jozibasini ko‘z-ko‘z etar, ularning sonsiz yaproqlari esa
meni osoyishta, yoqimli shovullash bilan qarshi olar, go‘yo
menga mehr izhor etar edi. O‘t-o‘lanlar tiniq, dilxush
ranglarga burkanib yashnar edi. Qushlar gala-gala bo‘lib
havoda sayr etishar, mendan cho‘chimay qo‘lu
yelkalarimga qo‘nishar, nozik, popuk patlari bilan meni
shodon urib o‘tishar edi. Va, nihoyat, men baxtga qorilgan
bu zaminning odamlarini ko‘rdim. Ular yonimga kelishdi,
meni qurshab olishdi, kuchib o‘pa boshlashdi. Oftob
farzandlari, quyosh bolalari — o, ular qanchalar go‘zal edi!
Men o‘z yerimiz odamlarida hech qachon bu qadar komil
go‘zallikni ko‘rmagan edim. Faqat bolalarimizda hali
Do'stlaringiz bilan baham: |
