Korolenko: "Paradox". Xulosa, Badiiy Asarlar Tahlili Emas, balki jismoniy salomatligi va moddiy farovonligi bilan har bir kishi, baxtli his qilaman. Lekin bu holda, erishish uchun

Abdulla Qahhor Daxshat hikoyasi

Daxshat hikoyasi haqida Abdulla Qahhorning Dahsht hikoyasi haqida toʻxtaladigan boʻlsak u betakror tarza yozilgan hikoyalaridan biridir .Adib koʻplab hikoyalari bilan mashhur ammo uning hikoyalari ichida muhim ahamiyatga ega va taʼsirchan yoritib berilgan asar bu Dahshat hikoyasidir.Bu hikoyada Dodhoning bemehrligi, beparvoligi yaqqol aks etib turadi shuningdek, Dodhoning bunday qiliqlariga ortiq dosh berishni xohlamagan Unsin hattoki izgʻrin shamol uvillab turan paytda, goʻristona borib qumgʻonda suv qaynatib kelishga ham rozi boladi. Aslini olganda bunday havoda oddiy odam goʻristonga borish tugul kochada yurishga qorqadigan bir payt unsinni bemehr dodho uni goʻristonga yuboradi chunki unsinni o'zi bunga rozi bolgan edida buning sababi shundaki, Unsin goʻristonga borib suv qaynatib kelish sharti bilan boradi va u bu shartni bajarolsa oʻz yurti Shohimardonga ota onasini oldiga umurbod ular bilan birga boladi yani shartni uddasidan chiqsa Dodho uni javobini berishi kerek edi . Unsin goʻristonga bordi ham, u suv qaynatib boʻlgach ichidagi ulkan qoʻrquv bilan ketayotganda, paranjisi qolib ketgani yodiga tushadi va ortga qaytib uni olib kelayotgan paytda oyogʻi behosdan yerga kirib ketadi Unsin bundan qoʻriqb oyogʻi oʻlikning qorniga kirib ketganday boʻladi va arang katta koʻchaga chiqib oladi soʻng uyiga qaytayotganda birdan husidan ketadi chunki razil Dodho

Nihoyat, qumgʻon qaynadi. Unsin naridan-beri choy damladi, quruq yantoq va qamishlarga oʻt ketmasin uchun oʻtni tepkilab oʻchirdi; oʻng qoʻlida choynak va chap qoʻlida qumgʻon, oʻtning shuʼlasidan koʻzi hanuz qamashib borar ekan, bir joyda yer oʻpirilib, chap oyogʻi taqimigacha botib ketdi va oyogʻining uchi yumshoq bir narsaga tekkanday boʻldi. Unsin boyagi gapni duoday tez-tez qaytarib, qoʻrquvni oʻziga yoʻlatmayotgan boʻlsa ham, koʻngliga “oʻlikning qornimikin” degan gaplar keldi-yu, yuragi orziqib, oyogʻini darrov sugʻurib oldi va chuqurda qolgan bir poy kavushini olgani yurak qilolmay mahsichan ketaverdi. Unsin bir necha qadam bosganidan keyin paranji-chimmati sagʻananing oldida qolganini eslab toʻxtadi, lekin qaytib borgani botinolmadi, hozir qaytish emas, qayrilib qaragani ham yuragi dov bermas, nazarida hamma oʻliklar sagʻanalardan, goʻrlardan boshini chiqarib, ketidan qarab turganday edi. Unsin nima qilishini bilmay turib qoldi. Shu asnoda kattakon bir sagʻananing ichidanmi, naryogʻidanmi allaqanaqa bir tovush eshitildi-yu, xayal oʻtmay nimadir kelib Unsinning yelkasiga minib oldi, aftidan, boʻgʻmoqchi boʻlib qoʻl uzatdi. Unsin koʻkragiga nihoyatda ogʻir bir narsa bilan urilganday koʻngli ozib tentirab ketdi-yu, yiqilmadi, lekin oyoq uzra turib hushidan ketdi; oradan qancha vaqt oʻtganini bilmadi, koʻzini ochib qarasa jonvor yelkasidan tushipti, emaklab boyagi sagʻananing orqasiga oʻtib ketdi. Unsin qoʻrquvdan telba bir ahvolda boʻlsa ham fahmladi: maymun! Dodxoning maymuni! Maymunni dodxoning oʻzi olib kelmagandir, birovdan berib yuborgan! Dunyoda dodxoday berahm odam yana bor ekanmi!

Unsinni tekshirib kelish uchun oʻz maymunini jonatgandi va u maymun unsinni yelkasiga bir sakragandi Unsin qoʻrqib yiqildi chunki Unsin uni arvoh deb oʻylagandida va keyin Unsin ancha vaqtdan soʻng oʻziga keladi va arang uyiga yetib keladi va peshinga bormay joni uziladi