Microsoft Word shaytanat2 ziyouz com doc
Download 0.8 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
112 kelishgan edi, ularga ham javob berib yubordi. Yolg‘iz qolishni istadi. Xotiniga achchiq mastava buyurdi. Ovqat pishgach, ishtahasi bo‘g‘ildi, bir-ikki qoshiq ichgan bo‘lib, kosani surdi. Keyingi paytda yelkasidan bir nima bosib, suyaklari zirqiraydigan, nafasi qaytib, yuragi siqiladigan bo‘lib qolgan edi. Shunaqa paytda odam zotini ko‘rgisi kelmay qolardi. Bu hol bir-ikki qaytarilgach, xotiniga aytdi. — Voy adasi, darrov o‘qitib tashlash kerak, — dedi Manzura. Asadbek bunaqa narsalarga ishonmas edi, qo‘l siltab qo‘ya qoldi. Lekin Manzura aytganini qildi: erining ko‘ylagi, ro‘molchasi, qant, choy, mayiz olib borib domlaga dam soldirib keldi. Shu amalning ta’sirimi yo boshqa sababmi, keyingi bir oy ancha yengil edi, nechundir bugun ertalabdan og‘ir bo‘lib turdi. — Adasi, doni qolsa ham, suvini iching, — dedi Manzura, yalinish ohangida. Asadbek xotinining ko‘ngli uchun yana bir qoshiq ichdi-da: — Zo‘rlama, — dedi. — Ko‘nglim g‘ash. Ishtaham yo‘q. Manzura kosani olib xontaxta chetiga qo‘ydi-da, boshini egib indamay o‘tirdi. Ertalabdan beri Asadbekning nazarida uy huvillab, egasiz bo‘lib qolganday tuyulayotgan edi. Hozir xotinining mung‘ayib o‘tirishiga qarab faqat uy emas, vujudi ham egasiz ekanini, ruhi ham huvillab qolganini his qildi. Ajab... axir kecha ham, bir oy oldin, yarim yil oldin ham ahvol shu edi. Kunlik ishlar, tashvishlar quyosh botishi bilan chekingach, er-xotin yolg‘iz qolishardi. Ammo nechundir Asadbek yolg‘izlikning tirnoqlari temirdan ekanini, zabtiga olganda bu qadar ayovsiz bo‘lishini sezmagan edi. «Tag‘in ham Manzuraga qoyil qolishim kerak. Zaynab uzatilganidan beri uyda bir o‘zi... Kun bo‘yi qaytishimni kutadi. Avvalgiday joynamoz ustida o‘tirib, qo‘rqib kutmasa ham, xavotirlanadi. Men haqimdagi mish-mishlarni eshitadi. Eshitadi-yu... bu laqma shu gaplarning ko‘piga ishonadi-ya?.. He, noshud... Kechqurun esa men kelaman... jahlim chiqsa ko‘pirtirib so‘kib qolaman. Shunda ham chidaydi...». Asadbek xayolidan shu gaplarni o‘tkazib, ajablandi. «Menga nima bo‘lyapti? Bunaqa gaplarni o‘ylamasdim. Qiziq...». O‘zi gapirmasa xotinidan sado chiqmasligi Asadbekka ayon. Shu sababli nimadir deb, u o‘laksa sukunatni haydashi lozim edi. Bugun bosh tabib Zaynabning ahvolini bayon etgan bo‘lsa-da, xotinidan so‘radi: — Qizing bugun-erta chiqib qoladimi? Manzura eriga qaradi, keyin gunohkor odamday ko‘zini olib qochdi: — Ertaga chiqaramiz, deyishuvdi, bugun yana mazasi qochibdi. O‘zim ham qo‘rqib ketdim. — Nima bo‘ldi? — A’zoi badanida birdan titroq turib o‘zini bilmay qoldi. Hartugul, ukoldan keyin tinchib, uxladi. — Kasalxonadan chiqa qolgani ma’qul. Kasallarni ko‘raverib, dardi battar oshadi. Uyiga qaytsa, yengillashadi. Do‘xtirlar kelib, qarab turishadi. — Uyga kelgani ma’qulku-ya... — Manzura shunday deb, hadiksiraganicha eriga bir qarab oldi. — Gapingni yamlama, — dedi Asadbek, noxush bir yangilik aytilajagini sezib. — Endi... qanday yashab ketarkin, deyman-da... — Bu nima deganing? Oldin qanday yashagan bo‘lsa, bundan keyin ham o‘shanday yashayveradi. — Eriga g‘alati gaplarni aytvordi-da... — Qachon? — Osgan kuni... Kuyovingiz keluvdi-ku?.. — Nima dedi? |
