Microsoft Word muqaddas ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
32
бошлади: 
— Сулаймон ака билан ўзим гаплашаман, — деди у босиқ, маъюс овозда, — унга ҳаммасини 
ўзим тушунтираман. Нечук сени ўқишга киритишга бунчалик уринаётганимни ўзингга ҳам 
айтиб бераман, болам. Эҳтимол мен нотўғри қилаётгандирман. Бироқ бошқа иложим йўқ. 
Бунинг сабабини кейин тушунтириб бераман, болам. Лекин... Сен ҳозир дадангнинг айтганини 
қил: иншоингни унга кўчириб бер. Бўлмаса кеч қоламиз... 
Йўқ, ёш бўлишига қарамасдан юзини ажин тўри қоплаган бу аёл ўғлининг заводга кириб 
ишлашидан қўрқадиган хотинлардан эмас. Буни мен яхши билардим. Демак, уни бу ишга 
мажбур этаётган қандайдир бошқа сабаблар бор! 
Ойим менинг кўнмасдан ўжарлик қилишимни кутган бўлса керак: «Сен олдин иншони ёзиб 
бер, кейин ҳаммасини тушунтириб бераман, ҳаммасини айтиб бераман» деган сўзларни бир 
неча марта такрорлади. Мен эсам... Ойим бу сўзларни ҳар такрорлаганида елкамни босиб турган 
оғир тошларнинг биридан қутулаётгандек бўлардим, ўзимни тобора енгил сезардим... Ахир 
менинг ўқишим шунчали шарт экан, бунга ҳозирча мен учун номаълум бўлган жуда муҳим 
сабаблар бор экан, ниҳоят Сулаймон Акрамовичга ҳам ойимнинг ўзи жавоб берар экан, нимага 
унинг талабини адо этмас эканман? Зотан унинг талабини рад этишга қандай ҳақим бор? 
Тўғрисини айтсам, кўнглимнинг бир четида қандайдир шубҳа бор эди. Ойим келтирган, 
тўғрироғи, иншони ёзиб берганимдан сўнг айтадиган далиллари қанчалик салмоқли бўлмасин, 
дўстларим олдида ўзимни оқлай олмаслигимни сезардим, лекин... кўз олдимда кулиб турган 
Муқаддас, у билан беш йил бирга бўлиш истаги бу ўйлардан зўр чиқди-ю, қандай қилиб «хўп» 
деб юборганимни ўзи ҳам билмай қолдим. 
Ойим ташқарига чиқиб бирпасдан кейин дадамни бошлаб кирди. Нимагадир кулимсираган, 
афтидан, ўз ишидан мамнун бўлган Салим Каримович қўлимга ўроғлиқ қоғозни бераркан: 
— Қанақа ёзганингни бир кўриб қўйгин-у, қанақа ёзиш кераклигини ҳам ўрганиб олгин, — 
деди жилмайиб, — келажагингни шу қоғоз ҳал қилади. Эҳтиёт бўл, ўғлим! 
Бу ўша — Гулнор билан Йўлчи тўғрисида ўз қўлим билан ёзган иншо эди. У қизил қалам 
билан шундай тузатилган, шундай чизиб ташланган эдики, худди қуроқ кўрпани эслатар, қалам 
тегмаган битта ҳам жумла қолмаган эди. Мен бунчалик тузатишларнинг сабабларига 
тушунмоқчи бўлиб, иншони ўқий бошлаган эдим, дадам қўлини елкамга қўйиб: 
— Олдин кўчириб бер! Кейин ўқийсан! — деди. Ойим бу гаплар менинг иззат-нафсимга 
тегиб кетишидан қўрқса керак: 
— Бўлақол, болам, тезроқ кўчириб берақол, — деди секин. 
Ойим қўрқмаса ҳам бўларди: Салим Каримовичдан хафа бўладиган жойим ҳам йўқ, ҳақим 
ҳам йўқ эди. 
Кейинчалик ҳамма нарса ҳал бўлгандан кейин мен ҳар сафар ўша дақиқаларни эслаганимда 
шундай уялар, юрагимни шундай қаттиқ бир оғриқ чангаллаб олардики инграб юборардим. 
Лекин у маҳалдд бировнинг қўли билан тузатилган иншони кўчириб нақадар катта хато 
қилаётганимни сезмас эдим, чунки хаёлим қувончли бир фикр билан банд эди: — Энди 
Муқаддас иккимизни ҳеч нарса ажрата олмайди! 
Менинг ўрнимда ҳамма ҳам шу аҳволга тушиб қолармикин, ё мен ўзим шунчалик беқарор 
эканманми, билмадим, ишқилиб, ўшандан атиги бир соат олдин, мажлис вақтида қилган 
афсусларимни унутиб, иншони қайта кўчирар эдим. Мажлис маҳалида, у ерда жўш урган 
меҳнат руҳига мафтун бўлиб, Муқаддасни унутган бўлсам, энди ўша дўстларимни, ўша ажойиб 
руҳни унутиб, ёлғиз Муқаддасни ўйлардим... 
Ниҳоят ёзиб бўлдим. Салим Каримович ёзганларимни ўзи бир марта ўқиб чиққач, бирор 
соатда қайтиб келишни ваъда қилиб, ошнасининг олдига жўнади. У чиқиб кетиши билан ойимга 
қарадим: унинг қўлида бу нотўғри, ифлос кирдикорни оқлайдиган қандайдир бир ҳужжат бор 
эди. Мен бу ҳужжатни кўришни, виждоним олдида ўзимни оқлашни истардим! Ойим ҳам 

---

Одил Ёқубов. Муқаддас (қисса)