Taraflar kelishuvi. Shartnomaning deliktdan ajratib turadigan birinchi belgisi tomonlarning kelishuvidir. Ammo kelishuvni yuridik hujjat darajasiga ko’tarish kerak bo’ladi. Buning usullari xilma-xil: qadimgi shumerliklar qasamlar bilan kuchaytirilgan yozma shartnomalarni ixtiro qilganlar, slavyanlar ko’p asrlargacha qo’l berish bilan qanoatlanganlar, rimliklar stipulyatsiya davomida bosh irg’ash bilan cheklanganlar. Rozilikning ko’p turlarini (hatto indamaslik, sukut saqlashni ham) e’tirof etgan rimliklar shartnoma uchun rozilikning eng kerakli, zarur shart ekanligini tushunib, uni izhor etishning turli usullarini qo’llaganliklarini yuqorida ko’rdik (verbal, konsensual, literal kabi). Ammo shartnoma (kelishuv) uchun taklif (oferta) hamda uni qabul qilish (aksept) zarur bo’lgan. Buning natijasida kreditor va qarzdor maydonga kelgan. Ushbu kelishuvdan har ikki tomon manfaatdor bo’lishi kerak bo’lgan. Hech qaysi taraf shartnoma tuzishga majbur qilinmasligi shart bo’lgan.
Do'stlaringiz bilan baham: |
