Çalikuşu reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Zeyniler, 30 Aralık
Munise ile öyle canciğer olduk ki... Bu küçük kız, derslerimden artakalan bütün saatlerimi alıyor.
Ona ne biliyorsam öğretmek istiyorum. Günde bir saat Fransızca ders veriyorum, resim yaptırıyorum.
Hatta, ara sıra -köyde duyarlar da bizi taşa gömerler- kapıları, pencereleri kapatarak ona bir parça
dans bile öğretiyorum. Bazen, kendi kendime güleceğim geliyor.
-Çalıkuşu! Sen, her şeyi öğreteceğim diye Munise’yi Allah esirgesin, Hacı Kalfa’nın Milat'ına
çevireceksin, diyorum.
Bu fakir köy çocuğu, birdenbire, bir asilzadeye benzedi. Her halinde, her sözünde ince bir
sevimlilik var. Evvela, buna hayret etmiştim. Fakat, şimdi sebebini anlamaya başlıyorum. Munise’nin
annesi herhalde dedikleri kadar adi olmayacak.
Çocuk bana, son derece minnettar. Bazen, hiç sebepsiz yanıma yaklaşıyor, ellerimi tutarak
yanaklarına, dudaklarına sürmeye başlıyor. O vakit ben de onun nazik bileklerini ellerimin içine
alıyorum, minimini parmaklarını birer birer öpüyorum.
Zavallı küçük, asıl iyiliği kendisinin bana ettiğini bilmiyor, onu yanıma almakla bir fedakârlık
ettiğimi sanıyor.
Bu çocuğun öyle ümit edilmeyen tuhaf sözleri var ki... Geldiğinin ikinci günüydü:

---

-Munise, istersen bana anne de, daha iyi olur, dedim. Tatlı tatlı gülümseyerek yüzüme baktı:
-Olur mu abacığım?
-Niçin olmasın?
-Sen, küçüksün, abacığım, sana nasıl anne derim? Bu sözü, adeta izzetinefsime dokundu,
parmağımla onu tehdit ederek:
-Seni şeytan seni, dedim. Neden ben küçük olayım? Ben yirmi yaşını geçmiş koskoca kadınım.
Munise, dilini dişlerinin arasına sıkıştırarak bana bakıyor, bir şey söylemeden gülüyordu.
-Yalan mı? Koskoca kadınım ya, diye tekrar ettim.
-Sen, benden o kadar büyük değilsin ki abacığım, on dört-on beş yaş.
Kendimi tutamayarak gülmeye başladım. Munise yüz bulmuştu, utana utana:
-Sen daha gelin olacaksın abacağım. Ben, saçımın iki tarafına teller takacağım. Kendin gibi güzel
bir... Elimle, çocuğun ağzını kapadım:
-Bir daha böyle bir şey söylersen dudaklarını koparırım, dedim.
Küçüğümün bir hali de, süsü çok sevmesi, fazlaca koket olması. Ben koket ruhlu kızlardan öteden
beri pek hoşlanmam ama, Munise’nin ayna karşısında süslenmesi, beğene beğene kendisine
gülümsemesi beni eğlendirmiyor değil. Hatta, dün elinde yanmış bir kibrit ucu da yakaladım. Gizli
gizli gözüne sürme çekmeye uğraşıyordu. Maskara, kimden öğrenmiş bilmem ki? Şimdi neyse ama,
birkaç seneye kadar bir genç kız olup çıkarsa birini bulup sevmeye, evlenmeye kalkarsa fena.
Bunlar, aklıma geldikçe hem kız anneleri gibi heyecanlanıyorum, hem de bir yandan hoşlanıyorum.
Munise, dün kızara bozara benden bir ricada bulundu. Saçlarının benim saçlarım gibi olmasını
istiyormuş.
Bebek oynar gibi, Munise ile oynamak benim zaten Allah’tan aradığım şey. Küçük kızı dizlerimin
arasına aldım, saçlarının örgülerini çözerek istediği gibi tarayıp fırçaladım.
Rafın üzerinde duran küçük aynayı aldı:
-Kuzum, abacığım, gel. İkimiz yan yana aynaya bakalım, dedi.
Fotoğraf çektiren kardeşler gibi baş başa verdik. Aynanın içinde gülüyor, birbirimize dilimizi
çıkarıyorduk.
Munise, lacivert gözleri, duru beyaz teni, ince şirin yüzüyle bir melek gibi güzeldi. Fakat memnun
görünmedi; eliyle burnumu, yanaklarımı okşayarak:
-Nafile abacığım, sana benzemiyorum ki, dedi.
-Daha iyi ya çocuğum.

---

-Nemelâzım abacığım, ben senin gibi güzel değilim ki... Başını daha ziyade yaklaştırıyor,
boynumun altından geçirdiği küçük eliyle, yine yüzümü okşuyordu:
-Abacığım sen kadife gibisin. Senin yüzünde insan ayna gibi kendini görüyor, diyordu.
Bu münasebetsiz çocuğun saçmalıklarına gülüyor, o kadar emekle düzelttiğim saçlarını
karıştırıyordum. Fakat ne saklayayım, defterimi benden başkası okuyacak değil ya, kendimi güzel
zannettiğimden çok güzel buluyor: “Feride, sen kendini bilmiyorsun. Sende, kimseye benzemeyen
başka bir şey var!” diyenlere hak verecek gibi oluyordum.
Neler söylüyorum? Ah, bu küçük kız! Ben, onun aklı başında bir kız haline getirmeye çalışırken o,
beni kendi gibi koket yapacak.