Hercai hercai

9
KALPTEN YARALI
Bazı  adamlar  vardı,  incitmekten  korkarak  severlerdi  yüreklerine
mühürledikleri  kadınları.  Parmak  uçlarını  sever,  avuç  içlerine  buse
kondururlardı. Bir ömür mabediymiş gibi, en derinlerinde saklarlardı sevdayı.
Fakat  kıymet  bilmezdi  bazı  kadınlar.  Hiç  sevmemiş  gibi  gider,  sevilmiş
olduklarını inkâr ederlerdi.
Bazı adamlar ise yakarak severlerdi. Yıkar, parçalar, darmadağın ederlerdi.
Zamanı  gelince  ise  aşktan  çürümüş  bir  ceset  bırakıp  yok  olurlardı.  Bir  kısır
döngüydü  bu.  İyi  kadınlar  kötü  adamlara  âşık  olur,  kötü  adamlar  doğru
kadınlara  yanlış  yaparlardı.  Nedendir  bilinmez,  iyi  bir  yüreğe  iyi  bir  yürek
denk  gelmezdi.  İstisnayı  bozan  kaideler  ise,  masallara  dönüşür,  dilden  dile
destansı hecelerle aktarılırdı.
Reyyan  da  bu  kervana  katılmıştı.  O  artık,  annesinin  dizlerinde  uyuttuğu,
saçlarını öperek sevdiği küçük bir kız değildi. Masumiyeti, riyakâr bir adamın
kirli  ellerinde  ziyan  olmuştu.  Bir  gecede  büyüyen,  feleğin  en  acı  sillesini
yiyen,  kan  revan  gecelerin  koynuna  hapsettiği  biriydi.  Milyonlarca
kurbandan, sadece biri…
Karalar  çalınmış  ömrüne,  acı  bir  gerçek  sirayet  etmişti  bugün.  Yalancı
mutluluğu ellerinden şuursuzca alınmış, yerine gönlüne dolan koca bir boşluk
bahşedilmişti.
Oturduğu yerden kalkmaya derman bulduğunda hâlâ bütün bu
olanlara  bir  anlam  vermeye  çalışıyordu.  Miran’ın  söyledikleri  zihninin  en
ücra  köşelerinde  yankı  yaparken,  tüm  bu  arsız  gürültüden  kurtulmak  için
ellerini  saçlarının  arasına  daldırarak  öfkeli  bir  çığlık  attı.  Boğazı  acıdan
yanana  kadar  çığlık  çığlığa  bağırdı,  durdu.  Gözleri  aralık  kalan  kapıya
kaydığında  ise  sarsak  adımlarla  çıktı  evden.  Çok  değil,  az  bir  zaman  önce
Miran’ın  bu  kapıdan  çıkıp  gidişini  seyretmiş  ve  hiçbir  şey  yapamamıştı.
Özenerek giydiği mavi elbise toz toprak içinde kaldı.
Örgülü  demir  kapıdan  çıkarak  sokakta  koşmaya  başladı.  Bir  köşe  başında
onu  görmeyi  hayal  etti,  bir  sokağın  bitiminde…  Bir  kaldırım  taşında  oturup
onu  beklediğini  düşündü.  Fakat  giden,  çoktan  gitmişti!  Şoka  girdiği  için  bu
durumu  henüz  kabullenemiyordu.  Gözyaşları  sicim  gibi  akarken  sağa  sola
koşarak hep aynı kelimeyi tekrarlıyordu. “Miran, neredesin?”
Gitmişti  işte,  delicesine  âşık  olduğu  adam,  onu  bırakıp  gitmişti.  Nefessiz
kalıp  sokağın  ortasına  halsizce  diz  çöktü.  Kafası  deli  gibi  bir  sağa  bir  sola
dönerken  onu  görenler  acıyarak  bakıyordu.  Tüm  umutları  tükendiğinde
yaralanmış bir insan gibi zorlukla geri adımlar attı çıktığı eve doğru. Nasıl da

---

sızlıyordu  dört  bir  yanı.  Her  bir  uzvu  çektiği  acıya  şahitlik  edercesine
titriyordu. Hoş, yaralıydı Reyyan. Gönlü kan revan içinde kalmıştı. Acımasız
bir adam tarafından hayallerinden vurulmuştu.
Dermansız  bir  halde  girdiği  evde  bir  şeyler  bulabilme  umuduyla  yenik
adımlar  atıyordu.  Duvarlar  üzerine  üzerine  geliyordu  sanki.  Aklını  yitirmiş
gibiydi, hırsını sürekli çektiği saçlarından çıkarıyordu. Nasıl getirilmişti böyle
bir oyuna? Nasıl da kör kütük âşık olmuştu böyle kötü bir adama?
Dün  gece  bu  eve  ne  umutlarla  girmişti,  şimdi  ne  haldeydi?  Burada  birkaç
gün kaldıktan sonra İstanbul’a gidip sevdiği adamla yeni bir hayat kuracaktı
kendine.  Şimdi  hepsi  acı  bir  hayal  olmuş,  boğazına  bir  düğüm  oturmuştu.
Evde  gördüğü  her  eşyayı  kırıp  parçalamak  geliyordu  içinden.  Çığlıkları
duvardan duvara çarparken kulaklarında hâlâ Miran’ın sözleri yankılanıyordu.
“Dilerim Allah’tan…” diye mırıldandı. Kurumuş boğazı çatlamış sesi oldukça
fersizdi. “Aklından çıkmasın yüzüm. Her gece beni gör rüyalarında. Hakkım