Hindiston oliy ta'limini tartibga solish tizimi Muqaddima

Mustaqillikdan keyingi Hindistonda oliy ta'limni tartibga solish tizimining rivojlanishi

1947-yilda mustaqillikka erishgan vaqtda Hindistonda 20 ga yaqin universitet va 500 ta kollej mavjud boʻlib, ularga mutanosib ravishda mamlakat aholisining har ming nafariga bir kishi oliy taʼlim olish uchun qabul qilingan. Mustaqillikka erishgandan so'ng, Hindistonning ko'p tilli, ko'p madaniyatli va mintaqaviy va geografik xilma-xil fuqarolaridan iborat jamiyatning ta'lim olishi hukumat oldidagi muhim masala edi. Turli hukumatlar bu yo'nalishda imkon qadar ko'proq ishladilar va jadal sur'atlar bilan ta'limning barcha darajalarida, shu jumladan oliy ta'limda infratuzilma va boshqa imkoniyatlarni yaratdilar.

Buning uchun vaqti-vaqti bilan ta'lim sohasidagi siyosatchilar, turli ta'lim komissiyalari, qo'mitalar va boshqa idoralarning sa'y-harakatlari, tegishli tartibga solish tufayli hozirgi ko'rinishda oliy ta'limni tartibga solish tizimi ishlab chiqildi.


Oliy ta'limni tartibga solish tizimiga havola qilingan turli ta'lim siyosatlarining tavsiyalari

Ushbu bo'limda, munozara nuqtai nazaridan, mustaqillikdan keyingi Hindistondagi ta'lim komissiyalari va ta'lim siyosati ularning xronologik tartibiga ko'ra muhokama qilinishi mumkin.

1. 
   Turli ta’lim komissiyasi va milliy ta’lim siyosati-1968
   

Mustaqillikka erishgandan so'ng, boshqa taraqqiyot ishlarida, jumladan, Hindistonning taraqqiyoti va xavfsizligida ta'limning muhim rolini hisobga olgan holda, doktor S. Radxakrishnan Universitet taʼlim komissiyasi (1948—49) va L. S. Mudalior raisligida oʻrta taʼlim komissiyasi (1952—53) tuzildi. O'rta ta'lim komissiyasi o'rta ta'lim bo'yicha muhim tavsiyalar berishdan tashqari, oliy ta'lim uchun dolzarb bo'lgan o'qituvchilar tayyorlash bo'yicha ham muhim tavsiyalar berdi. Radhakrishnan komissiyasi (1948-49) universitet ta'limining holatini bir butun sifatida ko'rib chiqib, siyosat va universitetlarning ta'lim dasturlari o'zgargan kontekstda milliy ehtiyojlarni qondirish uchun oliy ta'limni qayta qurishni ta'minlashi kerak edi. Ushbu komissiyaning tavsiyalariga asoslanib, Universitet grantlari komissiyasi (UGC) 1953 yilda Oliy ta'limning eng yuqori tartibga soluvchi organi sifatida parlament akti bilan tashkil etilgan bo'lib, u parlament akti bilan 1956-yilda qonuniy organ shakliga ega bo'ldi.

Shundan so‘ng, 1964-yilda professor D.S. Kotari raisligida Ta'lim komissiyasi (1964-66) tuzildi, uning tavsiyalari Hindiston ta'limi, ayniqsa oliy ta'lim sohasida keng ta'sir ko'rsatdi. Bu komissiya taʼlim va milliy maqsadlar, taʼlim tizimining tuzilishi va uning standartlari, oʻqituvchilarning maqomi, oʻqituvchilar malakasini oshirish, oʻqishga qabul qilish va kadrlar tengligi hamda taʼlim imkoniyatlari kabi mavzular boʻyicha muhim tavsiyalar berdi.
Ushbu komissiyaning ko‘plab tavsiyalari orasida eng ommabop tavsiyalaridan biri yalpi milliy mahsulotning (YaIM) 6 foizlik xarajatlarini hukumat tomonidan ta’minlanishini ta’limni rag‘batlantirish uchun byudjetga kiritish zarurligi ko‘rsatilgan edi. Garchi bu maqsadga hali erishilmagan bo'lsa-da, 1964-66 yillardagi ta'lim komissiyasi tavsiyalaridan keyingina 1968 yilgi Milliy ta'lim siyosati yaratildi va bu orqali 10+2+3 ta'lim tizimi tavsiyasi bilan bir qatorda . oliy ta'lim va ilmiy tadqiqotlarni to'g'ri rag'batlantirish va buning uchun zarur bo'lgan tartibga solish va tartibga solish tizimini ishlab chiqish uchun muhim tavsiyalar berildi Universitet grantlari komissiyasi (UGC) universitetlarga grantlar berish orqali oliy ta'limni kengaytirishda muhim rol o'ynagan bu davrda, 60-70-yillarda prof. D.S. Kotarining raisligi ostida UGC grant beruvchi organdan siyosatni ishlab chiqaruvchi organga ko'tarildi va oliy ta'limni turli manfaatdor tomonlar bilan kengaytirish, diversifikatsiya qilish, tashkil etish va muvofiqlashtirish bo'yicha qoniqarli ish olib bordi.