım...” Boğazını tuttu, 
Ölüm etrafından dolandığında bir an nefesi kesildi.