Ибрайым юсупов ҳӘр кимниң ӨЗ

 
ТӨРТИНШИ БӨЛИМ
 
1 
Той тарқады. Күнлер өтти арадан,
Машқаласы менен кетти ҳәр адам.
Меҳмет бийдиң фабрикасында инженер,
Котдеж алып берди оған қаладан. 
Бир мийримли кемпир үйге қарайды,
"Не жейсең, не ишесең" деп сорайды.
Инженерге узақ күнге жумыс көп,

---

103 
Жас қәниге жәмәәтке унайды. 
Исмет бул қаладан "пахта банк" ашты,
Еки дос бир-бирин баўырына басты.
"Исбилермен болып жетилсин баллар"
Деп бий нийет етип, кеўили тасты. 
Жумыс өз жөнине, жас кеўил басқа,
Үмитсиз ышқыға күйгендей босқа.
Меҳмет базда уйқысырап түнлерде,
"Жанна!" деп бақырар, буўлығып жасқа. 
Көзин жумса болды, оны көреди,
Мәжнүн болып сандырақлап жүреди.
"Сен де сол үй баласысаң, қой кеўлим"
Деп өзине тәселле де береди. 
Айланып келгенде жеме-жемеге,
Аўзы бармас "қызыңды бер" демеге.
Мухаббаттың теңизинде даўылда
Алжасып мингендей бөтен кемеге. 
Жойтқандай болды өз сабыр-тақатын,
Ақбулақта берген Жаннаның хатын
Ҳәм өзиниң оған жазған жуўабын
Қайта-кайта оқыр, таўып пурсатын: 
 
Жаннаның хаты 
Сум пәлек биз бенен ойынға түсер,
Ойнамайын десем, қыя алмадым.
Журтлар бул дүньяны жүдә кең десер,
Мен сол кең дүньяға сыя алмадым. 
Шыбықлай сындырып отларға салды,

---

104 
Жанар ўақта және қутқарып алды.
Мен ушын бийгүна бир бенде жанды,
Нәрестелик есим жыя алмадым. 
Гүл боласаң деди, гүлдей жайнадым,
Қыз баласаң деди, әдеп сақладым.
Журтқа жақтым, жазмышыма жақпадым,
Не жазығым барын туя алмадым. 
Арзыў-әрманымның қайғы-әлемин
Кеўил дәптериме жазар қәлемим.
Сол айтқан муҳаббат деген бәлениң
Дийдарын бир көрип, тоя алмадым. 
Жаслық гүлшанында гүллер ашылды, 
Заг ийелеп, бүлбил қусты қашырды
Жанна дер, саўдаға түскен басымды
Әжел дастығына қоя алмадым.